Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Η γενετική ιστορία της Ελλάδας. Το DNA των Ελλήνων



Ο Καθηγητής Τριανταφυλλίδης 

Εντυπωσιακά στοιχεία αποκαλύπτουν μέρα με τη μέρα οι γενετικές έρευνες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και σε άλλα ευρωπαϊκά ιδρύματα, συμπληρώνοντας το πάζλ για την καταγωγή των Ελλήνων. 
 
Tο Eλληνικό γενετικό υλικό «μοιάζει» πολύ με αυτό των Ιταλών, λιγότερο με των Γάλλων και με ένα ποσοστό των Ισπανών, όχι όμως και με των Τούρκων. 
 
Στο βιβλίο του, εκτός από την παράθεση δεδομένων, ο καταξιωμένος επιστήμονας συγκρίνει τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων με αντίστοιχα στοιχεία λαών της Βαλκανικής, της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. 
 
Οι νέες έρευνες, που βασίζονται στη μελέτη του DNA...
Συνέχεια εδώ  

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Υποψήφιος της «Χρυσής Αυγής» ο Χρήστος Γούδης;



Ο Χρήστος Γούδης - ΜΙΣΡΑΗΛ
στα εβραϊκά χρονικά




Περισσότερα εδώ

ΜΕ ΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΊΑΣ 5

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ
Hans Frank


Εννέα μόλις ημέρες μετά τις πολιτικές εκλογές , ξεκινά η προγραμματισμένη για τις 23 Σεπτεμβρίου, δίκη των αξιωματικών. Τόπος το Ανώτατο Δικαστήριο του Ράιχ στη Λειψία. Συνήγορος υπεράσπισης του Richard Scheringerer ένας εθνικοσοσιαλιστής δικηγόρος από το Μόναχο , στενός φίλος και συνεργάτης του Χίτλερ ο Hans Frank [1] . Συνήγορος του Ludin και του ανθυπολοχαγού Wendt ο Βερολινέζος δικηγόρος και ομοϊδεάτης Carl Sack [2]. Ύστερα από διακριτική κινητοποίηση του Κόμματος και σε ένδειξη συμπαράστασης για τους κατηγορουμένους συντρόφους, εκατοντάδες εθνικοσοσιαλιστές συνωστίζονται μέσα και έξω από την αίθουσα όπου πρόκειται να διεξαχθεί η δίκη. Ψύχραιμοι οι κατηγορούμενοι και σε καλή διάθεση περιμένουν την έναρξη της διαδικασίας νοιώθοντας πίσω από τις πλάτες τους τη παρουσία ενός φιλικά προσκείμενου ακροατηρίου.

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Έφυγε ο Χιρόο Ονόντα, Ο στρατιώτης του Β Παγκοσμίου πολέμου που δε παραδόθηκε πότε


Ο ανθυπολοχαγός Χίρου Ονόντα που συνέδεσε το όνομά του με μια από τις πλέον απίστευτες ιστορίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου 

Ο Ιάπωνας Χίροο Ονόντα έφυγε ήσυχα από τη ζωή ενώ κοιμόταν στο σπίτι του στο Τόκιο σε ηλικία 91 ετών. 
Επί σχεδόν τριάντα χρόνια μετά τη συνθηκολόγηση της ιαπωνικής αυτοκρατορίας, ο αξιωματικός αυτός των υπηρεσιών πληροφοριών και ειδικός σε τεχνικές ανταρτοπόλεμου έκανε αντίσταση στο νησί Λουπάνγκ των Φιλιππίνων, κοντά στο Λουζόν. Είχε σταλεί εκεί το 1944 με ρητή εντολή: να μην παραδοθεί ποτέ και να αντισταθεί μέχρι να φθάσουν ενισχύσεις.
Με ακόμη τρεις στρατιώτες υπάκουεε σε αυτή την εντολή επί χρόνια μετά τη λήξη της σύγκρουσης αγνοώντας ότι η μάχη είχε τελειώσει.
Μόλις το 1950 αποκαλύφθηκε ότι οι ιάπωνες στρατιώτες βρίσκονταν στη ζούγκλα, όταν ένας μεταξύ αυτών αποφάσισε να βγει από το δάσος και να επιστρέψει στην Ιαπωνία.

Τότε λοιπόν αεροσκάφος έριξε φυλλάδια στο σημείο όπου κρύβονταν ο Ονόντα και οι συστρατιώτες του, τα οποία ανακοίνωναν ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει προ καιρού και ότι ο αυτοκρατορικός στρατός ηττήθηκε, κάτι που ο στρατιώτης δεν πίστεψε ποτέ και συνέχισε με τους τελευταίους συντρόφους του να παρακολουθεί στρατιωτικές εγκαταστάσεις και μερικές φορές να πολεμά φιλιππινέζους στρατιώτες που περνούσαν από την περιοχή.
Μετά το θάνατο ενός συντρόφου του Ονόντα, Τόκιο και Μανίλα συνέχισαν επί δέκα χρόνια να αναζητούν τον Ονόντα και τον τελευταίο συστρατιώτη του. Τελικά οι έρευνες σταμάτησαν το 1959 καθώς Ιάπωνες και Φιλιππινέζοι ήταν πεπεισμένοι ότι οι δύο στρατιώτες ήταν νεκροί.
Σημεία ζωής έδωσαν οι ιάπωνες στρατιώτες το 1972, όταν επιτέθηκαν σε στράτευμα των Φιλιππίνων. Ο Ονόντα κατάφερε να διαφύγει ενώ ο τελευταίος συστρατιώτης του σκοτώθηκε.
Το Τόκιο αποφάσισε τότε να στείλει μέλη της οικογένειας του Ονόντα σε μια προσπάθεια να πειστεί ο στρατιώτης να σταματήσει τον πόλεμο, αλλά μάταια.
Χρειάστηκε τελικά να πάει στη ζούγκλα ο πρώην διοικητής του το 1974 και να του δώσει εντολή να καταθέσει τα όπλα.

