Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Ο Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΔΙΝΕ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ


   Στις ισπανικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, το "Λαϊκό Μέτωπο", το οποίο ήταν ένας συνασπισμός κομμουνιστών, σοσιαλιστών, αναρχοσυνδικαλιστών και άλλων αντιφασιστών, απέσπασε ποσοστό 34,3% έναντι 33,2% του Εθνικού Μετώπου.  Η επικράτηση του "Λαϊκού Μετώπου" έγινε μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας που εκδηλώθηκε με εμπρησμούς εκκλησιών, πολιτικές δολοφονίες και λεηλασίες, ενώ από την επομένη οι κομμουνιστές άρχισαν να σκοτώνουν «αντιδραστικούς», να κλείνουν αντίπαλες εφημερίδες και να βεβηλώνουν εκκλησίες. Παράλληλα, ο Στρατηγός Φράνκο μετατέθηκε εκτός Ισπανίας, η «Ισπανική Φάλαγγα» τέθηκε εκτός νόμου, ενώ παραχωρήθηκε πολιτική και διοικητική αυτονομία στην Καταλονία.  
   Στις 17 Ιουλίου ξέσπασε το κίνημα των στρατιωτικών ενάντια στην κομμουνιστική κυβέρνηση, το οποίο τελικά εξελίχθηκε στον γνωστό Ισπανικό Εμφύλιο, με τον Φράνκο, ο οποίος είχε επιστρέψει, να ηγείται των Εθνικιστών. Η κυβέρνηση του ''Λαϊκού Μετώπου'' είχε την υποστήριξη του Στάλιν και εφοδιαζόταν με όπλα και εθελοντές που προέρχονταν από την ΕΣΣΔ και την Κομμουνιστική Διεθνή.
  Από τον Κόκκινο Στρατό στάλθηκαν στην Ισπανία 2065 αξιωματικοί, 772 πιλότοι, 351 αρματιστές, 100 πυροβολητές, 222 γενικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι και 204 διερμηνείς. Μαζί με αυτούς 648 αεροπλάνα, 347 άρματα μάχης, 1186 πυροβόλα, 20.486 πολυβόλα και 497.813 τυφέκια. Παρ' όλες όμως τις  προσπάθειες που κατέβαλε ο Στάλιν,  η νίκη των κομμουνιστών ήταν αδύνατη. Πάνω από το 80 % των Ισπανών αξιωματικών και στρατιωτών πολεμούσαν με την πλευρά των εθνικιστών. Επίσης, καθοριστικό ήταν το γεγονός ότι ο Χίτλερ προσέτρεξε στο πλευρό τους και μαζί του ο Μουσολίνι και ο Σαλαζάρ. Πενήντα χιλιάδες Γερμανοί ενταγμένοι σε διακεκριμένα σώματα, όπως η γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ, 150.000 Ιταλοί και 20.000 Πορτογάλοι και άλλοι πολέμησαν στο πλευρό των Ισπανών ενάντια σε κομμουνιστές και αναρχικούς. Γερμανία και Ιταλία πρόσφεραν 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα, 2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430 όλμους, πάνω από μισό εκατομμύριο ντουφέκια, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών. Ο Στάλιν απάντησε με τη συγκρότηση επτά διεθνών ταξιαρχιών που αριθμούσαν πάνω από 40.000 εθελοντές κομμουνιστές.



Η Λεγεώνα "Κόνδωρ" στην Ισπανία

Το κύριο πρόβλημα που προέκυψε στο σοβιετικό στρατόπεδο ήταν αυτό του ανεφοδιασμού των κομμουνιστών στο ισπανικό έδαφος. Η Ρωσία δεν διέθετε ούτε πολεμικό στόλο ούτε στρατιωτικές ναυτικές βάσεις στη Μεσόγειο. Το πρόβλημα επιδεινωνόταν από το γεγονός ότι από τον Σεπτέμβριο του 1936 είχε συσταθεί στο Παρίσι από διάφορες χώρες η "Επιτροπή Mη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο" με σκοπό να αποτρέψει την έξωθεν επέμβαση και αποστολή όπλων στους αντιμαχόμενους. Η Βρετανία και η Γαλλία επίσημα ακολουθούσαν πολιτική μη επέμβασης στις ισπανικές υποθέσεις.

  Ο Στάλιν έψαχνε να βρει συμμάχους για την επίλυση του προβλήματος του ανεφοδιασμού των κομμουνιστών. Αλλά ποιος θα ήταν πρόθυμος να παίξει έναν τόσο βρώμικο ρόλο; Ποιος θα εφοδίαζε με όπλα και σφαίρες τους μπολσεβίκους δολοφόνους; Ο Στάλιν βρήκε στο πρόσωπο του Ι. Μεταξά τον συνεργάτη και σύμμαχο που αναζητούσε.

Μεταξάς και Γεώργιος Β

    Όπως είναι γνωστό, ο Ι. Μεταξάς διορίστηκε πρωθυπουργός την ίδια περίπου περίοδο που άρχισε ο Ισπανικός Εμφύλιος, και σε συμφωνία με τον Βασιλιά επέβαλε στις 4 Αυγούστου 1936 δικτατορία (για τη συμμόρφωση προς την εντολή των Άγγλων -διότι περί αυτού επρόκειτο- αρκούσε η συμφωνία του Βασιλιά, δεν κατέβηκαν τανκς στους δρόμους ούτε υπήρξαν επαναστατικές ενέργειες).

  Στο μέσον του Σεπτεμβρίου 1936 ήρθε μια παραγγελία στην Ελληνική Εταιρεία Πυριτιδοποιείου-Καλυκοποιείου (ΕΕΠΚ), μετέπειτα ΠΥΡ.ΚΑΛ., Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας ήταν ο Μποδοσάκης. ,Οι Ισπανοί κομμουνιστές ζητούσαν 5.000.000 φυσίγγια.(1) Φυσικά, οι Ισπανοί κομμουνιστές ήξεραν πολύ καλά πού απευθύνονται. Ο Μποδοσάκης είχε τις απαραίτητες συστάσεις. Όταν ήταν 30 χρονών, το 1921, έφερε ένα εκατομμύριο χρυσές λίρες από τη Μικρά Ασία, αντάλλαγμα για τη στενή συνεργασία του με τον Κεμάλ Ατατούρκ.(2) Από το 1934 είχε στενή φιλία με τον Μεταξά. Μάλιστα, είχε προσλάβει στην εταιρεία τον γαμπρό του τελευταίου Μαντζούφα. Ακόμη, ο Μποδοσάκης είχε ενισχύσει οικονομικά την προ 4ης Αυγούστου πολιτική καριέρα του Μεταξά. Έτσι, όταν ο Μεταξάς απέκτησε με τον προαναφερθέντα τρόπο την εξουσία, άρχισε να ανταποδίδει στον Μποδοσάκη τις "χάρες".

   Αν και η κυβέρνηση του Μεταξά, λίγες ημέρες μετά την ανωτέρω παραγγελία, εξέδωσε βασιλικό διάταγμα που απαγόρευε την εξαγωγή όπλων και πολεμοφοδίων στην Ισπανία, συμμορφούμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο προς τις υποχρεώσεις της ως μέλους της "Επιτροπής Mη Επεμβάσεως", ο Μεταξάς ενέκρινε αμέσως την παραγγελία παρέχοντας κάθε απαραίτητη συνδρομή.(3)


Μεταξάς και Μποδοσάκης, σε φωτογραφία εκείνης της εποχής, στα εγκαίνια νέων μονάδων της ΠΥΡΚΑΛ

  Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η πρώτη παραγγελία, ο Μποδοσάκης έλαβε δεύτερη για 20.000.000 φυσίγγια. Για την εκτέλεση των δύο αυτών παραγγελιών, η Εταιρεία έφθασε στο ανώτατο όριο απόδοσής της, αυξάνοντας το τεχνικό προσωπικό της, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις παραγγελίες-απαιτήσεις των κομμουνιστών, δηλαδή να επιτύχει παραγωγή 400.000 φυσιγγίων ημερησίως.(4) 
Τον Οκτώβριο του 1936 οι Ισπανοί Εθνικιστές κατέλαβαν ελληνικό πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό για τους κομμουνιστές: 4 συστοιχίες πυροβολικού, 4 εκατομμύρια φυσίγγια, 400 πολυβόλα, 1500 βόμβες ρίψης από αεροπλάνα (New York Times της 24ης Οκτωβρίου 1936).

