Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ: ROBERT BRASILLACH, «ΣΕΝΙΕ»




   Στο κελί των μελλοθάνατων στη φυλακή της Φρεν, λίγες ημέρες πριν από την εκτέλεσή του, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ "επιστρέφει" στον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ που δολοφονήθηκε στη γκιλοτίνα τον Ιούλιο του 1794, από τους δημοκράτες επαναστάτες, λόγω των αντεπαναστατικών πολιτικών γραπτών του. Αισθάνεται ότι αν και άρχισαν διαφορετικά, η πορεία τους προς το τέλος είναι κοινή. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, η "αιώνια επιστροφή" καθώς λέει, "έφερε παρόμοιες περιστάσεις" και τώρα είναι εκείνος που βαδίζει προς τον θάνατο εξαιτίας των δικών του πολιτικών γραπτών. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, σκέφτεται, οι ομοιότητες ανάμεσα στην εποχή της Τρομοκρατίας και στην εποχή της Κάθαρσης είναι τόσες, που, θαρρείς, πως μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει... Κι έτσι ο Μπραζιγιάκ, ανιχνεύοντας τη ζωή και την πορεία τού Αντρέ Σενιέ προς τον θάνατο, πορεύεται συγχρόνως τον δικό του δρόμο προς το τέλος, νιώθοντας πως δεν είναι μόνος, πως αυτός είναι ο δρόμος που από τα αρχαία χρόνια παίρνουν αυτοί που θυσιάζονται για τις ιδέες τους και για το κοινό καλό. 
     72 χρόνια έχουν περάσει από την εκτέλεση του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, χρόνια επίμονης προσπάθειας να ξεχαστεί το όνομά του ή να σπιλωθεί. Παρ’ όλα αυτά αρκεί η απλή αναφορά σε αυτόν για να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων. 
    72 χρόνια μετά, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του τελευταίου βιβλίου που έγραψε στη φυλακή της Φρεν, στο κελί των μελλοθάνατων, έχοντας στα πόδια αλυσίδες, με τίτλο «Σενιέ» («Chénier»). Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.

Πηγή: Thulebooks.gr

RV

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

ΜΝΗΜΗ ROBERT BRASILLACH


Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες (μετάφραση από τα γαλλικά: Εβίνα Τσαγκαράκου)

    Σαν σήμερα πριν από 72 χρόνια, στις 9.38 το πρωί, εκτελέστηκε στο Παρίσι, στο φρούριο Montrouge, από τις δυνάμεις της «Κάθαρσης», από τους απογόνους των τρομοκρατών που είχαν δράσει με ανάλογο τρόπο κατά τη γαλλική επανάσταση, ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ευρώπης, ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Robert Brasillach. Το «έγκλημά» του ήταν τα  άρθρα που είχε γράψει υπέρ της συνεργασίας με τους Γερμανούς, καθώς πίστευε, όπως πολλοί συμπατριώτες του και, κυρίως, όπως πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, στην collaboration. Σε αυτά τα άρθρα αποκαλυπτόταν πλήρως και η ιδεολογία του. Επέδειξε ασύγκριτο θάρρος και αξιοπρέπεια στη δίκη-παρωδία αλλά και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στη δίκη του, όταν ανακοινώθηκε η καταδίκη του σε θάνατο, και ενώ το πλήθος αντιδρούσε με φωνές και απειλές κατά των δικαστών, εκείνος απάντησε δυνατά «Τιμή μου». Και λίγες ημέρες μετά, εκείνο το παγωμένο πρωινό της 6ης Φεβρουαρίου 1945,  όταν τον έδεσαν σε έναν πάσσαλο, αρνήθηκε να του δέσουν και τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό. Είχε πει: «Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρίσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».  Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του  Πιέρ-Αντουάν Κουστώ ‒ο οποίος είχε καταφύγει στο Ζιγκμαρίνγκεν της Γερμανίας‒ από τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio-Patrie όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του: «Σκότωσαν τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, τόλμησαν να το κάνουν. Σκότωσαν έναν από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους της εποχής μας, από τους πιο ευφυείς, από αυτούς που τιμούσαν περισσότερο τα γαλλικά γράμματα και τη Γαλλία. Ο Στρατηγός ντε Γκωλ τον δολοφόνησε… Οι Εβραίοι απαίτησαν το αίμα αυτού του δίκαιου ανθρώπου». 