Ο Ονόντα ήταν ο τελευταίος από τους δεκάδες ιάπωνες στρατιώτες οι οποίοι, στις τέσσερις γωνιές της Ασίας, δεν πίστευαν στην ήττα και είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν τη μάχη στο όνομα του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, αρκετά μετά τη συνθηκολόγηση που ανακοίνωσε ο Χιροχίτο στις 15 Αυγούστου του 1945.
Ο Ονόντα επιστρέφοντας το 1974 στην Ιαπωνία, εξήγησε σε συνέντευξη Τύπου ότι επί 30 χρόνια μέσα στη ζούγκλα των Φιλιππίνων είχε μόνο μια σκέψη στο μυαλό του: "την εκτέλεση των εντολών".

Την είδηση του θανάτου του Ονόντα ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος Τύπου της ιαπωνικής κυβέρνησης Γιοσιχίντε Σούγκα την Παρασκευή. Εξέφρασε τα συλλυπητήριά του προς την οικογένεια του εκλιπόντος και εξύμνησε τη δύναμη της θέλησης και το ακάματο πνεύμα του Ονόντα. 

«Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ονόντα έζησε στη ζούγκλα για πολλά πολλά χρόνια. Μόνο όταν επέστρεψε στην Ιαπωνία ένιωσα ότι ο πόλεμος είχε επιτέλους τελειώσει. Ετσι ένιωσα» είπε ο εκπρόσωπος Τύπου, απηχώντας μια γενικότερη αίσθηση που υπήρχε στην ιαπωνική κοινωνία καθώς ο Ονόντα ήταν ο τελευταίος από μια σειρά στρατιωτών που χαμένοι στις ζούγκλες του Ειρηνικού και συνεχίζοντας να υπακούν σε διαταγές που είχαν δοθεί χρόνια πριν, πολεμούσαν σε έναν πόλεμο που είχε προ πολλού λήξει.

Υπακούοντας σε μια λογική απόλυτης πίστης στον Αυτοκράτορα και πιστεύοντας ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από το να παραδοθεί, ο Ονόντα αρνείτο να βγει από την κρυψώνα του, μολονότι στην περιοχή είχαν διεξαχθεί τέσσερις επιχειρήσεις ανεύρεσής του και μέλη της οικογενείας του τού εξηγούσαν μέσω μεγαφώνων ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει.


Ο Ονόντα τελικά παραδόθηκε στον τότε δικτάτορα των Φιλιππίνων Φερντινάντ Μάρκος, ενδεδυμένος με την επίσημη στολή του, το πηλίκιο και το ξίφος του, τα οποία είχε διατηρήσει σε καλή κατάσταση, μολονότι είχαν περάσει 30 χρόνια από τότε που εστάλη στη Λουμπάνγκ. 

Μετά την επιστροφή του στην Ιαπωνία, του ήταν αδύνατο να παραμείνει εκεί, βλέποντας ότι ουσιαστικά τα πάντα στην χώρα είχαν αλλάξει, είχαν εκδυτικοποιηθεί και αξίες στις οποίες ο ίδιος πίστευε είχαν χαθεί στην πορεία. Ο μιλιταρισμός ήταν πια καταδικαστέος, το ίδιο και η πίστη στο μεγαλείο της Ιαπωνίας και του Αυτοκράτορα. 

Προτίμησε να αγοράσει ένα κτήμα στη Βραζιλία και έπειτα επέστρεψε για να δημιουργήσει ένα μικρό σχολείο σε μια σχετικά απομονωμένη περιοχή στον ιαπωνικό Βορρά. 

«Δεν θεωρώ αυτά τα 30 χρόνια ότι τα έχασα. Χωρίς αυτήν την εμπειρία, θα ήμουν άλλος άνθρωπος και η ζωή μου δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα» είχε πει μιλώντας στο Associated Press το 1995.

RV

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Προφυλακιστέοι κρίθηκαν οι Γερμενής και Ηλιόπουλος

Οι δύο βουλευτές θα οδηγηθούν αύριο στις φυλακές Κορυδαλλού

Προφυλακιστέοι κρίθηκαν οι δύο βουλευτές της Χρυσής Αυγής Γιώργος Γερμενής και Παναγιώτης Ηλιόπουλος για την κατηγορία της διεύθυνσης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση.

Ο Γερμενής και ο Ηλιόπουλος θα περάσουν το βράδυ στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και την Κυριακή αναμένεται να οδηγηθούν στις φυλακές του Κορυδαλλού. Εκκρεμεί η απολογία του Στάθη Μπούκουρα, ο οποίος αναμένεται να απολογηθεί αύριο στις 10.00 το πρωί και δεν απολογήθηκε σήμερα λόγω κόπωσης των δικαστών από τις απολογίες των Ηλιόπουλου και Γερμενή, που διήρκεσαν πέντε και επτά ώρες αντίστοιχα.

Υποστηρικτές που βρίσκονταν στο σημείο, όταν ανακοινώθηκε η απόφαση για Γερμενή και Ηλιόπουλο φώναξαν συνθήματα αποδοκιμασίας κατά των δικαστών, των δημοσιογράφων και του πρωθυπουργού, ενώ, όπως μετέδωσε το MEGA, επιτέθηκαν σε δημοσιογράφους και σε τηλεοπτικά συνεργεία. 