  Το 1937 αυξήθηκαν οι κομμουνιστικές παραγγελίες και η εταιρεία για να αντεπεξέλθει έπρεπε να ανεβάσει την ημερήσια παραγωγή σε 1.000.000  φυσίγγια και, λίγο αργότερα, σε 2.000.000.
Για να προλαβαίνει, αγόραζε και έτοιμους κάλυκες, τους έφερνε στις εγκαταστάσεις της ΕΕΠΚ στην Αθήνα, τους γέμιζε με πυρίτιδα και αμέσως τους έστελνε στους κομμουνιστές της Ισπανίας.
Σε αυτό χρειάσθηκε τη βοήθεια του Μεταξά. Την εξασφάλισε αμέσως, χωρίς καθυστέρηση. Η κυβέρνηση διαβεβαίωσε τους προμηθευτές επισήμως, εξαπατώντας τους, ότι τα αγοραζόμενα υλικά ήταν απαραίτητα και προορίζονταν για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού. Έτσι πέτυχε να κλείσει αμέσως συμφωνίες με σουηδικά, με αυστριακά και με γερμανικά εργοστάσια για την αγορά καλύκων, βολίδων και πυρίτιδας σε πολύ μεγάλες ποσότητες.(5) 
  
Πανό με απόσπασμα από το τηλεγράφημα του Στάλιν προς τον Ισπανικό λαό: «Αντιφασίστες Ισπανοί, εμπρός για τη νίκη επί του φασισμού. Μαζί σας βρίσκεται ο ρωσικός λαός».

Ο Στάλιν είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος με τον νέο του σύμμαχο και συνεργάτη. Όλα κυλούσαν ρολόι. Στο κόλπο συμμετείχε και η κυβέρνηση του Μεξικού. Τα φορτία υλικού πολέμου με τα οποία προμήθευαν τους κομμουνιστές, φορτώνονταν στον Πειραιά, ενώ και οι δύο πλευρές είχαν συμφωνήσει από πριν ότι εικονικός προορισμός θα ήταν το Μεξικό. Η κυβέρνηση του Μεξικού φρόντιζε για την έκδοση ψευδών πιστοποιητικών από τις προξενικές αρχές της.
Μετά τη φόρτωση στον Πειραιά, τα πλοία έπλεαν σε απόμερα νησιά του Αιγαίου, όπου «καμουφλάρονταν» και «αλλάζανε ακόμη και όνομα για να μη δώσουν υποψίες στους Ιταλούς περνώντας από τα στενά της Μεσσήνης». Εάν, πριν φθάσουν σε κάποιο λιμάνι ελεγχόμενο από τους κομμουνιστές της Ισπανίας, τα σταματούσαν, ανάλογα με το σημείο που θα τα σταματούσαν, οι πλοίαρχοι ισχυρίζονταν είτε  ότι προορισμός τους ήταν το Μεξικό, είτε ότι επέστρεφαν στην Ελλάδα.(6) Τα πλοία ανήκαν στην εταιρεία του Ντάβαρη, στην οποία συμμετείχαν ο Μποδοσάκης και ο Θεοφανίδης.
 Ο κύριος εκπρόσωπος και ενδιάμεσος του Στάλιν σε αυτές τις συναλλαγές ήταν ο George Rosenberg, γιος του πρώην Σοβιετικού πρεσβευτή στη Μαδρίτη Marcel Rosenberg.  Ο George Rosenberg, είχε εγκαταστήσει ένα κεντρικό γραφείο στο Παρίσι και συνεχώς επισκεπτόταν την Ελλάδα, όπου διέμενε στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα. Εκεί γίνονταν οι συναντήσεις με την ελληνική πλευρά, την οποία εκπροσώπησε ο ίδιος ο Μποδοσάκης.(7)
   Τα χρήματα εμβάζονταν από το Παρίσι μέσω της Banque Populaire στην Αθήνα. (8) Καθόλου περίεργο, αν ληφθεί υπόψη ότι στη Γαλλία ήδη από την άνοιξη του 1936 βρισκόταν στην εξουσία το γαλλικό "Λαϊκό Μέτωπο" (στο οποίο συμμετείχαν το σοσιαλιστικό, το κομμουνιστικό και το ριζοσπαστικό κόμμα) και πρωθυπουργός ήταν ο εβραίος Λεόν Μπλουμ (Léon Blum). Η κυβέρνησή του παρείχε την κάλυψη που χρειαζόταν.
  Ένα άλλο πρόσωπο που εργαζόταν ως μεσάζων για τις συναλλαγές αυτές ήταν ο Εβραίος Αλβέρτο Λεβή, Ισπανός υπήκοος που ζούσε στη Θεσσαλονίκη. (9) Και ένα τρίτο σημαντικό πρόσωπο ήταν ο επίσης Εβραίος Máximo José Kahn Nussbaum, πρώην πρόξενος της ισπανικής κομμουνιστικής κυβέρνησης στη Θεσ/νίκη και από το 1937 υπεύθυνος διπλωματικών σχέσεων των Ισπανών κομμουνιστών στην Αθήνα. 

Προπαγανδιστική αφίσα των Ισπανών εθνικιστών

 Ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες του Μποδοσάκη, η κομμουνιστική κυβέρνηση της Ισπανίας τού ζήτησε να την εφοδιάζει με πρώτες ύλες ούτως ώστε να παράγει η ίδια πολεμοφόδια στα δικά της εργοστάσια. Ο Μποδοσάκης αρνήθηκε, φοβούμενος ότι στην περίπτωση αυτή οι κομμουνιστές ίσως ακύρωναν τις παραγγελίες για έτοιμα φυσίγγια. Αλλά για να μην τους δυσαρεστήσει, έριξε μια νέα πρόταση στο τραπέζι: προσφέρθηκε να ενεργήσει ως πληρεξούσιός τους για την αγορά τυφεκίων και πυροβόλων από άλλες χώρες, παραγγέλλοντάς τα δήθεν για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού. (10)

Ο Μεταξάς του επέτρεψε να εφοδιάζει τους κομμουνιστές με πολεμικό υλικό από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού και με βαρέα όπλα. Τα τελευταία τα παράγγελνε από μια τρίτη χώρα, κυρίως τη Γερμανία, με εικονικό προορισμό τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Τα απαραίτητα έγγραφα γι' αυτές τις μεγάλες αγορές πολλές φορές υπογράφονταν από τον ίδιο τον Μεταξά.(11)

  Ως το φθινόπωρο του 1937 οι συναλλαγές του Μποδοσάκη με τους κομμουνιστές είχαν επεκταθεί τόσο, ώστε για τη διεκπεραίωσή τους, ο Έλληνας επιχειρηματίας ταξίδευε στο εξωτερικό τουλάχιστον μία φορά τον μήνα. Σε ένα από τα ταξίδια του αυτά, τον Νοέμβριο του 1937, βρέθηκε στη Βαρκελώνη, όπου τον είχαν μεταφέρει από το Παρίσι με απόλυτη μυστικότητα οι κομμουνιστές, για να συναντήσει τον υπουργό Στρατιωτικών της κομμουνιστικής ισπανικής κυβέρνησης. Στη Βαρκελώνη έμεινε για δύο ημέρες, ενώ η πόλη τελούσε υπό βομβαρδισμό.
Εκεί υπέγραψε νέο συμβόλαιο με τους κομμουνιστές για την προμήθεια πολεμοφοδίων αξίας 2.100.000 στερλινών (1.155.000.000 δραχμών) και μετά επέστρεψε στο Παρίσι και από εκεί στην Αθήνα.(12)

  Οι ενδείξεις και τα στοιχεία για την προμήθεια οπλισμού στους κομμουνιστές της Ισπανίας από την Ελλάδα, με το πέρασμα του χρόνου πλήθαιναν. Οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες συνέλεξαν στοιχεία για τις αγοραπωλησίες όπλων, τα οποία παρέδωσαν στον Φράνκο.
 Ήδη το 1937 ο Φράνκο ενημέρωσε επισήμως την ελληνική κυβέρνηση ότι οι Ισπανοί Εθνικιστές διέκειντο εχθρικά προς την Ελλάδα, λόγω του ότι μετέφερε με πλοία στους Κόκκινους όπλα και άλλα αγαθά. Από το καλοκαίρι του 1937, ο Φράνκο άρχισε να κατηγορεί ανοιχτά την Ελλάδα για παράνομη μεταφορά πολεμικού υλικού στη κομμουνιστική Ισπανία, αλλά και για την προσφορά «15 εμπείρων Ελλήνων πλοιάρχων, όπως υπηρετήσουν ως κυβερνήτες των Ερυθρών Ισπανικών πλοίων (εμπορικών και πολεμικών)».(13)
Ο Μεταξάς κορόιδευε και, σύμφωνα με το προαναφερθέν σχέδιο, απαντούσε ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες, διότι τα πλοία δεν είχαν φορτώσει σε ελληνικά λιμάνια και, εξάλλου, προορισμός τους ήταν το Μεξικό.(14)


Ο συνταγματάρχης Μοσκαρδό επικεφαλής των εθνικιστών στο φρούριο Αλκαζάρ με τον Heinrich Himmler. Ο αρχηγός των κομμουνιστών Καμπέγιο, μέσω τηλεφώνου, ζήτησε την άμεση παράδοση του φρουρίου αλλιώς θα εκτελούσε το γιο του Μοσκαρδό, Λουίς, που είχαν όμηρο. Ο Μοσκαρδό μίλησε με το γιο του στο τηλέφωνο και του ζήτησε να πεθάνει ως Ισπανός εθνικιστής. Το φρούριο δεν επρόκειτο να παραδοθεί. Ο Λουίς τον χαιρέτησε, φώναξε "ζήτω η Ισπανία" ενώ ο συνταγματάρχης άκουσε από το τηλέφωνο τον πυροβολισμό που σκότωσε το 16χρονο γιο του. 

