Αραβικό τραγούδι παρά λίγο να γίνει ο εθνικός μας ύμνος

 -είναι όμως οπωσδήποτε ο εθνικός ύμνος των μεταξικών-    

πηγή: thestormtrooper88.blogspot.gr

RV

Η ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ

Αιχμηρό άρθρο του Παναγιώτη Μαρίνη

Είπαμε, ας την αφήσωμε να περάση την επέτειο, ας ιδούμε τα σημερινά χάλια μας, όμως ο κ. Φίλης στο διαγγελμά του μας επανέφερε στην πραγματικότητα.

Επαινούν τον εθνικόν Κυβερνήτην Ιω. Μεταξάν διά το ότι είχε την χώραν ετοιμοπόλεμον υλικώς, Ναί, αυτό είναι αλήθεια, ΟΜΩΣ η χώρα ήτο τελείως απαράσκευος ιδεολογικώς και σήμερον 75 έτη μετά εξακολουθεί να είναι! 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ 1914-1918 

ΟΥΔΕΜΙΑ συζήτησις εγένετο εν Ελλάδι ως προς το τί ήτο ο Πόλεμος 1914-1918, ουδεμία! Το μόνον που είπε ο Τύπος, οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι ήτο ότι ήσαν γενικώς κακοί οι Αουστρο-Γερμανοί διότι όταν οι σκοτεινές δυνάμεις εδολοφόνησαν τον Αρχιδούκα Φερδινάνδο δεν είπαν: Ευχαριστούμε, καλά μας κάνατε! Κι από την άλλη πλευρά ήσαν οι πανάγαθοι πράκτορες του Αγαθού, οι Γάλλοι, που τους ευγνωμονούμε διότι μας κατέκτησαν και έστησαν την κύβερνησι δοσιλόγων Βενιζέλου της Θεσσαλονίκης. Καθώς οι Γάλλοι ήσαν το Καλόν στον κόσμο, όπως σήμερον ο κ. Ολάντ, έτσι καλόν ήτο και η Κυβέρνησις δοσιλόγων, ενώ πολύ κακός ο βασιλεύς που ήθελε ουδετερότητα και ήτο λένε και φιλογερμανός - μεγάλο κακό αυτό! 

Ούτως, εμείναμε: Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο ήσαν πολύ κακοί οι Αουστρο-Γερμανοί και γιά λόγους αγνώστους πάλι αλλά ευνοήτως, δεν πρέπει να το αμφισβητούμε, πολύ Αγαθοί οι Αγγλογάλλοι! Βεβαίως, μας μπέρδευε και μας μπερδεύει λίγο η περίπτωσις της Ρωσσίας, προφανώς καλός ο Τσάρος Νικόλαος αφού αντιγερμανός, όμως καλύτεροι οι Μπολσεβίκοι που έσφαξαν κι αυτόν κι άλλα αρκετά εκατομμύρια Ρώσσους, λίγο παράξενο αλλά έτσι είναι! 

ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΑΜΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ εφθάσαμε στον μεσοπόλεμον. Ουδείς αντελαμβάνετο τί συμβαίνει, στην Ελλάδα οι βασιλόφρονες Κωνσταντινικοί ήσαν κατά τρόπον περίεργον, αδικαιολόγητον αφότου οι Άγγλοι μας 'πούλησαν" στην Μικρασία, Αγγλόφιλοι. Οι Βενιζελικοί και οι κινηματίες Πλαστήρας και Σία ήσαν θαυμασταί του Μουσσολίνι. Οταν εξερράγη ο πόλεμος το 1939, πάλι ουδεμία συζήτησις εγένετο, η Ελλάς ΟΥΔΕΝ κατανοούσε! 

Όταν έφθασε η 28η Οκτωβρίου του 1940 όλοι εμάθαμε ότι μας επετέθη ο Μουσσολίνι διότι ήτο "κορόϊδο", γελοίος και φορούσε καπέλλο με φτερά! Ούτως ή άλλως η Ελλάς από του 1918, πολύ προ του Μουσσολίνι και του Μεταξά, καλλιεργούσε την εχθρότητα προς την Ιταλία κι αυτός ήτο ένας κύριος λόγος της καταστροφής μας στην Μικρασία! Στην πρώτη φάσι του πολέμου η Ελλάς τα πήγε καλά, οι προοπτικές ειρήνης ήσαν πλέον εγγύς όπως τας ανέλυσε ορθώς η 2α επιστολή Ζαχαριάδη και αφότου η Γερμανία εδεσμεύθη ότι δεν θα επιτεθή στην Ελλάδα εφόσον ΔΕΝ είχε αγγλικό στρατό. Τότε η Ελληνική κυβέρνησις και ο Βασιλεύς απεφάσισαν ότι η Ελλάς πρέπει να οδηγηθή στον ΟΛΕΘΡΟΝ και επέτρεψαν την αποβίβασιν του ασημάντου αγγλικού εκστρατευτικού σώματος! Διατί ώφειλε η Ελλάς να καταστραφή; Διατί ήτο το ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΚΑΚΟΝ η υπογραφή συνθήκης ειρήνης με τον Μουσσολίνι; Αυτό ουδείς μας το εξήγησε και ουδέποτε το κατενοήσαμε! Οταν όμως ετελείωσε ο πόλεμος, η προπαγάνδα των νικητών έβαλε τα πράγματα στην θέσι τους: Ο Μουσσολίνι ήτο το ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΚΑΚΟΝ, ο Αδ. Χίτλερ ήτο ο ίδιος ο ΑΡΧΕΚΑΚΟΣ ΟΦΙΣ, ο Σατανάς, επομένως κάθε συζήτησις μαζί τους ήτο θανάσιμον αμάρτημα! Αντιθέτως εκπρόσωποι του Καλού και Αγαθού, του Θεού στον κόσμο μας, ήσαν οι Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! 

Στην Ελλάδα ξέσπασε ο Συμμοριτοπόλεμος, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΕΕΑ ήθελε τον τεμαχισμό της Ελλάδος, να πάρουν Μακεδονία-Θράκη οι Τίτο-Δημητρώφ, και το τμήμα που απέμενε να οδηγηθή στην Σοβιετική κατοχή. Ο Τσώρτσιλ τον Δεκέμβριο του 1944 μας έσωσε "στο και πέντε". Οι μη συμφωνούντες με την Σοβιετικήν κατάκτησιν ωνομάσθησαν "Δεξιοί", κέρδισαν τον πόλεμο ΟΜΩΣ έπεσαν μέσα σε μία ιδεολογική ποντικοπαγίδα! 

Ιδεολογικώς άοπλη η Δεξιά έναντι του ΚΚΕ και των συνοδοιπόρων του, καθώς η ίδια η Δεξιά διακηρύσσει ότι ο Στάλιν ήτο το Αγαθόν και απελευθέρωσε την Ευρώπη από τον (κακό) εαυτό της! Επομένως μπορεί να καταπολεμήση τους Συμμορίτες μόνον σε σημεία περιθωριακά και με άσφαιρα πυρά! Κακοί οι συμμορίτες διότι ο Βελουχιώτης βασάνιζε σαδιστικά, η ΟΠΛΑ εφόνευε αθρόως όποιον ήτο κάτι και δεν ήτο ΚΚΕς, το ΕΑΜ πήρε τα παιδιά από τα σπίτια τους με το ανατριχιαστικόν "Παιδομάζωμα"! Κι αν ΔΕΝ εγίνοντο όλα αυτά; Αν οι ΚΚΕδες συμπεριεφέροντο ως κύριοι, θάταν όλα καλά;

Ούτως λοιπόν ο κ. Φίλης μας λέγει: ότι οφείλουμε «να αντιστεκόμαστε στον νεοναζιστικό λόγο που ακούγεται όλο και συχνότερα σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης», διότι «δεν υπάρχει πλέον η δικαιολογία της άγνοιας. Ο λόγος του ακραίου εθνικισμού, του μίσους και του ρατσισμού έχει πλέον αποδειχθεί ιστορικά ότι οδηγεί στον χαμό, ότι σέρνει το ανθρώπινο γένος σε βαρβαρότητα αδιανόητη». «Η ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί. Έχουμε λοιπόν χρέος να φράξουμε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, για να μην πάνε χαμένες οι αμέτρητες θυσίες, για να τιμηθούν τα αμέτρητα θύματα».

ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ!!!

ΠΑΡΕΚΒΑΣΙΣ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΩΣ ΠΕΡΙ "ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ"!

Έλεγε στην τηλεόραση βουλευτής τον οποίον εκτιμώ: "Πολεμήσανε τον κατακτητή και καλά κάναμε"!

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΕΡΙ "ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ"

Στους παλαιούς ωραίους πολέμους τους Αναγεννησιακούς, αυτούς τους θεατρικούς κάπως, τους χωρίς νεκρούς, όπου εγίνοντο γιά να βρη μιά καλή ευκαιρία ο Πάπας και ο Βασιλιάς της Γαλλίας να ξεμουδιάσουν πηγαίνοντας μιά ωραία εκδρομούλα, μπορούσε οι στρατοί των δύο εμπολέμων να περάσουν από την πόλι σου και τρείς και τέσσερεις φορές εναλλάξ! Ποιόν θάλεγες "κατακτητή" και ποιά "εθνική αντίστασι" θάκανες; πιό σώφρον φαινότανε να πης "άστο να περάση"!

Στον μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνος ποιός ήτο ο κατακτητής; Οι Γάλλοι κατέκτησαν την Ελλάδα στα 1916 και διόρισαν και στην Θεσσαλονίκη την κυβέρνησι δοσιλόγων του Ελ. Βενιζέλου! Ομως, ουδείς τους ονομάζει έτσι! Γιατί; Διότι είναι νικηταί του πολέμου! Φαίνεται ότι "κατακτηταί" είναι μόνον οι ηττημένοι! Οι Γερμανοί κατέλαβον την Τσεχοσλοβακία, ήσαν "κατακτηταί" προφανώς, πατριώτες από το Λονδίνο έκαναν αντίστασι και φόνους! Λίγο μετά οι Σοβιετικοί κατέλαβον την Τσεχοσλοβακία, εφόνευσαν τους αφελείς αντιφασίστες πολιτικούς κι όποτε υπήρχε αντίστασις τα τανκς την έκαναν χαλκομανία! Θυμάστε την "Ανοιξη της Πράγας"; Τελικώς σε λίγο ψυχρούλα κατέληξε! Οι Σοβιετικοί ήσαν "κατακτηταί"; Οχι, φυσικά, "απελευθερωταί" ήσαν και εορτάζεται ως το τώρα λαμπρώς η "απελευθέρωση" της Ευρώπης (από τον εαυτό της) και τα τόσον ειδικά στην παραγωγή χαλκομανιών τανκς! Οργουελική newspeak!

Η ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Εδώ στην Ελλάδα κάναμε αντίστασι κατά του "κατακτητή" και αυτή την δοξολογούμε καθημερινώς και αδιαλήπτως!! Εδώ δοξάζονται όσοι πολέμησαν ΚΑΤΑ του "κατακτητή"! Ομως στην Ιταλία συμβαίνει το ΑΝΤΙΘΕΤΟΝ, εκεί εδοξάσθησαν οι εξωμότες, οι δοσίλογοι, οι γενίτσαροι, όσοι πολέμησαν ΥΠΕΡ του "κατακτητή", όσοι συνετάχθησαν με τον κατακτητή Αϊζενχάουερ και πολέμησαν μαζί του!! Γέμισαν τιμές οι οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ αυτοί που με τυφλή λύσσα μισούσαν κι ήθελαν να γκρεμίσουν το ιταλικόν IMPERO! Πρόεδροι δε της Δημοκρατίας γίνονται όσοι έχουν ως προσόν το ότι ήσαν συνεπίκουροι του κατακτητού, όπως ο αείμνηστος Περτίνι ή ο νυν Πρόεδρος κ. Ναπολιτάνο! 

ΟΘΕΝ

Ας αποφασίσομε λοιπόν πρώτα τί σημαίνει η λέξις "κατακτητής"!! Ο μεγάλος πόλεμος 1914-1945 ήτο πόλεμος σοβαρός κι όπως έλεγε ο Στάλιν στον Μίλοβαν Τζίλας, όποιος κέρδιζε θα επέβαλε στον κατακτηθέντα το σύστημά του! Αυτό ήτο το διακύβευμα του πολέμου! Κι όπως έλεγε σχετικώς ο Λένιν, δεν έχει σημασία τί γίνεται στην χώρα σου, σημασία σε τέτοιους πολέμους είναι το τί θέλεις να γίνη μετά! Αυτό που είπε έχει προφανή γενική αξία, ασχέτως αν τόλεγε διότι επεδίωκε να ηττηθή η μήτηρ του Ρωσσία!

Οθεν, ας μην ομιλούμε διά "κατακτητάς" αναφερόμενοι σε στρατούς που περνούν από την χώρα, όπως είπαμε ακόμη και στους Αναγεννησιακούς πολέμους μπορούσε οι στρατοί των δύο εμπολέμων να περάσουν από την πόλι σου και τρείς και τέσσερεις φορές εναλλάξ!!

πηγή

RV

Οι Βρετανοί αποικιοκράτες ήθελαν την εξόντωση εκατομμυρίων Ελλήνων

Ινδικά αποικιακά στρατεύματα στην Ακρόπολη

Οι Αληθινοί Αίτιοι του Λιμού στην Κατοχή

Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιο άχρηστο πόλεμο τής ιστορίας του, αλλά και την -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή τής λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος της αποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους τής δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών, αλλά και τον ολέθριο λιμό[...]

Η αποικιοκρατική πολιτική της συνέχισης του πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της:

α) την τροφοδότηση των «ανταρτών» (ακόμα και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο του σταλινισμού, δηλαδή το Κ.Κ.Ε.) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους

β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου τής λιμοκτονίας τού πληθυσμού.

Ιωάννης Μεταξάς

Κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, με συναίνεση του αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου, στις 4/8/1936. Πιστοποιημένος αγγλόφιλος, ήδη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκπλήρωνε όλες τις προδιαγραφές, που θέτουν οι αποικιοκρατίες στους ευτελείς τριτοκοσμικούς δικτατορίσκους, τους οποίους διορίζουν ως τοποτηρητές των συμφερόντων τους. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» του yesman Μεταξά στους Ιταλούς κρύβει αριστοτεχνικά ένα δουλοπρεπέστατο «ΝΑΙ» στη βρετανική αποικιοκρατία, η οποία μεθόδευε επί έτη την εμπλοκή της Ελλάδας στον διαφαινόμενο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο η εθνοπατριωτική προπαγάνδα -δεξιά και αριστερή- έχει παγιδεύσει τον περισσότερο κόσμο σε ομφαλοσκοπικά ψευτοδιλήμματα όπως το εάν το «ΟΧΙ» το είπε τελικά ο Μεταξάς, ή ο «λαός».