RV

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Εγκλήματα πολέμου των Συμμάχων


Czechs execute german civilians in jun. 1945 Ethnic cleansing by benes and his henchmen



Ristorante Verona

Οι τρεις βομβαρδισμοί του Πειραιά από τους “συμμάχους”



Η πιο εγκληματική ενέργεια των παραφρόνων συμμάχων.  
Τα "συμμαχικά" αεροπλάνα, κάνουν στάχτη την πόλη! 
Στους δρόμους σκορπισμένα πτώματα, φριχτές εικόνες ακρωτηριασμένων παιδιών! Οι δρόμοι κλεισμένοι από ξύλα, κεραμίδια από τις στέγες, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και λάκκοι που έχουν ανοίξει οι βόμβες. Σφυροκόπημα για τρεις ώρες, από τις 12 το μεσημέρι - ώρα που ο κόσμος βρισκόταν στους δρόμους. Τα «Ιπτάμενα Φρούρια» της 15ης Αεροπορικής Δύναμης των ΗΠΑ, βομβάρδισαν ανελέητα τις κεντρικές συνοικίες του Πειραιά. Τα θύματα αυτού του αδικαιολόγητου βομβαρδισμού υπολογίστηκαν σε 5.500 από τα οποία 8 ήταν Γερμανοί στρατιώτες. Ανάμεσα σ’ αυτά συγκαταλέγονται και 85 μαθήτριες μαζί με τις 15 δασκάλες της Δημοτικής Οικοκυρικής και Επαγγελματικής Σχολής Πειραιά, που καταπλακώθηκαν από τα ερείπια του στο καταφυγίου του κτιρίου της Ηλεκτρικής Εταιρείας και πέθαναν από ασφυξία.






''Συμμαχικές'' πηγές εμμένουν στην άποψη ότι αυτές οι «παράπλευρες απώλειες» προκλήθηκαν από λάθος σκόπευσης του «κατεχόμενου από τον εχθρό, λιμένος». Αλλά το λιμάνι του Πειραιά είχε ήδη εγκαταλειφθεί από τους Γερμανούς αφού το Αιγαίο Πέλαγος ελεγχόταν απόλυτα, πλέον, από τις ''συμμαχικές'' ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Κατά σύμπτωση, αμερικανικά αεροπλάνα ισοπέδωσαν και τα εγκαταληφθέντα από τους Γερμανούς, λόγω έλλειψης πρώτων υλών, προπολεμικά Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Αναλυτές, μάλλον αξιόπιστοι, επεσήμαναν ότι, κατά τα τότε ισχύοντα, τα πληρώματα των αμερικανικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων επέστρεφαν στις ΗΠΑ μετά την συμπλήρωση εικοσιπέντε μάχιμων αποστολών. Γεγονός που επαληθεύεται και από το ντοκιμαντέρ «The Memphis Belle»(http://youtu.be/Dn8tqacRXK4). Και ότι ο Πειραιάς και ο Σκαραμαγκάς αποτελούσαν «εύκολους στόχους» αφού δεν διέθεταν αντιαεροπορική άμυνα ανάλογη μ΄ εκείνη, π.χ., του Schweinfurt με τα ακαταμάχητα αεριωθούμενα Messersmith 262…



Ένα από τα λιγότερο γνωστά σχετικά χρονικά είναι και η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αναφορά του «Αστυφύλακα Α75» που αντιγράφουμε από το http://www.koutouzis.gr/ 

Εγώ, ο Α75, μαζί με άλλους 30 Συναδέλφους του Α' Αστυνομικού τμήματος Αθηνών, τρεις αρχιφύλα­κες και τον υποδιοικητή μας Νικολόπουλο, ευρεθήκαμε κοντά στους Πειραιώτες το πρωί της 13ης Ιανουαρίου. Μας ξεφόρτωσαν από ένα φορτηγό μπροστά στον ναό του Άγίου Κωνσταντίνου. Ψιλόρριχνε χιονόνερο και το διαπεραστικό κρύο πέρναγε την υγρή μπέρτα, την χοντροϋφασμένη χλαίνη και την στολή και έφτανε ως το κόκαλο. Οι αρβύλες και οι μπότες δεν βάσταγαν κρύο και έμπαζαν νερά. 

Ό υποδιοικητής ανέβη στο απάνω σκαλοπάτι της εισόδου του ναού και μας είπε: 
- «Κύριοι, ήλθαμε εδώ όπως και τόσοι άλλοι Συνάδελφοι, χθες και σήμερα, για να βοηθήσουμε την Αστυνομία του Πειραιά. Εμείς θα βοηθήσουμε το Β' Αστυνομικό τμή­μα, που είναι κοντά στο ρολόϊ. Το έργο μας είναι δύσκολο και επικίνδυ­νο. Πρέπει να σώσουμε ζωές παγιδευ­μένες κάτω από τους σωρούς των πεσμένων κτηρίων, να συνδράμουμε τραυματίες, να περιφρουρήσουμε την περιουσία των πολιτών. Οι δρόμοι είναι αδιάβατοι από οικοδομικά υλικά των πεσμένων κτιρίων. Εχουν ανασκαφεί σε μερικά σημεία από τις βόμβες. Εχουν ακόμη τραμ ακινητοποιημένα ή κατεστραμμένα, σιδη­ροτροχιές αναποδογυρισμένες στρα­βωμένες και υψωμένες, ζώα πεθαμέ­να σε τυμπανιαία κατάσταση. Πιο επικίνδυνοι για μας είναι οι μισοπεσμένοι και ετοιμόρροποι τοίχοι, οι αιωρούμενες στέγες και τα πατώμα­τα. Ενα λάθος μας ή μια ατυχία, μπορεί να ρίψη αυτά επάνω μας και να μας θάψουν ζωντανούς. Λοιπόν, Κύριοι, κατεβαίνουμε αυτό το δρόμο που είναι αριστερά του θεάτρου. Κάνετε το Σταυρό σας και ο Θεός βοηθός». 


