Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: KNUT HAMSUN - Αρχισυντάκτης Λύνγκε





Redaktør Lynge

Συγγραφέας: Knut Hamsun
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Βασίλης Δασκαλάκης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 280
Έτος έκδοσης: 2016
ISBN: 978-618-81705-8-2

Πρόλογος: Εβίνα Τσαγκαράκου


Ο Αρχισυντάκτης Λύνγκε του Κνουτ Χάμσουν πρωτοκυκλοφόρησε το 1893 και γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία ─είναι, μάλιστα, το πρώτο έργο τού νομπελίστα λογοτέχνη που επανεκδόθηκε. Παρ’ όλα αυτά η δριμεία κριτική που ασκείται σε αυτό στον αριστερό Τύπο το καθιστά ένα έργο που, αν και είναι εξαιρετικά επίκαιρο, δεν είναι «πολιτικώς ορθό».

Για πρώτη φορά στη Νορβηγία κυβερνά η αριστερά. Η κυβέρνηση έχει αθετήσει τις υποσχέσεις της. Η απογοήτευση είναι διάχυτη στον κόσμο. Ανάμεσα στους αριστερούς, υπάρχουν οι κυνικοί και αδίστακτοι αριβίστες, που εκμεταλλεύονται τα πάντα για ίδιον όφελος, αλλά και άλλοι αντιτιθέμενοι σε αυτούς που φαίνονται πιο αγνοί. Ο αριστερός Τύπος δεν υπηρετεί την αλήθεια, αλλά με κάθε μέσον, χωρίς τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό και με χαρακτηριστικό κυνισμό επιδιώκει την αύξηση της κυκλοφορίας του και συνακόλουθα την αύξηση των κερδών και της πολιτικής επιρροής του. Κι όταν δεν τον διακρίνει αυτός ο αριβισμός, είναι ηττοπαθής και υποταγμένος, «υποκλίνεται τις υποκλίσεις που πρέπει να υποκλιθεί»… Ο Λύνγκε, ο αριστερός αρχισυντάκτης της αριστερής εφημερίδας «Γκαζέτα», είναι αποφασισμένος να ξεπεράσει τις ταπεινές καταβολές του, να πάρει τη ρεβάνς για την περιφρόνηση που έχει δεχθεί στο παρελθόν, και όσο αυξάνονται τα κέρδη του και η επιρροή του, τόσο γίνεται κυνικός και αδίστακτος.

Ο Χάμσουν εμπνεύστηκε τον κυνικό αδίστακτο αρχισυντάκτη Λύνγκε από τον Olaf Thommessen, διάσημο αρχισυντάκτη αριστερής εφημερίδας της εποχής. Το έργο αυτό θεωρείται η πιο οξεία προσωπική επίθεση στην ιστορία της νορβηγικής λογοτεχνίας, μιας και ο Νορβηγός αναγνώστης εκείνης της εποχής αναγνώριζε αμέσως στο πρόσωπο του Λύνγκε τον αριστερό αρχισυντάκτη Thommessen.

Ο Χάμσουν είπε πως ο Αρχισυντάκτης Λύνγκε «καίει σαν το μίσος». Σίγουρα, πρόκειται για μια σφοδρή επίθεση στον αριστερό Τύπο αλλά και στον αριστερό τύπο ανθρώπου, με τον κυνισμό του, τη ροπή του προς την άγρια εκμετάλλευση των άλλων, την υποκρισία του, την τάση του για προδοσία, κι αυτής ακόμη της αγάπης, συχνά στο όνομα των αρχών του, πάντοτε, όμως, προς το δικό του συμφέρον. Και αν στο μυθιστόρημα περιγράφεται και η άλλη πλευρά, των πιο αγνών και ιδεαλιστών αριστερών, παραμένει γεγονός ότι στο τέλος κανείς τους, και ο πιο ιδεαλιστής, ο πιο αγνός δεν είναι εντελώς αθώος.


RV


Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: George Lincoln Rockwell – Πάπιες και κότες




Συγγραφέας: George Lincoln Rockwell
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Ευάγγελος Ανδρούλης
Εικονογράφηση: Άννα Μαλτέζου
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 83
Έτος έκδοσης: 2016
ISBN: 978-618-81705-7-5



Μια ιστορία για το πώς η ανοχή και η φιλευσπλαχνία του αθώου και αφελούς γηγενούς μπορεί να τον οδηγήσει στη σκλαβιά.

Μια αλληγορία για το πώς ο «αναξιοπαθών ξένος», ο «δύστυχος φιλοξενούμενος», ο «διασκορπισμένος» γίνεται κυρίαρχος και κατακτητής.

Ένα παραμύθι που η αλήθειά του χάνεται στα βάθη του χρόνου…

Ένα παραμύθι επίκαιρο που δεν παλιώνει ποτέ…

Από τον Τζωρτζ Λίνκολν Ρόκγουελ



RV

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Ακέφαλη Αντίσταση




Νέα τακτική σε έναν πόλεμο παλιό…


Εκείνοι που αγαπούν την ελευθερία, που πιστεύουν στην ελευθερία τόσο πολύ ώστε να πολεμούν γι’ αυτήν, σπανίζουν σήμερα, όμως κάθε πάλαι ποτέ σπουδαίο έθνος κρύβει ακόμα στον κόρφο του τα πετράδια του πρότερου μεγαλείου του. Υπάρχουν. Έχω δει τη σπίθα στα μάτια τους, καθώς στο διάβα της ζωής μου μοιράστηκα μια φευγαλέα στιγμή του χρόνου μαζί τους.»
(απόσπασμα από το βιβλίο)

Από τον πρόλογο του μεταφραστή:


Οι όροι «Ακέφαλη Αντίσταση» (Leaderless Resistance) και «Αθέατοι Πυρήνες» – όπως αποδίδουμε στο παρόν έργο τον όρο Phantom Cells – αναφέρονται σε αυθόρμητους, αυτόνομους, μη συνδεδεμένους μεταξύ τους πυρήνες. Κύριο χαρακτηριστικό της Ακέφαλης Αντίστασης είναι η έλλειψη ηγεσίας. Η θεωρία και μέθοδος αυτή κερδίζει συνεχώς έδαφος, όχι από άρνηση της έννοιας του Ηγέτη, αλλά εξαιτίας της έλλειψης κάποιου τέτοιου, σε συνδυασμό με την ενισχυμένη δυνατότητα του Κράτους να ελέγξει αλλά και να διαλύσει μία οργάνωση δομημένη με την κλασική πυραμιδοειδή μορφή. Όπως ο ίδιος ο Beam αναφέρει η Ακέφαλη Αντίσταση είναι τέκνο της αναγκαιότητας! Η έλλειψη κεντρικής διοίκησης, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ των πυρήνων.