Κατά καιρούς πολλοί έχουν παρασυρθεί από τον μιμητισμό του Μεταξά σχετικά με τους εξωτερικούς τύπους του χιτλερικού καθεστώτος π.χ. ίδρυση της Ε.Ο.Ν., νεολαίας με επιφανειακές χιτλερικές αναφορές και τυπικά, φτάνοντας στο σημείο να τον θεωρούν γερμανόφιλο. Ο μύθος του δήθεν γερμανόφιλου Μεταξά αναπαράγεται από την υποκείμενη στις αποικιοκρατικές ντιρεκτίβες προπαγάνδα του ελληνόφωνου προτεκτοράτου, ώστε να εξακολουθεί να αποκρύπτεται η -μέσω του Μεταξά- βρετανική αποικιοκρατική διείσδυση στην Ελλάδα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μια «λειτουργική» προπαγανδιστική «βερσιόν» της μυθοποίησής του, για εγχώρια όμως χρήση, τον παρουσιάζει μάλιστα ως γερμανόφιλο, ο οποίος τελικώς λειτούργησε «εθνικά» παραμερίζοντας με … ανωτερότητα ψυχής την υποτιθέμενη γερμανοφιλία του. Έτσι το ανδρείκελο των βρετανών αποικιοκρατών, έχει μετατραπεί σε “εθνικό” σύμβολο, προ του οποίου, ακόμα και οι «δημοκρατικοί» πολιτικάντηδες στέκονται «σούζα» σε ένδειξη σεβασμού.

Η Ελλάδα δεν είχε για τον Άξονα απολύτως καμία στρατηγική σημασία τέτοια, που να προκαλούσε την εναντίον της εισβολή του, αλλά απέκτησε γι αυτόν στρατηγική σπουδαιότητα μόνο όταν κατέστη ολοφάνερη η προπολεμική βρετανική επέμβαση στην περιοχή, κατασκευές και επισκευές αεροδρομίων και λιμανιών στην Ελλάδα από βρετανούς, συνεχές πήγαινε – έλα βρετανών διπλωματών και στρατιωτικών συμβούλων στην Ελλάδα τα χρόνια πριν τον πόλεμο κλπ.

Ακριβώς η πρόσδεση στην βρετανική αποικιοκρατική πολιτική ήταν αυτό, που προκάλεσε την -δικαιολογημένη- επίθεση τού Άξονα στην «προστατευόμενη» Ελλάδα, αφού οι Βρετανοί επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο στα Βαλκάνια δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» τού Άξονα. Η επέμβαση τού Άξονα στην Ελλάδα, δεν ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε η νεοελληνική σχολική προπαγάνδα, αλλά είχε έναν έκτακτο χαρακτήρα αντιμετώπισης της αυξανόμενης βρετανικής στρατιωτικής εγκατάστασης στην περιοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου κατά τη διάρκεια τού πολέμου πράγμα, που οι προπαγανδιστές της υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης της Ελλάδας και άρα της δήθεν αναπόφευκτης εμπλοκής της στον πόλεμο, προσπερνούν σφυρίζοντας τάχα αδιάφορα.

[...]Το περιλάλητο «ΟΧΙ» τού Μεταξά στους Ιταλούς δεν εξέφραζε το παντελώς χειραγωγούμενο … λαϊκό αίσθημα, όπως προσπαθεί διακαώς να πείσει η εθνοπατριωτική προπαγάνδα, αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών μεθοδεύσεων της αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ελληνόφωνο προτεκτοράτο σε έναν ακόμα πόλεμό της.

Η λεγόμενη «Εθνική Αντίσταση» δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική ή άλλη συμβολή στην «απελευθέρωση» της χώρας, όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου «αντιστασιακού στρατού», του γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. «(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια» και όχι ύστερα από την δήθεν εθνοσωτήρια δράση των «ανταρτών». 

Χοντροί, καλοθρεμμένοι την ίδια στιγμή που 

παιδάκια πέθαιναν από ασιτία...

Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός της κατεχόμενης «συμμάχου» Ελλάδας ως συνέχιση του πολέμου σε ελληνικό έδαφος και ως κύριος προξενητής του κατοχικού λιμού

«Το πρόβλημα είναι, πόσο αξίζει για μας η καλή θέληση των Ελλήνων; Έχει μεγαλύτερη σημασία για μας ο στόλος τους, η αποτελεσματικότητα τής παθητικής τους αντίστασης και η ένοπλη αντίσταση των ελευθέρων στρατευμάτων τους, εννοούνται τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, που είχαν συγκροτηθεί υπό βρετανική επιτήρηση και χορηγία στη Μέση Ανατολή) ώστε να διευκολύνουμε τον εφοδιασμό της Ελλάδας με σιτηρά ή βαραίνει περισσότερο το κέρδος που τότε θα αποκομίσει ο εχθρός;

Είναι σημαντικό να έχουμε έναν υγιή πληθυσμό 7,5 εκατομμυρίων αγγλόφιλων ελλήνων, για να ενισχύσουμε τη μεταπολεμική θέση μας στην Ανατολική Μεσόγειο, ή να αποδεχθούμε τη μείωση τού πληθυσμού τής Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια (σ.σ.: το διεγραμμένο τμήμα παρέμεινε στο πρωτότυπο) τη μείωση τού ελληνικού πληθυσμού από την πείνα, την καταστροφή της υγείας του -κυρίως των παιδιών- καθώς και τη μεταστροφή των διαθέσεών του σε βίαια αντιβρετανικές;

Πρέπει να ζυγισθούν πολύ αποφασιστικά τα υπέρ και τα κατά, πριν αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα σε λιμοκτονία. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, ότι οι έλληνες δεν θα λιμοκτονήσουν σιωπηλά. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη των Η.Π.Α.»

Το ανατριχιαστικό αυτό ντοκουμέντο, που, μάλιστα, έχει ημερομηνία 11-7-1941 δηλαδή μόλις λίγες εβδομάδες μετά την επιτυχή κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, δεν συντάχθηκε από τους κακούς κατακτητές, «που ήθελαν να μας γενοκτονήσουν και να βιάσουν τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας» όπως είθισται να κινδυνολογούν οι απευθυνόμενες σε διανοητικά καθυστερημένους εθνοπατριωτικές προπαγάνδες, αλλά προέρχεται από το παγκοσμίως γνωστό Foreign Office. Αποτελεί απόρρητο έγγραφο (αριθμός εγγράφου F.O.371/29840:R7038), το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα αρκετές δεκαετίες μετά την σύνταξή του, όπως συμβαίνει με όλα τα απόρρητα αρχεία, που ανοίγονται δημοσίως μετά από τακτά μακροχρόνια διαστήματα, όταν δηλαδή θεωρείται ότι θα έχουν απαλυνθεί ή ξεχαστεί οι συνέπειες από την εγκληματική δράση των εμπνευστών τους.

Και, όπως συμβαίνει με όλα τα απόρρητα κείμενα, δεν έχει προπαγανδιστικό ρόλο, αλλά λέει τα πράγματα με το όνομά τους και αποτελεί την πληρέστερη και ειλικρινέστερη περιγραφή των κατευθυντηρίων γραμμών της βρετανικής αποικιοκρατικής πολιτικής σε ό,τι αφορά στην κατεχόμενη και … σύμμαχο Ελλάδα. Αυτή είναι η ευγνωμοσύνη των αποικιοκρατών απέναντι στα εθνοποίμνια, που θυσιάστηκαν γι’ αυτούς.

Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός, αποφασίστηκε με το πρόσχημα, του ότι η Ελλάδα, ως κατεχόμενη από τον αντίπαλο χώρα, δεν έπρεπε να ανεφοδιάζεται ούτε ακόμα και με προμήθειες και αγαθά, για τα οποία είχε συνάψει νόμιμες εμπορικές συμφωνίες πρό της Κατοχής π.χ. με σιτάρι από την Αίγυπτο. Η επισήμως προβαλλόμενη δικαιολογία ήταν, ότι ο αντίπαλος μπορούσε να υπεξαιρέσει προς όφελός του μέρος των αγαθών, που προορίζονταν για την επιβίωση των κατεχομένων πληθυσμών. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας περιλάμβανε ακόμα και την παρεμπόδιση από το βρετανικό πολεμικό ναυτικό της βοήθειας, που προερχόταν από διεθνείς οργανώσεις. Όπως όμως θα δούμε πιο κάτω, ο απώτερος ανομολόγητος στόχος των αποικιοκρατών ήταν να εξωθηθεί ο πληθυσμός σε «αντίσταση» και να δυσφημιστεί προπαγανδιστικά ο αντίπαλος και κυρίως οι Γερμανοί.