Περάσαμε μέσα από χαρακώματα και βγήκαμε στην Λεωφόρο, την αδιάβατη Βασ. Κων/τίνου. Σ' όλο το μήκος της ομάδες Συναδέλφων αγωνί­ζονταν να ανοίξουν τρύπες σε υπόγεια που μπορούσε να ήσαν πλακωμένοι άνθρωποι. Εκεί δεξιά μας στην γωνία της Λεωφόρου και της οδού, συνεργεία Συναδέλφων αγωνίζονταν με τα χέρια να βρουν τις μαθήτριες μιας Σχολής, παγιδευμένες στο υπό­γειο ενός σωριασμένου διώροφου. Μάθαμε πως τις βρήκαν νεκρές. Πλήρωσαν κι αυτές με το φρικτό θάνατο τους την υπόθεση Ειρήνης και της ελευθερίας. 

Κατεβαίνοντας με δυσκολία και κίνδυνο την οδό Βασιλέως Γεωργίου, βλέπαμε δεξιά μας την καταστροφή πολλών κτιρίων και προς το λιμάνι πίσω από την λαχαναγορά πιο μεγάλη συμφορά. Μόνοι τοίχοι, φαίνονταν όρθιοι, ψηλά, ετοιμόρροποι. Στην γωνιά της οδού Φίλωνος αντικρίσαμε τον σωριασμένο σε ερεί­πια ναό της Αγίας Τριάδος και για ειρωνεία στεκόταν κατά την Τράπεζα τα δυο κωδωνοστάσια όρθια. Ερημιά παντού. Ψυχή δεν φαίνονταν, ούτε και ένας Γερμανός. Το λιμάνι βουβό και ακίνητα τα πλεούμενα μικρά και μεγάλα. Μόνον ο σκοπός αστυφύλα­κας στέκονταν στα δεξιά του ναού μπρος στην είσοδο του Β ' Αστυνο­μικού τμήματος. 

- Συναγερμός! Φώναξε κάποιος δικός μας. 
- Διαλυθείτε! Φώναξε ο Νικολόπουλος και κρυφθείτε όπου σας φωτίσει ο θεός! 


Ένα κανόνι από το ύψος της Καστέλας και ένα άλλο μικρότερο έριχναν αραιές βολές. Ήταν η έναρξη του Συναγερμού. Οι Σειρήνες με το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό τους είχαν σιωπήσει, διότι είχε καταστροφή το δίκτυο της Ηλεκτρικής. Όλοι χαθήκαμε κάτω από τα δέντρα της πλατείας προς τον "Αι Σπυρίδωνα. Μερικοί στάθηκαν όρ­θιοι κολλημένοι στους κορμούς των δένδρων. Άλλοι ξάπλωσαν κάτω από τα παγκάκια μέσα σε νερά και άλλοι στα θεμέλια κοντά ενός καλοκτισμένου χαμηλού τοίχου προς την Φίλωνος. Νεκρική σιγή παντού, θα ρίχνουνε τα εγγλέζικα αεροπλάνα. Που θα ρίχνανε τα φοβερά σιδερικά τους; επάνω μας; Πέρασε καμιά ώρα αγωνίας, ώσπου σήμανε κατά τον ίδιο τρόπο ή λήξης! 

Συγκεντρωθήκαμε πάλι όλοι. Εί­μαστε αγνώριστοι. Μερικοί βλέπον­τας τον υποδιοικητή αγνώριστο, πή­γανε να γελάσουν. Το γέλιο όμως δεν έρχονταν στα χείλη, γιατί φτάνοντας στο πλακόστρωτο μπρος από τα δυο κωδωνοστάσια του ναού της Αγίας Τριάδος πατάγαμε σε νερά κοκκινό­μαυρα. Είχαμε τα βλέμματα προς το τμήμα που μας φαίνονταν έρημο και δεν κοιτάξαμε δεξιά μας στα προπύ­λαια του ναού. 


Εκεί ήταν μια τραγική εικόνα, που μόνον φωτογραφία θα αποθανάτιζε την φρίκη της. Ό χώρος ανάμεσα στις γκρεμισμένες πόρτες, τις δύο μαρμάρινες κολώνες και τα κωδωνοστάσια ήταν ένας σωρός ξύλα και πέτρες, κάτω δε απ' αυτά νεκροί καταπλακωμένοι. Φαίνονταν πόδια, χέρια, παραμορφωμένα πρόσωπα. Από κει κατέβαινε μαύρο αίμα που το ξέπλυνε το ψιλόβροχο και έφτανε κάτω, ως το ρείθρο της οδού Βρετανίας (σήμερα Εθνικής Αντιστάσεως). 

Όλοι μας ανατριχιάσαμε. Ό α­στυφύλακας της «Πύλης» μπροστά μας, μας ειδοποίησε να μη κάνουμε τίποτε, διότι είναι νεκροί και τα κωδωνοστάσια ετοιμόρροπα. Φτάσαμε στην είσοδο του Β' αστυνομικού τμήματος γύρω στις 10 ή ώρα. Ό αστυφύλακας, νέος ψηλός, με ωραία χαρακτηριστικά, ντυμένος καλά, μας έβλεπε σαν σωτήρες. Δεν το είπε, μα το έλεγαν τα μάτια του και όλο το πρόσωπο του που έλαμπε από χαρά. 

