Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Ολοκληρωτικός πόλεμος



Στις 18 Φεβρουαρίου 1943, λίγες ημέρες μετά την τραγική για τη Γερμανία κατάληξη της μάχης του Στάλινγκραντ, ο Γκαίμπελς εκφωνεί στο κατάμεστο Σπορτπαλάστ του Βερολίνου ένα συγκλονιστικό λόγο με θέμα τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Πρόκειται για τον πιο διάσημο λόγο του, ο οποίος, επίσης, θεωρείται ο καλύτερός του.

Ο Γκαίμπελς καλεί τον γερμανικό λαό να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αφοσιωθεί στον σκοπό της νίκης, συμμετέχοντας σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Του επισημαίνει την κρισιμότητα της κατάστασης και την ευθύνη του. «Δύο χιλιάδες χρόνια δυτικού πολιτισμού κινδυνεύουν... Ο γερμανικός λαός και οι σύμμαχοί του εκπληρώνουν μία ευρωπαϊκή αποστολή». Παρουσιάζει σε αδρές γραμμές το πρόγραμμα της κυβέρνησης για την επίτευξη και επιτυχία του ολοκληρωτικού πολέμου, ένα πρόγραμμα που, τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να εφαρμοστεί, σε κάθε εποχή/ακόμη και σήμερα, για την αντιμετώπιση εθνικών κρίσεων. Τα λόγια του συνεπαίρνουν το πλήθος. Απευθύνει ερωτήματα στο κοινό και λαμβάνει ενθουσιώδεις απαντήσεις.

Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο, (έχει μεταφραστεί ο λόγος που πράγματι εκφωνήθηκε από τον Γκαίμπελς, όπως προκύπτει από το σχετικό φιλμ), απαραίτητο για όποιον ερευνά την ιστορία του Β΄Ππ από τις πηγές, που εκδίδεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, χωρίς περικοπές.




RV

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Bürgerbräu 8 Νοεμβρίου



Η αφήγηση των γεγονότων όπως εξελίχθησαν στις 8 Νοεμβρίου του 1923 στην μπυραρία Bürgerbräu από τον David Irving στο βιβλίο του για τον ισχυρό άνδρα του Γ’ Ράιχ Hermann Göring είναι συγκλονιστική. Συναρπάζοντας τον αναγνώστη, ανεβάζει το ενδιαφέρον στα ύψη με το ξεδίπλωμα λεπτού προς λεπτό των συμβάντων.
Ο Göhring φόρεσε το κράνος του τράβηξε το όπλο του και άνοιξε δρόμο μέσα στο πλήθος. Ελάχιστοι γνώριζαν τον νεαρό άνδρα που ανέβηκε στο βήμα. Αργότερα οι παριστάμενοι θα μιλούσαν για έναν αξιωματικό, έναν αεροπόρο, έναν σμηναγό της αεροπορίας. 
Με μπλε λαμπερά μάτια που έβγαζαν φωτιές και προτεταμένο πηγούνι, έριξε ένα άγριο βλέμμα στα 5.000 πρόσωπα και τους είπε να κάνουν ησυχία. Στη συνέχεια πυροβόλησε με το περίστροφο στο ταβάνι. Φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσε υποσχέθηκε ότι οι Βαυαροί ηγέτες δεν θα πάθαιναν τίποτα- στόχος τους ήταν δήλωσε “οι αναθεματισμένοι Εβραίοι του Βερολίνου” (elende judenschaft). Στο άκουσμα αυτής της φράσης υπήρξαν κάποιες άτονες επευφημίες. “Αυτή τη στιγμή” συνέχισε “μονάδες του στρατού και της Landespolizei έρχονται γεμάτοι ενθουσιασμό από τα στρατόπεδά τους για να ενωθούν μαζί μας”.
Τότε οι συγκεντρωμένοι άρχισαν να συνειδητοποιούν τι συνέβαινε. Σιωπή απλώθηκε στην τεράστια αίθουσα.
Ο Göhring τους ενημέρωσε ευγενικά ότι στο μεταξύ κανείς δεν επιτρεπόταν να βγει από το κτήριο.
“Κάντε υπομονή” φώναξε πρόσχαρα. “ Άλλωστε υπάρχει αρκετή μπύρα!”

Τρισμέγιστος   

RV

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Eβραίοι και Σοσιαλδημοκρατία



Του Heinrich Himmler


Ο Εβραίος, που πριν ήταν εξορισμένος στα γκέττο, είχε ‒και στη Γερμανία‒ οριστικά αποκτήσει, μετά την επανάσταση του 1848, λόγω του ''ανθρωπισμού" που τόσο επαινείτο, απόλυτη ισότητα. Εδώ βρήκε μια καινούργια σφαίρα δραστηριοτήτων για τις μόνιμες επιδιώξεις του για κυριαρχία. Μέσω της οικονομικής του δύναμης εξασφάλισε την είσοδό του στους κύκλους των επιχειρηματιών, έγινε μέτοχος και, με αυτόν τον τρόπο, αύξησε την επιρροή του στο οικονομικό πεδίο. Η επιδέξια διείσδυσή του στους κύκλους της αριστοκρατίας και της "υψηλής κοινωνίας", μέσω του γάμου, τον βοήθησε στον δρόμο του και, πρώτα, στην είσοδό του στην πολιτική και, αργότερα, στο να αποκτήσει επιρροή σ’ αυτήν.

Έτσι, για παράδειγμα, ήδη το 1870 ο πρόεδρος του Ράιχσταγκ της Βορειογερμανικής Ενώσεως (Norddeutscher Bund) ήταν ο Εβραίος Δρ Έντουαρντ Σίμσον (Dr. Eduard Simson). Hγείτο της απεσταλμένης στις Βερσαλλίες αντιπροσωπείας, η οποία, στο όνομα του γερμανικού έθνους, θα ζητούσε από τον Βασιλιά της Πρωσίας Γουλιέλμο να αποδεχθεί να στεφθεί Κάιζερ. Τόσο μακριά είχε φτάσει ήδη τότε:

Ένας Εβραίος προσέφερε, στο όνομα του γερμανικού λαού, το στέμμα του Κάιζερ στον Βασιλιά. 

Αναγνωρίζει κανείς σ’ αυτό το παράδειγμα, τον σφετερισμό και την θέση εξουσίας του εβραϊσμού στην γερμανική πολιτική. 'Eχει έναν ξεκάθαρο στόχο: να κάνει σιγά σιγά τον γερμανικό λαό να δεχτεί την αξίωση του εβραϊσμού για εξουσία ως κάτι μη αναστρέψιμο και ως κάτι αυτονόητο. Από την άλλη, η υποδαύλιση των ενδογερμανικών αντιθέσεων, που ήδη υπήρχαν, υποστήριζε τους στόχους του εβραϊσμού. Έτσι, ο Εβραίος, μέσω του μαρξισμού ‒ο οποίος τελικά ακολουθούσε απόλυτα τις από εκείνον καθορισμένες ιδέες και σκέψεις‒ ξεσήκωνε τους εργάτες εναντίον των αστών, τους Γερμανούς εναντίον των Γερμανών, χωρίς αυτοί να μπορούν να τον αναγνωρίσουν ως τον πραγματικό υποκινητή και αρχισυνωμότη. Ο Βίσμαρκ ήταν απολύτως συνειδητοποιημένος για τον κίνδυνο της μαχόμενης σοσιαλδημοκρατίας και είχε προσπαθήσει μέσω ειδικών νόμων να την περιορίσει. Οι αδύναμοι διάδοχοί του, ωστόσο, λόγω της φιλελεύθερης αντίληψης τους περί ελευθερίας, άνοιξαν ξανά τις πύλες της σοσιαλδημοκρατίας. Έτσι, ο αριθμός των ψήφων του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος αυξήθηκε το 1912 ήδη σε 4 εκατομμύρια και απέκτησε 112 έδρες στο Ράιχσταγκ.

Από το βιβλίο της κεντρικής υπηρεσίας των SS: Der Weg der NSDAP

πηγή: The Stormtrooper 


Ristorante Verona

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Η παιδεία του Εθνικού Σοσιαλισμού στην Ευρώπη


Σύνθημα (Signal) τεύχος 11-1944


Η τύχη της Ευρώπης εξαρτάται από την αμυντική δύναμη της Γερμανίας. Η δύναμις δε αυτή δεν είναι μόνο υλική αλλά και πνευματική. 



Κατά ανάγκη πρέπει να ληφθεί υπ΄όψιν το κύριο πρόβλημα της εποχής μας, ο σοσιαλισμός. 


Προκειμένου λοιπόν περί του ερωτήματος 
Η Ευρώπη έτσι...





Ο πλούτος και η αθλιότης απλώνεται ως σύμβολον της ελλείψεως ισορροπίας μεταξύ της οικονομικής και κοινωνικής οργανώσεως της χώρας. Επειδή το συσσωρευθέν διεθνές κεφάλαιο δεν θέλει να επιλύσει το πρόβλημα της κοινωνικής κρίσεως δια του σοσιαλισμού, προσπαθεί να στρέψη τάς εσωτερικάς εντάσεις προς το εξωτερικόν και ούτω να ενισχύσει έτσι περισσότερο την δύναμη του.