RV

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Ιωάννης Συκουτρής – Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα



«Το παρόν ζη από το παρελθόν και η ιστορία είναι ο μόνος διδάσκαλος του βίου διά τα μελλοντικά μας διαβήματα»…  

Στο δοκίμιο αυτό –επιλεγόμενα στο βιβλίο του Th. Zielinski «Ημείς και οι Αρχαίοι»− ο Ι. Συκουτρής εξετάζει τη σημασία της γνώσης της Αρχαιότητας κατά την προ αλλά και μετά την Επανάσταση του 21 εποχή. Η επαφή με την Αρχαιότητα οδήγησε το έθνος μας να γίνει «Έθνος Ελλήνων» από «γένος Χριστιανών» που ήταν κατά την τουρκοκρατία, μετά το «άχρωμον εθνικώς Βυζάντιον». Αυτή η αφύπνιση το έκανε να ξεσηκωθεί. Το 21 ήταν αναγέννηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και συνειδητή επάνοδος στη δράση των αρχαίων προγόνων, ο Λεωνίδας και ο Θεμιστοκλής ζωντανές υπάρξεις. Στη μικρή γωνιά που απελευθερώθηκε, η σχέση με την Αρχαιότητα είναι αντιφατική: Οίηση, περηφάνια αλλά χωρίς αίσθηση των καθηκόντων έναντι του ενδόξου ονόματος, παρά τις συχνά καλές προθέσεις. Η βαθιά γνώση της αρχαιότητας είναι ένας σκοπός ευγενής και ωραίος, προς τον οποίον «το έθνος μας οφείλει να μάθη προ παντός να εργάζεται και να πειθαρχή εαυτό».


Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

White Power




Συγγραφέας: George Lincoln Rockwell
Εκδοτικός οίκος: Edelweiss
Μετάφραση: Μανώλης Στρατάκης
Σημειώσεις: Μανώλης Στρατάκης
Σελίδες: 504
Μέγεθος: 17 x 23 εκ.
ISBN: 978-618-80149-3-0

Το White Power είναι ένα μνημειώδες έργο, το magnum opus του Τζορτζ Λίνκολν Ρόκγουελ (1918-1967), αρχηγού του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος Αμερικής. Ο τίτλος του, άλλωστε, τον οποίον εμπνεύστηκε ο ίδιος ο συγγραφέας, χρησιμοποιήθηκε, έκτοτε, από τους οπαδούς της υπεροχής της Λευκής Φυλής, ιδίως στις ΗΠΑ, για να χαρακτηρίσει τη σχετική ιδεολογία και το Κίνημα. 

Πρόκειται για ένα έργο ακραίο και σοκαριστικό, συγχρόνως όμως απόλυτα ρεαλιστικό, αποκαλυπτικό και συγκλονιστικό. Ο Ρόκγουελ εκφράζει τη δική του αλήθεια σχετικά με την παρακμή της Αμερικής και τις αιτίες αυτής, τους «αθεάτους υπεύθυνους» γι’ αυτήν, τον Β΄Ππ, τη σκοπιμότητα της διάδοσης και επιβολής της «ανεκτικότητας», του «πολυπολιτισμού», του «αντιρατσισμού». Και βέβαια, αναφέρει τη δική του λύση για τα προβλήματα που αναλύει. Το ύφος του βιβλίου είναι προσωπικό, ζωντανό και γλαφυρό και διατηρεί το ενδιαφέρον τού αναγνώστη αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα.

Το WHITEPOWER είναι ένα ιστορικό, βαθιά πολιτικό, εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο για όποιον ενδιαφέρεται για την ιστορία και την πολιτική.


RV

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Adolf Hitler




Συγγραφέας: Philipp Bouhler, Φίλιπ Μπούλερ
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Μαρία Αντωνάκη
Επιμέλεια: Μανώλης Στρατάκης
Σελίδες: 82


«Ένας άγνωστος ίδρυσε ένα κόμμα, και από εκείνη τη μικρή ομάδα αντρών, μέσα από πολλές δοκιμασίες και βάσανα, προέκυψε ένα λαϊκό κίνημα και τελικά ένα νέο Γερμανικό Ράιχ»

Στο Adolf Hitler ο Φίλιπ Μπούλερ κάνει μία περιεκτική αναφορά στην πορεία του Αδόλφου Χίτλερ από τη γέννησή του ως το 1938.
Πώς ο ορφανός μαθητής εξελίχθηκε στον Ηγέτη που σφράγισε με την παρουσία και τον Αγώνα του την παγκόσμια ιστορία;
Πώς ο φτωχός εργάτης εξελίχθηκε στον Ηγέτη που οδήγησε τη Γερμανία από την απόλυτη ταπείνωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στο Τρίτο Ράιχ;
Συγχρόνως, περιγράφεται και η πορεία του NSDAP από ένα κόμμα έξι ατόμων σε ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο διαφορετικό, αφού γράφτηκε το 1938 από έναν συνεργάτη του Χίτλερ, και όχι χρόνια μετά την πτώση από κάποιον πολιτικώς ορθό συγγραφέα. Απαραίτητο για όποιον μελετά την ιστορία από τις πηγές και συγχρόνως ενδιαφέρεται για την «άλλη άποψη». Συνοδεύεται από επεξηγηματικές σημειώσεις και φωτογραφικό υλικό.



RV

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Η μαρτυρία του Δημήτρη Μυράτ για το κλίμα που επικρατούσε τις ημέρες της κατάρρευσης τον Απρίλιο του 1941



Μια πολύτιμη και ενδιαφέρουσα μαρτυρία για το κλίμα που επικρατούσε τις τελευταίες ημέρες της κατάρρευσης, δίνει ο ηθοποιός Δημήτρης Μυράτ στη συγγραφέα Μαρία Φαφαλιού, στις 21-4-1985. Τον Απρίλιο του 1941, ο γνωστός ηθοποιός υπηρετούσε τη θητεία του ως διερμηνέας σε μια βρετανική νοσοκομειακή μονάδα:

«Με το Ambulance Train No1 περιμέναμε στον Παλαιοφάρσαλο υγειονομικά αυτοκίνητα με Άγγλους τραυματίες να τους μεταφέρουμε στον Πειραιά για επιβίβαση στα νοσοκομειακά πλοία. Το θέαμα που βλέπαμε ήταν δαντικό. Μπουλούκια-μπουλούκια κατέβαιναν απ’ τα γύρω υψώματα οι φαντάροι, άλλοι με οπλισμό, άλλοι χωρίς. Όσοι είχαν, πετούσαν με κακία τα τουφέκια, τις παλάσκες, τα κράνη, ώσπου σχηματίστηκε ένας άμορφος λόφος. Όλοι αναζητούσαν μεταφορικό μέσο να τραβήξουν προς τα κάτω. Αλλά το μόνο που υπήρχε ήταν το τραίνο μας, κι αυτό χωρίς ατμομηχανή.Την μοναδική που υπήρχε την είχαν πάρει κάτι σιδηροδρομικοί κι έφυγαν, αφήνοντας πίσω έναν ονομαζόμενο Ακρίτα – δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα – που τον είχαν στείλει στο χωριό για τρόφιμα και του την έσκασαν.

Σε κάποια στιγμή είδα έναν αξιωματικό του πυροβολικού να ανεβαίνει σε ένα μικρό ύψωμα και γύρω να μαζεύονται εκατοντάδες στρατιώτες. Ο λοχαγός φώναξε με βροντώδη φωνή: “Παιδιά, δυστυχώς η πατρίδα μας έχασε τον πόλεμο!”