Τα έγγραφα όμως που ανταλλάσσονταν μεταξύ των διαφόρων ελληνικών υπηρεσιών επιβεβαίωναν ότι η ελληνική κυβέρνηση εφοδίαζε τους κομμουνιστές. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1937 η Υπηρεσία Αλλοδαπών του υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας ενημέρωσε λακωνικά το υπουργείο Εξωτερικών ότι ο Εβραίος Αλβέρτο Λεβή, που όπως είπαμε μεσολαβούσε στις ανήθικες και παράνομες συναλλαγές με τους Κόκκινους, είχε ταξιδέψει στην Ισπανία με πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό· το πλοίο είχε καταληφθεί από τους Εθνικιστές και ο Λεβή καταδικάσθηκε σε θάνατο ως λαθρέμπορος. Κατά την Υπηρεσία Αλλοδαπών, ο Λεβή ενεργούσε ως μεσάζων για την αγορά πολεμοφοδίων μεταξύ του ελληνικού κράτους και «της Ισπανικής Κυβερνήσεως των ερυθρών». (15)

  Η εθνικιστική κυβέρνηση του Φράνκο επανειλημμένως είχε διαμαρτυρηθεί στην ελληνική κυβέρνηση για την αποφασιστική της βοήθεια στους κομμουνιστές (16). Οι εθνικιστές απευθύνθηκαν στον Περικλή Αργυρόπουλο, Έλληνα πρέσβη στο Burgos (όπου έδρευε η εθνικιστική κυβέρνηση), και του παρέδωσαν ένα ντοσσιέ γεμάτο με στοιχεία που αποδείκνυαν κατ' αναμφισβήτητο τρόπο τη συνεργασία της Ελλάδας με τους κομμουνιστές. Κατόπιν αυτού, και συγκεκριμένα στις 30.5.1938 ο Αργυρόπουλος απέστειλε μια επιστολή στον Ιωάννη Μεταξά, στην οποία παρέθετε με κάθε λεπτομέρεια, τα στοιχεία, που του παρουσίασε το υπουργείο Εξωτερικών της ισπανικής εθνικιστικής κυβέρνησης. Μεταξύ αυτών ήταν και τα ακόλουθα πολύ σημαντικά: 
α) Μια φωτογραφία κρυπτογραφικού τηλεγραφήματος του αρχηγού ΓΕΝ αντιναυάρχου Αλέξανδρου Σακελλαρίου, στον Νικόλαο Πολίτη, πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι και μια φωτογραφία επιβεβαιωτικής επιστολής, διά των οποίων ζητείτο να παρασχεθεί η απαραίτητη υποστήριξη σε έναν εκπρόσωπο του Μποδοσάκη, για την αγορά από την ΠΥΡΚΑΛ 30 πυροβόλων 155 χιλιοστών, για την παράκτια άμυνα του Σαρωνικού, τα οποία κατέληξαν στα χέρια των Ισπανών κομμουνιστών.

β) Μια φωνογραφική πλάκα, με συνομιλίες, που έλαβαν χώρα, στο Παρίσι, μεταξύ του Μποδοσάκη, του πρώην υπουργού Απόστολου Αλεξανδρή και του Νικόλαου Πλαστήρα για ανεφοδιασμούς των Ισπανών κομμουνιστών.

γ) Μια φωτογραφία εντολής του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού, με την υπογραφή του Ιωάννη Μεταξά, με την οποία εδίδετο διαταγή στο Λιμεναρχείο για τη φόρτωση υλικού, που προοριζόταν για τους Ισπανούς κομμουνιστές.

δ) Φωνογραφικές πλάκες, οι οποίες περιείχαν συνομιλία που έγινε στο σπίτι του ιατρού Λοράνδου, φίλου (όπως τον περιγράφει ο Περικλής Αργυρόπουλος, στη μακροσκελή επιστολή του) του Ιωάννη Μεταξά και των ανθρώπων του κύκλου του, στην οδό Βουκουρεστίου στην Αθήνα και στην οποία συμμετείχε ο Ιωάννης Διάκος και αφορούσε φορτοεκφορτώσεις υλικού προς την κομμουνιστική Ισπανία.(17)

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και κάτι άλλο που έστειλε μαζί με τα παραπάνω ο Αργυρόπουλος: μια φωτογραφία, που του έδωσε το υπουργείο Εξωτερικών του Φράνκο, στην οποία απεικονίζονταν τα πτώματα τεσσάρων Ισπανών φασιστών δολοφονημένων από ελληνικές σφαίρες, τις οποίες ο Μεταξάς και ο Μποδοσάκης είχαν πωλήσει στoυς κομμουνιστές. Από πίσω ήταν γραμμένα στα γαλλικά (γλώσσα που μιλούσε ο Μεταξάς) τα ακόλουθα:

"Στην κεντρική πλατεία της Σαλαμάνκα, σε ένα σιδερένιο στύλο, θα εκτεθεί μια μέρα το τομάρι του Μεταξά και των συνεργατών του, Διάκου, Μποδοσάκη και ΣΙΑ". (18)

 Τον ίδιο μήνα (Μάιο του 1938) η Γερμανία απαγόρευσε την εξαγωγή όπλων στην Ελλάδα λόγω του ότι γνώριζε πλέον ότι η ελληνική κυβέρνηση τα πωλούσε σε κομμουνιστές σε διάφορες χώρες, τις οποίες η Γερμανία είχε "στη μαύρη λίστα". Είχε προηγηθεί, στις 6 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, αναφορά του Ισπανού πρέσβη στο Βερολίνο σχετικά με την "ύπαρξη μιας πολύ δραστήριας επιτροπής στην Ελλάδα η οποία φρόντιζε για τη μεταφορά όπλων από τη χώρα στους κόκκινους της Ισπανίας και την οποία συγκροτούσαν αξιωματούχοι της κυβέρνησης". Μεταξύ άλλων αναφέρει τους: Διάκο (τον γνωστό σύμβουλο του Μεταξά), Οικονομάκο (υφυπουργό Αεροπορίας), Οικονόμου, Βιτάλη, Μπόταση, Μποδοσάκη και Μανουσάκη.(19)
    Σε αυτή την επιτροπή, στον Μεταξά και στην αποφασιστική συνδρομή που παρείχε στους Κόκκινους είχε ήδη αναφερθεί ο πρέσβης της κυβέρνησης του Φράνκο, στην Αθήνα Romero Radigales. Αυτός παρακολουθούσε από καιρό τα τεκταινόμενα και έστελνε αποδεικτικά στοιχεία στην Ισπανία. Μεταξύ αυτών και ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την πλαστογράφηση από τον Μεταξά εγγράφων, ώστε να διασφαλιστεί ότι τα πλοία με το πολεμικό υλικό θα έφταναν στους κομμουνιστές της Ισπανίας. Ο Radigales μάλιστα συνέταξε λίστα με τα ονόματα των πλοίων που ξεκινούσαν δήθεν για το Μεξικό και κατέληγαν στην Ισπανία. Οι έρευνες ήταν συνεχείς και αγωνιώδεις. Στις 16.11.1937 μπόρεσε να ειδοποιήσει τους Ισπανούς Εθνικιστές ότι στις 15.1.1938 θα έφτανε στην Ισπανία ελληνικό πλοίο για να παραδώσει στους κομμουνιστές το φορτίο του που αποτελείτο από: 38 τόνους ΤΝΤ, 8 τόνους πυρίτιδα και πάρα πολλά φυσίγγια. Τα παραπάνω υπάρχουν στα αρχεία του ισπανικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Γενικού Στρατιωτικού Αρχείου της Άβιλα (AMAE-R 833.3. AGMA 2472.3 αντίστοιχα).
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα περιέχονται σε δημόσια έγγραφα, τα οποία φυλάσσονται σε επίσημα αρχεία και δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν ούτε έχουν ποτέ αμφισβητηθεί. Η άμεση συνδρομή του Μεταξά στους κομμουνιστές της Ισπανίας προκάλεσε αρχικά σοκ στις εθνικές δυνάμεις της Ευρώπης. Προς επίρρωση των ανωτέρω θα αναφέρουμε δύο ακόμη επιχειρήματα.

 α)Υπάρχουν  στα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών πολλά στοιχεία για ελέγχους που γίνονταν σε ελληνικά πλοία από τα αρμόδια όργανα για την τήρηση της συμφωνίας μη επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο. Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο περιπτώσεις: Στις 10.10.1937 επιθεωρήθηκε το πλοίο 'Αριστον, μετέπειτα Λεωνία, μετέπειτα Κίμων, το οποίο επανειλημμένως μετέφερε όπλα στους κομμουνιστές. Ο πλοίαρχος δήλωσε ότι κατευθυνόταν στη Vera Cruz στο Μεξικό. Σύμφωνα με το παραπάνω σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης επέδειξε και τα σχετικά έγγραφα που το πιστοποιούσαν. Το πλοίο, τελικά, έδεσε στην Ισπανία (ΑΥΕ 48/7/1/1). Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του πλοίου Ναυκρατούσα, το οποίο μετέφερε όπλα στους κόκκινους πάρα πολλές φορές. Σε επιθεώρηση που του έγινε στη Μασσαλία, ο πλοίαρχος δήλωσε, επιδεικνύοντας τα σχετικά πλαστά έγγραφα, ότι ο προορισμός του είναι ο Πειραιάς, ενώ ήταν η Βαρκελώνη (ΑΥΕ 48/7/1/1). Η Διεθνής Επιτροπή για την τήρηση της συμφωνίας Μη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο, επανειλημμένως έστειλε στην ελληνική κυβέρνηση επιστολές, με τις οποίες ζητούσε εξηγήσεις για την παράνομη δράση του Ναυκρατούσα, και την κατηγορούσε για παραβίαση της συμφωνίας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν απάντησε ποτέ.