Όπως συμπεραίνουμε από την ανάγνωση αυτού του μνημείου αποικιοκρατικής ωμότητας και διπροσωπίας (και, μάλιστα, απέναντι σε ένα «σύμμαχο», που βρισκόταν μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο της λιμοκτονίας), οι βρετανοί αποικιοκράτες από την πρώτη κιόλας στιγμή της κατάκτησης του ελλαδικού χώρου είχαν αρχίσει να επεξεργάζονται με στυγνότητα τα νέα δεδομένα. Πάνε πια οι εθνικές φιλοφρονήσεις – κολακείες, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που τα ‘πε με το πρώτο του το γάλα», ο πρωτοθεατρίνος της αποικιοκρατίας, Τσώρτσιλ: «Μέχρι τώρα λέγαμε, ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, τώρα θα λέμε, ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Τώρα οι «ήρωες», που είχαν εμπλακεί σαν αποικιοκρατούμενα πιόνια στον πιο άχρηστο πόλεμο της Ιστορίας τους, οι άχρηστοι πλέον «σύμμαχοι», θα έπρεπε ίσως να «μειωθούν» κατά μερικά εκατομμύρια (δηλαδή κατά το ένα τρίτο) μέσω μιας ελεγχόμενης λιμοκτονίας. Κι αυτό, μόνο και μόνο για να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο ωφέλειας, που θα μπορούσε να προκύψει για τον αντίπαλο στρατό κατοχής από την αποστολή διατροφικής βοήθειας προς τον -εξουθενωμένο από τον επτάμηνο πόλεμο- πληθυσμό.

Η αρρωστημένη εμμονή των αποικιοκρατών ήταν μην τυχόν και επωφεληθούν στο παραμικρό από αυτή τη βοήθεια οι αντίπαλοι κατοχικοί στρατοί της Ελλάδας. Δηλαδή, προκειμένου να μην επωφεληθούν οι λίγες δεκάδες χιλιάδες ιταλών ή γερμανών, οι οποίοι ενδεχομένως να επέτασσαν το ποσοστό αγαθών, που τούς αναλογούσε (ποσοστό μάλλον αμελητέο σε σχέση με το σύνολο τού πληθυσμού), έπρεπε να γίνει «αποδεκτή μια μείωση τού πληθυσμού της Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια».

Για τους αποικιοκράτες κρίθηκε τελικά προτιμότερο να εφαρμοστεί αποκλεισμός των ελληνικών λιμανιών.

Κρίνοντας από την γνωστή θλιβερή ψυχοδιανοητική κατάσταση του νεοέλληνα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το αποικιοκρατικό σκεπτικό: Δεν χάθηκε κι ο κόσμος, δηλαδή ο πόλεμος, αν το ένα τρίτο των ελλήνων και μάλιστα τα παιδιά τους, δεν επιβιώσει. Δεν πειράζει αν χάσουμε προσωρινά ένα σύμμαχο. Ούτως ή άλλως έχουμε προσλάβει τόσους δωσίλογους πολιτικάντηδες στη δούλεψή μας, που χωρίς εμάς δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους, Τσουδερούς, Παπανδρέου, Κανελλόπουλους και Σία, για να μην αναφέρουμε και τους θρησκευτικούς ηγέτες τους, για να ξαναφέρουν τα προβατάκια στον ίσιο δρόμο της υπακοής.

[...] Ο δωσίλογος πρωθυπουργός της «κυβέρνησης του Καϊρου» -και επίσης χορτάτος-, Τσουδερός, δήλωνε αμετανόητα, ότι «για να τελειώσει ο πόλεμος νικηφόρα δια τους Συμμάχους και δια τον πολιτισμόν (sic) έπρεπε να υποφέρουν και οι φίλοι των, που ήσαν υπό την κατοχή τού εχθρού».

Ο Γκαίμπελς γράφει στο ημερολόγιό του, με ημερομηνία 30-1-1942: 

«Έλαβα μια αξιοθρήνητη αναφορά για την κατάσταση στην Ελλάδα. Εκεί η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους τής Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση. Όλα αποτελούν συνέπεια τού βάναυσου βρετανικού αποκλεισμού και μάλιστα εναντίον ενός λαού, που επιπόλαια θέλησε να βγάλει για λογαριασμό των Άγγλων τα κάστανα από τη φωτιά. Αυτό είναι το ευχαριστώ τού Λονδίνου». 

Οι Γερμανοί προκειμένου να διευκολύνουν την άρση, ή έστω την χαλάρωση του αποκλεισμού εγγυήθηκαν εγγράφως στην κυβέρνηση Τσολάκογλου, ότι όλα τα εισαγόμενα τρόφιμα θα ανήκουν στον ελληνικό λαό και τα φορτηγά πλοία δεν θα παρενοχλούντο με κανέναν τρόπο. Επιπλέον τον Νοέμβριο του 1941, ενώπιον του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ανανεώνονται οι ανάλογες γερμανοϊταλικές εγγυήσεις. Τα προσχήματα των Βρετανών αποικιοκρατών ότι δήθεν οι στρατοί κατοχής θα άρπαζαν την βοήθεια προς τους δοκιμαζόμενους Έλληνες αρχίζουν να ξεσκεπάζονται.

Και ενώ οι Γερμανοί και οι Ιταλοί δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την διάθεσή τους να συνεργαστούν με διεθνείς οργανώσεις και με κυβερνήσεις ουδετέρων χωρών, προκειμένου να οργανωθούν αποστολές βοήθειας προς την Ελλάδα (μάλιστα οι Γερμανοί διοργανώνουν κατ’ ιδίαν και αποστολές «τραίνων συσσιτίων» απ’ ευθείας από τη Γερμανία), οι αμήχανοι βρετανοί ροκανίζουν το χρόνο προβάλλοντας συνεχώς διάφορα γραφειοκρατικά προσκόμματα. Τελικά, μόνο από τον Αύγουστο τού 1942, αρχίζει να αποστέλλεται τακτική βοήθεια προς την Ελλάδα: η αρχή έγινε από το Μοντρεάλ με αποστολή βοήθειας τριών πλοίων με σιτηρά και φάρμακα.

[...]Αν, όπως ήθελαν οι αποικιοκράτες, ο ναυτικός αποκλεισμός είχε διαρκέσει καθ’ όλη τη διάρκεια τού πολέμου, σήμερα θα είχαν σβηστεί κάμποσες μικρές ευρωπαϊκές χώρες και λαοί από το χάρτη (συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, ημών). Η σχολική εκπαίδευση του ελληνόφωνου προτεκτοράτου τηρώντας πιστά τις προπαγανδιστικές ντιρεκτίβες της αποικιοκρατίας εξακολουθεί να σερβίρει στα σημερινά παιδιά το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο με το οποίο ντοπαρίστηκαν οι φουκαράδες, που πέθαναν, ή σακατεύτηκαν στο «αλβανικό έπος» ή οι άλλοι, που αφέθηκαν να πεθάνουν βουβά από πείνα στα πεζοδρόμια τού Ψυρρή, τού Θησείου, τού Μεταξουργείου, τής πλατείας Συντάγματος, της πλατείας Ομονοίας και αλλού. Πρέπει, δια παν ενδεχόμενον, τα εθνοποίμνια να είναι ήδη ντοπαρισμένα, όταν θα χρειαστεί να θυσιαστούν στις επόμενες «εθνικές» ανθρωποσφαγές, που θα διοργανώσουν τα αφεντικά του πλανήτη.