Και τότε ακούστηκε ένα ανατριχιαστικό, εφιαλτικό και μυριόστομο “Ζήτω!”, που μου πάγωσε το αίμα! Κι όμως, οι τρομοκρατημένοι εκείνοι φαντάροι, που έφευγαν μπρος στην τρομερή στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ, ξεσπούσαν μ’ αυτό το “Ζήτω!”»


RV

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Ιούλιος Έβολα - Tρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος





Η εβραϊκή επίδραση στο πνεύμα, στον πολιτισμό, στην οικονομία


Όπως η δύναμη της βλάστησης ενός σπόρου δεν εκδηλώνεται ολοκληρωτικά παρά μόνο όταν διασπάται και τα στοιχεία του διαχέονται στη γύρω ύλη, έτσι και ο εβραϊσμός δεν θα είχε αρχίσει να εκδηλώνει παγκοσμίως την καταστροφική και ηθικά ανατρεπτική του δράση, δίχως την πολιτική πτώση και την επακόλουθη διασπορά τού «εκλεκτού λαού» στον κόσμο. 

Οι Εβραίοι ουδέποτε απαρνήθηκαν τις μεσσιανικο-ηγεμονιστικές φιλοδοξίες τους και το ένστικτό τους για παγκόσμια κυριαρχία, όπως τουλάχιστον αυτό προσδιορίζεται στις ακόλουθες τρεις σημαντικές βιβλικές εντολές: «Πρέπει να σου ανήκουν όλα τα πλούτη της γης», «Όλοι οι λαοί πρέπει να είναι υπηρέτες σας», «Έχεις χρέος να καταβροχθίσεις όλους τους λαούς που ο Κύριός σου θα θέσει στη διάθεσή σου». Η διαφορά είναι ότι αυτό το ισχυρό ένστικτο μεταμφιέζεται, παίρνει σχήμα φιδιού, γίνεται υπόγεια σκοτεινή δράση. Χωρίς την παραμικρή ελπίδα για μια απ’ ευθείας καθιέρωση, δίχως την παραμικρή δυνατότητα νίκης μέσα από έναν έντιμο φυλετικό αγώνα, οι Εβραίοι, στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν το ιδανικό τους, δημιούργησαν στους κόλπους κάθε έθνους, ένα εσωτερικό, ενιαίο μέτωπο επιβουλής και προδοσίας. Για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού, επέλεξαν δύο βασικά όργανα: το χρήμα και την επιτηδειότητα. 

Από αιώνων, οι Εβραίοι είχαν ξεκινήσει τη μάχη για την κατάκτηση του κόσμου, όχι πλέον με τη χρήση των όπλων, αλλά μέσα από τη δύναμη του χρυσού από τη μια μεριά, και από την άλλη, μέσα από τις δυνατότητες που η επιτηδειότητα προσφέρει προς την κατεύθυνση της πνευματικής και ηθικής διάλυσης, προς τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς μύθους που υποκινούν σε εξέγερση και ανατροπή των αξιών και παραδοσιακών θεσμών των άριων λαών, και, τέλος, όλων αυτών που συνδέονται με τα ανώτερα στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μυστικό της πολιτικής και πολιτιστικής ιστορίας των τελευταίων αιώνων, ιδιαίτερα μετά από την επανάσταση της Tρίτης Tάξης και τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό, ήταν η προοδευτική προώθηση του Εβραίου με σκοπό την υπερεθνική του κυριαρχία στη Δύση. 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Tρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος'' 




RV



Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Η ομιλία του Χίτλερ για τη Βαλκανική εκστρατεία



« Βουλευτές! Μέλη του Γερμανικού Κοινοβουλίου! 

Η Ελλάδα επέδειξε προθυμία να ακολουθήσει τις βρετανικές δελεαστικές προτάσεις, συνδέοντας τη μοίρα της με αυτήν του εντολοδότη του βασιλιά της. Πρέπει όμως για άλλη μία φορά – θεωρώ ότι το οφείλω αυτό στην ιστορική αλήθεια – να πραγματοποιήσω διάκριση μεταξύ του ελληνικού λαού και εκείνης της ολιγάριθμης καταστροφικής ηγεσίας, η οποία εμπνευσμένη από έναν αγγλόδουλο βασιλιά, είχε κατά νου λιγότερο τα πραγματικά καθήκοντα της πολιτικής ηγεσίας στο ελληνικό κράτος απ’ ό,τι την εξυπηρέτηση των σκοπών της βρετανικής πολεμικής πολιτικής, τους οποίους είχε οικειοποιηθεί. Στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα για αυτό το γεγονός. 

Ήταν πολύ δύσκολο και πικρό για εμένα, που ως Γερμανός διατηρούσα ήδη από την παιδεία μου στη νεότητά μου, αλλά και αργότερα λόγω της μεταγενέστερης σταδιοδρομίας μου, τον πλέον βαθύ σεβασμό για τον πολιτισμό και την τέχνη αυτής της χώρας, από την οποία ξεπήδησε το πρώτο φως του ανθρώπινου κάλλους και της αξιοπρέπειας, να παρακολουθώ την εξέλιξη αυτή, χωρίς να είμαι σε θέση να κάνω κάτι για αυτό. 
Συνέχεια εδώ

RV

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ N.S.D.A.P.



Wirtschaftliches Sofortprogramm der N.S.D.A.P.

Το πρόγραμμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας (N.S.D.A.P - National Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei - Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα) για την οικονομική και κοινωνική πολιτική εκφράζει την οικονομική αντεπίθεση ενός έθνους που υφίσταται ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο (σαν κι αυτόν που δέχεται σήμερα και η χώρα μας). 

  Οι κατευθυντήριες γραμμές του αποτελούν διαχρονική ‘συνταγή’ επιτυχίας για να σταθεί οποιαδήποτε χώρα αυτοδύναμα στα πόδια της, σε όσο δεινή οικονομική κατάσταση κι αν βρίσκεται. 

  Οι θέσεις του διατυπώθηκαν σ’ ένα προεκλογικό φυλλάδιο που διανεμήθηκε τον Μάιο του 1932 στα μέλη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος (με εντολή του Hitler να τηρηθεί ευλαβικά από τους ομιλητές του κόμματος) πριν από τις εκλογές του Ιουλίου του 1932. 

Συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τον σεβασμό στην ατομικότητα και την ατομική ελευθερία με την υποταγή κάθε ατομικού συμφέροντος στο καθολικό συμφέρον της φυλής–έθνους! Προστατεύεται το δικαίωμα στην ατομική δημιουργία που καταπατά ο κομμουνισμός και πατάσσεται η ελευθεριότητα της εκμετάλλευσης του λαού και η οικονομική αναρχία που υποθάλπει ο καπιταλισμός.



Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''



Είναι παλιά σας συνήθεια να ξεκάνετε 
τους καλούς συγγραφείς 
Έζρα Πάουντ

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945, στο Φρούριο Montrouge στο Παρίσι, στρατιώτες δένουν σε έναν ξύλινο πάσσαλο έναν νέο άνδρα 35 ετών, που έχει καταδικασθεί σε θάνατο για «συνεργασία με τους Γερμανούς». Το εκτελεστικό απόσπασμα ετοιμάζεται. Ο άνδρας δεν δέχεται να του δέσουν τα μάτια. Το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: θα προσπαθούσε να κοιτάξει τον Θάνατο κατάματα. Όπως και τον Ήλιο… Χαμογελάει. Οι στρατιώτες φαίνονται να τα ’χουν χαμένα. Η ευγενική του μορφή είναι ικανή να τους αφοπλίσει. Τους φωνάζει: «Κουράγιο». Κοιτάζει ψηλά. Τον ήλιο; Τον θάνατο; Τις τελευταίες του λέξεις τις φυλάει για την πατρίδα του: «Ζήτω η Γαλλία!» Μια ριπή σφραγίζει το τέλος τής σύντομης ζωής του. Είναι 9.38 το πρωί. 

Οι εκτελέσεις συνηθίζονταν εκείνον τον καιρό. Ήταν η εποχή της «Κάθαρσης», της περιόδου δολοφονιών, βασανισμών, βιασμών, λεηλασιών και κάθε είδους φρικαλεοτήτων, που ακολούθησε την απομάκρυνση του γερμανικού στρατού από το Παρίσι και την είσοδο των συμμαχικών δυνάμεων. Η «Κάθαρση» συναγωνιζόταν σε θηριωδίες την εποχή της Τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης. Τα θύματα ήταν Γάλλοι που είχαν στηρίξει το νόμιμο καθεστώς Βισύ, και είχαν υποστηρίξει άμεσα ή έμμεσα τους Γερμανούς ή, απλώς, είχαν τηρήσει ουδέτερη στάση. Αυτοί ονομάζονταν collaborateurs, συνεργάτες, δηλαδή συνεργάτες του εχθρού. Φυσικά, ανάμεσά τους κατά καιρούς παρεισέφρεαν και διάφοροι καιροσκόποι, τύποι που συνεργάζονται με όποιον έχει την εξουσία, αδιακρίτως. Αλλά η πλειονότητα ήταν απλοί Γάλλοι πατριώτες, όπως συνέβη σε κάθε χώρα που κατά τον Β΄Ππ πέρασε στην επιρροή των Γερμανών. 

Πάντως, ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε εκείνο το πρωινό τού Φεβρουαρίου δεν ήταν ένας απλός Γάλλος πατριώτης. Ήταν ένα μεγάλο όνομα των γαλλικών γραμμάτων, ο πιο χαρισματικός λογοτέχνης και κριτικός της εποχής του ─όπως ακόμη και ιδεολογικοί αντίπαλοί του παραδέχθηκαν─, πολυτάλαντος, που είχε να προσφέρει πολλά στη Γαλλία και στην Ευρώπη. Παρά την προσπάθεια που γίνεται μετά τον θάνατό του να παρουσιαστεί ως ένας απλός πατριώτης, η αλήθεια, είτε αρέσει είτε όχι, είναι ότι ήταν ένας συνειδητός Εθνικοσοσιαλιστής, ο οποίος πίστεψε πραγματικά στη συνεργασία με τους Γερμανούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς προσωπικά οφέλη. Στην collaboration είδε την ελπίδα για ευρωπαϊκή αναγέννηση αλλά και τη σωτηρία της πατρίδας του. Εξάλλου, ποτέ δεν αρνήθηκε την πίστη του αυτή, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές. Ανήκε στην ομάδα εκείνη των πνευματικών ανθρώπων, των «καταραμένων», στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο, που πήραν θέση υπέρ του Άξονα για ιδεολογικούς λόγους (Έζρα Πάουντ, Κνουτ Χάμσουν, Σελίν, Ντριε λα Ροσέλ, Σίτσα Καραϊσκάκη, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Μιγκέλ Σερράνο κ.ά.). Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του «δικαστηρίου» που τον δίκασε, «τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Αυτή ήταν η επίσημη άποψη, η άποψη των νικητών. «Εκτελέστηκε από τους Γάλλους γιατί έδειξε στη χώρα του τον δρόμο της Νέας Ευρώπης» (Romualdi). Αυτή ήταν η άποψη των ηττημένων. 

Ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε δεν κρυβόταν, ενεργούσε ανοιχτά, «είχε θάρρος λιονταριού». Έδινε χρώμα στη ζωή των γύρω του, σκόρπιζε ζεστασιά σαν τον ήλιο του Νότου, απ’ όπου καταγόταν. Ήταν ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ.



RV

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Διαβάζοντας το βιβλίο '' Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα ''



του Σωτήρη Αντωνακόπουλου


Στο μαύρο εξώφυλλο ένιωσα αμέσως να με καταλαμβάνει το σκοτάδι του θανάτου, η θλίψη και η απελπισία που νιώθει κάποιος μετά από μια καταστροφή. Ήταν έντονη επίσης η μοναχικότητα και η σοβαρότητα. Επάνω στο μαύρο χρώμα αποτυπωμένη σε λευκό, η μορφή της απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στον Ιερό Σκοπό. Στο λευκό για να μην σβήσει ποτέ η αθωότητα, η αλήθεια και εκείνο το αιώνιο χαμόγελο απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δίπλα δύο λέξεις σε κόκκινο κι αμέσως ένιωσα την επαναστατική διάθεση, το πάθος καθώς και την ορμή της γραφής του συγγραφέα. Είναι τα πρώτα συναισθήματα που γεννήθηκαν μόλις έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''. 



Γύρισα το εξώφυλλο και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο. Αμέσως ένα ερώτημα άρχισε να βασανίζει το μυαλό μου: Πόσο εύκολο μπορεί να είναι σήμερα, στην εποχή της απόλυτης σήψης και της παρακμής, σ'αυτόν τον κόσμο που η ύλη και ο μηδενισμός συνθέτουν τη μίζερη καθημερινή πραγματικότητα,  να μπορεί κάποιος να νιώσει το πολεμικό πνεύμα, τη φυλετική ψυχή και την ανθρώπινη θυσία; Να ''γνωρίσει'' δηλαδή τον Robert Brasillach; Μέσα από τον πρόλογο του βιβλίου μού λύθηκε η απορία. Ο άνθρωπος που θα γνωρίσει τον εαυτό του, ο άνθρωπος που κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, ο άνθρωπος που έχει πίστη για ένα σκοπό, ο άνθρωπος που παλεύει για κάτι ιερό θα είναι αυτός που έχει την τιμή να ''γνωρίσει'' τον Robert Brasillach.