Ο κεφαλαιοκρατισμός τείνει προς τον πόλεμο.


Υπό αυτές της συνθήκες, η εμπιστοσύνη του λαού κλονίζεται και ο λαός διασπάται σε δυο κομμάτια - το ένα θέλει να βλέπει το κράτος προστατευόμενο και το άλλο θέλει να εξεγερθεί εναντίον του. Λόγω αυτής της εμφύλιας διάσπασης, το έθνος ως παράγοντας διαμόρφωσης της ιστορίας εκμηδενίζεται.


Ή η Ευρώπη έτσι;



Εις ένα σοσιαλιστικό όμως κράτος όπως το Γερμανικό δέν υπάρχει ψυχολογική δυστυχία και ελλείπουν οι οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες ωθούν προς τον ιμπεριαλισμό.

Αντιθέτως μάλιστα ενδιαφέρεται να διατηρήσει την κοινωνική ισορροπία που επέτυχε παρά να την διακινδυνεύσει δια κατακτήσεων πέρα της φυσικής του σφαίρας. Ταυτοχρόνως έχει μεγάλας εσωτερικάς υποχρεώσεις, οι οποίες δεν του επιτρέπουν να συγκεντρώσει επιθετικάς δυνάμεις. Ο σοσιαλισμός απαιτεί ειρήνην. Ένας ελεύθερος λαός με μία ελεύθερη οικονομία σε μία ελεύθερη χώρα.

Η εθνική κοινότητα



Δια να κατανοήσουμε την φύση του γερμανικού σοσιαλισμού πρέπει πρώτα να γνωρίσω μεν την έννοιαν που δίδεται εις τον όρον εργάτης. Εργάτης είναι ο κάθε εργαζόμενος χωρικός, επιστήμων, έμπορος, μηχανικός, καλλιτέχνης, βιοτέχνης, ιατρός, υπάλληλος κ.τ.λ. Το πρόβλημα μιας τάξεως που εγείρει αξιώσεις έναντι μιας άλλης τάξεως είναι παρελθοντολογία. Όλοι έχουν καθήκοντα και δικαιώματα.

Ο σοσιαλισμός αυτός δεν δύναται να στερηθεί ουδενός και δεν μπορεί να παραβλέψει κανένα. Μόνον η συμβουλή πάντων εξυπηρετεί πάντας. Όπως δε ή σύγχρονος επιστήμη εγκατέλειψε το έδαφος της υλιστικής κοσμοθεωρίας και διαπίστωσεν ότι το μέρος εντάσσεται εις το όλον, ούτω και ο γερμανικός σοσιαλισμός ίσταται υπεράνω αντιθέσεων εξ υπηρετών ούτω την ολότητα. Αυτός είναι ο κανών δια αυτήν.

Ο Γερμανικός σοσιαλισμός δεν βασίζεται επάνω σε δικαιώματα (εκτός του δικαιώματος της εργασίας) αλλά ξεκινά από καθήκοντα.

Ποτέ δεν σού λέγει: φτωχός είσαι, πάρε και  εσύ κάτι. Αλλά σού τονίζει: είσαι γερός και δυνατός, δούλεψε λοιπόν και θα βγεις κερδισμένος. Λοιπόν φίλε μου τα δικαιώματα που παρέχει  ο Γερμανικός σοσιαλισμός είναι: εργασία,  δημιουργία, κέρδος, άνοδος.

Οι εργάτες δεν εγκατέλειψαν ποτέ τον Χίτλερ, αλλά οι ανώτερες τάξεις το έκαναν. Ο Χίτλερ εξέθεσε την ιδέα του για συνεργασία των τάξεων ως απάντηση στον κομμουνισμό με τα εξής λόγια:

''Η συνεργασία των τάξεων σημαίνει πώς οι κεφαλαιοκράτες δεν θα μεταχειρισθούν ποτέ τους εργάτες ως απλές οικονομικές παραμέτρους. Το χρήμα είναι ένα μόνο μέρος της οικονομικής ζωής μας και οι εργάτες είναι πολύ περισσότερο από μηχανές στις οποίες κάποιος πετά έναν μισθό κάθε εβδομάδα. Ο πραγματικός πλούτος της Γερμανίας είναι οι εργάτες της.''

Ο Χίτλερ αντικατέστησε τον χρυσό με την εργασία ως θεμέλιο της οικονομίας του. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν το άκρον αντίθετο του κομμουνισμού. Και την εκλογή του Χίτλερ ακολούθησαν τέτοια επιτεύγματα. Είναι φανερό ότι ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα όπως ο εθνικοσοσιαλισμός θα ερχόταν σε σύγκρουση με τα εγωιστικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. 

Ο Χίτλερ ξεκαθάρισε ότι ο έλεγχος του χρήματος δεν έδινε το δικαίωμα σε κανέναν να εκμεταλλεύεται άπληστα μια ολόκληρη χώρα, διότι η χώρα κατοικείτο και από άλλους ανθρώπους, εκατομμύρια ανθρώπους και οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς και χωρίς φόβο.

Καπιταλισμός και κομμουνισμός είχαν κατατρομάξει από το παράδειγμα (τρίτου δρόμου) που έδειχνε ο Εθνικοσοσιαλισμός στους λαούς. Η απειλή υπάρξεως του ήταν θανάσιμη, διότι ο εθνικοσοσιαλισμός προέβαινε σε επιτυχημένη νέα σύνθεση της ατομικής πρωτοβουλίας και του κεφαλαίου με την κοινωνική πολιτική και αντικαθιστούσε επιτυχώς την έννοια της πάλης των τάξεων με την έννοια της συνεργασίας των τάξεων σφυρηλατώντας έτσι την κοινωνική ενότητα και κόβοντας τους τον δρόμο.

Όλες αυτές οι κοινωνικές βελτιώσεις δεν άρεσαν στο κατεστημένο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι διεθνείς  τραπεζίτες ανησυχούσαν. Αλλά ο Χίτλερ κράτησε (σθεναρή) αποφασιστική στάση απέναντι τους. Οι επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να έχουν κέρδη, αλλά μόνον όταν οι εργαζόμενοι αμείβονται καλά και μπορούν να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια.

Οι άνθρωποι και όχι τα κέρδη έρχονται πρώτα

 H ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΕΝΕΑ


Η παιδεία του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία
      Οι ζωτικοί νόμοι της νεολαίας μας  

Έκαστη γενεά είναι ο φορεύς της εποχής της. Εμείς οι σημερινοί ήμεθα οι ερχόμενοι, όταν εξεράγει ο πόλεμος η μοίρα ηθέλησε να σφραγιστούν εις τα πρόσωπα μας τα σκληρά χαρακτηριστικά του πολέμου. Τα πράγματα όμως μπορεί να μεταβληθούν, και τότε η ερχόμενη γενεά θα πάρει και πάλι τα χαρακτηριστικά της ειρήνης.

Η ερχόμενη γενεά θα είναι η ευρωπαϊκή  ή δεν  θ΄υπάρξει καθ΄ολοκληρίαν. Αυτός είναι ο νόμος της αποστολής της από τα πρώτα της βήματα. Της έχει ανατεθεί το καθήκον να καταστήσει τελικώς τον άνθρωπον κύριον της τεχνικής, να γίνει δαμάστρια της μάζης και της  μηχανής, η οποία ετοποθέτησεν εις τον θρόνο των ειδώλων την παρεξήγησιν και την κατάχρησιν. 


Τα στοιχεία που εξαπέλυσεν ο παγκόσμιος αγών πρέπει και πάλι να τιθασευτούν και να υπακούσουν εις τάς θέλησης του ανθρώπου. Δια τη νεολαία που έρχεται και ωριμάζει τα  πράγματα αυτά έχουν καταστεί αυτονόητα, διότι οι ρίζαι των ευρίσκονται εις την πίστην προς την αξιοπρέπειαν που οφείλεται εις τον άνθρωπον.

Τα γράμματα των Γερμανών στρατιωτών από το μέτωπον ομιλούν τόσο συχνά περί αυτού. Διότι εις τα πεδία των μαχών του σημερινού πολέμου εν τέλει κυριαρχεί των μαζών και πάλι η προσωπικότης. Και μήπως ό επί έτη διεξαγόμενος αγών εις τον τομέα της εργασίας από την νεολαίαν μέσα εις τα εργαστήρια δεν αποτελεί την έκφραση των αυτών ιδεών και της αυτής νοσταλγίας δια την δημιουργίαν ενός καλλίτερου μέλλοντος και μιας καλύτερης ζωής;  

'Εχει λεχθεί εις το παρελθόν ότι εις τα πρόσωπα της νεολαίας ζωγραφίζετε  η ζωτικότης της νέας γενεάς, όποιος ξεφυλλίζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες της οικογενείας και τας συγκρίνει με τας σημερινάς, καταλαβαίνει αρκετά δια την μεταβολήν που συντελείται χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα.