Τα αποσπάσματα αναδημοσιεύονται από το άρθρο του Θεόδωρου Λαμπρόπουλου στο περιοδικό Δαυλός

πηγή: terrapapers.com

Ristorante Verona

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

    Φτώχεια, αναξιοπρέπεια, εισβολή των ξένων, ισλαμική απειλή, ηθική κατάπτωση,  εγκληματικότητα, ναρκωτικά, ψυχιατρεία, απελπισία, κατάθλιψη, ατομισμός, έλλειψη πρόνοιας, υπογεννητικότητα, ιστορικό ψεύδος, κυριαρχία της Αριστεράς σε κάθε επίπεδο, υποδούλωση εθνική, πολιτική, οικονομική, πολιτισμική, είναι οι συνέπειες της έκβασης του Β΄Ππ. Αυτός είναι ο κόσμος που οι νικητές έφτιαξαν και παρέδωσαν στις επόμενες γενιές.

    Το «ΟΧΙ» δεν ήταν ένα μεμονωμένο ιστορικό γεγονός, όπως επιχειρείται να παρουσιαστεί για λόγους αποπροσανατολισμού και απόκρυψης της αλήθειας, αλλά η απόρροια της θέσης την οποία ο Μεταξάς είχε ήδη λάβει, πριν από την 28η Οκτωβρίου 1940, στο πλευρό των Εβραίων, είτε αυτοί εμφανίζονταν ως Άγγλοι Σύμμαχοι, είτε ως Γάλλοι, είτε ως Αμερικανοί και Σοβιετικοί Σύμμαχοι, λίγο αργότερα. Ο Μεταξάς ΔΕΝ εντάχθηκε στην πλευρά της Ευρώπης και του δυτικού πολιτισμού.

     Η (μοναδική) πατριωτική διάσταση αυτής της ιστορίας είναι η απελευθέρωση από τον ελληνικό στρατό βορειοηπειρωτικών εδαφών, τα οποία δεν κατέχουμε αφού και αυτά ακόμη μας αφαιρέθηκαν από τους συμμάχους του Μεταξά.

    Το «ΟΧΙ» της κυβέρνησης Μεταξά ήταν το αποτέλεσμα του Μεγάλου ΝΑΙ που είχε ήδη πει στους αγγλοεβραίους.

Ristorante Verona

Το ΟΧΙ δεν το είπε ούτε ο Μεταξάς ούτε ο λαός, το είπε ο Μπάλφουρ

Βρετανοί αξιωματικοί στην ακρόπολη

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

«Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της  παρούσης  πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρεταννίας…»

Από τη διαβόητη «Πράξη Εθνικής Υποτέλειας» του 1825

Η κυριαρχία της Αγγλίας στην Ελλάδα κράτησε ως το 1947. Ο C. M. Woodhouse περιγράφει την «αλλαγή κηδεμόνα» στο βιβλίο του Ο αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949 (εκδόσεις Τουρίκη 2012, σελίδα 325), ως εξής: 

«Μέσα σε λίγες εβδομάδες η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έλαβε την ιστορική απόφαση να αναλάβει την κηδεμονία που μέχρι τότε είχε η Βρετανία».  

Στην μακρά αλυσίδα των υποτελών πρωθυπουργών και των διοικούντων, μέχρι και το 1947, στο προτεκτοράτο της Μ. Βρετανίας, Ελλάς, βρέθηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας, ένας πολιτικός νάνος τοποθετημένος σε ρόλο δικτάτορα. 

Οι Άγγλοι σε συνεργασία με τον Γεώργιο τον Β΄ εγκαθίδρυσαν στην Ελλάδα δικτατορία και τον τοποθέτησαν «πρωθυπουργό». Ο λόγος για τον «εθνικό μας κυβερνήτη» Ι. Μεταξά ή, αλλιώς, μπαρμπαγιάννη το πρότυπο των Ελλήνων «εθνικιστών».  

Ο πολιτικός, και όχι μόνο, νάνος, μαζί με τον αγγλόδουλο βασιλιά και ένα συρφετό πρακτόρων αλυσόδεσαν την Ελλάδα στο άρμα των τραπεζιτών. 

Για όσο καιρό παρίστανε τον «εθνικό κυβερνήτη» δεχόταν εντολές, τις οποίες φυσικά εκτελούσε στο ακέραιο, από τον αρχηγό της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ ήταν γνωστός στην αθηναϊκή κοινωνία ως «παπα-Δημήτρης»! 

Το 1936 ο παπα-Δημήτρης, εμφανίζεται στην Αθήνα και ορίζεται εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού». Ο Ν. Π. Σοϊλεντάκης, στο βιβλίο του Η αφελής Ελλάς, ο ρασοφόρος Άγγλος κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ (εκδόσεις Αρμός, 2010) γράφει: «[ο Μπάλφουρ] Προικισμένος με σπάνιο μουσικό ταλέντο, οργάνωσε εκκλησιαστική χορωδία και έγινε γνωστός στην κοινωνία του Κολωνακίου και οικείος στη βασιλική οικογένεια. Μάλιστα, κατέστη ο εξομολογητής μελών της βασιλικής οικογένειας, ενώ συχνά επισκεπτόταν και την οικία του Αλέξανδρου Παπάγου για “τέλεση αγιασμού”». 

Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον διάδοχό του Παύλο και ιδιαίτερα με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Ο Μπάλφουρ «ήταν το μάτι και το αυτί» των Βρετανών στο Παλάτι.  Αυτός ήταν ο πραγματικός «εθνικός κυβερνήτης». Ο άλλος, ο κατ’ όνομα κυβερνήτης αλλά στην πράξη μαριονέτα, το μόνο που έκανε ήταν να δηλώνει την πίστη του και την υποταγή του σε κάθε ευκαιρία και μάλιστα δημόσια.

  

Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944 (του Ι. Χονδροματίδη, Εκδόσεις Θούλη, 2012, σελ. 37): 

«Καθώς ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι προ των πυλών, ο Μεταξάς παραμένει ανήσυχος και φοβισμένος. Τυπικά, η Ελλάδα παρέμενε ουδέτερη στην Ευρωπαϊκή σύγκρουση, ωστόσο την ίδια στιγμή, ο “ουδέτερος” και “πατριώτης” Μεταξάς δήλωνε στον ανταποκριτή της Ντέιλι Τέλεγκραφ Άρθουρ Μάρτον (Μάιος 1940): 

“Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον  χρόνο η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνουμε χωρίς συνεννόηση με την Αγγλία και τις περισσότερες φορές ότι κάνουμε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικόν τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης.”».

Έτσι φτάσαμε και στο ΟΧΙ του 1940 που ήταν όμως ταυτόχρονα και ένα ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν στην Ευρώπη και στον αγώνα ενάντια στον μαρξισμό και στον καπιταλισμό, που ήταν συγχρόνως ένα ΝΑΙ στους διεθνείς τοκογλύφους. 

Σήμερα οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που υποδούλωσαν την Ευρώπη, μέσω των διαφόρων κομμάτων διαπληκτίζονται για το ποιος πραγματικά είπε το ΟΧΙ. Οι «εθνικιστές» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι το είπε ο Μεταξάς. Η αριστερά ότι το είπε ο λαός. Το όχι κύριοι «εθνικιστές» και κύριοι της αριστεράς το είπε ο Μπάλφουρ. 

Ο αρχηγός της  Ιντέλιτζενς Σέρβις το 1941, λίγο προτού οι Γερμανοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναχώρησε για το Κάιρο. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρισκόταν στον Ναό του Ευαγγελισμού την 25η Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Τον ακολούθησαν λίγο αργότερα τα μέλη της «εθνικής κυβερνήσεως», Μανιαδάκηδες και λοιποί όπως και ο εβραίος Μιωνής της «Τράπεζας της Ελλάδος» παίρνοντας μαζί τους τον ελληνικό χρυσό που δεν μας επιστράφηκε ποτέ. Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ στο Κάιρο είχε άμεσες σχέσεις με την ελληνική βασιλική οικογένεια και τους πρώην πρωθυπουργούς Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γεώργιο Παπανδρέου. Επέστρεψε στην Ελλάδα με τη νίκη των «συμμάχων» ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. 