Ο πρόλογος τελείωσε και ακολουθούν τα πολιτικά άρθρα. Από το ''εβραϊκό ζήτημα'' μέχρι το ''είδα τους τάφους του Κατύν'' η αρμονική ακολουθία τους θυμίζει στρατιωτική παράταξη έτοιμη να παρελάσει μετά από μια μεγάλη μάχη και μια σημαντική νίκη. Με την αίσθηση αυτή άρχισα να καταλαβαίνω τον πρόεδρο του δικαστηρίου που παρομοίασε τα άρθρα πιο επικίνδυνα κι από ένα τάγμα της Βέρμαχτ.
Συνέχεια εδώ

Ristorante Verona 

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1943: "ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ"



Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943 ο Γκαίμπελς εκφώνησε στο κατάμεστο Σπορτπαλάστ του Βερολίνου έναν συγκλονιστικό λόγο, που θεωρείται ο καλύτερός του και με τον οποίο κάλεσε τον γερμανικό λαό σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Είχε προηγηθεί η μοιραία ήττα στο Στάλινγκραντ και το έθνος έπρεπε να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του στον αγώνα κατά του εβραιομπολσεβικισμού. Ο Γκαίμπελς επανειλημμένως τόνισε ότι η μάχη δινόταν όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και για τη διάσωση του δυτικού πολιτισμού. Το κοινό στο Σπορτπαλάστ αποτελείτο από στελέχη του Κόμματος και της Κυβέρνησης, τραυματίες πολέμου, παρασημοφορημένους στρατιώτες, εργάτες της πολεμικής βιομηχανίας, επιστήμονες και παιδιά. Τον λόγο δεν άκουσαν μόνο οι 15.000 θεατές αλλά και εκατομμύρια άλλοι από το ραδιόφωνο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γκαίμπελς δεν έκρυψε την κρισιμότητα της κατάστασης:
"Η καταιγίδα από τις στέπες, που μαίνεται στην ιερή ήπειρό μας αυτόν τον χειμώνα, επισκιάζει κάθε προηγούμενη ανθρώπινη και ιστορική εμπειρία. (...)     Ο σκοπός του μπολσεβικισμού είναι η παγκόσμια επανάσταση των εβραίων. (...) Ποτέ δεν φοβηθήκαμε τους εβραίους, δεν τους φοβόμαστε ούτε τώρα! ..."
Απαίτησε τη συμμετοχή όλων στον πόλεμο:
"Ο ολοκληρωτικός πόλεμος είναι υπόθεση ολόκληρου του γερμανικού λαού. Κανείς δεν έχει δικαιολογία για να αγνοεί τις απαιτήσεις του. (...) Δεν γίνεται να ανεχθούμε, η συντριπτική πλειονότητα του λαού να φέρει όλο το φορτίο του πολέμου, και ένα μικρό, νωθρό τμήμα αυτού να προσπαθεί να ξεφύγει από τα βάρη και τις ευθύνες του πολέμου. Τα μέτρα που έχουμε λάβει, και αυτά που θα λάβουμε ακόμη, θα χαρακτηρίζονται από το πνεύμα της εθνικοσοσιαλιστικής δικαιοσύνης. Δεν πρόκειται να δώσουμε καμία σημασία στην τάξη και στο επάγγελμα οποιουδήποτε. Πλούσιοι και φτωχοί, υψηλά και χαμηλά κοινωνικά στρώματα, πρέπει να μοιραστούν το βάρος εξίσου. Καθένας πρέπει να εκτελέσει το καθήκον του απέναντι στο έθνος, σε αυτή την πιο κρίσιμη φάση του μεγάλου αγώνα μας, και αν είναι απαραίτητο να εξαναγκασθεί σε αυτό". 

Τα λόγια του ενθουσίασαν το πλήθος, που τον διέκοπτε με ζητωκραυγές και συνθήματα, ειδικά στο τέλος, όταν ο Γκαίμπελς έθεσε στο κοινό τα περίφημα δέκα ερωτήματα:
«Θέλετε Ολοκληρωτικό Πόλεμο; Θέλετε Ολοκληρωτικό Πόλεμο; Αν χρειαστεί, θέλετε έναν πόλεμο ακόμη πιο ολοκληρωτικό και ριζοσπαστικό απ’ όσο μπορούμε σήμερα να φανταστούμε;» Η απάντηση ήταν ένα τρομερό, παρατεταμένο «Ja».
 Μετά τη λήξη της ομιλίας του, για είκοσι ολόκληρα λεπτά, η αίθουσα τρανταζόταν από τα συνθήματα των παρευρισκομένων. Στο τέλος, όλοι όρθιοι τραγούδησαν τον εθνικό τους ύμνο.
    Την επομένη, ο Γκαίμπελς έγραψε στο ημερολόγιό του: «Το γερμανικό έθνος είναι έτοιμο να θυσιάσει τα πάντα για τον πόλεμο και τη νίκη μας. Θα φροντίσω ώστε ο ολοκληρωτικός πόλεμος να μην μείνει απλή θεωρία».

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα: Μια κριτική του έργου



Εκδόσεις Θούλη
Σελίδες: 151
Ημερομηνία έκδοσης: Ιανουάριος 2016



Μια πρώτη ματιά


Εξερευνώντας πρόσφατα το διαδίκτυο, τα μάτια μου αντίκρισαν μια αναπάντεχη έκπληξη: την έκδοση του βιβλίου «Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα», καρπός των Εκδόσεων Θούλη.
Αυτή η είδηση με χαροποίησε για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, είναι το μοναδικό εν Ελλάδι έργο που αναφέρεται εξ ολοκλήρου στον Μπραζιγιάκ ως πολιτικό ον, και δεύτερον, διότι απαρτίζεται από τα λόγια, τις σκέψεις του ιδίου, και όχι από πηγές ή γνώμες άλλων, τρίτων, συχνά κακόβουλων. Υπό αυτές τις συνθήκες, επομένως, αποφάσισα να προμηθευτώ το βιβλίο το συντομότερο δυνατόν, και με μεγάλη αγωνία. Ακολουθούν οι εντυπώσεις μου.



Αρχή, το ήμισυ του παντός


Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες, οδηγούμαι αυτομάτως στον Πρόλογο, το οποίο θεωρώ ότι είναι ένα από τα θεμελιώδη, και δεν αναφέρω τυχαία τη συγκεκριμένη λέξη, σημεία αυτής της προσπάθειας. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο πρόλογος θέτει τις βάσεις στις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να πατήσει προτού περιπλανηθεί στον κόσμο των ιδεών του πολυτάλαντου συγγραφέα. Σε ταξιδεύει σε μια προπολεμική και μεσοπολεμική Γαλλία που βασανίζεται από αναταραχές και δολοπλοκίες. Ταυτοχρόνως, με άρτιο και ολοκληρωμένο τρόπο παρουσιάζονται τα βασικότερα σημεία της διάβασης του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ από τη γέννηση του στο Περπινιάν, μέχρι το μαρτυρικό του τέλος.
Μέσα από τα πάμπολλα στοιχεία που αναφέρονται σχετικά με το βίο, και ιδιαίτερα, την επαίσχυντη «καταδίκη» του, καθίσταται σαφές και ξεκάθαρο το εξής: ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν Εθνικοσοσιαλιστής μέχρι το τέλος και εκτελέστηκε για τις Ιδέες που εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του. Έκανε βλέπετε το «έγκλημα» να πιστέψει σε μια Ελεύθερη Ευρώπη, στο Μεγαλείο του Αδόλφου Χίτλερ.