Άλλοτε τα χαρακτηριστικά ήσαν ιδεαλισμός, αυτοθυσία, σκληρότης και υπομονή, εις τα πρόσωπα της σημερινής νεολαίας διαβάζομεν ακόμη περισσότερα: αυτοπεποίθησιν και χαρούμενη συνείδησιν του μέλλοντος. 


Και αυτό ισχύει τόσον δια τους νέους όσον και δια τάς νέας. Ή πέντε ή είκοσι πέντε ετών είναι, ασχέτως αν παίζουν ακόμη ή έχουν μπει στη σοβαρή εργασία, με καθαρά και ζωηρά μάτια μας αφηγούνται ότι η ζωή είναι ισχυρότερα από τον θάνατον.

Η νεολαία φαντάζεται μιαν ζωή, όπου τα αγαθά της γης αυτής είναι ευλογία δια όλους. Όταν ο σκοπός αυτός δια τον οποίον αγωνιζόμεθα με τόσον φανατισμόν επιτευχθεί, γνωρίζομεν ότι η ερχόμενη γενεά θα υπερασπισθεί τα επιτευχθέντα με τον αυτόν φανατισμόν, εάν παρουσιασθεί προς τούτο ανάγκη.




RV

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Η ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ




Αιχμηρό άρθρο του Παναγιώτη Μαρίνη

Είπαμε, ας την αφήσωμε να περάση την επέτειο, ας ιδούμε τα σημερινά χάλια μας, όμως ο κ. Φίλης στο διαγγελμά του μας επανέφερε στην πραγματικότητα.
Επαινούν τον εθνικόν Κυβερνήτην Ιω. Μεταξάν διά το ότι είχε την χώραν ετοιμοπόλεμον υλικώς, Ναί, αυτό είναι αλήθεια, ΟΜΩΣ η χώρα ήτο τελείως απαράσκευος ιδεολογικώς και σήμερον 75 έτη μετά εξακολουθεί να είναι! 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ 1914-1918 


ΟΥΔΕΜΙΑ συζήτησις εγένετο εν Ελλάδι ως προς το τί ήτο ο Πόλεμος 1914-1918, ουδεμία! Το μόνον που είπε ο Τύπος, οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι ήτο ότι ήσαν γενικώς κακοί οι Αουστρο-Γερμανοί διότι όταν οι σκοτεινές δυνάμεις εδολοφόνησαν τον Αρχιδούκα Φερδινάνδο δεν είπαν: Ευχαριστούμε, καλά μας κάνατε! Κι από την άλλη πλευρά ήσαν οι πανάγαθοι πράκτορες του Αγαθού, οι Γάλλοι, που τους ευγνωμονούμε διότι μας κατέκτησαν και έστησαν την κύβερνησι δοσιλόγων Βενιζέλου της Θεσσαλονίκης. Καθώς οι Γάλλοι ήσαν το Καλόν στον κόσμο, όπως σήμερον ο κ. Ολάντ, έτσι καλόν ήτο και η Κυβέρνησις δοσιλόγων, ενώ πολύ κακός ο βασιλεύς που ήθελε ουδετερότητα και ήτο λένε και φιλογερμανός - μεγάλο κακό αυτό! 

Ούτως, εμείναμε: Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο ήσαν πολύ κακοί οι Αουστρο-Γερμανοί και γιά λόγους αγνώστους πάλι αλλά ευνοήτως, δεν πρέπει να το αμφισβητούμε, πολύ Αγαθοί οι Αγγλογάλλοι! Βεβαίως, μας μπέρδευε και μας μπερδεύει λίγο η περίπτωσις της Ρωσσίας, προφανώς καλός ο Τσάρος Νικόλαος αφού αντιγερμανός, όμως καλύτεροι οι Μπολσεβίκοι που έσφαξαν κι αυτόν κι άλλα αρκετά εκατομμύρια Ρώσσους, λίγο παράξενο αλλά έτσι είναι! 

ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΑΜΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ εφθάσαμε στον μεσοπόλεμον. Ουδείς αντελαμβάνετο τί συμβαίνει, στην Ελλάδα οι βασιλόφρονες Κωνσταντινικοί ήσαν κατά τρόπον περίεργον, αδικαιολόγητον αφότου οι Άγγλοι μας 'πούλησαν" στην Μικρασία, Αγγλόφιλοι. Οι Βενιζελικοί και οι κινηματίες Πλαστήρας και Σία ήσαν θαυμασταί του Μουσσολίνι. Οταν εξερράγη ο πόλεμος το 1939, πάλι ουδεμία συζήτησις εγένετο, η Ελλάς ΟΥΔΕΝ κατανοούσε! 
Όταν έφθασε η 28η Οκτωβρίου του 1940 όλοι εμάθαμε ότι μας επετέθη ο Μουσσολίνι διότι ήτο "κορόϊδο", γελοίος και φορούσε καπέλλο με φτερά! Ούτως ή άλλως η Ελλάς από του 1918, πολύ προ του Μουσσολίνι και του Μεταξά, καλλιεργούσε την εχθρότητα προς την Ιταλία κι αυτός ήτο ένας κύριος λόγος της καταστροφής μας στην Μικρασία! Στην πρώτη φάσι του πολέμου η Ελλάς τα πήγε καλά, οι προοπτικές ειρήνης ήσαν πλέον εγγύς όπως τας ανέλυσε ορθώς η 2α επιστολή Ζαχαριάδη και αφότου η Γερμανία εδεσμεύθη ότι δεν θα επιτεθή στην Ελλάδα εφόσον ΔΕΝ είχε αγγλικό στρατό. Τότε η Ελληνική κυβέρνησις και ο Βασιλεύς απεφάσισαν ότι η Ελλάς πρέπει να οδηγηθή στον ΟΛΕΘΡΟΝ και επέτρεψαν την αποβίβασιν του ασημάντου αγγλικού εκστρατευτικού σώματος! Διατί ώφειλε η Ελλάς να καταστραφή; Διατί ήτο το ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΚΑΚΟΝ η υπογραφή συνθήκης ειρήνης με τον Μουσσολίνι; Αυτό ουδείς μας το εξήγησε και ουδέποτε το κατενοήσαμε! Οταν όμως ετελείωσε ο πόλεμος, η προπαγάνδα των νικητών έβαλε τα πράγματα στην θέσι τους: Ο Μουσσολίνι ήτο το ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΚΑΚΟΝ, ο Αδ. Χίτλερ ήτο ο ίδιος ο ΑΡΧΕΚΑΚΟΣ ΟΦΙΣ, ο Σατανάς, επομένως κάθε συζήτησις μαζί τους ήτο θανάσιμον αμάρτημα! Αντιθέτως εκπρόσωποι του Καλού και Αγαθού, του Θεού στον κόσμο μας, ήσαν οι Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! 

Στην Ελλάδα ξέσπασε ο Συμμοριτοπόλεμος, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΕΕΑ ήθελε τον τεμαχισμό της Ελλάδος, να πάρουν Μακεδονία-Θράκη οι Τίτο-Δημητρώφ, και το τμήμα που απέμενε να οδηγηθή στην Σοβιετική κατοχή. Ο Τσώρτσιλ τον Δεκέμβριο του 1944 μας έσωσε "στο και πέντε". Οι μη συμφωνούντες με την Σοβιετικήν κατάκτησιν ωνομάσθησαν "Δεξιοί", κέρδισαν τον πόλεμο ΟΜΩΣ έπεσαν μέσα σε μία ιδεολογική ποντικοπαγίδα! 


Ιδεολογικώς άοπλη η Δεξιά έναντι του ΚΚΕ και των συνοδοιπόρων του, καθώς η ίδια η Δεξιά διακηρύσσει ότι ο Στάλιν ήτο το Αγαθόν και απελευθέρωσε την Ευρώπη από τον (κακό) εαυτό της! Επομένως μπορεί να καταπολεμήση τους Συμμορίτες μόνον σε σημεία περιθωριακά και με άσφαιρα πυρά! Κακοί οι συμμορίτες διότι ο Βελουχιώτης βασάνιζε σαδιστικά, η ΟΠΛΑ εφόνευε αθρόως όποιον ήτο κάτι και δεν ήτο ΚΚΕς, το ΕΑΜ πήρε τα παιδιά από τα σπίτια τους με το ανατριχιαστικόν "Παιδομάζωμα"! Κι αν ΔΕΝ εγίνοντο όλα αυτά; Αν οι ΚΚΕδες συμπεριεφέροντο ως κύριοι, θάταν όλα καλά;

Ούτως λοιπόν ο κ. Φίλης μας λέγει: ότι οφείλουμε «να αντιστεκόμαστε στον νεοναζιστικό λόγο που ακούγεται όλο και συχνότερα σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης», διότι «δεν υπάρχει πλέον η δικαιολογία της άγνοιας. Ο λόγος του ακραίου εθνικισμού, του μίσους και του ρατσισμού έχει πλέον αποδειχθεί ιστορικά ότι οδηγεί στον χαμό, ότι σέρνει το ανθρώπινο γένος σε βαρβαρότητα αδιανόητη». «Η ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί. Έχουμε λοιπόν χρέος να φράξουμε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, για να μην πάνε χαμένες οι αμέτρητες θυσίες, για να τιμηθούν τα αμέτρητα θύματα».

ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ!!!


ΠΑΡΕΚΒΑΣΙΣ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΩΣ ΠΕΡΙ "ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ"!
Έλεγε στην τηλεόραση βουλευτής τον οποίον εκτιμώ: "Πολεμήσανε τον κατακτητή και καλά κάναμε"!

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΕΡΙ "ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ"

Στους παλαιούς ωραίους πολέμους τους Αναγεννησιακούς, αυτούς τους θεατρικούς κάπως, τους χωρίς νεκρούς, όπου εγίνοντο γιά να βρη μιά καλή ευκαιρία ο Πάπας και ο Βασιλιάς της Γαλλίας να ξεμουδιάσουν πηγαίνοντας μιά ωραία εκδρομούλα, μπορούσε οι στρατοί των δύο εμπολέμων να περάσουν από την πόλι σου και τρείς και τέσσερεις φορές εναλλάξ! Ποιόν θάλεγες "κατακτητή" και ποιά "εθνική αντίστασι" θάκανες; πιό σώφρον φαινότανε να πης "άστο να περάση"!

Στον μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνος ποιός ήτο ο κατακτητής; Οι Γάλλοι κατέκτησαν την Ελλάδα στα 1916 και διόρισαν και στην Θεσσαλονίκη την κυβέρνησι δοσιλόγων του Ελ. Βενιζέλου! Ομως, ουδείς τους ονομάζει έτσι! Γιατί; Διότι είναι νικηταί του πολέμου! Φαίνεται ότι "κατακτηταί" είναι μόνον οι ηττημένοι! Οι Γερμανοί κατέλαβον την Τσεχοσλοβακία, ήσαν "κατακτηταί" προφανώς, πατριώτες από το Λονδίνο έκαναν αντίστασι και φόνους! Λίγο μετά οι Σοβιετικοί κατέλαβον την Τσεχοσλοβακία, εφόνευσαν τους αφελείς αντιφασίστες πολιτικούς κι όποτε υπήρχε αντίστασις τα τανκς την έκαναν χαλκομανία! Θυμάστε την "Ανοιξη της Πράγας"; Τελικώς σε λίγο ψυχρούλα κατέληξε! Οι Σοβιετικοί ήσαν "κατακτηταί"; Οχι, φυσικά, "απελευθερωταί" ήσαν και εορτάζεται ως το τώρα λαμπρώς η "απελευθέρωση" της Ευρώπης (από τον εαυτό της) και τα τόσον ειδικά στην παραγωγή χαλκομανιών τανκς! Οργουελική newspeak!

Η ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ


Εδώ στην Ελλάδα κάναμε αντίστασι κατά του "κατακτητή" και αυτή την δοξολογούμε καθημερινώς και αδιαλήπτως!! Εδώ δοξάζονται όσοι πολέμησαν ΚΑΤΑ του "κατακτητή"! Ομως στην Ιταλία συμβαίνει το ΑΝΤΙΘΕΤΟΝ, εκεί εδοξάσθησαν οι εξωμότες, οι δοσίλογοι, οι γενίτσαροι, όσοι πολέμησαν ΥΠΕΡ του "κατακτητή", όσοι συνετάχθησαν με τον κατακτητή Αϊζενχάουερ και πολέμησαν μαζί του!! Γέμισαν τιμές οι οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ αυτοί που με τυφλή λύσσα μισούσαν κι ήθελαν να γκρεμίσουν το ιταλικόν IMPERO! Πρόεδροι δε της Δημοκρατίας γίνονται όσοι έχουν ως προσόν το ότι ήσαν συνεπίκουροι του κατακτητού, όπως ο αείμνηστος Περτίνι ή ο νυν Πρόεδρος κ. Ναπολιτάνο! 

ΟΘΕΝ

Ας αποφασίσομε λοιπόν πρώτα τί σημαίνει η λέξις "κατακτητής"!! Ο μεγάλος πόλεμος 1914-1945 ήτο πόλεμος σοβαρός κι όπως έλεγε ο Στάλιν στον Μίλοβαν Τζίλας, όποιος κέρδιζε θα επέβαλε στον κατακτηθέντα το σύστημά του! Αυτό ήτο το διακύβευμα του πολέμου! Κι όπως έλεγε σχετικώς ο Λένιν, δεν έχει σημασία τί γίνεται στην χώρα σου, σημασία σε τέτοιους πολέμους είναι το τί θέλεις να γίνη μετά! Αυτό που είπε έχει προφανή γενική αξία, ασχέτως αν τόλεγε διότι επεδίωκε να ηττηθή η μήτηρ του Ρωσσία!
Οθεν, ας μην ομιλούμε διά "κατακτητάς" αναφερόμενοι σε στρατούς που περνούν από την χώρα, όπως είπαμε ακόμη και στους Αναγεννησιακούς πολέμους μπορούσε οι στρατοί των δύο εμπολέμων να περάσουν από την πόλι σου και τρείς και τέσσερεις φορές εναλλάξ!!

RV

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Οι Βρετανοί αποικιοκράτες ήθελαν την εξόντωση εκατομμυρίων Ελλήνων




Ινδικά αποικιακά στρατεύματα στην Ακρόπολη


Οι Αληθινοί Αίτιοι του Λιμού στην Κατοχή


Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιο άχρηστο πόλεμο τής ιστορίας του, αλλά και την -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή τής λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος της αποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους τής δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών, αλλά και τον ολέθριο λιμό[...]

Η αποικιοκρατική πολιτική της συνέχισης του πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της:

α) την τροφοδότηση των «ανταρτών» (ακόμα και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο του σταλινισμού, δηλαδή το Κ.Κ.Ε.) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους

β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου τής λιμοκτονίας τού πληθυσμού.

Ιωάννης Μεταξάς


Κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία, με συναίνεση του αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου, στις 4/8/1936. Πιστοποιημένος αγγλόφιλος, ήδη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκπλήρωνε όλες τις προδιαγραφές, που θέτουν οι αποικιοκρατίες στους ευτελείς τριτοκοσμικούς δικτατορίσκους, τους οποίους διορίζουν ως τοποτηρητές των συμφερόντων τους. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» του yesman Μεταξά στους Ιταλούς κρύβει αριστοτεχνικά ένα δουλοπρεπέστατο «ΝΑΙ» στη βρετανική αποικιοκρατία, η οποία μεθόδευε επί έτη την εμπλοκή της Ελλάδας στον διαφαινόμενο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο η εθνοπατριωτική προπαγάνδα -δεξιά και αριστερή- έχει παγιδεύσει τον περισσότερο κόσμο σε ομφαλοσκοπικά ψευτοδιλήμματα όπως το εάν το «ΟΧΙ» το είπε τελικά ο Μεταξάς, ή ο «λαός».

Κατά καιρούς πολλοί έχουν παρασυρθεί από τον μιμητισμό του Μεταξά σχετικά με τους εξωτερικούς τύπους του χιτλερικού καθεστώτος π.χ. ίδρυση της Ε.Ο.Ν., νεολαίας με επιφανειακές χιτλερικές αναφορές και τυπικά, φτάνοντας στο σημείο να τον θεωρούν γερμανόφιλο. Ο μύθος του δήθεν γερμανόφιλου Μεταξά αναπαράγεται από την υποκείμενη στις αποικιοκρατικές ντιρεκτίβες προπαγάνδα του ελληνόφωνου προτεκτοράτου, ώστε να εξακολουθεί να αποκρύπτεται η -μέσω του Μεταξά- βρετανική αποικιοκρατική διείσδυση στην Ελλάδα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μια «λειτουργική» προπαγανδιστική «βερσιόν» της μυθοποίησής του, για εγχώρια όμως χρήση, τον παρουσιάζει μάλιστα ως γερμανόφιλο, ο οποίος τελικώς λειτούργησε «εθνικά» παραμερίζοντας με … ανωτερότητα ψυχής την υποτιθέμενη γερμανοφιλία του. Έτσι το ανδρείκελο των βρετανών αποικιοκρατών, έχει μετατραπεί σε “εθνικό” σύμβολο, προ του οποίου, ακόμα και οι «δημοκρατικοί» πολιτικάντηδες στέκονται «σούζα» σε ένδειξη σεβασμού.

Η Ελλάδα δεν είχε για τον Άξονα απολύτως καμία στρατηγική σημασία τέτοια, που να προκαλούσε την εναντίον της εισβολή του, αλλά απέκτησε γι αυτόν στρατηγική σπουδαιότητα μόνο όταν κατέστη ολοφάνερη η προπολεμική βρετανική επέμβαση στην περιοχή, κατασκευές και επισκευές αεροδρομίων και λιμανιών στην Ελλάδα από βρετανούς, συνεχές πήγαινε – έλα βρετανών διπλωματών και στρατιωτικών συμβούλων στην Ελλάδα τα χρόνια πριν τον πόλεμο κλπ.