   β) Στις 27.2.1937 υπεγράφη μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Ελλάδας συμφωνία περί μεταφοράς από την πρώτη στη δεύτερη πυρομαχικών. Αυτά από την Ελλάδα μεταφέρονταν στους κομμουνιστές της Ισπανίας.

   Η βοήθεια αυτή της ελληνικής κυβέρνησης προς τους κομμουνιστές κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, ήταν τόσο ζωτική και τόσο επίμονη, παρά τις έντονες αντιδράσεις, ώστε ο Φράνκο, μη μπορώντας να δώσει μια λογική εξήγηση γι' αυτήν την άτιμη στάση, απελπισμένος αναφώνησε: 

"Τι κακό κάναμε στην Ελλάδα και μας σκοτώνει με τα πυρομαχικά της;"

 'Έκτοτε ο Φράνκο ένιωθε αηδία για τον Ι. Μεταξά και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Μάλιστα, το 1948 η κυβέρνησή του εξέδωσε μία έκθεση με τίτλο: "Διεθνείς Ταξιαρχίες: Ξένη βοήθεια στους Ισπανούς Κόκκινους". Σε αυτήν αναφέρεται και στην πολύ σημαντική για τους κομμουνιστές ελληνική βοήθεια.
Το 1950 η Ελλάδα ζήτησε από την Ισπανία αποζημίωση για τα ελληνικά πλοία, τα φορτωμένα με όπλα και πυρομαχικά για τους κομμουνιστές, που είχαν καταλάβει οι Ισπανοί Εθνικιστές κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο και τα είχαν καταστρέψει...


Την ώρα που χιλιάδες Ιταλοί Φασίστες πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με τους μπολσεβίκους του Στάλιν. 
Την ώρα που χιλιάδες Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με τους εβραίους τραπεζίτες.
Την ώρα που χιλιάδες Φαλαγγίτες πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με πλουτοκράτες λαθρεμπόρους.


Χιλιάδες Ευρωπαίοι πολεμώντας τον μπολσεβικισμό έχασαν τη ζωή τους από τις σφαίρες του Μεταξά, του Μποδοσάκη και της κλίκας που συνωμοτούσε με τους εβραιομπολσεβίκους στα βρωμερά υπόγεια του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας.

Όταν αυτοί συνωμοτούσαν, στην άλλη άκρη της Μεσογείου ένας Φαλαγγίτης απελευθέρωνε την Ισπανία με το όπλο στο χέρι, φωνάζοντας:
  
  ¡Viva la muerte! ¡Viva España!



(1)  Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ. 153.

(2) http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=559185

(3)  Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ. 153.

(4) Ό.π., σσ. 153-154.

(5) Ό.π., σσ. 153-154.

(6) Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών (ΑΥΕ), Αθήνα: ΑΥΕ/1937/A/1/1/5: σημείωμα Δ. Καψάλη (23 Ιουλίου 1937)· Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 156-157.

(7) Documents on German Foreign Policy, 1918-1945 (DGFP), Λονδίνο 1951, σειρά Δ΄, τόμος 3, αρ. 117.

(8) Αρχεία βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, Λονδίνο, FO 371/21344 W15733: υπόμνημα Shuckburg, 16 Αυγούστου 1937.

(9) ΑΥΕ/1937/A/I/33/3: Υπηρεσία Αλλοδαπών προς υπουργείο Εξωτερικών, 9 Σεπτεμβρίου 1937, αρ. 75/11/4/19.


(10) Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ.155-156·  Ν. Πετρόπουλος, Αναμνήσεις και σκέψεις ενός παλαιού ναυτικού, Αθήνα 1966, σ. 94·

(11) Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 153-156· Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14: Αργυρόπουλος προς Μεταξά (Σαν Σεμπαστιάν, 30 Μαΐου 1938).

(12) Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σ. 157.

(13) ΑΥΕ/1937/A/I/34: υφυπουργείο Δημοσίας Ασφαλείας προς υπουργείο Εξωτερικών, 18 Αυγούστου 1937, αρ. 75/11/2/19.

(14) Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών (ΑΥΕ), Αθήνα: ΑΥΕ/1937/A/1/1/5: σημείωμα Δ. Καψάλη (23 Ιουλίου 1937)· Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 156-157.

(15) ΑΥΕ/1937/A/I/33/3: Υπηρεσία Αλλοδαπών προς υπουργείο Εξωτερικών, 9 Σεπτεμβρίου 1937, αρ. 75/11/4/19.

(16)  Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14/8

(17) Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14

(18) Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14

(19). ΑΜΑΕ-R 833.3 (Αρχείο ισπανικού Υπουργείου Εξωτερικών)


Ristorante Verona



Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

ΟΙ ΧΟΜΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ



George Lincoln Rockwell (9.3.1918 – 25.8.1967)

Διαχρονικής αξίας λόγια του Ρόκγουελ για τους ακροδεξιούς στο βιβλίο του White Power:

