Με βασιλικές τιμές υποδέχθηκε η Ελλάδα τον Μεσιέ λε Πρεζιντάν, κοιτώντας με λαχτάρα τα χέρια του να δει τα δώρα που της έφερε. Έτσι είναι… Δίπλα στον Μόσκοβο, ο ραγιάς τοποθέτησε τον «Γάλλο φίλο»
Του μιλήσαμε γαλλικά μη μας περάσει για αγράμματους, τον φιλοξενήσαμε στη σουίτα 400 τετραγωνικών του Γκραν Βρετάνια, μην μας περάσει για βλάχους, του παραθέσαμε αριστοκρατικό δείπνο με 100 άτομα, μη μας περάσει για λαϊκούς, και είναι σίγουρο ότι αρκετοί εκ των συνδαιτυμόνων του, στο τέλος χαιρετώντας τον, του ψιθύρισαν συγκινημένοι «Merci pour ce moment».
Και αυτός μας μίλησε. Μας είπε για τις σχέσεις των δύο χωρών και όοοοσα τις συνδέουν, για τη στήριξη που παρείχε η Γαλλία στη δημοκρατία του Βενιζέλου, για τη χούντα των συνταγματαρχών, για τον Καραμανλή και τον Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, για αριστερούς "διανοούμενους" που βρήκαν καταφύγιο στη Γαλλία, όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης...
Ας μην επεκταθούμε, στο πόσο ατυχής ήταν η αναφορά στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε στον ρόλο του Καραμανλή και του Ντ’ Εσταίν στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, κι ας μην εκπλαγούμε για αυτά που επέλεξε να πει και γι’ αυτά που δεν είπε. Για τον Ολλάντ η Ελλάδα είναι ο Καραμανλής και ο Καστοριάδης, όπως και η Γαλλία είναι ο ντε Γκωλλ και ο Ζισκάρ ντ Εσταίν. Γιατί ο Ολλάντ εκφράζει την ηττημένη και παρηκμασμένη Γαλλία, αυτή που γεννήθηκε μετά το 1945. Γι’ αυτό, όταν μίλησε για τις «σχέσεις των δύο χωρών», δεν μας μίλησε για το Αίμα που μας συνδέει, για την κοινή απώτατη καταγωγή μας.
Όσο για τις τρελές ελπίδες των ραγιάδων, αν είναι αλήθεια αυτά που του καταμαρτύρησε η πρώην του στο βιβλίο της «Merci pour ce moment» («Ευχαριστώ γι’ αυτή τη στιγμή»), τότε οι ελπίδες θα αποδειχθούν φρούδες: σύμφωνα με το βιβλίο, ο Πρόεδρος αντιπαθεί τους φτωχούς και τους αποκαλεί «ξεδοντιάρηδες»…
Ας μην τρέφουν ελπίδες, λοιπόν, οι "ξεδοντιάρηδες" Έλληνες. Οι επιχειρηματίες που ήρθαν και θα έρθουν, δεν έχουν δώρα, ούτε έχουν σχέση με το γαλλικό και ελληνικό έθνος, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων και η πραγματική τους έδρα βρίσκεται στους υπονόμους του Παρισιού.
Αλλά υπάρχει και η άλλη Γαλλία, αυτή του πολέμου και του πνεύματος, του φωτός και της χαράς, του αντισημιτισμού και της Ευρώπης, αυτή που λάμπει σαν ήλιος και αν νιώσεις το φωτεινό της άγγιγμα, δεν την ξεχνάς ποτέ.
Η άλλη Γαλλία, που δεν χαρίζει και δεν κερδίζει παράσημα σε δείπνα, αλλά στο πεδίον της τιμής, είτε αυτό είναι του πολέμου είτε του πολιτισμού, η Γαλλία του Μπραζιγιάκ, του Σελίν, του Ντριε λα Ροσέλ και της ηρωικής μεραρχίας SS Καρλομάγνος. Η δική μας Γαλλία!
Ristorante Verona