Τον χαιρετίσαμε κι ανεβαίνον­τας τα ματωμένα σκαλοπάτια φτάσα­με στον διάδρομο του πρώτου ορόφου. Μπρος μας δεξιά ολάνοικτη η πόρτα του Αξιωματικού υπηρε­σίας. Τα άλλα γραφεία του διαδρόμου αριστερά και δεξιά ήσαν κλειστά. 
 Άνοιξα ένα. Ηταν γεμάτο από εμπορεύματα και διάφορα οικιακά αντικείμενα με ένα σημείωμα επάνω τους. Τα είχαν μαζέψει από τα ανοικτά καταστήματα ή τα σπίτια και τα φύλαγαν εκεί. Εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τρεις νεκροί αστυφύλακες που τους είχαν βάλει επάνω σε φύλλα τσίγκου και τους είχαν σκεπάσει με μια κουβέρ­τα. Οι ασκέπαστες αρβύλες τους, πρόδιναν την παρουσία τους. 

Ενώ όλοι σπρώχνονταν στο Γρα­φείο του Αξιωματικού, εγώ πήγα και απεκάλυψα τους νεκρούς. Ήσαν αγνώριστοι με την στολή τους ματω­μένη και τα μάτια ολάνοικτα και σκονισμένα. Ζήταγαν κάπου ανάπαυση μαζί με κείνους στον πρόναο της Αγίας Τριάδος και τους τόσους άλλους γνωστούς και αγνώστους νεκρούς του Πειραιά. Ποιός όμως, θα φρόντιζε να τους κάνη αυτήν την χάρη; Κανένας! Τους έθαψαν όλους μαζί στο Νεκροταφείο της Αναστά­σεως μετά από 2-3 ήμερες. Τις φωτογραφίες των τριών αστυφυλά­κων τις είδα προ 6ετίας περίπου, κρεμασμένες στην σειρά μαζί με άλλων πεσόντων αστυνομικών στους τοίχους ενός δωματίου της αστυνομι­κής Δ/σεως Πειραιώς καί έμεινα ά­ναυδος. Τους είδα και εις το Β' Α­στυνομικό Τμήμα. 

Ό αξιωματικός υπηρεσίας όρθιος εμπρός σ' ένα σκονισμένο τραπέζι οπού δέσποζαν 2-3 κηροπήγια μας είπε με λίγα λόγια τον τομέα μας και την αποστολή μας.Να σώσετε ζωές που θα είναι ακόμη παγιδευμένες στα υπόγεια κά­τω από τις ερειπωμένες οικοδομές, να ρίξετε ετοιμόρροπους τοίχους και όσα αιωρούνταν επάνω στους ανύπο­πτους πολίτες, να φράξετε πρόχειρα τις εκτιθέμενες περιοχές των εμπόρων και των κατοίκων. Αυτό είναι το έργο σας. Για εργαλεία μη συζητάτε. Τα χέρια σας θα γίνουν αξίνες και λοστοί, σφυριά και φτυάρια. Τα μαντήλια σας επίδεσμοι. Ό θεός μαζί σας και σας ευχαριστώ. 

- Που θα πάμε; Ρώτησε ένας. Που είναι τα τετράγωνα αυτά; Ό αξιωμα­τικός βγήκε στον εξώστη και έδειξε τα τετράγωνα που είναι προς το θέατρο, από την Φίλωνος έως την Κολοκοτρώνη. 


Έτσι βρεθήκαμε σε αδιάβατους και επικίνδυνους δρόμους. Πατάγαμε σε πέτρες και ξύλα, σε λάσπες και χώματα. Όρθιοι μισογκρεμισμένοι τοίχοι στέκονταν δίπλα μας έτοιμοι να πέσουν απάνω μας στο πρώτο φύσημα ανέμου. Στέγες διαλυμένες και πατώματα γερμένα δώθε-κεϊθε σημάδευαν εμάς. Στα καταστήματα έβλεπες τα σκονισμένα και πλακωμέ­να εμπορεύματα από τις πεσμένες πλευρές. Ψηλά έβλεπες, πόρτες, κου­ζίνες, σαλόνια και άλλα δωμάτια σαν εξώστες. Μια απόκοσμη μυρωδιά έσπαζε τις μύτες μας. Φρίκη και μυρουδιά θανάτου παντού. 
Που να είναι οι ζωντανοί άνθρω­ποι; Δεν ακούγεται τίποτε. Ούτε φωνή ούτε ανάσα. Νεκρική σιγή παντού. Όλοι τεντώναμε τα αυτιά. Όλοι με κίνδυνο της ζωής μας κατεβαίναμε σε υπόγειες πόρτες, εμπαίναμε στα μαγαζιά ή περνούσαμε ορθάνοιχτες πόρτες. Ολοι να σώ­σουμε έστω και έναν. Οι ώρες πέρασαν γρήγορα χωρίς αποτέλεσμα. Σε λίγο θα νύχτωνε και το σκοτάδι θα έπεφτε μαύρο και βαρύ σ' όλον τον Πειραιά. Ό συσκοτισμός ήταν αυ­στηρός και ή κυκλοφορία δεν επιτρέπονταν μετά την δύση του ήλιου. 