    “Εκείνον τον καιρό, [το 1955] είχα κάμποσες ευκαιρίες να εξετάσω τη δράση της ακροδεξιάς –των συντηρητικών, δηλαδή– και, έχοντας πλήρη άγνοια περί του πώς έχει πραγματικά η κατάσταση, είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μόνο που χρειαζόταν για να πετύχουν ήταν το να τους ‘ενώσει’ κανείς σε έναν σχηματισμό με επιχειρησιακό ΣΧΕΔΙΟ […]
Λογάριαζα, όμως, χωρίς να γνωρίζω το ποιόν του ανθρώπινου δυναμικού της ακροδεξιάς  […] έμελλε να μάθω από πικρή εμπειρία πως το 90% του ανθρώπινου υλικού της ακροδεξιάς αποτελείται από δειλούς, βλάκες, πρεζάκια, τρελούς, άτομα με παρωπίδες, πολυλογάδες, παθολογικούς τσιγκούνηδες και –το χειρότερο απ’ όλα‒ χομπίστες· άτομα που αντλούν μια διεστραμμένη, μαζοχιστική ικανοποίηση από το να συζητάνε συνεχώς μεταξύ τους πόσο μας βιάζουν όλους οι ‘σσσς–ξέρετε ποιοι’, αλλά τα οποία σε καμία απολύτως περίπτωση δεν θα διανοούνταν να ρισκάρουν τα δύο αμάξια τους, τα εξοχικά τους ή τις δουλίτσες τους προκειμένου να ΚΑΝΟΥΝ κάτι γι’ αυτό.
[…] Έμαθα επίσης να ξεχωρίζω αυτούς που εγώ και η γυναίκα μου αποκαλούσαμε ‘αμετανόητους’ […] Αυτοί ήταν οι αιώνιοι ‘πατριώτες’, θαμώνες όλων των συναντήσεων, ακούραστοι ομιλητές και πολυλογάδες, οι ξερόλες, καθώς επίσης και οι εμετικοί χομπίστες που εκτόνωναν τον καταπιεσμένο ‘πατριωτισμό’ τους κάπου μια φορά την εβδομάδα στη μαζοχιστική ικανοποίηση που φαινόταν να αντλούν από το να καταπιάνονται με τις τελευταίες φρικαλεότητες των Εβραίων. Αυτοί οι άνθρωποι έδειχναν ότι ‘πολεμούσαν’ τους Εβραίους μια ζωή –χρόνια και χρόνια. Η στάνταρ αντίδρασή τους απέναντι σε κάθε τι που δεν είχαν σκεφτεί οι ίδιοι –κάποιο καινούργιο σχέδιο μυστικής επίθεσης εναντίον των Εβραίων– ήταν, ‘εγώ τα έκανα αυτά προτού γεννηθείς εσύ’, και με αυτό υποτίθεται πως ‘τάπωναν’ τον θρασύ ‘καινοτόμο’.
Λες και, άνθρωποι που επί σαράντα και πενήντα χρόνια πολεμούσαν τόσο παταγωδώς αποτυχημένα, είχαν δικαίωμα να πουν έστω την παραμικρή κουβέντα!
[…] Καθένας, μόλις πρωτοανακαλύπτει το τι συμβαίνει, δικαιούται μια περίοδο χάριτος όπου μπορεί να πιστεύει αυτές τις παιδιάστικες αυταπάτες […] Όποιος ξοδεύει τριάντα ή σαράντα χρόνια, παριστάνοντας πως φαντάζεται ότι υπάρχει μια τέτοια εύκολη λύση, την ώρα που η χώρα και η φυλή μας έχουν πάρει την κατρακύλα, δεν είναι ονειροπόλος –ούτε αφελής. Είναι δειλός!
Οι συντηρητικοί είναι οι πρωταθλητές κόσμου στον στρουθοκαμηλισμό, μουρμουρίζοντας μεταξύ τους ‘μυστικά’ κάτω από την άμμο, ενώ οι τουρλωτοί πισινοί τους κάνουν σινιάλο στους Εβραίους να τους ρίχνουν κλωτσιές για να περνάνε την ώρα τους. Οι συντηρητικοί δεν κοροϊδεύουν κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό τους.
[…] Οι Εβραίοι το γνωρίζουν, γι’ αυτό και επιτρέπουν σε εκατοντάδες τέτοιες ανώδυνες ακροδεξιές οργανώσεις να φλυαρούν ακατάπαυστα […]
Δεν γίνεται να δεις ενωμένες αυτές τις μυριάδες ‘οργανώσεις’ φωνακλάδων και επιστολογράφων –όπως διαπίστωσα ο ίδιος και όπως γνωρίζουν καλά όλοι οι έμπειροι ‘πατριώτες’. Ακόμα και αν γινόταν, ενωμένοι θα ήταν χειρότερα απ’ ό,τι φωνασκούν μεμονωμένα. Όπως το θέτει εξαιρετικά ο Αδόλφος Χίτλερ, ‘οκτώ ανάπηροι που περπατούν χέρι με χέρι δεν κάνουν έναν μονομάχο.’
Αυτοί οι αδύναμοι ακροδεξιοί ηγέτες, που επί σαράντα ή πενήντα χρόνια επινοούν ένα εκατομμύριο κόλπα για να αποφύγουν την ανέλπιδα, επικίνδυνη μάχη που είναι το τίμημα κάθε νίκης, πλησιάζουν στο τέλος της διαδρομής τους. Δεν μπορούν πια να παριστάνουν πως μπορούμε να σωθούμε με τα γλυκανάλατα γιατροσόφια τους […]
Δεν είναι όμως μόνο οι παιδαριώδεις συντηρητικοί φοβητσιάρηδες που στέκονται εμπόδιο στον δρόμο μας και πρέπει να τους πετάξουμε στην άκρη αν θέλουμε ποτέ να κερδίσουμε.
Ακόμα πιο θανάσιμοι είναι οι Ιούδες, οι Κοσέρ Συντηρητικοί ‘ηγέτες’ που η άλλη πλευρά στέλνει στον δικό μας χώρο για να μας καθοδηγήσουν.
[…] Οι Εβραίοι έχουν φτιάξει ένα πάρκο, σαν και αυτά που έχουν τα μωρά, γι’ αυτούς τους ειλικρινείς μα κοντόφθαλμους εύπορους ακροδεξιούς, μες στο οποίο μπορούν να χτυπιούνται όσο θέλουν, χωρίς ποτέ να προκαλούν καμία βλάβη ...
Η ίδια η λέξη και η έννοια του ‘συντηρητισμού’ εξασφαλίζει πως τα θύματα αυτής της ψευδαίσθησης προσπαθούν απλώς να ‘συντηρήσουν’ πράγματα που ήδη έχουν ΧΑΘΕΙ (όπως το Σύνταγμα κ.λπ.) και είναι έτσι καταδικασμένα σε μία θλιβερή, υποχωρητική, ΑΜΥΝΤΙΚΗ δράση. Μοιάζουν εν πολλοίς με τους ασπρομάλληδες, από καιρό απόμαχους του Ιππικού, που φλυαρούν και ονειρεύονται την αναβίωση του αγαπημένου τους ιππικού, χρόνια αφότου τα τεθωρακισμένα και οι πύραυλοι έχουν πετάξει και το τελευταίο άλογο έξω από τα πεδία μάχης.
[…] Οι Εβραίοι χαρίζουν μια σχετική ασφάλεια στους πατριώτες εκείνους που δέχονται πειθήνια να παραμείνουν εντός του επίσημου εβραϊκού πάρκου. Και τα όρια αυτού του πάρκου είναι το να αποφεύγεις να αναφερθείς σε δύο πράγματα: στη ΦΥΛΗ και στους ΕΒΡΑΙΟΥΣ.
[…] Οι κακόμοιροι φοβισμένοι τρόφιμοι αυτού του εβραϊκού ‘συντηρητικού’ πάρκου τρέμουν τόσο πολύ στην ιδέα ότι μπορεί οι Εβραίοι να νομίσουν πως σκέφτονται να ξεφύγουν ακόμα και ένα χιλιοστό έξω από το πάρκο, ώστε σπεύδουν σε κάθε ευκαιρία να διαβεβαιώσουν τους Εβραίους για την πειθήνια υποταγή τους, με ατέρμονες επιθέσεις εναντίον των Εθνικοσοσιαλιστών.
    […] Η παράνοια των Συντηρητικών όμως δεν τελειώνει εδώ.
Οι Εβραίοι σήμερα έχουν κάνει τους Συντηρητικούς στην Αμερική να επαναλαμβάνουν συνεχώς εν χορώ, σαν παπαγαλάκια, πως ‘ο Κομμουνισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι το ίδιο πράγμα’! (Με αυτό το επιχείρημα οι Συντηρητικοί ‘πείθουν’ τους Εβραίους και τους Κόκκινους τρομοκράτες πως είναι εξίσου αντιναζιστές, όσο και αντικομμουνιστές!)
Με κάτι τέτοια, οι Εβραίοι πρέπει να έχουν πέσει στο πάτωμα και να κρατάνε την κοιλιά τους, μην τους φύγει κάνα συκώτι από τα γέλια».

    Τέλος, ο Ρόκγουελ, όταν κάποτε ρωτήθηκε ποια η διαφορά μεταξύ ενός Εθνικοσοσιαλιστή και ενός ακροδεξιού, απάντησε: «Ο Εθνικοσοσιαλιστής θέλει να σώσει τη φυλή του, ο ακροδεξιός θέλει να σώσει τα λεφτά του».


Ristorante Verona

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

4.084 βορειοαφρικανοί εισβολείς που παριστάνουν τους πρόσφυγες συνελήφθησαν για χιλιάδες σοβαρά εγκλήματα στις πόλεις της Κολωνίας και του Ντίσελντορφ το 2016



4.084 βορειοαφρικανοί εισβολείς που παριστάνουν τους πρόσφυγες συνελήφθησαν για χιλιάδες σοβαρά εγκλήματα στις πόλεις της Κολωνίας και του Ντίσελντορφ το 2016.
Τα σοβαρά εγκλήματα που διαπράχθηκαν περιλαμβάνουν βιασμούς, ληστείες, κλοπές, διαρρήξεις, και  εμπόριο ναρκωτικών. 
Πιο αναλυτικά σύμφωνα με τα στοιχεία, 1.659 Βορειοαφρικανοί συνελήφθησαν στο Ντίσελντορφ και 2425 στην Κολωνία. Στο Ντίσελντορφ, διέπραξαν 443 επιθέσεις, 17 σεξουαλικές επιθέσεις, 577 βίαια εγκλήματα και 679 κλοπές. Στην Κολωνία, διέπραξαν 3.039 σοβαρά εγκλήματα, εκ των οποίων 63 μεγάλες ληστείες, 1.148 κλοπές, 619 σωματικές επιθέσεις, και 64 σεξουαλικές επιθέσεις.
Εν τω μεταξύ παρά τις υποσχέσεις της Μέρκελ, για απελάσεις, μόνο 400 έχουν επιστρέψει στις χώρες τους το 2016. 
Πρέπει να σημειωθεί ότι τα μουσουλμανικά κράτη αρνούνται να συνεργαστούν με οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση για την επιστροφή των παράνομων εισβολέων στις χώρες καταγωγής τους. 

Ristorante Verona

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ




Από τον MATT KOEHL

ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ* κατά την ημερομηνία αυτή το 1939, η Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν πόλεμο στην Γερμανία και, έτσι,  αυτό που ήταν μια τοπική πολωνο-γερμανική διαμάχη έγινε ένας παγκόσμιος πόλεμος.
Μόλις δυο εβδομάδες μετά - στις 17 Σεπτεμβρίου - η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Πολωνία από την ανατολή.
Αλλά αυτή την φορά οι ίδιες αυτές Δυτικές χώρες επέλεξαν να μην κηρύξουν πόλεμο. Αντί για αυτό, έγιναν  σύμμαχοι με αυτούς τους  μπολσεβίκους σφαγείς σε μια διαμάχη η οποία στοίχισε τις ζωές εκατομμυρίων, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των Πολωνών τους οποίους είχαν δεσμευτεί να υπερασπιστούν.
Η πραγματική έναρξη των εχθροπραξιών, ωστόσο, συνέβη πολύ νωρίτερα, στις 12 Μαρτίου του 1933, λίγο μετά αφού ο Χίτλερ ανέλαβε καθήκοντα, όταν ο Παγκόσμιος Εβραϊσμός κήρυξε επίσημα πόλεμο στο νέο Εθνικοσοσιαλιστικό κράτος.