Ακριβώς η πρόσδεση στην βρετανική αποικιοκρατική πολιτική ήταν αυτό, που προκάλεσε την -δικαιολογημένη- επίθεση τού Άξονα στην «προστατευόμενη» Ελλάδα, αφού οι Βρετανοί επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο στα Βαλκάνια δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» τού Άξονα. Η επέμβαση τού Άξονα στην Ελλάδα, δεν ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε η νεοελληνική σχολική προπαγάνδα, αλλά είχε έναν έκτακτο χαρακτήρα αντιμετώπισης της αυξανόμενης βρετανικής στρατιωτικής εγκατάστασης στην περιοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου κατά τη διάρκεια τού πολέμου πράγμα, που οι προπαγανδιστές της υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης της Ελλάδας και άρα της δήθεν αναπόφευκτης εμπλοκής της στον πόλεμο, προσπερνούν σφυρίζοντας τάχα αδιάφορα.

[...]Το περιλάλητο «ΟΧΙ» τού Μεταξά στους Ιταλούς δεν εξέφραζε το παντελώς χειραγωγούμενο … λαϊκό αίσθημα, όπως προσπαθεί διακαώς να πείσει η εθνοπατριωτική προπαγάνδα, αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών μεθοδεύσεων της αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ελληνόφωνο προτεκτοράτο σε έναν ακόμα πόλεμό της.

Η λεγόμενη «Εθνική Αντίσταση» δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική ή άλλη συμβολή στην «απελευθέρωση» της χώρας, όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου «αντιστασιακού στρατού», του γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. «(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια» και όχι ύστερα από την δήθεν εθνοσωτήρια δράση των «ανταρτών». 

Χοντροί, καλοθρεμμένοι την ίδια στιγμή που 
παιδάκια πέθαιναν από ασιτία...



Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός της κατεχόμενης «συμμάχου» Ελλάδας ως συνέχιση του πολέμου σε ελληνικό έδαφος και ως κύριος προξενητής του κατοχικού λιμού


«Το πρόβλημα είναι, πόσο αξίζει για μας η καλή θέληση των Ελλήνων; Έχει μεγαλύτερη σημασία για μας ο στόλος τους, η αποτελεσματικότητα τής παθητικής τους αντίστασης και η ένοπλη αντίσταση των ελευθέρων στρατευμάτων τους, εννοούνται τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, που είχαν συγκροτηθεί υπό βρετανική επιτήρηση και χορηγία στη Μέση Ανατολή) ώστε να διευκολύνουμε τον εφοδιασμό της Ελλάδας με σιτηρά ή βαραίνει περισσότερο το κέρδος που τότε θα αποκομίσει ο εχθρός;

Είναι σημαντικό να έχουμε έναν υγιή πληθυσμό 7,5 εκατομμυρίων αγγλόφιλων ελλήνων, για να ενισχύσουμε τη μεταπολεμική θέση μας στην Ανατολική Μεσόγειο, ή να αποδεχθούμε τη μείωση τού πληθυσμού τής Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια (σ.σ.: το διεγραμμένο τμήμα παρέμεινε στο πρωτότυπο) τη μείωση τού ελληνικού πληθυσμού από την πείνα, την καταστροφή της υγείας του -κυρίως των παιδιών- καθώς και τη μεταστροφή των διαθέσεών του σε βίαια αντιβρετανικές;

Πρέπει να ζυγισθούν πολύ αποφασιστικά τα υπέρ και τα κατά, πριν αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα σε λιμοκτονία. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, ότι οι έλληνες δεν θα λιμοκτονήσουν σιωπηλά. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη των Η.Π.Α.»

Το ανατριχιαστικό αυτό ντοκουμέντο, που, μάλιστα, έχει ημερομηνία 11-7-1941 δηλαδή μόλις λίγες εβδομάδες μετά την επιτυχή κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, δεν συντάχθηκε από τους κακούς κατακτητές, «που ήθελαν να μας γενοκτονήσουν και να βιάσουν τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας» όπως είθισται να κινδυνολογούν οι απευθυνόμενες σε διανοητικά καθυστερημένους εθνοπατριωτικές προπαγάνδες, αλλά προέρχεται από το παγκοσμίως γνωστό Foreign Office. Αποτελεί απόρρητο έγγραφο (αριθμός εγγράφου F.O.371/29840:R7038), το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα αρκετές δεκαετίες μετά την σύνταξή του, όπως συμβαίνει με όλα τα απόρρητα αρχεία, που ανοίγονται δημοσίως μετά από τακτά μακροχρόνια διαστήματα, όταν δηλαδή θεωρείται ότι θα έχουν απαλυνθεί ή ξεχαστεί οι συνέπειες από την εγκληματική δράση των εμπνευστών τους.

Και, όπως συμβαίνει με όλα τα απόρρητα κείμενα, δεν έχει προπαγανδιστικό ρόλο, αλλά λέει τα πράγματα με το όνομά τους και αποτελεί την πληρέστερη και ειλικρινέστερη περιγραφή των κατευθυντηρίων γραμμών της βρετανικής αποικιοκρατικής πολιτικής σε ό,τι αφορά στην κατεχόμενη και … σύμμαχο Ελλάδα. Αυτή είναι η ευγνωμοσύνη των αποικιοκρατών απέναντι στα εθνοποίμνια, που θυσιάστηκαν γι’ αυτούς.


Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός, αποφασίστηκε με το πρόσχημα, του ότι η Ελλάδα, ως κατεχόμενη από τον αντίπαλο χώρα, δεν έπρεπε να ανεφοδιάζεται ούτε ακόμα και με προμήθειες και αγαθά, για τα οποία είχε συνάψει νόμιμες εμπορικές συμφωνίες πρό της Κατοχής π.χ. με σιτάρι από την Αίγυπτο. Η επισήμως προβαλλόμενη δικαιολογία ήταν, ότι ο αντίπαλος μπορούσε να υπεξαιρέσει προς όφελός του μέρος των αγαθών, που προορίζονταν για την επιβίωση των κατεχομένων πληθυσμών. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας περιλάμβανε ακόμα και την παρεμπόδιση από το βρετανικό πολεμικό ναυτικό της βοήθειας, που προερχόταν από διεθνείς οργανώσεις. Όπως όμως θα δούμε πιο κάτω, ο απώτερος ανομολόγητος στόχος των αποικιοκρατών ήταν να εξωθηθεί ο πληθυσμός σε «αντίσταση» και να δυσφημιστεί προπαγανδιστικά ο αντίπαλος και κυρίως οι Γερμανοί.


Όπως συμπεραίνουμε από την ανάγνωση αυτού του μνημείου αποικιοκρατικής ωμότητας και διπροσωπίας (και, μάλιστα, απέναντι σε ένα «σύμμαχο», που βρισκόταν μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο της λιμοκτονίας), οι βρετανοί αποικιοκράτες από την πρώτη κιόλας στιγμή της κατάκτησης του ελλαδικού χώρου είχαν αρχίσει να επεξεργάζονται με στυγνότητα τα νέα δεδομένα. Πάνε πια οι εθνικές φιλοφρονήσεις – κολακείες, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που τα ‘πε με το πρώτο του το γάλα», ο πρωτοθεατρίνος της αποικιοκρατίας, Τσώρτσιλ: «Μέχρι τώρα λέγαμε, ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, τώρα θα λέμε, ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».


Τώρα οι «ήρωες», που είχαν εμπλακεί σαν αποικιοκρατούμενα πιόνια στον πιο άχρηστο πόλεμο της Ιστορίας τους, οι άχρηστοι πλέον «σύμμαχοι», θα έπρεπε ίσως να «μειωθούν» κατά μερικά εκατομμύρια (δηλαδή κατά το ένα τρίτο) μέσω μιας ελεγχόμενης λιμοκτονίας. Κι αυτό, μόνο και μόνο για να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο ωφέλειας, που θα μπορούσε να προκύψει για τον αντίπαλο στρατό κατοχής από την αποστολή διατροφικής βοήθειας προς τον -εξουθενωμένο από τον επτάμηνο πόλεμο- πληθυσμό.

Η αρρωστημένη εμμονή των αποικιοκρατών ήταν μην τυχόν και επωφεληθούν στο παραμικρό από αυτή τη βοήθεια οι αντίπαλοι κατοχικοί στρατοί της Ελλάδας. Δηλαδή, προκειμένου να μην επωφεληθούν οι λίγες δεκάδες χιλιάδες ιταλών ή γερμανών, οι οποίοι ενδεχομένως να επέτασσαν το ποσοστό αγαθών, που τούς αναλογούσε (ποσοστό μάλλον αμελητέο σε σχέση με το σύνολο τού πληθυσμού), έπρεπε να γίνει «αποδεκτή μια μείωση τού πληθυσμού της Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια».