Non omnis moriar[1]


Εν συνεχεία, παρατίθενται ουσιώδη άρθρα από την πολιτική δράση του Μπραζιγιάκ, τα οποία αποτελούν και τη βασική δομή του βιβλίου. Ήδη από τον πρόλογο αναφέρεται το εξής βαρυσήμαντο και άξιο αναφοράς: «Αυτά (τα άρθρα) που δημοσιεύονται στην παρούσα έκδοση είναι πράγματι απευθείας από το πρωτότυπο χωρίς περικοπές.»
Θεωρώ ότι για κάποιον σοβαρό ερευνητή και φίλο της αλήθειας αυτή η δήλωση αποτελεί τον οδοδείκτη των όσων ακολουθούν, και κυρίως, της ποιότητας του βιβλίου. Αυτή η απλή και κατανοητή φράση αποτελεί επίσης την αιχμή του δόρατος που διαπερνάει το τέρας της λασπολογίας, των συκοφαντιών και του ανήθικου πολέμου. Και το τέρας αυτό σήμερα, χρησιμοποιώντας ουκ ολίγες φορές διαφορετικές μάσκες ή ονόματα, αποτελεί το δύσμορφο πείραμα, το νόθο έκτρωμα αν προτιμάτε, που δημιούργησαν οι υποκινητές της εκτέλεσης του Μπραζιγιάκ.
Διαβάζοντας με θαυμασμό τα άρθρα του Brasillach, η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι αυτός, ο Μπραζιγιάκ της εφημερίδας «JE SUIS PARTOUT», ο αληθινός, ουδεμία σχέση έχει με τον κίβδηλο που παρουσιαζόταν τόσα χρόνια στη χώρα μας (και παγκοσμίως). Έναν Μπραζιγιάκ από «μετριοπαθή» και «διανοούμενο ποιητή» μέχρι και «ακροδεξιό». 
Θεωρώ σημαντική την τοποθέτηση του «τι συμβαίνει σήμερα» γύρω από το όνομα του Μπραζιγιάκ, διότι έπρεπε επιτέλους –και πιστεύω ειλικρινά ότι η παρούσα έκδοση το κατάφερε– να ξεκαθαριστεί ότι ο Μπραζιγιάκ δεν είχε καμία σχέση με τις νοσηρές φαντασιώσεις κάποιων, μα αντ’ αυτών, ήταν ένας θαρραλέος Εθνικοσοσιαλιστής με ιδέες και αρχές, τις οποίες τίμησε με την Λεωνίδεια θυσία του, αντί να τις ανταλλάξει, εκλιπαρώντας με ελεεινό τρόπο την αθώωσή του. Και ήταν μια ηρωική στάση, που αντικατοπτρίζει όσους τηρούν σήμερα τα ίδια Ιερά ιδεώδη. Διότι «είναι καλύτερα να υπομένεις την αδικία, παρά να τη διαπράττεις»,[2] όπως έγραψε κάποτε πολύ σωστά ο Κικέρωνας.

Κλείνοντας λοιπόν αυτήν την παρένθεση, διαβάζουμε άρθρα του Μπραζιγιάκ προσεγμένα, με έναν γενναίο τόνο, που έχουν ως απώτερο στόχο την αφύπνιση του χιλιοπροδομένου γαλλικού λαού. Στη θεματολογία των άρθρων που δημοσιεύθηκαν στη «JE SUIS PARTOUT» διακρίνουμε ζητήματα αναμφισβήτητης σημασίας όπως το ιουδαϊκό, τη σφαγή στο Κατύν, τους εχθρούς της Ευρώπης, κ.ά. Το ύφος και το ταλέντο του συγγραφέα του «Les Sept Couleurs» («Τα Επτά Χρώματα», που προτάθηκε για το Prix Goncourt το 1939), αντανακλώνται στα ίδια τα άρθρα, και είναι μια διαρκής απόδειξη του ισχυρισμού –από εχθρούς και φίλους– ότι αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες των γαλλικών γραμμάτων της εποχής του.
Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στο άρθρο του «Είδα τους τάφους του Κατύν», όπου με χαρακτηριστική και ωμή περιγραφή αποτυπώνονται οι εικόνες ενός ανθρώπου μπροστά στη φρικιαστική θέα της μπολσεβικικής διαστροφής. Με έναν εξαιρετικά ικανό τρόπο, ο Μπραζιγιάκ τοποθετεί τον αναγνώστη στη θέση του ιδίου: αυτήν του Γάλλου ανταποκριτή στο Κατύν.


Οδεύοντας προς την Αιωνιότητα


Τον βασικό κορμό του έργου ακολουθούν τα διαφωτιστικά «Παραρτήματα» που σαν προβολείς απ’ αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν στη Νυρεμβέργη φέγγουν το –ηθελημένα– άγνωστο, μα μαρτυρικό, τέλος του Ήρωα. Και τις ψυχές μας.
Επαληθεύονται μέσα από τα λόγια του ίδιου του Μπραζιγιάκ, καθώς και του συνηγόρου του, Ιζορνί, η αδαμάντινη αποφασιστικότητα, η πίστη και το ψυχικό σθένος του πρώτου. Μέσα από λεπτομέρειες, μαθαίνουμε (επιτέλους!) το πλαίσιο-παρωδία μέσα στο οποίο καταδικάστηκε ο Γάλλος Εθνικοσοσιαλιστής, όπως βέβαια και τις τελευταίες λέξεις του…
Αμφότερα τα παραρτήματα αποτελούν έναν ιδανικό επίλογο ενός καλογραμμένου βιβλίου του οποίου την θεματική πληρότητα (σχεδόν εκατό υποσημειώσεις) θα ζήλευαν πολλά ιστορικά πονήματα.



«Κουράγιο!»

Μόνο δύναμη και θάρρος μπορεί να μας προσφέρει μια από τις τελευταίες φράσεις που ειπώθηκαν από το στόμα του Γάλλου Μπραζιγιάκ. Ήταν, μέχρι το άδικο τέλος του, ένας ελπιδοφόρος Εθνικοσοσιαλιστής, ένας αμετανόητος Χιτλερικός, και αυτό είναι κραυγάζει ο δικός του Αγώνας. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, μέσα από τα ίδια του τα λόγια, κάτι που ίσως δυσαρεστήσει ορισμένους κακοπροαίρετους.
Το δεδομένο είναι ότι με αυτήν την έκδοση πιστεύω πως οι συντελεστές του έργου πέτυχαν, δίχως αμφιβολία, έναν από τους στόχους τους: να κριθεί ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ μέσα και μόνο από τα δικά του λόγια. Συγχαρητήρια γι’ αυτήν την έκδοση λοιπόν, αναμένουμε με προσμονή και άλλες!


Χαίρε Νίκη!