Με σανίδες και ξύλα φράξαμε μερικά μαγαζιά και από την Βασ. Γεωργίου πήγαμε στην Αστυνομική Δ/νση, που ήταν σ' ένα τριώροφο καινούργιο κτήριο στην οδό Αγίου Κων/τίνου και Σωτήρας. Ήταν σκο­τεινά όλα. Ψηλαφητά ανεβήκαμε τις σκάλες και φτάσαμε στο διάδρομο του πρώτου ορόφου. Εκεί το φως ενός κεριού μας άλλαζε την όψι και μας μετέβαλε σε παράξενες σκιές. 

Μαζευτήκαμε όλοι σ' ένα σκοτεινό γραφείο καλά καμουφλαρισμένο με μπλε χαρτί στα τζάμια. Το φως του κεριού έφτανε ως εμάς από την ανοικτή πόρτα. Είμαστε αγνώριστοι, λασπωμένοι, βρεμένοι και κατάκο­ποι και νηστικοί. Τότε ήλθε ανάμεσα μας ο Διοικητής μας κ. Ευάγγελος Καραμπέτσος. Ευθυτενής, σοβαρός, με την θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του μας κοίταξε όλους και μετά ολιγόλεπτη σιωπή μας είπε: 
Ή Αστυνομία, όπως γνωρίζετε, προκειμένου να ανταποκριθεί εις το καθήκον της προς τον Πολίτη και την Πατρίδα ευρίσκεται όλο το 24ωρο κάθε ημέρας στο πόδι. Ο βομβαρδι­σμός του Πειραιώς ήταν μια συμφορά για τους Πολίτες του και τους περαστικούς. Δεν ταιριάζει θρήνος και λιποψυχία, διότι τότε δεν θα ανταποκριθούμε στο δύσκολο και ξένο προς τα καθήκοντα μας έργο. 

Αφού όμως, όλες οι υπηρεσίες διελύθησαν και αυτή σχεδόν, ή Α­στυνομία, εμείς, εκτός από το πολύ­πλευρο και υπεύθυνο έργο μας, εγίναμε εκσκαφείς, κατεδαφισταί, τραυμα­τιοφορείς, ιατροί, νεκροφορείς. Εκάναμε το καθήκον μας εις το ακέραιο και άλλοι έρχονται από την Αθήνα, δια τις νυκτερινές περιπο­λίες. Σεις θα πάτε σε λίγο στο Τμήμα μας να πλυθείτε και να ξεκουραστείτε. Φαίνεται πως το 1944, επιφυλάσσει πολλά δια τους "Έλληνες και το Αστυνομικό Σώμα, το οποίον τόσο πιστά υπηρετούμε. Ό Θεός όμως είναι μεγάλος. Θέλω από σας, ενότη­τα, αλληλοβοήθεια, εμμονή εις το καθήκον, διότι έτσι θα ξεπεράσουμε όσο είναι δυνατόν πιο ανώδυνα τις δοκιμασίες σαν την τωρινή. Σας ευχαριστώ όλους σας και σας καληνυ­χτίζω». 

Μας έσφιξε όλων το χέρι και πήγε στο διπλανό Γραφείο του υποδιευθυντού. Χάθηκε μέσα στο σκοτάδι του δωματίου. Εμείς βγήκαμε στην οδό Αγ. Κωνσταντίνου όπου το σκοτάδι ήταν πιο βαθύ που μύριζε κόλαση και θανατικό. Μας φόρτωσαν σ' ένα φορτηγό και σιγά-σιγά φύγαμε, χωρίς να βλέπουμε από που περάσαμε».


Από ποιούς έγινε ο βομβαρδισμός

άθικτες έμειναν όλες οι γερμανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου, το αεροδρόμιο, τα ναυπηγεία του Περάματος, μεταξύ αυτών και το μεγαλύτερο που κατασκεύαζε τσιμεντόπλοια για λογαριασμό των γερμανικών αρχών.

Για πολλά χρόνια ένα από τα ερώτηματα που υπήρχαν ήταν αν επρόκειτο για αγγλικά ή αμερικάνικα αεροπλάνα. Η ανέλκυση από την θάλασσα όμως ενός αεροπλάνου που έριξαν οι γερμανοί κατά την διάρκεια του πρώτου βομβαρδισμού καθώς και η τυχαία ανακάλυψη βόμβας απέδειξαν περίτρανα ότι επρόκειτο για καθαρά αμερικάνικο βομβαρδισμό που επραγματοποιήθηκε από Ιπτάμενα Φρούρια (Πρόκειται για ένα τετρακινητήριο βαρύ βομβαρδιστικό αεροπλάνο που κατασκευάστηκε από την εταιρία Boeing για τις ανάγκες της Αμερικανικής αεροπορίας. Χρησιμοποιήθηκε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως για τον βομβαρδισμό Γερμανικών στόχων.  Μπορούσε να πετάξει σε πολύ μεγάλο ύψος, σε μεγάλες αποστάσεις, μεταφέροντας μεγάλο φορτίο και μπορούσε να αμυνθεί σε εχθρικές επιθέσεις. Ήταν το αεροπλάνο με τη ρίψη περισσοτέρων βομβών από οποιοδήποτε άλλο, κατά τη διάρκεια του πολέμου). 