Για τους αποικιοκράτες κρίθηκε τελικά προτιμότερο να εφαρμοστεί αποκλεισμός των ελληνικών λιμανιών.

Κρίνοντας από την γνωστή θλιβερή ψυχοδιανοητική κατάσταση του νεοέλληνα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το αποικιοκρατικό σκεπτικό: Δεν χάθηκε κι ο κόσμος, δηλαδή ο πόλεμος, αν το ένα τρίτο των ελλήνων και μάλιστα τα παιδιά τους, δεν επιβιώσει. Δεν πειράζει αν χάσουμε προσωρινά ένα σύμμαχο. Ούτως ή άλλως έχουμε προσλάβει τόσους δωσίλογους πολιτικάντηδες στη δούλεψή μας, που χωρίς εμάς δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους, Τσουδερούς, Παπανδρέου, Κανελλόπουλους και Σία, για να μην αναφέρουμε και τους θρησκευτικούς ηγέτες τους, για να ξαναφέρουν τα προβατάκια στον ίσιο δρόμο της υπακοής.

[...] Ο δωσίλογος πρωθυπουργός της «κυβέρνησης του Καϊρου» -και επίσης χορτάτος-, Τσουδερός, δήλωνε αμετανόητα, ότι «για να τελειώσει ο πόλεμος νικηφόρα δια τους Συμμάχους και δια τον πολιτισμόν (sic) έπρεπε να υποφέρουν και οι φίλοι των, που ήσαν υπό την κατοχή τού εχθρού».


Ο Γκαίμπελς γράφει στο ημερολόγιό του, με ημερομηνία 30-1-1942

«Έλαβα μια αξιοθρήνητη αναφορά για την κατάσταση στην Ελλάδα. Εκεί η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους τής Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση. Όλα αποτελούν συνέπεια τού βάναυσου βρετανικού αποκλεισμού και μάλιστα εναντίον ενός λαού, που επιπόλαια θέλησε να βγάλει για λογαριασμό των Άγγλων τα κάστανα από τη φωτιά. Αυτό είναι το ευχαριστώ τού Λονδίνου». 

Οι Γερμανοί προκειμένου να διευκολύνουν την άρση, ή έστω την χαλάρωση του αποκλεισμού εγγυήθηκαν εγγράφως στην κυβέρνηση Τσολάκογλου, ότι όλα τα εισαγόμενα τρόφιμα θα ανήκουν στον ελληνικό λαό και τα φορτηγά πλοία δεν θα παρενοχλούντο με κανέναν τρόπο. Επιπλέον τον Νοέμβριο του 1941, ενώπιον του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ανανεώνονται οι ανάλογες γερμανοϊταλικές εγγυήσεις. Τα προσχήματα των Βρετανών αποικιοκρατών ότι δήθεν οι στρατοί κατοχής θα άρπαζαν την βοήθεια προς τους δοκιμαζόμενους Έλληνες αρχίζουν να ξεσκεπάζονται.

Και ενώ οι Γερμανοί και οι Ιταλοί δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την διάθεσή τους να συνεργαστούν με διεθνείς οργανώσεις και με κυβερνήσεις ουδετέρων χωρών, προκειμένου να οργανωθούν αποστολές βοήθειας προς την Ελλάδα (μάλιστα οι Γερμανοί διοργανώνουν κατ’ ιδίαν και αποστολές «τραίνων συσσιτίων» απ’ ευθείας από τη Γερμανία), οι αμήχανοι βρετανοί ροκανίζουν το χρόνο προβάλλοντας συνεχώς διάφορα γραφειοκρατικά προσκόμματα. Τελικά, μόνο από τον Αύγουστο τού 1942, αρχίζει να αποστέλλεται τακτική βοήθεια προς την Ελλάδα: η αρχή έγινε από το Μοντρεάλ με αποστολή βοήθειας τριών πλοίων με σιτηρά και φάρμακα.



[...]Αν, όπως ήθελαν οι αποικιοκράτες, ο ναυτικός αποκλεισμός είχε διαρκέσει καθ’ όλη τη διάρκεια τού πολέμου, σήμερα θα είχαν σβηστεί κάμποσες μικρές ευρωπαϊκές χώρες και λαοί από το χάρτη (συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, ημών). Η σχολική εκπαίδευση του ελληνόφωνου προτεκτοράτου τηρώντας πιστά τις προπαγανδιστικές ντιρεκτίβες της αποικιοκρατίας εξακολουθεί να σερβίρει στα σημερινά παιδιά το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο με το οποίο ντοπαρίστηκαν οι φουκαράδες, που πέθαναν, ή σακατεύτηκαν στο «αλβανικό έπος» ή οι άλλοι, που αφέθηκαν να πεθάνουν βουβά από πείνα στα πεζοδρόμια τού Ψυρρή, τού Θησείου, τού Μεταξουργείου, τής πλατείας Συντάγματος, της πλατείας Ομονοίας και αλλού. Πρέπει, δια παν ενδεχόμενον, τα εθνοποίμνια να είναι ήδη ντοπαρισμένα, όταν θα χρειαστεί να θυσιαστούν στις επόμενες «εθνικές» ανθρωποσφαγές, που θα διοργανώσουν τα αφεντικά του πλανήτη.


Τα αποσπάσματα αναδημοσιεύονται από το άρθρο του Θεόδωρου Λαμπρόπουλου στο περιοδικό Δαυλός
πηγή: terrapapers.com

Ristorante Verona


Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ



    Φτώχεια, αναξιοπρέπεια, εισβολή των ξένων, ισλαμική απειλή, ηθική κατάπτωση,  εγκληματικότητα, ναρκωτικά, ψυχιατρεία, απελπισία, κατάθλιψη, ατομισμός, έλλειψη πρόνοιας, υπογεννητικότητα, ιστορικό ψεύδος, κυριαρχία της Αριστεράς σε κάθε επίπεδο, υποδούλωση εθνική, πολιτική, οικονομική, πολιτισμική, είναι οι συνέπειες της έκβασης του Β΄Ππ. Αυτός είναι ο κόσμος που οι νικητές έφτιαξαν και παρέδωσαν στις επόμενες γενιές.


    Το «ΟΧΙ» δεν ήταν ένα μεμονωμένο ιστορικό γεγονός, όπως επιχειρείται να παρουσιαστεί για λόγους αποπροσανατολισμού και απόκρυψης της αλήθειας, αλλά η απόρροια της θέσης την οποία ο Μεταξάς είχε ήδη λάβει, πριν από την 28η Οκτωβρίου 1940, στο πλευρό των Εβραίων, είτε αυτοί εμφανίζονταν ως Άγγλοι Σύμμαχοι, είτε ως Γάλλοι, είτε ως Αμερικανοί και Σοβιετικοί Σύμμαχοι, λίγο αργότερα. Ο Μεταξάς ΔΕΝ εντάχθηκε στην πλευρά της Ευρώπης και του δυτικού πολιτισμού.

     Η (μοναδική) πατριωτική διάσταση αυτής της ιστορίας είναι η απελευθέρωση από τον ελληνικό στρατό βορειοηπειρωτικών εδαφών, τα οποία δεν κατέχουμε αφού και αυτά ακόμη μας αφαιρέθηκαν από τους συμμάχους του Μεταξά.



    Το «ΟΧΙ» της κυβέρνησης Μεταξά ήταν το αποτέλεσμα του Μεγάλου ΝΑΙ που είχε ήδη πει στους αγγλοεβραίους.


Ristorante Verona

Το ΟΧΙ δεν το είπε ούτε ο Μεταξάς ούτε ο λαός, το είπε ο Μπάλφουρ



Βρετανοί αξιωματικοί στην ακρόπολη

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

«Το ελληνικόν έθνος δυνάμει της  παρούσης  πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρεταννίας…»

Από τη διαβόητη «Πράξη Εθνικής Υποτέλειας» του 1825

Η κυριαρχία της Αγγλίας στην Ελλάδα κράτησε ως το 1947. Ο C. M. Woodhouse περιγράφει την «αλλαγή κηδεμόνα» στο βιβλίο του Ο αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949 (εκδόσεις Τουρίκη 2012, σελίδα 325), ως εξής: 

«Μέσα σε λίγες εβδομάδες η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έλαβε την ιστορική απόφαση να αναλάβει την κηδεμονία που μέχρι τότε είχε η Βρετανία».  

Στην μακρά αλυσίδα των υποτελών πρωθυπουργών και των διοικούντων, μέχρι και το 1947, στο προτεκτοράτο της Μ. Βρετανίας, Ελλάς, βρέθηκε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας, ένας πολιτικός νάνος τοποθετημένος σε ρόλο δικτάτορα. 

Οι Άγγλοι σε συνεργασία με τον Γεώργιο τον Β΄ εγκαθίδρυσαν στην Ελλάδα δικτατορία και τον τοποθέτησαν «πρωθυπουργό». Ο λόγος για τον «εθνικό μας κυβερνήτη» Ι. Μεταξά ή, αλλιώς, μπαρμπαγιάννη το πρότυπο των Ελλήνων «εθνικιστών».  