Οργάνωσαν ένα παγκόσμιο οικονομικό μποϊκοτάζ, χρησιμοποιώντας τα τεράστια οικονομικά και εμπορικά μέσα τους σε μια προσπάθεια να πνίξουν το πάμπτωχο έθνος, καθώς αγωνιζόταν να αναρρώσει από τη δοκιμασία της Μεγάλης Ύφεσης.
Παρ’ όλες τις κακόβουλες προσπάθειες του Εβραϊσμού, ωστόσο, η Γερμανία όχι μόνο ανάκαμψε, αλλά προχώρησε στο να δημιουργήσει ένα μοντέλο οικονομικής επιτυχίας που δεν μπορούσε να το συναγωνιστεί καμία άλλη χώρα, ούτε η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες είχαν ενταχθεί στο αντιγερμανικό μποϊκοτάζ, ενώ την ίδια στιγμή ο λαός τους δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο από το να λιμοκτονεί, να πουλάει μήλα και να επισκέπτεται το συσσίτιο των απόρων.
Αποτυγχάνοντας οικτρά στις προσπάθειες του να συντρίψει την Γερμανία οικονομικά, ο Εβραϊσμός επιδίωξε να δηλητηριάσει την πηγή της κοινής γνώμης, χρησιμοποιώντας την κυριαρχία του στα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης –τον τύπο, τα βιβλία, τα περιοδικά, τις ταινίες, το ραδιόφωνο και την ψυχαγωγία– για να διαδώσει τα ψέματά του και να υποκινήσει το πιο μοχθηρό αντιγερμανικό μίσος.


Εν τω μεταξύ, ο Εβραϊσμός ήταν απασχολημένος στο να χρησιμοποιεί την τεράστια παρασκηνιακή επιρροή του στην κυβέρνηση και την διπλωματία για να ματαιώσει όλες τις εύλογες προσπάθειες να γίνει μια ειρηνική διευθέτηση στα εκκρεμή Ευρωπαϊκά ζητήματα. Πέτυχε τους στόχους του στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939, όταν άρχισαν οι εχθροπραξίες και η στρατιωτική φάση του πολέμου εναντίον του Εθνικοσοσιαλισμού ξεκίνησε.
Όπως όλοι ξέρουμε αυτή η φάση είχε ως αποτέλεσμα την άσκοπη σφαγή  αμέτρητων εκατομμυρίων από τους οποίους ο  αριθμός των Εβραίων αποτελούσε ένα μικρό μέρος. Τελείωσε τον Μάιο 1945, όταν μια ανακωχή υπογράφηκε από τους εκπροσώπους του Γερμανικού Ράιχ – τους ίδιους εκπροσώπους τους οποίους στη συνέχεια επρόκειτο να εκτελέσουν βίαια οι νικηφόροι Σύμμαχοι μετά από μια παρωδία δίκης στη Νυρεμβέργη.
Μετά από μια ανακωχή, είναι σύνηθες να συνάψεις συνθήκη ειρήνης με τον ηττημένο αντίπαλο. Σε αυτήν την περίπτωση, περιέργως,  μετά το 1945 μια τέτοια συνθήκη με το Γερμανικό Ράιχ δεν υπεγράφη ποτέ – αν και υποτελή καθεστώτα είχαν εγκατασταθεί από τις αντίστοιχες σοβιετικές και δυτικές δυνάμεις κατοχής.


Από τεχνικής άποψης επομένως, ένας πόλεμος εξακολουθεί να υφίσταται, ένας πόλεμος τον οποίον αναγνωρίζουμε και εμείς. 
Και έτσι, σήμερα η αποτυχία να γίνει μια συνθήκη ειρήνης με το Ράιχ συμβολίζει την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων και το γεγονός ότι αυτός ο πόλεμος –ο δικός μας πόλεμος– δεν τέλειωσε ποτέ!
Ο πόλεμος συνεχίζεται.


                ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ
                ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΡΙΕΣ ΓΕΝΙΕΣ

*Το κείμενο γράφτηκε το 2009.

Πηγή: The Stormtrooper 


Ristorante Verona

Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

Forces Occultes (Αποκρυφιστικές Δυνάμεις)


Εθνικοσοσιαλιστική, αντιμασονική ταινία, παραγωγής 1943  

Πηγή:Sturm Abteilung
Υπότιτλοι - Συγχρονισμός: Γαλάνης Φώτιος



Ristorante Verona

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

Η Αγγλοκρατία και ο Σεφέρης




Ο Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1900 και έγινε παγκόσμια γνωστός ως ποιητής, βραβευμένος, μάλιστα, με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963. 

Το 1940 διατηρούσε στενή σχέση με μέλη της Ιντέλλιτζενς Σέρβις στην Αθήνα, ιδιαίτερα με τον πράκτορα της Ιντέλλιτζενς Σέρβις και υπάλληλο της Αγγλικής Πρεσβείας Νίμικ. Η σχέση του με την αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα εξηγεί και την εμπλοκή του στη δικτατορία Μεταξά. Κατείχε μάλιστα νευραλγική θέση στο καθεστώς, αυτήν του Διευθυντή της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου. Ο ίδιος μαρτυρά ότι ο αρχηγός της Ιντέλλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα, Ντέιβιντ Μπάλφουρ «καθοδηγούσε» την ελληνική κυβέρνηση.

Ως άνθρωπος των Άγγλων είχε ιδιαίτερη μεταχείριση και έτσι η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα (Απρίλιος 1941) τον βρίσκει στην Κρήτη, και όταν στις 20 του Μαΐου 1941 πέφτουν οι πρώτοι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στην Κρήτη, ο Γ. Σεφέρης βρίσκεται ήδη μακριά, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Επιστρέφει στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου 1944, δέκα μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, τη μισθοδοσία της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και του Διπλωματικού Σώματος είχε αναλάβει το Λονδίνο. Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία το τι λέει ο ίδιος για τους ανθρώπους της δικτατορίας Μεταξά, τον Βασιλιά Γεώργιο και τους άλλους υποτελείς στην Αγγλία πολιτικούς της εποχής. Πρώτον, διότι τους γνώριζε πάρα πολύ καλά και, δεύτερον, διότι ανήκε στο ίδιο στρατόπεδο. 

Θα παραθέσουμε πολιτικές αναφορές και σχόλια που κάνει ο Γ. Σεφέρης από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου μέχρι την επιστροφή του στην Αθήνα από έργα που έγραψε τη συγκεκριμένη περίοδο, δηλαδή, το «Πολιτικό Ημερολόγιο Α΄1935-1944» που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του το 1979, οι «Μέρες Δ΄ 1 Ιανουαρίου 1941 - 31 Δεκεμβρίου 1944» που εκδόθηκε το 2007, το «Χειρόγραφο Σεπ. ΄41» που εκδόθηκε το 1972, το «Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄» που εκδόθηκε το 1971 και το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄» που εκδόθηκε το 1944.

Για τους πολιτικούς της εποχής του γράφει ότι:  είναι «οι ελεεινοί», που ζουν«παπαρδελίζοντας» ενώ η πολιτική είναι ένα «κούφιο ζωντανό»
Συχνά κάνει σχόλια επί προσωπικού επιπέδου, χωρίς κριτική στην πολιτική θέση γενικά, αλλά όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την προσωπικότητα του καθενός. Για παράδειγμα: «ο Σοφούλης που τον πρωτοείδα στην Πρεσβεία, βγαίνοντας από την ορκωμοσία μού μοιάζει ένας αστός της επαρχίας, με τα νερά του κάμποσο χαμένα» και λίγο πιο κάτω μιλάει για τους «δύο ελεεινούς ναυάρχους που στον απληροφόρητο κοσμάκη παρουσιάζονται σαν άνθρωποι πυγμής»«ανθρώπινες χαλκομανίες που λέγονται άρχοντές μας» (εννοεί τον Τσουδερό), «ένα κουβάρι από σκουλήκια»«πολιτικατζήδικα τερτίπια, μικρά και τριμμένα» όταν αναφέρεται σε πράξεις υπουργών. 

Αλλού αναφέρεται για ένα βράδυ που πήγε στο ''Σέπαρντ'' ότι ήταν εκεί «και οι διάφορες τσούλες της πολιτικής», ότι «είναι όλοι για κλάματα» και η«σημερινή κουζίνα» είναι η πολιτική του Παπανδρέου. «Η μερμηγκοφωλία της ΄Μπρετάνιας΄ εξακολουθεί να παραπατά χωρίς απόφαση» και «σε πιάνει η βρώμα από το λαιμό», με την «κοινωνία των ικετών» και τους «ηλίθιους [που]κρατούν τα πόστα».

Για το βασιλιά Γεώργιο λέει ότι είναι «άνθρωπος με νοημοσύνη ασφαλώς, αλλάχωρίς ρίζες στον τόπο, χωρίς πνοή, χωρίς ακτινοβολία, έρημος, αδιάφορος,απομονωμένος από το χαρακτήρα του και τις ατυχίες της ζωής του, έκαμε τίμιες εκλογές, και, μόλις σκόνταψε στις πρώτες δυσκολίες, βολεύτηκε και κόλλησε στην πιο εύκολη λύση: τη δικτατορία»(Αναφέρεται στην δικτατορία Μεταξά).

Γεώργιος ο Β και Μεταξάς, τα όργανα των Άγγλων στην Ελλάδα

Για το Μεταξά γράφει: 
«το μόνο λαϊκό στήριγμα του Μεταξά ήταν η κούραση του κόσμου. Δεν είχε λαό μαζί του, ούτε τώρα, ούτε παλαιότερα».