Όμως στο σημείο αυτό οφείλουμε να πούμε ότι έστω και αν ποτέ δεν εύρισκαν το βυθισμένο στον λιμένα αεροσκάφος, έστω και αν ποτέ δεν εύρισκαν βόμβα αμερικάνικου βομβαρδιστικού, δεν θα υπήρχε καμία δικαιολογία να μην φανερωθεί η ταυτότητα των δραστών αφού η αποστολή ουδέποτε εκρατήθει μυστική ή απόρρητη περισσότερο ή λιγότερο από τις υπόλοιπες επιχειρήσεις της εποχής εκείνης

Οι πιλότοι ουδέποτε κρύφτηκαν, συνέστισαν μάλιστα ενώσεις και συνδέσμους και ανάρτησαν εμφανώς τις αποστολές τους μεταξύ των οποίων ήταν και ο βομβαρδισμός του Πειραιά. 
Μικρή έρευνα στο διαδίκτυο είναι αρκετή για να βρει κάποιος τις μοίρες που έλαβαν μέρος, τα αεροπλάνα, τα μέσα της εποχής, τις διαταγές ακόμα και τα ονοματεπώνυμα με τις διευθύνσεις όλων όσων έλαβαν μέρος.
Γιατί άραγε ουδέποτε δημοτική ή άλλη αρχή δεν ήρθε σε επικοινωνία μαζί τους για να παρευρεθούν σε κάποια τελετή, να πούνε την άποψή τους ή να κάνουν γνωστές τις εντολές κάτω από τις οποίες έδρασαν; Έκανε γνωστή δημοτική ή κάποια άλλη αρχή σε αυτές τις ενώσεις τι  προξένησαν με την πράξη τους ή οι τελετές αυτές γίνονται τόσα χρόνια μόνο για εσωτερική κατανάλωση και όχι για δημοσιοποίηση κάποιου γεγονότος;;


ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΩΝ

Το σήμα της μοίρας που (15ης) που βομβάρδισε τον Πειραιά
Σχηματισμός τέτοιων σκαφών (B17) απογειώθηκαν από την αμερικάνικη πλέον βάση της Φότζια Ιταλίας, που ανήκαν στην 5η πτέρυγα της 15ης Αεροπορικής Στρατιάς. Για προστασία από τυχόν προσβολή τους από αεροσκάφη του άξονα συνοδεύονταν από αεροσκάφη τύπου Lockheed P 38 Lightning. 
 Ο πιο πάνω σχηματισμός έφτασε στον Πειραιά στις 12.35 και στις 13.43 απεχώρησε. Το μεγαλύτερο μέρος των βομβών που έριξε ήταν εμπρηστικές.
Όμως όπως προαναφέραμε δεν ήταν μόνο αυτός ο βομβαρδισμός. Ακολούθησαν στις 19.22 και 22.00 άλλοι δύο βομβαρδισμοί από αγγλικούς σχηματισμούς αυτή την φορά (RAF).  
Η πληροφορία αυτή δίνεται πλέον ελεύθερα από το Military History Network και στο σκέλος που αφορά την USAF (αμερικάνικη αεροπορία). Οι 3 πρώτες γραμμές είναι αυτές που αφορούν την καταστροφή της πόλης ενώ στο ημερολόγιο κάνει λόγο μόνο για βομβαρδισμό λιμένα. Απώλειες δικές τους 8 αεροσκάφη εκ των οποίων τα 6 καταστράφηκαν από μεταξύ τους σύγκρουση λόγω συνεφιάς.

TUESDAY, 11 JANUARY 1944
STRATEGIC OPERATIONS (Fifteenth Air Force): B-17's, with P-38 escort, bomb the harbor at Piraeus, Greece; they destroy 8 attacking fighters; 6 B-17's are lost in midair collisions in the heavy overcast.
Transfers in Italy:
HQ 82d Fighter Group and 95th, 96th and 97th Fighter Squadrons from Lecce to Vincenzo Airfield with P-38's.
HQ 456th Bombartment Group (Heavy) and 744th, 745th, 746th and 747th Bombardment Squadrons (Heavy) to Cerignola from the US with B-24's; first mission is 10 Feb. 

 Από το ημερολόγιο αποστολών της 301 μοίρας βομβαρδιστικών η οποία προς το τέλος του πολέμου ενσωματώθηκε με την 15η Αεροπορική Δύναμη όπως είπαμε βλέπουμε την κίτρινη ένδειξη που αφορούσε την αποστολή βομβαρδισμού του Πειραιά.

01/04/1944 Sofia Bulgaria - City
01/07/1944 Fiume Italy - TW
01/08/1944 Reggio/Emilia Italy - ACF/MY
01/09/1944 Pola Italy - D
01/10/1944 Sofia Bulgaria - City
01/11/1944 Piraeus Greece - H
01/13/1944 Rome Italy - AD
01/14/1944 Mostar Yugoslavia - AD
01/15/1944 Fano Italy - RR Bridge
01/16/1944 Klagenfurt Austria - ACF
01/17/1944 Pontassieve Italy - MY/RR Br


Η λεζάντα της φωτογραφίας από την μοίρα βομβαρδισμού ήταν το λιμάνι του πειραιά. Οι βόμβες ομώς εδώ φαίνονται να πέφτουν στο ύψος του Φαλήρου
Η αεροφωτογραφία είναι από το Imperial War Museum.  Έχει ληφθεί από την R.A.F. και  σε αυτήν φαίνεται ξεκάθαρα ο λιμένας Πειραιώς

Φόρτωση βομβών στην 301η μοίρα

 
     Από το ημερολόγιο αποστολής ουδεμία αναφορά γίνεται ως προς τους στόχους παρά μόνο ότι λόγω έντονης συννεφιάς και παγετού, η αποστολή κατέληξε σε πλήρη αποτυχία, καθόσον τα αεροσκάφη συγκρούσθησαν μεταξύ τους και ίσως αυτός είναι ο μόνος λόγος για την βιαστική ρήξη βομβών και την πλήρη αστοχία όσον αφορά στρατιωτικούς στόχους. Από τα γραφόμενα φαίνεται να ομιλούν για παταγώδη αποτυχία, για έλλειψη σεβασμού στις καιρικές συνθήκες και περιγράφει ο υπεύθυνος λεπτομερώς το χρονικό της σύγκρουσης των αεροσκαφών.