Ο πολιτικός, και όχι μόνο, νάνος, μαζί με τον αγγλόδουλο βασιλιά και ένα συρφετό πρακτόρων αλυσόδεσαν την Ελλάδα στο άρμα των τραπεζιτών. 

Για όσο καιρό παρίστανε τον «εθνικό κυβερνήτη» δεχόταν εντολές, τις οποίες φυσικά εκτελούσε στο ακέραιο, από τον αρχηγό της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ ήταν γνωστός στην αθηναϊκή κοινωνία ως «παπα-Δημήτρης»! 


Το 1936 ο παπα-Δημήτρης, εμφανίζεται στην Αθήνα και ορίζεται εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού». Ο Ν. Π. Σοϊλεντάκης, στο βιβλίο του Η αφελής Ελλάς, ο ρασοφόρος Άγγλος κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ (εκδόσεις Αρμός, 2010) γράφει: «[ο Μπάλφουρ] Προικισμένος με σπάνιο μουσικό ταλέντο, οργάνωσε εκκλησιαστική χορωδία και έγινε γνωστός στην κοινωνία του Κολωνακίου και οικείος στη βασιλική οικογένεια. Μάλιστα, κατέστη ο εξομολογητής μελών της βασιλικής οικογένειας, ενώ συχνά επισκεπτόταν και την οικία του Αλέξανδρου Παπάγου για “τέλεση αγιασμού”». 

Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον διάδοχό του Παύλο και ιδιαίτερα με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Ο Μπάλφουρ «ήταν το μάτι και το αυτί» των Βρετανών στο Παλάτι.  Αυτός ήταν ο πραγματικός «εθνικός κυβερνήτης». Ο άλλος, ο κατ’ όνομα κυβερνήτης αλλά στην πράξη μαριονέτα, το μόνο που έκανε ήταν να δηλώνει την πίστη του και την υποταγή του σε κάθε ευκαιρία και μάλιστα δημόσια.
  
Παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944 (του Ι. Χονδροματίδη, Εκδόσεις Θούλη, 2012, σελ. 37): 

«Καθώς ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι προ των πυλών, ο Μεταξάς παραμένει ανήσυχος και φοβισμένος. Τυπικά, η Ελλάδα παρέμενε ουδέτερη στην Ευρωπαϊκή σύγκρουση, ωστόσο την ίδια στιγμή, ο “ουδέτερος” και “πατριώτης” Μεταξάς δήλωνε στον ανταποκριτή της Ντέιλι Τέλεγκραφ Άρθουρ Μάρτον (Μάιος 1940): 

“Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον  χρόνο η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνουμε χωρίς συνεννόηση με την Αγγλία και τις περισσότερες φορές ότι κάνουμε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικόν τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης.”».



Έτσι φτάσαμε και στο ΟΧΙ του 1940 που ήταν όμως ταυτόχρονα και ένα ΝΑΙ. Το ΟΧΙ ήταν στην Ευρώπη και στον αγώνα ενάντια στον μαρξισμό και στον καπιταλισμό, που ήταν συγχρόνως ένα ΝΑΙ στους διεθνείς τοκογλύφους. 

Σήμερα οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που υποδούλωσαν την Ευρώπη, μέσω των διαφόρων κομμάτων διαπληκτίζονται για το ποιος πραγματικά είπε το ΟΧΙ. Οι «εθνικιστές» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι το είπε ο Μεταξάς. Η αριστερά ότι το είπε ο λαός. Το όχι κύριοι «εθνικιστές» και κύριοι της αριστεράς το είπε ο Μπάλφουρ. 


Ο αρχηγός της  Ιντέλιτζενς Σέρβις το 1941, λίγο προτού οι Γερμανοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναχώρησε για το Κάιρο. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν βρισκόταν στον Ναό του Ευαγγελισμού την 25η Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Τον ακολούθησαν λίγο αργότερα τα μέλη της «εθνικής κυβερνήσεως», Μανιαδάκηδες και λοιποί όπως και ο εβραίος Μιωνής της «Τράπεζας της Ελλάδος» παίρνοντας μαζί τους τον ελληνικό χρυσό που δεν μας επιστράφηκε ποτέ. Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ στο Κάιρο είχε άμεσες σχέσεις με την ελληνική βασιλική οικογένεια και τους πρώην πρωθυπουργούς Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Γεώργιο Παπανδρέου. Επέστρεψε στην Ελλάδα με τη νίκη των «συμμάχων» ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. 

Αυτά τα λίγα για την πατρότητα του ΟΧΙ-ΝΑΙ στους τοκογλύφους και για τους νάνους της πολιτικής μας ζωής που με την ταμπέλα του εθνικιστή εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.     

Υ.Γ. Ο πατέρας του ΟΧΙ στην συνέχεια έγινε Χότζας...


Β. Μαρκεζίνη, Πολιτικὴ Ἱστορία τῆς Νεὠτερης Ἑλλάδος, Τόμος Δ', Ἀθῆνας, 1978, σ. 365

Ristorante Verona

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΓΟΥΜΗ




Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Κάποιοι στην Ελλάδα δημιούργησαν τον μύθο της εθνικιστικής ιδέας, και μάλιστα ως αντίποδα στον Εθνικοσοσιαλισμό, βασικό ενσαρκωτή της οποίας βάφτισαν τον Ίωνα Δραγούμη.  Ο Τάκης Μπαλτάκος ─πρώην στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και πρώην φίλος της Χρυσής Αυγής─ στον πρόλογό του στο βιβλίο του Δραγούμη Ελληνικός πολιτισμός (εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, 1978), στον οποίο δεν μπορεί να κρύψει τον θαυμασμό του γι’ αυτόν, γράφει: « [το βιβλίο Ελληνικός Πολιτισμός]  το έγραψε το 1914 και θέλησε με αυτό να υποδείξει στους Έλληνες τον δρόμο για μια εθνική αναγέννηση». Θα παραθέσουμε από το ίδιο το βιβλίο ορισμένα αποσπάσματα αποκαλυπτικά του «δρόμου για μια εθνική αναγέννηση» που πρότεινε ο Δραγούμης, αλλά, προηγουμένως, έχει ενδιαφέρον να δούμε εν συντομία, μέσα από τον εγκωμιαστικό πρόλογο του Μπαλτάκου, τη θέση του Δραγούμη για τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, από τον Νοέμβριο του 1919 και μετά: «Πίστευε ότι ο ανοικτός πόλεμος κατά των Τούρκων, πόλεμος ο οποίος έθετε σε κίνδυνο τις ακμάζουσες πόλεις και τον Ελληνισμό της Μικρασίας, ήταν σφάλμα. Το έθνος κατά την γνώμη του, έπρεπε να ακολουθήσει την πορεία την οποία ακολούθησε μετά την Ρωμαϊκή κατάκτηση. Η εκ των ένδον κατάληψη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η μέσω αυτής ανασύσταση της Βυζαντινής, ήταν για τον Δραγούμη στόχοι δύσκολοι μεν, αλλά μακροπρόθεσμα εφικτοί».  Μάλιστα… Με λίγα λόγια, κατά τον Δραγούμη, έπρεπε να «γοητεύσουμε» τους Τούρκους, και αυτοί μετά θα έπεφταν στα χέρια μας σαν ώριμα φρούτα. 

Αλλά, ας προχωρήσουμε στις προτάσεις του Δραγούμη για έναν ελληνικό πολιτισμό, τις οποίες αναμφίβολα αποδέχονται και υποστηρίζουν οι νεοέλληνες εθνικιστές: 

Φυλετική καθαρότητα, δεν έχουν οι Έλληνες, λόγω των πολλών επιμιξιών κατά τον Δραγούμη, αλλά, δεν πειράζει, έχουν γερό κόκκαλο! Στη σελίδα 48, ο μέγας πατριώτης γράφει: «Ο σκελετός, τα νεύρα, το αίμα του Ρωμιού, μ’ όλη την επιμιξία του με ξένους λαούς, είναι παλιά και πολιτισμένα. Είναι γερό κόκκαλο ο Ελληνισμός, που βάσταξε ύστερα από τόσους πολιτισμούς και ταίριασε με τόσες εναντιότητες. Να τη η δύναμη και η αδυναμία της φυλής αυτής, που ύστερα από τόσους αιώνες και τόσους πολιτισμούς και τόσες επιδρομές και επιμιξίες έμεινε και είναι ελληνική. Οι Έλληνες λοιπόν είναι δουλεμένοι από τους πολλούς παλιώτερους πολιτισμούς, που πέρασαν απάνω τους, πολιτισμούς, που με την ίδια τους την ιδιοφυΐα αυτοί έπλασαν».  Ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν τα λέει αυτά… Αυτή είναι η ομορφιά του Έλληνα κατά τον Δραγούμη, από όλους αυτούς που πέρασαν από πάνω του πήρε πολλά αλλά κράτησε και την ελληνικότητά του, «πολυπολιτισμένος» με λίγα λόγια.