Στις 29 Ιανουαρίου, πεθαίνει ο Μεταξάς. Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει στα γραπτά του για όλους τους πολιτικούς που βρίσκονται στο Υπουργείο Εξωτερικών. Συγκεκριμένα, λέει ότι είναι «μωροφιλόδοξοι, βλάκες, άνθρωποι που ήταν κίτρινοι από το φόβο τους όταν πήγαινε να ξεσπάσει η καταιγίδα, κάνουν τον παλικαρά, και κορδώνουνται, και θέλουν να βρίσκουνται ολοένα στο προσκήνιο, τώρα που άλλοι πολεμούν και τους προστατεύουν».

Για το θάνατο του Μεταξά κάνει την αναφορά «πέθανε ο Μεταξάς… και μας άφησε την κοπριά του».

Τον Μάρτιο του 1941 ο Σεφέρης βρίσκεται ακόμη στην Αθήνα και στο ημερολόγιό του παραθέτει χαρακτηρισμούς πολιτικών όπως «πρόσωπα πεθαμενατζήδων, ωχρά και κίτρινα. Νευρικές φυσιογνωμίες χαρτοπαίχτη προς την αυγή, όταν έχει ρίξει την τελευταία του δεκάρα στο τραπέζι».

Στις 6 Απριλίου σημειώνεται η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα. Δέκα ημέρες μετά, στις 16 Απριλίου, έχουμε την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

Στις 21 Απριλίου υπογράφεται η συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού και στις 23 ο βασιλιάς και ο Εμμ. Τσουδερός φεύγουν για την Κρήτη, ήδη από τις 17 και 18 του Απριλίου είχαν φύγει οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες. «Ο βασιλιάς Γεώργιος με τον Τσουδερό και το Βρετανό πρεσβευτή Πάλαιρετ αναχωρούν με βρετανικό υδροπλάνο για την Κρήτη τα χαράματα της 23ης Απριλίου».

Ο Γ. Σεφέρης ενημερώνει τον υπουργό του, το Θ. Νικολούδη, πως σκοπεύει να φύγει μαζί με την κυβέρνηση. Αυτός μετά βίας θα τον πάρει μαζί του και έτσι ο Γ.Σεφέρης και η Μάρω, η γυναίκα του, θα δυσκολευτούν μέχρι να φύγουν.

Ο Σεφέρης περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στο υπουργείο. «Σε τέτοιες ώρες ούτε μια γενναία χειρονομία εδώ. Ο Νικολούδης γυρίζει από το Στρατηγείο σα να γυρίζει από ξόδι» και μερικές μέρες μετά, στις 16 Απριλίου γράφει: «Στην κυβέρνηση νεύρα. Κανένας ψύχραιμος άνθρωπος. Δεν ξέρουν καλά-καλά γιατί φεύγουν και τι θα κάνουν εκεί που θα πάνε. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, καμιά προετοιμασία. Ο αγέρας της Κρήτης είναι γι΄αυτούς βραχνάς. Ο υπουργός λογαριάζει πως θα κουβαλήσει τις δεκαπέντε τόσες κασέλες του, υπηρέτριες και τα ρέστα. Για την Υπηρεσία δε φροντίζει κανείς».

Στις 22 Απριλίου το ζεύγος Σεφέρη φθάνει στην Κρήτη, στα Χανιά, όπου εργάζεται ως γραμματέας του Νικολούδη. Επισημαίνει ότι «κάνει εντύπωση η έλλειψη κάθε πολεμικής προετοιμασίας εδώ. Η κυβέρνηση δεν έκαμε τίποτε. Ήταν το φυσικό της. Αλλά οι Άγγλοι;». 

Ο Εμμ. Τσουδερός στη νέα του κυβέρνηση κάνει υπουργούς ανθρώπους της κυβέρνησης του Μεταξά, όπως τον  Κ. Μανιαδάκη, τον Κ. Κοτζιά, το Θ. Νικολούδη, το Δ. Δημητράτο. Ο Γ. Σεφέρης αναφέρει σχετικά «οι παλιοί στυλοβάτες του καθεστώτος που είχαν εξαφανιστεί, ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια».

Τον Μάιο του 1941 λαμβάνει χώρα η μάχη της Κρήτης. Στις 20 αρχίζει η ρίψη Γερμανών αλεξιπτωτιστών στο νησί και την ίδια μέρα ο Γ. Σεφέρης φτάνει στην Αλεξάνδρεια. Το ίδιο, φυσικά, και η κυβέρνηση και ο βασιλιάς που έφυγαν μόλις άρχισε η μάχη της Κρήτης και στις 23 Μαΐου έφτασαν στην Αλεξάνδρεια.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί "έδωσαν" τη μεγαλόνησο: «αλλά δεν ήθελαν να κρατήσουν την Κρήτη, δεν ήθελαν τα νησιά, δεν ήθελαν τίποτε. Τ΄ άκουσμα μονάχα του Γερμανού τούς νέκρωνε τα νεύρα και οι περισσότεροι που ήρθαν μαζί μας δε γυρεύουν τίποτε άλλο παρά να πετύχουν μιαν ήσυχη γωνιά στο εξωτερικό για να περάσουν τις μέρες του πολέμου».

Η ''εξόριστη κυβέρνηση'' στο Κάϊρο

Ακολουθεί σχόλιο για τη φυγή της κυβέρνησης από την Κρήτη «μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήρθε η κυβέρνηση εδώ, αφού δεν είχε σκοπό να μείνει. Τώρα είναι ελεεινό να βλέπει ο κόσμος αυτή την ατμόσφαιρα φυγής».

Για τη βασιλική οικογένεια αναφέρει για τις μέρες που ταξίδευε στο πλοίο μαζί τους ότι «είναι και όλο το πριγκιπολόι που περνοδιαβαίνει ακατάπαυτα μπροστά σου. Διάφοροι ρωτιούνται αν πρέπει κάθε φορά να υποκλίνονται». «Πλάι μας μαζεύτηκε σιγά-σιγά η βασιλική οικογένεια, πρίγκιψ Γεώργιος και πρ. Μαρία στην αρχή, ο Παύλος κι έπειτα ο Βασιλιάς. Μιλούν μεταξύ τους αγγλικά, γαλλικά και λίγα ελληνικά, κάποτε. Θα είμαστε, υποθέτω, γι αυτούς, οι ιθαγενείς». Για το ταξίδι της οικογένειας στο Λονδίνο σχολιάζει: «μεθαύριο θα πάνε στο Λονδίνο ο Βασιλιάς και οι τραπεζίτες. Θα φροντίσουν να είναι “προ παντός μετριόφρονες” και θα συνεχίσουν την πολιτική των υψηλών συγγενειών ή της κατεργαριάς. Ας πάνε στο καλό μία ώρα αρχύτερα».

Η βασιλική οικογένεια

Όπως αναφέρει και ο Πρ. Παπαστράτης «η βασιλική οικογένεια και η κυβέρνηση αποφασίζουν να ταξιδέψουν κάνοντας το γύρο της Αφρικής,δηλώνοντας ότι δεν βιάζονται και ότι ήθελαν να έχουν τις οικογένειές τους μαζί. Τελικά ο βασιλιάς και η κυβέρνηση Τσουδερού φτάνουν στην Αγγλία στις 23/9/1941 τρεις μήνες περίπου από τότε που αποχώρησαν από το Κάιρο».


Στις 16 Δεκεμβρίου 1942 ο Γ. Σεφέρης γράφει στο ημερολόγιό του για τους Άγγλους ότι γι αυτούς «δεν λογαριάζουμε περισσότερο από τους τρόφιμους ενός στρατοπέδου προσφύγων, και τους δικούς μας ταγούς τους κυβερνά πάντα ο φόβος μην προκαλέσουν δυσμένειες…»

Οι Άγγλοι χρηματοδοτούν και οργανώνουν το ΕΑΜ

Ο Σεφέρης ασκεί κριτική για τα όπλα που δίνουν οι Άγγλοι στο ΕΑΜ στη Σάμο, «οι Άγγλοι αρνιούνται να δεχτούν την πρόταση της κυβέρνησης να στείλει αξιωματικό και να κάνει ταχτική στρατολογία και δίνουν όπλα στους αντάρτες, όλους ΕΑΜίτες  που από 500 στις μέρες της κατοχής έγιναν τώρα καθώς λένε, 2.000. Και οι ασυναρτησίες πληρώνουνται ακριβά, όπως πληρώνουμε τώρα την ασυνάρτητη οργάνωση του ανταρτοπόλεμου στην Ελλάδα. Ρωτιέται κανείς γιατί δεν τους τα χτυπάει στα μούτρα Βασιλιάς και Κυβέρνηση, αφού μας έχουν καταντήσει στο τελευταίο σκαλί του εξευτελισμού»


Για τα Τάγματα Ασφαλείας όμως έχει άλλη άποψη, ότι: «δεν πρέπει να ξεχνούμε πως είναι πατριώται αξιωματικοί σ΄ αυτά (Διάμεσης, Δερτιλής)».