Βασίλειος Θαραμανίδης
12/02/2016



[1] «Δεν θα πεθάνω εντελώς». (Το έργο μου θα επιζήσει) – Οράτιος, Ωδαί.
[2] «Accipere quam facere praestat injuriam»
Πηγή: Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού


Ristorante Verona

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ


Alice Kaplan

    Τις τελευταίες ημέρες λόγω της επετείου του θανάτου του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στις 6 Φεβρουαρίου, δημοσιεύθηκε σε ακροδεξιό αντιεθνικοσοσιαλιστικό site μία φαινομενικά εγκωμιαστική αναφορά στον μεγάλο συγγραφέα και ήρωα της Ιδέας, η οποία στην πραγματικότητα ήταν συκοφαντική. Η αναφορά αυτή βασίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα υπερπροβεβλημένο παγκοσμίως βιβλίο σχετικά με τον Μπραζιγιάκ, το βιβλίο της Άλις Κάπλαν «O άνθρωπος του εχθρού». Για το βιβλίο αυτό είναι σκόπιμο να πούμε κάποια πράγματα, μιας και το παραπάνω ακροδεξιό site επισκέπτονται και νέοι άνθρωποι που είναι ακόμη αγνοί και ανυποψίαστοι και θέλουν να ενημερωθούν.

    Το βιβλίο αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει πηγή ενημέρωσης για τον Μπραζιγιάκ. Ας ξεκινήσουμε με τη συγγραφέα. Είναι εβραία, κάτι που αναγράφεται και στο βιογραφικό της στο Amazon και αλλού.

     Όπως αναφέρει στην αρχή του βιβλίου της, το έγραψε γιατί τα βιβλία που κυκλοφορούσαν μέχρι να εκδοθεί το δικό της «ενίσχυαν τον μύθο του Μπραζιγιάκ» και «τον έκαναν ήρωα των αρνητών του Ολοκαυτώματος». Αλλά το πιο βασικό της κίνητρο το αναφέρει στο τέλος του προλόγου της: «…Πολλοί άνθρωποι με ρώτησαν ποιο ήταν το κίνητρό μου; Στο μυαλό μου ερχόταν συνεχώς μια εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια. Το 1963, όταν ήμουν οκτώ ετών, άνοιξα το κάτω συρτάρι του γραφείου του πατέρα μου και βρήκα ένα γκρίζο χαρτόκουτο γεμάτο με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τραβηγμένες σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είχαν χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικά στοιχεία στις δίκες για εγκλήματα πολέμου που διεξήχθησαν στη Νυρεμβέργη· σε αυτές ο πατέρας μου είχε υπηρετήσει ως εισαγγελέας το 1945. Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από τον θάνατό του, όταν άνοιξα εκείνο το συρτάρι. Από τη μέρα εκείνη σκέφτομαι συχνά τις φωτογραφίες εκείνες και τι αντιπροσωπεύουν. Καθώς ακολουθούσα την πορεία του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ενός συγγραφέα που πίστευε ότι ο ναζισμός ήταν ποίηση, ένιωσα ακόμη πιο έντονα σοκαρισμένη από τις ίδιες φωτογραφίες».

    Αυτά ήταν τα κίνητρα της Κάπλαν για να γράψει αυτό το βιβλίο και κατόπιν αυτών οποιοσδήποτε μπορεί να εκτιμήσει την αντικειμενικότητα του βιβλίου. Και επειδή το εν λόγω ακροδεξιό αντιεθνικοσοσιαλιστικό site αναπαράγει μια συκοφαντία που περιέχεται στο βιβλίο, ότι δηλαδή ο εθνικοσοσιαλισμός του Μπραζιγιάκ οφειλόταν σε «λανθάνουσες», «καταπιεσμένες» ομοφυλοφιλικές τάσεις (αυτού του είδους η συκοφαντία είναι πολύ αρεστή στους εβραίους, όπως είναι γνωστό) και ότι δήθεν στη δίκη ο εισαγγελέας Ρεμπούλ τον κατηγόρησε γι’ αυτό, να πούμε ότι: η Κάπλαν δεν αφήνει υπονοούμενα μόνο για λανθάνουσα ομοφυλοφιλία αλλά και για λανθάνουσες αιμομικτικές διαθέσεις προς την αδελφή του και για λανθάνουσες δεν ξέρουμε πώς να τις χαρακτηρίσουμε ανάλογες διαθέσεις προς τον γαμπρό του, τον Μωρίς Μπαρντές (ο οποίος ήταν φίλος του Μπραζιγιάκ από το σχολείο) και για περίεργη σχέση των τριών! Ούτε σε ταινία του Γούντι Άλλεν δεν τα βλέπεις αυτά.  Αυτά, μόνο αρρωστημένος εγκέφαλος μπορεί να τα συλλάβει και ακροδεξιά αντιεθνικοσοσιαλιστικά site να τα αναπαραγάγουν. Φυσικά, όλα αυτά δημοσιεύθηκαν, όταν είχαν πεθάνει όλοι αυτοί που συκοφαντούνται. Ο Μπαρντές πέθανε το 1998, το βιβλίο εξεδόθη το 2000. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ακόμη, η Κάπλαν αναφέρει ως δήθεν αποδεικτικό των λανθανουσών ομοφυλοφιλικών του τάσεων το ότι ο Μπραζιγιάκ στενοχωρήθηκε που ένας φίλος του Γερμανός σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο! Μετά από αυτά, όποιος έχει τραγουδήσει το «ich hatte einen Kameraden» είναι ή ήταν κίναιδος! 

    Για την ιστορία, να πούμε ότι το βιβλίο της Κάπλαν εις ό,τι αφορά τη βιογραφία και τις λεπτομέρειες της δίκης του Μπραζιγιάκ βασίζεται πολύ σε ένα βιβλίο τού δικηγόρου του Ζακ Ιζορνί και σε ένα του φίλου του Φρανσουά Μπρινιώ και το μόνο καινούργιο «στοιχείο» είναι οι συκοφαντίες της. Για την ιστορία, επίσης, να πούμε ότι οι αντίπαλοι του Μπραζιγιάκ επεχείρησαν όλα αυτά τα χρόνια να αποδυναμώσουν τη δύναμη και την απήχηση που μπορεί να είχε το ηρωικό του παράδειγμα, αφενός μεν με τη συνωμοσία της σιωπής αφετέρου δε με συκοφαντίες. Ως προς την ερωτική του ζωή, εκτός της Κάπλαν, άλλοι συγγραφείς ισχυρίζονται ψευδώς ότι «τα είχε» με παντρεμένη και μάνα έξι παιδιών που ήταν και γυναίκα φίλου του!!!

    Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ ήταν πάντα πολύ ευγενής ώστε να βγάζει στη φορά την ερωτική του ζωή, παρ’ όλα αυτά πλέον έχουν έρθει στο φως επιστολές από τις οποίες αποδεικνύεται ότι αγαπούσε τις γυναίκες. Και υπάρχουν και σχετικές αναφορές φίλων του. Περισσότερες λεπτομέρειες είναι όχι απλώς περιττές αλλά και προσβολή στη μνήμη του.

