Μια πολύτιμη και ενδιαφέρουσα μαρτυρία για το κλίμα που επικρατούσε τις τελευταίες ημέρες της κατάρρευσης, δίνει ο ηθοποιός Δημήτρης Μυράτ στη συγγραφέα Μαρία Φαφαλιού, στις 21-4-1985. Τον Απρίλιο του 1941, ο γνωστός ηθοποιός υπηρετούσε τη θητεία του ως διερμηνέας σε μια βρετανική νοσοκομειακή μονάδα:
«Με το Ambulance Train No1 περιμέναμε στον Παλαιοφάρσαλο υγειονομικά αυτοκίνητα με Άγγλους τραυματίες να τους μεταφέρουμε στον Πειραιά για επιβίβαση στα νοσοκομειακά πλοία. Το θέαμα που βλέπαμε ήταν δαντικό. Μπουλούκια-μπουλούκια κατέβαιναν απ’ τα γύρω υψώματα οι φαντάροι, άλλοι με οπλισμό, άλλοι χωρίς. Όσοι είχαν, πετούσαν με κακία τα τουφέκια, τις παλάσκες, τα κράνη, ώσπου σχηματίστηκε ένας άμορφος λόφος. Όλοι αναζητούσαν μεταφορικό μέσο να τραβήξουν προς τα κάτω. Αλλά το μόνο που υπήρχε ήταν το τραίνο μας, κι αυτό χωρίς ατμομηχανή.Την μοναδική που υπήρχε την είχαν πάρει κάτι σιδηροδρομικοί κι έφυγαν, αφήνοντας πίσω έναν ονομαζόμενο Ακρίτα – δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα – που τον είχαν στείλει στο χωριό για τρόφιμα και του την έσκασαν.
Σε κάποια στιγμή είδα έναν αξιωματικό του πυροβολικού να ανεβαίνει σε ένα μικρό ύψωμα και γύρω να μαζεύονται εκατοντάδες στρατιώτες. Ο λοχαγός φώναξε με βροντώδη φωνή: “Παιδιά, δυστυχώς η πατρίδα μας έχασε τον πόλεμο!”
Και τότε ακούστηκε ένα ανατριχιαστικό, εφιαλτικό και μυριόστομο “Ζήτω!”, που μου πάγωσε το αίμα! Κι όμως, οι τρομοκρατημένοι εκείνοι φαντάροι, που έφευγαν μπρος στην τρομερή στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ, ξεσπούσαν μ’ αυτό το “Ζήτω!”»
Απόσπασμα από το βιβλίο «Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944»
RV