Για τη σφαγή του 5/42 και του Δημητρίου Ψαρρού γράφει: 

«Τον Ψαρρό τον έγδαραν για να μαρτυρήσει που έχει κρυμμένες τις λίρες.Τους ανθρώπους που έπιασαν μαζί του τους ξέκαμαν σιγά σιγά βιδώνοντάς τους βίδες στους κροτάφους. Διηγούνται και άλλα περιστατικά αυτού του περιβολιού των βασανιστηρίων: ρίξιμο ανθρώπων σε ξεροπήγαδα κι έπειτα ασβέστη και νερό. Αργοί ακρωτηριασμοί. Τη μια μέρα με διακοπές. Σταμάτημα ως την άλλη μέρα. Και συνέχεια με τον ίδιο ρυθμό, όσο να θάψουν τον μισοπεθαμένο, που ανασαίνει ακόμη. Σκηνές όπου οι άβγαλτοι υποχρεώνουνται να δώσουν κι αυτοί μια μαχαιριά στο νεκρό για να μοιραστούν την ευθύνη του αίματος. Ξεκοιλιάσματα και τύλιγμα των άντερων στα κεφάλια των θυμάτων… αυτά λένε οι μισοί που υπέγραψαν το «εθνικό συμβόλαιο» του κ. Παπανδρέου, εναντίον των άλλων μισών που υπέγραψαν επίσης το «εθνικό συμβόλαιο» του κ. Παπανδρέου. Οι μισοί, καθώς λένε οι άλλοι μισοί, τα έκαναν αυτά. Και μπροστά σε τούτη τη φρίκη που βεβαιώνουν πως είναι ολόγυμνη η αλήθεια, παζαρρεύουν, ραδιουργούν, λογαριάζουν θέσεις και υπουργεία. Και όλα μπερδεύουνται, και όλα θολώνουν και χάνουνται σ΄ ένα βραχνά. Στο μεταξύ τα μικρά παιδιά, οι έφηβοι στην Ελλάδα γυρίζουν τη νύχτα με τα πιστόλια και χτυπιουνται. Είμαι βουτηγμένος σήμερα, βιολογικά, ως τα ρουθούνια μέσα σ΄ αυτό το φονικό»



Για τον Εμμ. Τσουδερό:  «ξυπνώντας σήμερα το πρωί, ένα μότο για τον Τσουδερό: ΄διάλυε για να κυβερνάς΄. Το όπλο του είναι η αποσύνθεση. Κάθε του πράξη μυρίζει πτωμαϊνη» και αλλού: «βιολογικά μου κάνει την εντύπωση –ακριβώς- ενός υπέρογκου χαμωλέοντα με μαύρο καπέλο»

 Ο Παπανδρέου

Για τον Παπανδρέου 

Γράφει ότι στους δημοσιογραφικούς κύκλους τον Παπανδρέου τον αναφέρουν ως«straw-man» (αχυράνθρωπος). Επίσης ότι: «ο Παπανδρέου, φορώντας τις παρωπίδες του Καΐρου, δεν καταλαβαίνει τίποτε, ακούει ό,τι του πει ο Leeper, σα να ήταν η Αγία Γραφή, ρητορεύει και κάνει μαλαγανιές βλαχοδημάρχου». 

«Ρητορεύει σα μεθυσμένος» συνεχίζει να γράφει για τον Παπανδρέου «είναι φρίκη να σκέπτεται κανείς με πόση επιπολαιότητα κρίνουνται τα πιο σπουδαία εθνικά μας ζητήματα», «η ανικανότητα και η μυωπία των ανθρώπων που μας κυβερνούν έχει μια διαλυτική δύναμη που δεν θα το πίστευα πως είναι τόσο μεγάλη».
πηγή αποσπασμάτων

Ο Σεφέρης το  1951 τοποθετείται Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Λονδίνου.Όπως καταμαρτυρά ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος (το μεταφέρουμε με δικά μας λόγια):

«Υπάρχει κάτι που δεν τιμά τον νομπελίστα ποιητή μας, Γιώργο Σεφέρη. Ο Σεφέρης, πριν από το 1955, διορίστηκε πρέσβης μας στην Αγγλία. Εκείνο τον καιρό είχε δημοσιεύσει μια ποιητική συλλογή, στην οποία είχε δώσει τον τίτλο,“Κύπρον ού μ’ εθέσπισεν” (σ.σ. «Στην Κύπρο που μου ορίστηκε να ανήκω») και είναι δανεισμένος από την αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη, “Ελένη”. Η βασίλισσα της Αγγλίας, σε συνάντηση που είχε με τον Σεφέρη, με την ανάληψη των καθηκόντων του – όπου παρευρισκόταν και ο μεγάλος Άγγλος ποιητής Τόμας Έλιοτ – του εκμυστηρεύτηκε πως διαβάζει τα έργα του και της αρέσουν πολύ, αλλά την ενοχλεί ιδιαίτερα αυτός ο τίτλος. Σημειώστε πως η Κύπρος εκείνο τον καιρό βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία. 

Η Ελισάβετ Β΄

Ο Σεφέρης, αντί να διαμαρτυρηθεί, έσπευσε αμέσως να αλλάξει τον τίτλο. Παρότι τα βιβλία του είχαν ήδη διανεμηθεί στα βιβλιοπωλεία, ζήτησε από τον εκδοτικό οίκο την άμεση απόσυρσή τους, όπερ και εγένετο. Κατόπιν σκίστηκαν τα πρώτα φύλλα των αντιτύπων και τυπώθηκε νέο εξώφυλλο με τίτλο, “Ημερολόγιο Καταστρώματος…”. Αυτή είναι μια πράξη αχαρακτήριστη και μη πατριωτική. Συνέβαλε βέβαια στη συνέχεια στο να τον υποστηρίξει με θέρμη η βασίλισσα στην υποψηφιότητά του για το Νόμπελ Λογοτεχνίας»
πηγή

Το 1957 γίνεται πρέσβης της Ελλάδος στην Αγγλία ενώ λίγο αργότερα αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Το 1962 εγκαταλείπει την Ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο και τίθεταιεις την διάθεσιν του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών. Το 1963  βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών. Το 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον. Η αδερφή του, Ιωάννα Σεφεριάδη, παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τσάτσο  (πρόεδρος της Δημοκρατίας 1975 - 1980), ο οποίος το 1980 έλαβε το βραβείο Κουντενχόβε - Καλλέργη.

Ristorante Verona

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Ομιλία του Pedro Varela, με θέμα: "Επαναστατική Ηθική"




Ο Pedro Varela, εκδότης και ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου στη Βαρκελώνη, συγγραφέας και ηγέτης του CEDADE (στο οποίο ανήκε και ο  Leon Degrelle) από το 1978 έως 1993 -ο οποίος, όπως είναι γνωστό, υφίσταται συνεχώς διώξεις για τα βιβλία που εκδίδει, έχει, μάλιστα φυλακιστεί, του έχουν κατασχέσει τα βιβλία, του έχουν κλείσει το βιβλιοπωλείο- έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία στο Λονδίνο με θέμα: "Επαναστατική Ηθική: Γιατί η Ομορφιά έχει σημασία και πώς να εκπαιδεύσεις τη νεολαία ώστε να σφυρηλατήσει τον αναγκαίο χαρακτήρα για το μέλλον: επιστρέφοντας στη φύση, επιστρέφοντας στην πίστη". Ο Πέντρο Βαρέλα έχει γράψει, επίσης, ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο με αυτόν τον τίτλο ("Επαναστατική Ηθική").


Πηγή: elcasopedrovarela.wordpress.com
Υπότιτλοι - Συγχρονισμός: Γαλάνης Φώτιος 
YouTube: Sturm Abteilung


Ristorante Verona

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: ROBERT BRASILLACH, «ΣΕΝΙΕ»



Στο κελί των μελλοθάνατων στη φυλακή της Φρεν, λίγες ημέρες πριν από την εκτέλεσή του, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ «επιστρέφει» στον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ που δολοφονήθηκε στη γκιλοτίνα τον Ιούλιο του 1794, από τους δημοκράτες επαναστάτες, λόγω των αντεπαναστατικών πολιτικών γραπτών του. Αισθάνεται ότι αν και άρχισαν διαφορετικά, η πορεία τους προς το τέλος είναι κοινή. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, η «αιώνια επιστροφή» καθώς λέει, «έφερε παρόμοιες περιστάσεις» και τώρα είναι εκείνος που βαδίζει προς τον θάνατο εξαιτίας των δικών του πολιτικών γραπτών. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, σκέφτεται, οι ομοιότητες ανάμεσα στην εποχή της Τρομοκρατίας και στην εποχή της Κάθαρσης είναι τόσες, που, θαρρείς, πως μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει… Κι έτσι ο Μπραζιγιάκ, ανιχνεύοντας τη ζωή και την πορεία τού Αντρέ Σενιέ προς τον θάνατο, πορεύεται συγχρόνως τον δικό του δρόμο προς το τέλος, νιώθοντας πως δεν είναι μόνος, πως αυτός είναι ο δρόμος που από τα αρχαία χρόνια παίρνουν αυτοί που θυσιάζονται για τις ιδέες τους και για το κοινό καλό.
Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.