     Στη, δε, δίκη, ο Ρεμπούλ κατηγόρησε τον Μπραζιγιάκ για φιλογερμανική προπαγάνδα, αντισημιτισμό και αντικομμουνισμό και όχι βέβαια για «λανθάνουσες ομοφυλοφιλικές τάσεις που βρήκαν διέξοδο στον εθνικοσοσιαλισμό», όπως αφήνει να εννοηθεί το ακροδεξιό site. Οι, δε, ένορκοι ήταν κομμουνιστές και τον καταδίκασαν, διότι τα άρθρα του θεωρήθηκαν «πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ», διότι είχε ζητήσει την εκτέλεση κάποιων εβραίων πολιτικών και, ίσως, πάνω απ’ όλα για την περίφημη φράση του «πρέπει να διαχωριστούμε από τους εβραίους στο σύνολό τους και να μην κρατήσουμε ούτε τους μικρούς»!  Πρωταγωνιστής, δε, σε αυτή τη δίκη δεν ήταν κανένας άλλος παρά ο Μπραζιγιάκ, ο οποίος επί τρεις ώρες απαντούσε με θάρρος, προκαλώντας τον θαυμασμό ακόμη και των εχθρών του για τη γενναιότητά του, ανέλαβε την ευθύνη για ό,τι είχε πει, είχε γράψει, είχε πράξει, και δήλωσε ότι δεν μετανιώνει για τίποτε. Είναι άξιον αναφοράς αυτό που την επομένη έγραψε στην εφημερίδα Combat ο δημοσιογράφος Αλεξάντρ Αστρύκ (Alexandre Astruc): «Για πρώτη φορά στην αίθουσα του δικαστηρίου επικράτησε ατμόσφαιρα αξιοπρέπειας, ο Μπραζιγιάκ παρέμεινε περήφανος, ούτε για μια στιγμή δεν φάνηκε να τρέμει, δεν προσπάθησε να συγκινήσει τους δικαστές και ανέλαβε την ευθύνη για όλα».

    Δυστυχώς, όποιος διαβάσει το άρθρο στο ακροδεξιό site και δεν γνωρίζει ήδη για τον Μπραζιγιάκ, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι η Κάπλαν είναι Η αντικειμενική και αξιόπιστη, και ακόμη χειρότερα θα του δημιουργηθούν υπόνοιες για «λανθάνουσες τάσεις» του Μπραζιγιάκ. Και έτσι θα χάσει την ευκαιρία να γνωρίσει το μεγαλείο και την ανδρεία του μεγαλύτερου λογοτέχνη της Γαλλίας στην εποχή του, θα χάσει την ευκαιρία να νιώσει τιμή και υπερηφάνεια που ο Μπραζιγιάκ ήταν εθνικοσοσιαλιστής και θα χάσει την ευκαιρία να αποκτήσει ένα αληθινό ηρωικό πρότυπο. Θα μείνει στα ψέματα. 

    Βέβαια, η στάση της Κάπλαν είναι κατανοητή: εβραία, με πατέρα εισαγγελέα σε δίκες της Νυρεμβέργης το 1945, και με τις φωτογραφίες από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως να της στοιχειώνουν τη ζωή… Και μιας και ο Μπραζιγιάκ εκτός από πολύ ταλαντούχος ήταν και νεκρός, το πράγμα ήταν εύκολο… Αλλά το ακροδεξιό site, γιατί; Γιατί… οι συγκρίσεις είναι δύσκολες. Όταν στον Μπραζιγιάκ κατά την ανάκριση, διάβαζαν αποσπάσματα από τα άρθρα του, αναρωτήθηκε για ποιο λόγο το έκαναν. «Υπήρχε περίπτωση να τα αρνηθώ;» Δυστυχώς, για κάποιους η αποδοχή παλαιότερων άρθρων τους δεν είναι αυτονόητη και η άρνηση των ιδεών τους έχει καταντήσει κοινοτοπία. Όταν φθάνουν, δε, στο σημείο να συκοφαντούν κάποιον σαν τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, πραγματικά, τι μπορούν να περιμένουν αυτοί που είναι γύρω τους; 

Ristorante Verona

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Το Mein Kampf θα διδάσκεται στα γερμανικά σχολεία




Σύμφωνα με τελευταίες ειδήσεις, στη Γερμανία το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να εισαχθεί στη διδακτέα ύλη των σχολείων το Mein Kampf! Η Υπουργός Παιδείας Τζοάνα Γουάνκα δήλωσε (σε συνέντευξή της σε γερμανική εφημερίδα)  ότι  είναι ευνόητο ότι η κίνηση αυτή στοχεύει «στην προώθηση της πολιτικής παιδείας». Πρόσθεσε, ακόμη, ότι θα υπάρχει σχολιασμός των ισχυρισμών του Χίτλερ και ότι "οι μαθητές έχουν ερωτήματα και είναι καλύτερο να τα ξεφορτωθούν, μιλώντας ανοιχτά στην τάξη". 


Παρά τις διαβεβαιώσεις της υπουργού, οι αντιδράσεις γι' αυτήν την απόφαση είναι πολλές και έντονες. Οι διαφωνούντες τονίζουν ότι δεν πρέπει να το Mein Kampf να μπει στα σχολεία. 


Είναι βέβαιο ότι οι μαθητές θα αδιαφορήσουν για τα αρνητικά σχόλια που θα περιέχονται στο βιβλίο. Αυτά δεν είναι κάτι νέο. Από το 1945 και μετά όλοι τα έχουν διδαχθεί στα σχολεία των νικητών. Είναι, επίσης, βέβαιο ότι η διδασκαλία του βιβλίου δεν θα φέρει τα αποτελέσματα που κάποιοι από τους εμπνευστές του σχεδίου αυτού προσδοκούν, δηλαδή την απομάκρυνση της νεολαίας από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Αντίθετα, το έργο θα έχει απήχηση, θα προκαλέσει συγκίνηση στην ψυχή αυτής της νέας γενιάς που θα γαλουχηθεί με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι προηγούμενες μεταπολεμικές, και η οποία αναπόφευκτα θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ! 


RV

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

Σαρώνει το Mein Kampf στη Γερμανία




  -Το κορυφαίο βιβλίο όλων των εποχών-

Μόλις μια εβδομάδα είναι που κυκλοφορεί το Mein Kampf στη Γερμανία, ''ελεύθερα'', μετά τη λήξη της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων της Βαυαρίας, η οποία μπλόκαρε τόσα χρόνια την έκδοση του βιβλίου (βλ. εδώ).   

Μέσα σε αυτή την εβδομάδα οι πωλήσεις έχουν εκτοξευτεί. 
Η τιμή πώλησης είναι στα 59 ευρώ ενώ στο γερμανικό Amazon η τιμή έχει φτάσει και στα 385 ευρώ.
Έχει επίσης ζητηθεί από τον εκδοτικό οίκο του Μονάχου που ανέλαβε την επανέκδοση, να το μεταφράσει στα ιταλικά, στα γαλλικά και στα αγγλικά.

Η γερμανική έκδοση είναι κριτική, περιέχει σχόλια αρνητικά που προσπαθούν να αντικρούσουν τις σκέψεις και θέσεις του Φύρερ. Φυσικά, κανείς δεν το αγοράζει για την κριτική και είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι δεν θα την διαβάσουν καν.

Το φυλετικό ασυνείδητο δεν επηρεάζεται από την πλύση εγκεφάλου. Εν έτει 2016, 71 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, η Βίβλος του Εθνικοσοσιαλισμού και ο ίδιος ο Χίτλερ συνεχίζουν να συγκινούν...



RV