Αυτά τα λίγα για την πατρότητα του ΟΧΙ-ΝΑΙ στους τοκογλύφους και για τους νάνους της πολιτικής μας ζωής που με την ταμπέλα του εθνικιστή εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.     

Υ.Γ. Ο πατέρας του ΟΧΙ στην συνέχεια έγινε Χότζας...

Β. Μαρκεζίνη, Πολιτικὴ Ἱστορία τῆς Νεὠτερης Ἑλλάδος, Τόμος Δ', Ἀθῆνας, 1978, σ. 365

Ristorante Verona

Το προτεκτοράτο

Ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα υπέδειξε «επανειλημμένα» στο διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του βασιλιά Γεωργίου την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας.

Μιας δικτατορίας που στο βάθος θα εξασφάλιζε το φιλοβρετανικό προσανατολισμό της Ελλάδας μ' έναν φιλοφασιστικό μανδύα «ουδετερότητας», που θα μπορούσε πιθανόν να καθυστερήσει την κατάληψη αυτού του αγγλικού προγεφυρώματος στα Βαλκάνια, από την Ιταλία ή τη Γερμανία.

Ο Γεώργιος Β' και ο Ιωάννης Μεταξάς, λόγω του συντηρητικού παρελθόντος τους, έμοιαζαν ιδανικό δίδυμο για την εκπλήρωση ενός φαινομενικά «ουδέτερου» προγεφυρώματος στα Βαλκάνια.

Περίπου τρία χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936, ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, σερ Σίντνεϊ Ουότερλοου, ενημέρωσε την κυβέρνησή του ότι οι Γερμανοί θεωρούσαν τον Γεώργιο ως «τον πληρωμένο υπηρέτη των Βρετανών», αν και οι Έλληνες πολιτικοί προσπαθούσαν να διαδώσουν ότι «ο βασιλέας και ο στρατηγός Μεταξάς ήταν γερμανόφιλοι κατά βάθος».

Ο Ουότερλοου αντίθετα τόνισε ότι δεν μπορούσε να υπάρξει «μεγαλύτερη σύνδεση του βασιλέα μ' εμάς» και όσον αφορά τον Μεταξά οι Βρετανοί «ήταν αδύνατον να αμφιβάλλουν για την ειλικρίνεια της σταθερά εκφρασμένης του πεποίθησης ότι η ασφάλεια της Ελλάδας ήταν αμετάκλητα συνδεδεμένη (...) με την επιβίωση της βρετανικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο».

Το Φόρεϊν Οφις

Στις αρχές του 1940 ο νέος Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα Μάικλ Πάλερετ έθεσε μερικά ερωτήματα στην κυβέρνησή του σχετικά με το μέλλον του ελληνικού καθεστώτος.

Στις 20 Φεβρουαρίου το Φόρεϊν Οφις απάντησε στο Βρετανό πρεσβευτή στην Αθήνα:

«Αγαπητέ Μάικλ...

Μπορούμε ν' αλλάξουμε την κυβέρνηση Μεταξά; Η απάντηση είναι όχι... Η άλλη ερώτηση είναι: "Θέλουμε ν' αλλάξουμε την κυβέρνηση;". Πάλι η απάντηση είναι όχι. Παρά την όποια αντιπάθεια του ελληνικού λαού, γνωρίζουμε ότι καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μας εξυπηρετούσε τόσο... Για να καταλήξουμε λοιπόν, είμαστε παντρεμένοι με τον Μεταξά και έτσι θα παραμείνουμε μέχρι ο θάνατος ή οι Έλληνες να μας χωρίσουν».[1]

πηγή

Ο «Γιαννάκης», όπως τον έλεγε η πριγκίπισσα Σοφία,  σημειώνει στο ημερολόγιό του στις 18 Νοεμβρίου 1940 για την αγγλική κυβέρνηση:

«Θέλουν να προκαλέσουν πόλεμον Γερμανίας; Εάν το θέλουν το κάνω, αλλά και αυτοί υπεύθυνοι -και αφού δεν μπορούν να μας δώσουν αεροπορίαν κατά των Ιταλών, τι θα γίνη όταν προστεθούν και Γερμανοί; (Θα έχω άραγε πάλιν γερμανοφιλίες;)...».[2]

1 πηγή

2 πηγή

Ristorante Verona

Το ΟΧΙ δεν το είπε ούτε ο Μεταξάς ούτε ο λαός, το είπε ο Μπάλφουρ

Βρετανοί αξιωματικοί στην ακρόπολη

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

«Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της  παρούσης  πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρεταννίας…»

Από τη διαβόητη «Πράξη Εθνικής Υποτέλειας» του 1825

Η κυριαρχία της Αγγλίας στην Ελλάδα κράτησε ως το 1947. Ο C. M. Woodhouse περιγράφει την «αλλαγή κηδεμόνα» στο βιβλίο του Ο αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949 (εκδόσεις Τουρίκη 2012, σελίδα 325), ως εξής: 

«Μέσα σε λίγες εβδομάδες η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έλαβε την ιστορική απόφαση να αναλάβει την κηδεμονία που μέχρι τότε είχε η Βρετανία».  

Στην μακρά αλυσίδα των υποτελών πρωθυπουργών και των διοικούντων, μέχρι και το 1947, στο προτεκτοράτο της Μ. Βρετανίας, Ελλάς, βρέθηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας, ένας πολιτικός νάνος τοποθετημένος σε ρόλο δικτάτορα. 

Οι Άγγλοι σε συνεργασία με τον Γεώργιο τον Β΄ εγκαθίδρυσαν στην Ελλάδα δικτατορία και τον τοποθέτησαν «πρωθυπουργό». Ο λόγος για τον «εθνικό μας κυβερνήτη» Ι. Μεταξά ή, αλλιώς, μπαρμπαγιάννη το πρότυπο των Ελλήνων «εθνικιστών».  

Ο πολιτικός, και όχι μόνο, νάνος, μαζί με τον αγγλόδουλο βασιλιά και ένα συρφετό πρακτόρων αλυσόδεσαν την Ελλάδα στο άρμα των τραπεζιτών. 

Για όσο καιρό παρίστανε τον «εθνικό κυβερνήτη» δεχόταν εντολές, τις οποίες φυσικά εκτελούσε στο ακέραιο, από τον αρχηγό της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ ήταν γνωστός στην αθηναϊκή κοινωνία ως «παπα-Δημήτρης»! 

Το 1936 ο παπα-Δημήτρης, εμφανίζεται στην Αθήνα και ορίζεται εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού». Ο Ν. Π. Σοϊλεντάκης, στο βιβλίο του Η αφελής Ελλάς, ο ρασοφόρος Άγγλος κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ (εκδόσεις Αρμός, 2010) γράφει: «[ο Μπάλφουρ] Προικισμένος με σπάνιο μουσικό ταλέντο, οργάνωσε εκκλησιαστική χορωδία και έγινε γνωστός στην κοινωνία του Κολωνακίου και οικείος στη βασιλική οικογένεια. Μάλιστα, κατέστη ο εξομολογητής μελών της βασιλικής οικογένειας, ενώ συχνά επισκεπτόταν και την οικία του Αλέξανδρου Παπάγου για “τέλεση αγιασμού”». 

Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον διάδοχό του Παύλο και ιδιαίτερα με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Ο Μπάλφουρ «ήταν το μάτι και το αυτί» των Βρετανών στο Παλάτι.  Αυτός ήταν ο πραγματικός «εθνικός κυβερνήτης». Ο άλλος, ο κατ’ όνομα κυβερνήτης αλλά στην πράξη μαριονέτα, το μόνο που έκανε ήταν να δηλώνει την πίστη του και την υποταγή του σε κάθε ευκαιρία και μάλιστα δημόσια.

  

Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944 (του Ι. Χονδροματίδη, Εκδόσεις Θούλη, 2012, σελ. 37): 

«Καθώς ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι προ των πυλών, ο Μεταξάς παραμένει ανήσυχος και φοβισμένος. Τυπικά, η Ελλάδα παρέμενε ουδέτερη στην Ευρωπαϊκή σύγκρουση, ωστόσο την ίδια στιγμή, ο “ουδέτερος” και “πατριώτης” Μεταξάς δήλωνε στον ανταποκριτή της Ντέιλι Τέλεγκραφ Άρθουρ Μάρτον (Μάιος 1940): 

“Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον  χρόνο η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνουμε χωρίς συνεννόηση με την Αγγλία και τις περισσότερες φορές ότι κάνουμε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικόν τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης.”».

Έτσι φτάσαμε και στο ΟΧΙ του 1940 που ήταν όμως ταυτόχρονα και ένα ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν στην Ευρώπη και στον αγώνα ενάντια στον μαρξισμό και στον καπιταλισμό, που ήταν συγχρόνως ένα ΝΑΙ στους διεθνείς τοκογλύφους. 

Σήμερα οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που υποδούλωσαν την Ευρώπη, μέσω των διαφόρων κομμάτων διαπληκτίζονται για το ποιος πραγματικά είπε το ΟΧΙ. Οι «εθνικιστές» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι το είπε ο Μεταξάς. Η αριστερά ότι το είπε ο λαός. Το όχι κύριοι «εθνικιστές» και κύριοι της αριστεράς το είπε ο Μπάλφουρ. 

Ο αρχηγός της  Ιντέλιτζενς Σέρβις το 1941, λίγο προτού οι Γερμανοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναχώρησε για το Κάιρο. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρισκόταν στον Ναό του Ευαγγελισμού την 25η Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Τον ακολούθησαν λίγο αργότερα τα μέλη της «εθνικής κυβερνήσεως», Μανιαδάκηδες και λοιποί όπως και ο εβραίος Μιωνής της «Τράπεζας της Ελλάδος» παίρνοντας μαζί τους τον ελληνικό χρυσό που δεν μας επιστράφηκε ποτέ. Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ στο Κάιρο είχε άμεσες σχέσεις με την ελληνική βασιλική οικογένεια και τους πρώην πρωθυπουργούς Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γεώργιο Παπανδρέου. Επέστρεψε στην Ελλάδα με τη νίκη των «συμμάχων» ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. 

Αυτά τα λίγα για την πατρότητα του ΟΧΙ-ΝΑΙ στους τοκογλύφους και για τους νάνους της πολιτικής μας ζωής που με την ταμπέλα του εθνικιστή εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.     

Υ.Γ. Ο πατέρας του ΟΧΙ στην συνέχεια έγινε Χότζας...

Β. Μαρκεζίνη, Πολιτικὴ Ἱστορία τῆς Νεὠτερης Ἑλλάδος, Τόμος Δ', Ἀθῆνας, 1978, σ. 365 Ristorante Verona

ΖΗΤΩ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ, ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ Η ΕΛΛΑΣ

ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ 

«Εγώ εν τη εξελίξει ταύτη καθώρισα ήδη τον δρόμον μου, προ πολλού. Είμαι στρατιώτης και ευγενής, και θέτω εις την υπηρεσίαν του Βασιλέως μου το ξίφος μου, του αφιερώ δε την ζωήν και την διάνοιάν μου. Μου είναι αδιάφορον αν ο Βασιλεύς είναι καλός ή κακός, επιβλαβής ή ωφέλιμος δεν εξετάζω αν αι πράξεις του προξενούν καλόν ή κακόν εις το Έθνος τον ακολουθώ τυφλώς εις ό,τι θέλει η θέλησίς του είναι δι’ εμέ νόμος, θεωρώ δε εμαυτόν ευτυχή ότι χαίρω την ευμένειαν του Διαδόχου, αρχηγού αποφασιστικού και φιλοδόξου». 

Μεταξάς το Προσωπικό του Ημερολόγιο, τ. Β΄, σ. 527-528, Στη Γερμανία 1898-1906 Επιστημονική Επιμέλεια Χρ. Χρηστίδης, Εκδόσεις Γκοβόστη Αθήνα 1952.  

Ristorante Verona

ΖΗΤΩ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ, ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ Η ΕΛΛΑΣ

ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ 

«Εγώ εν τη εξελίξει ταύτη καθώρισα ήδη τον δρόμον μου, προ πολλού. Είμαι στρατιώτης και ευγενής, και θέτω εις την υπηρεσίαν του Βασιλέως μου το ξίφος μου, του αφιερώ δε την ζωήν και την διάνοιάν μου. Μου είναι αδιάφορον αν ο Βασιλεύς είναι καλός ή κακός, επιβλαβής ή ωφέλιμος δεν εξετάζω αν αι πράξεις του προξενούν καλόν ή κακόν εις το Έθνος τον ακολουθώ τυφλώς εις ό,τι θέλει η θέλησίς του είναι δι’ εμέ νόμος, θεωρώ δε εμαυτόν ευτυχή ότι χαίρω την ευμένειαν του Διαδόχου, αρχηγού αποφασιστικού και φιλοδόξου». 

Μεταξάς το Προσωπικό του Ημερολόγιο, τ. Β΄, σ. 527-528, Στη Γερμανία 1898-1906 Επιστημονική Επιμέλεια Χρ. Χρηστίδης, Εκδόσεις Γκοβόστη Αθήνα 1952.  

Ristorante Verona

Αγγλόφιλη δικτατορία με φιλοφασιστικό μανδύα

Η 4η Αυγούστου σχεδιάστηκε και αποφασίστηκε σε πλήρη εναρμόνιση με τις αγγλικές βλέψεις και συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων 

 Του ΦΟΙΒΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ 

Η βρετανική κυβέρνηση για τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936: «Είμαστε παντρεμένοι με τον Μεταξά», ένα φιλοβρετανικό καθεστώς με φασιστικό μανδύα. Η αγγλική επιρροή στην Ελλάδα άρχισε από την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης. Επιδιώκοντας να υποσκάψει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η αγγλική κυβέρνηση άρχισε βαθμιαία να υποστηρίζει με εύσχημο τρόπο τους Ελληνες επαναστάτες. 

«Βάρος εις την απόφασιν του βασιλέως, Γεωργίου Β' (κέντρο) να πάρη την απόφασιν της 4ης Αυγούστου είναι αι επανειλημμέναι ρηταί δηλώσεις του Ι. Μεταξά (δεύτερος από αριστερά) προς αυτόν ότι οπωσδήποτε η Ελλάς θα ήτο σύμμαχος προς την Αγγλίαν» λέει ο Ι. Διάκος, έμπιστος συνεργάτης του δικτάτορα 

Αρκετοί Αγγλοι φιλέλληνες είχαν διακριτικές επαφές με εκπροσώπους της αγγλικής κυβέρνησης. Μάλιστα το φιλελληνικό κομιτάτο του Λονδίνου συνέβαλε αποφασιστικά στην παροχή των πρώτων μεγάλων δανείων Αγγλων 1 κεφαλαιούχων προς τους Ελληνες επαναστάτες. 

Ο λόρδος Βύρων, ο πλοίαρχος Χάστινγκς του ελληνικού ατμόπλοιου «Καρτερία», που ενέπνεε τον τρόμο στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά του τουρκο-αιγυπτιακού στόλου στα ελληνικά παράλια, ο ναύαρχος Κόδριγκτον κ.ά. ήταν κάποια από τα ονόματα που συζητήθηκαν πολύ την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης και είχαν αγγλική καταγωγή. 