Είναι κατά της «αρχαιολατρίας», διότι προτιμά το Βυζάντιο και αυτό θέλει να αναστήσει (προφανώς, διά της εκ των ένδον αλώσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως προαναφέραμε). Γράφει, «ενοχλημένος» (σελ. 58): «Έτσι και τους ανθρώπους από πρωτιτερινά χρόνια άρχισαν  και τους βάφτιζαν Περικλήδες, Θεμιστοκλήδες, Σωκράτηδες, Δημοσθένηδες, νομίζοντας πως θα τους εύτειαναν έτσι γνήσιους απόγονους των αρχαίων, που τους εσπούδαζαν ωστόσο στην Ευρώπη για να τους τελειοποιήσουν. Και αρμένιζε η Ελλάδα όλη κατάισα κατά κάποιον αρχαιόμορφο και ξενότροπο μαϊμουδισμό, που έκαμε το ελληνικό μυαλό να παραδέρνη σε μια λιμνοθάλασσα από ιδέες παλιές και νέες». Η λύση είναι «η γνωριμία με τη δημοτική παράδοση», και «τότε μονάχα θα έχωμε λυτρωθεί από την ξενολατρεία και την αρχαιομανία..», «..τότε θα έρθη ο καιρός να αναβρύση από τα σωθικά μας ο νέος ελληνικός πολιτισμός, ο αληθινός, ο δικός μας, ο ξεσκολισμένος και από τα παλιά τα δικά μας και από τα ξένα όλα». Προφανώς, κατά τον Δραγούμη δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, και προσπαθούμε να φανούμε με τα αρχαιοελληνικά ονόματα.  Και είναι βάρος «τα παλιά τα δικά μας», τα οποία πρέπει να ξεφορτωθούμε για να γίνουμε Νέοι Έλληνες (χωρίς καμία σχέση με τους αρχαίους). Πρέπει να τονίσουμε ότι ο Δραγούμης δεν στηλιτεύει μια στείρα αρχαιολατρία που περιορίζεται στην αναπόληση του παρελθόντος, αλλά αρνείται ευθέως τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. 

Πόσο αντίθετος στ’ αλήθεια είναι με τον Συκουτρή που αναφέρει για τη φυλετική επανάσταση του 1821: « … αποτελεί το ’21 αληθώς ρήξιν προς το παρελθόν και την “παράδοσιν”, την παράδοσιν όμως την βυζαντιακήν και την της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος. Αλλά συγχρόνως αποτελεί αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος...» 

Για τις γυναίκες: (σελ. 77): «Όσο για τις όποιες  γυναίκες, και του χωριού και της πολιτείας, αυτές παντού, με το να μένουν πιότερο στο σπίτι παρά στην αγορά και να μη διαβάζουν εφημερίδες και για να είναι πιο εσωτερικές, αισθαντικές, θρησκευτικές από τον άντρα, φυλάγουν πιότερο την παράδοση από τους άντρες..». Αμόρφωτες και κλεισμένες στο σπίτι έπρεπε να είναι οι γυναίκες για τον Δραγούμη, στον νέο ελληνικό πολιτισμό που ευαγγελιζόταν. Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος προτιμούσε… κουλτουριάρες και κοσμοπολίτισσες, όπως τη Δέλτα και την Κοτοπούλη…

Για όλα μερίμνησε ο Δραγούμης. Και για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική (σελ. 81): «…τα σπίτια πέτρινα, θα τα σκεπάζουν δώματα ή ταράτσες και όχι στέγες [σ.σ. τις θεωρούσε βαρβαρικές]. Τα παράθυρα πολλά, μα και που να σφαλούν καλά για το κρύο, χωρίς χαραμάδες, και με παντζούρια για τον ήλιο και το καλοκαίρι…»




 Άποψη πόλεως στη Συρία

Πνεύμα και πολιτισμός: (σελ. 86): Εδώ ο Δραγούμης πραγματικά μαστιγώνει την ξενομανία: «Όσο για κείνους που γυρεύουν ελληνικό θέατρο, ας παν στον Καραγκιόζη και τον Φασουλή να το μάθουν».


Νέα ελληνική κουζίνα: (σελ. 87): «Τα λαδερά είναι καταλληλότερα για τις ζέστες, τα αρτυμένα για το χειμώνα. Φρεσκότατα, μόλις σφαχτούν, τρώμε τα κρέατα και προ πάντων ψητά και δίχως σάλτσες, και νωπότατα τα ψάρια… Η συνηθισμένη μας τροφή είναι το καλοζυμωμένο, γευστικό, σιταρένιο ψωμί, το εξαιρετικά τιμημένο, που το θυμάσαι, όταν ξαναβλέπης ύστερα από χρόνια κανένα σύντροφο σου στη ζωή και του λες “εφάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι”, το ψωμί, που το τρως με χόρτα βρασμένα, μυρωδάτα, ετοιμασμένα με λάδι και λεμόνι, το ψωμί, που μ’ ένα παραμικρό προσφάγι, ντομάτα, τυρί, κρομμύδι, ελιές, σταφύλια ή σκόρδα, σου φτάνει για να ζήσης και χωρίς αυτό δεν κάμης…» Ποιος Τσελεμεντές; Δραγούμης! Η μπύρα απαγορεύεται: «Όσο για τη μπίρα την ονομάζω ξανθή ξένη».


Νέα ελληνική μόδα:  «Οι αντρίκιες μόδες είναι αγγλικές, αλλά, μ’ όλο τον θαυμασμό, που ταιριάζει να έχωμε για τους Άγγλους, και μ’ όλο το σεβασμό μας για μια μεγάλη δύναμη, δεν μας κάνουν... Οι Βεδουίνοι θα μας έδειχναν καλλίτερα δείγματα φορεσιάς


Στη φωτογραφία Πίτερ Ο'Τουλ με φορεσιά βεδουίνου, 
υποδύεται τον Λόρενς της Αραβίας

Κάποια σκιάδια νησιώτικα κάποια σαντάλια ελαφρά και δίχως κάλτσες ή με κάλτσες μεταξωτές… κάποια μαλακά ποκάμισα, όχι φανέλες, και ρούχα ευρύχωρα, άσπρα ή άλλα ανοιχτά χρώματα… αυτά φαντάζομαι πως μπορεί να προσδιορίση για το καλοκαίρι ο νέος πολιτισμός για τους άντρες στις πολιτείες». 


Και μετά την υψηλής αισθητικής πρόταση «σανδάλι με μεταξωτή κάλτσα», χώνεται και στα ρούχα των γυναικών: «..θα λείψει παντάπασι ο κορσές και τα πολλά μεσοφούστανα, όποια και να είναι η μόδα στο Παρίσι… Θα ξαλαφρωθεί και το μεγαλείο των καπέλων, ως που να καταντήσουν χαριτωμένα λαφρίτατα σκιάδια. Οι κάλτσες τους θα είναι μεταξωτές … Εχτός από λεπτό πουκάμισο λινό, δεν θα φορούν άλλα ασπρόρουχα …»!!! (θα ’λεγε κανείς ότι αυτό το τελευταίο το εμπνεύστηκε από το «Βασικό ένστικτο». 


Ελληνική ψυχή  (σελ. 90): «Και μια γλάστρα με βασιλικό μπορεί να συμβολίση  την ψυχή  ενός έθνους  καλλίτερα  από  ένα δράμα του Αισχύλου». 

Αλλά τι θα είναι τελικά ο νέος ελληνικός πολιτισμός; «Ούτε σαν τον αρχαίο, ούτε σαν τον πιο αρχαίο, ούτε σαν το βυζαντινό, ούτε και σαν τον ευρωπαϊκό, το συγκαιρινό, θα είναι ο νέος ελληνικός πολιτισμός. Κάτι άλλο θα είναι, που θα κλη και πολλά ανατολίτικα στοιχεία».


Αυτές είναι οι βασικές αρχές του Δραγούμη για την εθνική αναγέννηση. Και είναι αυτονόητο ότι το «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» δεν είναι ένα βιβλιαράκι, αλλά ένα βασικό του έργο. Κάποιοι επιλέγουν τέτοια πρόσωπα και τα παρουσιάζουν ως ιδεολογικούς ταγούς και πρότυπα, διότι είναι μία λύση ανώδυνη, που δεν εγκυμονεί κινδύνους, που μπορεί να τους κάνει αποδεκτούς, και που ικανοποιεί το σύστημα. Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζονται ο Δραγούμης, ο Γιαννόπουλος, ως οι θεμελιωτές μιας δήθεν ελληνικής εθνικιστικής ιδεολογίας την οποία τοποθετούν στον αντίποδα του, δήθεν γερμανικού, Εθνικοσοσιαλισμού.


Οι υποστηρικτές  του Στράσσερ,  του Δραγούμη,  του Μεταξά και άλλων Ελλήνων και ξένων τσαρλατάνων εδώ και πολλά χρόνια ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσπαθούν να επιβάλουν ανώδυνες εναλλακτικές, ασφαλείς, ψεύτικες επιλογές...
πηγή


Ristorante Verona