     Από το βιβλίο πτήσεων όμως φαίνεται ότι η 301 μοίρα πέταγε πάνω από Αθήνα-Πειραιά για όγδοη φορά από τις 10 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι και την 11 Ιανουαρίου του 1944. Είχε γνώση του εναέριου χάρτη καθώς και την εξοικίωση.

    Εξετέλεσε αποστολές πάνω από Αθήνα πειραιά την:
     (στις ημερομηνίες προηγούνται οι μήνες σύμφωνα με τον αγγλοσαξωνικό τρόπο αρίθμησης)
    10/9/1943 athens
    10/10/1943 athens
    11/17/1943 athens
    12/6/1943 athens
    12/8/1943 athens
    12/14/1943 piraeus
    12/20/1943 athens
    1/11/1944 piraeus


    ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
    • Δεν έμεινε σχολείο, νοσοκομείο, εκκλησία, καταφύγιο και γενικά χώρος που συγκεντρώνονταν κόσμος που να μην επλήγηκε. 
    • Η καταστροφή σε κόστος υπολογίστηκε περί τα 325 εκατομ. προπολεμικές δραχμές. 
    • Ο Πειραιάς από την μεγαλοπρέπεια του μεσοπολέμου βυθίστηκε ολοκληρωτικά στο χάος και έκανε χρόνια για να ορθοποδίσει. 
    • Κανένα διεθνές δικαστήριο δεν δίκασε αυτό το έγκλημα πολέμου, ουδείς τιμωρήθηκε. 
    • Κανείς εκπρόσωπος δημοτικής ή άλλης αρχής εζήτησε αποζημίωση και ουδείς αποζημιώθηκε. 
    • Καμμία πόλη που δεν ανήκε εντός της γερμανικής επικράτειας, δεν βομβαρδίστηκε τρεις φορές την ίδια μέρα από δύο διαφορετικές υπερδυνάμεις της εποχής. 


    Φωτο από το αρχείο ένωσης εργαζομένων ΗΣΑΠ
    Φωτο από αρχείο ένωσης εργαζομένων ΗΣΑΠ



    ''Ο βομβαρδισμός του Πειραιά'': 
    Πίνακας που ζωγράφισε...από μνήμης ο Κρυστάλλης.
    Δρομοκαίτειο  Ίδρυμα

    Πηγές:





    Ristorante Verona

    Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

    Adolf Hitler - Feel the power




    Ristorante Verona

    Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

    ΜΕ ΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ 4



    Άνδρας των S.A σε ρόλο βοηθού μάγειρα,
    σε κάποιο από τα λαϊκά συσσίτια που
    οργάνωνε το κόμμα, για τους φτωχούς
    και άστεγους Γερμανούς.
    Ο πρώτος που διαμαρτύρεται και μάλιστα έντονα για τη σύλληψη των τριών αξιωματικών, είναι ο Διοικητής του Συντάγματος Ludwig Beck. Θεωρεί τις κατηγορίες ανυπόστατες . Απειλεί απροκάλυπτα. Αν τελικά οι αξιωματικοί του παραπεμφθούν σε δίκη , αυτός θα είναι έστω και απρόσκλητος, ο πρώτος μάρτυρας υπεράσπισής τους.[1]
    Η σύλληψη των αξιωματικών, και η φημολογία για διάβρωση του στρατού από τους Εθνικοσοσιαλιστές είναι μια ακόμα αφορμή για να αναδυθούν την επιφάνεια τα προβλήματα του στρατού και μαζί μ΄αυτά μια βαθιά δυσφορία , που από καιρό λόγχευε στις τάξεις των αξιωματικών για όλα όσα συνέβαιναν στη χώρα.

    Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

    ΙΤΑΛΙΑ 1935. Ο ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΖΗΤΑ ,ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΩΡΙΖΟΥΝ ΧΡΥΣΟ ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ



    Στις 3 Οκτωβρίου 1935 το Βασίλειο της Ιταλίας με αφορμή το επεισόδιο που έλαβε χώρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά, στα 100 πηγάδια του Ουάλ Ουάλ δέκα μήνες πριν, κήρυξε το πόλεμο εναντίον της Αβησσυνίας , μιας αφρικανικής χώρας που παρέμενε ακόμα ελεύθερη, γιατί ακριβώς δεν ενδιαφερόταν κανείς να τη κατακτήσει. Η ΚΤΕ (Κοινωνία των Εθνών) κατηγόρησε την Ιταλία ότι με τη πράξη της αυτή   παραβίασε το άρθρο XVI του καταστατικού του διεθνούς Οργανισμού και στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου , η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών, αποφάσισε να τιμωρήσει τον εισβολέα με ένα είδος οικονομικού αποκλεισμού.(sanzioni) Τα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν και τα οποία ελάχιστη πρακτική αξία είχαν (1) , στάθηκαν αφορμή να συσπειρώσουν τον ιταλικό λαό ακόμη περισσότερο, γύρω από το καθεστώς του Μουσολίνι . Σαν απάντηση στα μέτρα της ΚΤΕ, ο Ντούτσε του Φασισμού εξήγγειλε μια νέα πολιτική που με γρήγορους ρυθμούς όφειλε να οδηγήσει την Ιταλία στην αυτάρκεια και την αυτοδυναμία.