Ωμός ρεαλισμός 

Αλλά η ρομαντική ανάμνηση της ελληνικής αρχαιότητας μέσα στις τάξεις των Αγγλων στοχαστών και του λαού εξισορροπούνταν από τον ωμό ρεαλισμό της κρατικής μηχανής της Αγγλίας, που στόχευε το ρόλο μιας παγκόσμιας δύναμης. 

Το 19ο αιώνα στο ελεύθερο μικρό ελληνικό κράτος ο Αγγλος πρεσβευτής Λάιονς εξομολογούνταν σε συνάδελφό του ότι κατά τη γνώμη του η Ελλάδα θα ήταν υπό αγγλική ή ρωσική επιρροή και αφού δεν έπρεπε να είναι ρωσική, θα ήταν αναγκαστικά αγγλική. 

Το νεοελληνικό κράτος από τα πρώτα βήματά του μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός από πολύ μικρά διαστήματα αμφισβήτησης, όπως εκείνο του βασιλιά Κωνσταντίνου στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκε να συμπορεύεται με το Ηνωμένο Βασίλειο. 

Αλλά και η θέση της «ουδετερότητας» που πρόβαλε ο Κωνσταντίνος και θεωρήθηκε φιλογερμανική, για την οποία ήταν σύμφωνος και ο Ι. Μεταξάς, χρεοκόπησε τελικά και έδωσε τη θέση της στη φιλοβρετανική υπέρ της Αντάντ θέση του Ελευθερίου Βενιζέλου. 

Ο Κωνσταντίνος εκδιώχθηκε από τη χώρα και ο γιος του Γεώργιος Β' έκανε πολύ σοβαρές προσπάθειες επανασυμφιλίωσης με το βρετανικό βασιλικό οίκο, γεγονός που επιτεύχθηκε τελικά. Η παλινόρθωση της μοναρχίας ήταν επί θύραις και μ' ένα «νόθο δημοψήφισμα», όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, ο Γεώργιος Β' επέστρεψε στην Ελλάδα, το φθινόπωρο του 1935, αποφασισμένος ν' ακολουθήσει πιστά τη βρετανική πολιτική. 

Αλλά και ο Ιωάννης Μεταξάς, παρ' όλο το φιλογερμανικό του παρελθόν που είχε έντονα κλονιστεί μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήττα την οποία δεν περίμενε, ήταν αποφασισμένος να δείξει την ευμενή του διάθεση προς την Αγγλία. 

Όπως έγραψε ο Ι. Διάκος, ένας από τους πιο έμπιστους συνεργάτες του Μεταξά, απευθυνόμενος στον Σπ. Μαρκεζίνη: «Είναι βέβαιον ότι και ο κίνδυνος του κομμουνισμού έπαιξε ρόλον εις το να πάρει ο βασιλεύς την απόφασιν της 4ης Αυγούστου. Αλλά κυρίως, εκείνο το οποίον έπαιξεν βάρος εις την απόφασιν του βασιλέως να πάρη την απόφασιν αυτήν, είναι αι επανειλημμέναι ρηταί δηλώσεις του Ι. Μεταξά προς αυτόν ότι οπωσδήποτε η Ελλάς θα ήτο σύμμαχος προς την Αγγλίαν. Αυτό μου το είπεν ο Ι. Μεταξάς επανειλημμένως». 

Υποδείξεις 

Οι Βρετανοί είχαν αρχίσει ν' ανησυχούν σοβαρά από τις επεκτατικές βλέψεις της φασιστικής Ιταλίας στο χώρο της Μεσογείου, στην Αφρική, όπως και τα Βαλκάνια. 

Η ιταλική επίθεση εναντίον της Αιθιοπίας τον Οκτώβριο του 1935 έκανε να ξεχειλίσει το ποτήρι. 

Η αγγλογαλλική συνεργασία στην Ελλάδα έπρεπε ν' αντικρούσει οποιαδήποτε άλλη επιρροή σ' αυτή τη χώρα. 

Ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα υπέδειξε «επανειλημμένα» στο διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του βασιλιά Γεωργίου την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας. 

Μιας δικτατορίας που στο βάθος θα εξασφάλιζε το φιλοβρετανικό προσανατολισμό της Ελλάδας μ' έναν φιλοφασιστικό μανδύα «ουδετερότητας», που θα μπορούσε πιθανόν να καθυστερήσει την κατάληψη αυτού του αγγλικού προγεφυρώματος στα Βαλκάνια, από την Ιταλία ή τη Γερμανία. 

Ο Γάλλος πρεσβευτής στην Αθήνα Γκαστόν Μογκρά γνώριζε τις βρετανικές επιθυμίες να κηρύξουν ορισμένα κράτη, όπως η Ελλάδα, μια «ουδετερότητα προσωρινή, που δεν θα έπρεπε να εμποδίσει αυτές τις χώρες να συνδέσουν την τύχη τους μ' εκείνη της Αγγλίας». 

Ο Γεώργιος Β' και ο Ιωάννης Μεταξάς, λόγω του συντηρητικού παρελθόντος τους, έμοιαζαν ιδανικό δίδυμο για την εκπλήρωση ενός φαινομενικά «ουδέτερου» προγεφυρώματος στα Βαλκάνια, που όμως αντιστάθηκε ώς το τέλος τόσο εναντίον της ιταλικής όσο και της γερμανικής επίθεσης, ιδιαίτερα στην Κρήτη. 

Περίπου τρία χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936, ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, σερ Σίντνεϊ Ουότερλοου, ενημέρωσε την κυβέρνησή του ότι οι Γερμανοί θεωρούσαν τον Γεώργιο ως «τον πληρωμένο υπηρέτη των Βρετανών», αν και οι Ελληνες πολιτικοί προσπαθούσαν να διαδώσουν ότι «ο βασιλέας και ο στρατηγός Μεταξάς ήταν γερμανόφιλοι κατά βάθος». 

Ο Ουότερλοου αντίθετα τόνισε ότι δεν μπορούσε να υπάρξει «μεγαλύτερη σύνδεση του βασιλέα μ' εμάς» και όσον αφορά τον Μεταξά οι Βρετανοί «ήταν αδύνατον να αμφιβάλλουν για την ειλικρίνεια της σταθερά εκφρασμένης του πεποίθησης ότι η ασφάλεια της Ελλάδας ήταν αμετάκλητα συνδεδεμένη (...) με την επιβίωση της βρετανικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο». 

Το Φόρεϊν Οφις 

Στις αρχές του 1940 ο νέος Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα Μάικλ Πάλερετ έθεσε μερικά ερωτήματα στην κυβέρνησή του σχετικά με το μέλλον του ελληνικού καθεστώτος. 

Στις 20 Φεβρουαρίου το Φόρεϊν Οφις απάντησε στο Βρετανό πρεσβευτή στην Αθήνα: 

«Αγαπητέ Μάικλ... 

Μπορούμε ν' αλλάξουμε την κυβέρνηση Μεταξά; Η απάντηση είναι όχι... Η άλλη ερώτηση είναι: "Θέλουμε ν' αλλάξουμε την κυβέρνηση;". Πάλι η απάντηση είναι όχι. Παρά την όποια αντιπάθεια του ελληνικού λαού, γνωρίζουμε ότι καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μας εξυπηρετούσε τόσο... Για να καταλήξουμε λοιπόν, είμαστε παντρεμένοι με τον Μεταξά και έτσι θα παραμείνουμε μέχρι ο θάνατος ή οι Ελληνες να μας χωρίσουν».

¹ Δεν ήταν Άγγλοι, αλλά Εβραίοι τραπεζίτες όπως οι Rothschilds, και άλλοι μικρότεροι.

RV