    72 χρόνια έχουν περάσει, χρόνια επίμονης προσπάθειας να ξεχαστεί το όνομά του ή να σπιλωθεί. Παρ’ όλα αυτά αρκεί η απλή αναφορά σε αυτόν για να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων.
    72 χρόνια μετά, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του βιβλίου που έγραψε στη φυλακή της Φρεν, στο κελί των μελλοθάνατων, με τίτλο «Σενιέ» («Chénier»). Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.



Ristorante Verona


ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ «HELLSTORM Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ» ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ

 
Βασισμένο στο βιβλίο του Michael Thomas Goodrich :  Hellstorm: The Death of Nazi Germany, 1944-1947



Σκηνοθέτης: Kyle Hunt
Συγγραφείς: Thomas Goodrich, Kyle Hunt 
Υπότιτλοι - Συγχρονισμός: Γαλάνης Φώτιος


Το είδαμε εδώ
Πηγή: Sturm Abteilung

Ristorante Verona


Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Ίων Δραγούμης, ο μπολσεβίκος


Δραγούμης

Του Σωτήρη Αντωνακόπουλου 

1917: Με τις ευλογίες των Σοφών της Σιών ο πρώτος μεγάλος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη, με τη φυλή μας να σφαγιάζεται στα χαρακώματα του Βερντέν και του Σομμ. Την ίδια εποχή, ο Ελληνικός στρατός δίνει μάχες στη Μακεδονία. Ο Ίων Δραγούμης είναι εξόριστος στο Αιάκειο της Κορσικής, από το βενιζελικό καθεστώς. 

Η φωτιά καίει την Ευρώπη από άκρη σ' άκρη, αλλά τον ''πατέρα του ελληνικού Εθνικισμού'' τον καίει μια άλλη φωτιά, η ανάμνηση της Πηνελόπης Δέλτα, γι' αυτό από την αρχή της εξορίας του θα ξεκινήσει να γράφει ένα ερωτικό μυθιστόρημα με σαφείς υπαινιγμούς στη σχέση τους (1). 

Ο Δραγούμης στο Αιάκειο 

Στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο ''Κοντινεντάλ'', στο Αιάκειο, η υπόλοιπη παρέα βασιλοφρόνων απαρτίζεται από τον Μεταξά, τον Γούναρη, τον Πεσματζόγλου, τον στρατηγό Δούσμανη και άλλες πολιτικές φυσιογνωμίες της βασιλικής παράταξης. 




Οι Έλληνες εξόριστοι της Κορσικής στο ξενοδοχείο που έμεναν στο Αιάκειο (1917).



Ένα συνηθισμένο απόγευμα στο σαλόνι του ''Κοντινεντάλ'' ο Δραγούμης θα ανάψει τη συζήτηση ανάμεσα στην παρέα, καθώς οι εξελίξεις στη Ρωσία με τον Κερένσκυ να ανοίγει τον δρόμο στην επανάσταση θα κάνει τον Δραγούμη να λάβει το μέρος των επαναστατών (2) και τον Δούσμανη να εξοργίζεται και να φωνάζει χαρακτηριστικά: 

''Δεν είναι δυνατόν, Ίων, να υπερασπίζεσαι τους μπολσεβίκους''. 

Ο  Ίων Δραγούμης έχει διαλέξει όμως τον δρόμο του και θα σημειώσει λίγο αργότερα στο ημερολόγιό του (3): 

''Νιώθω την ανάγκη να συνασπισθούν οι εργάτες κι οι εργάτισσες για να πετύχουν μεγαλύτερα μεροδούλια και λιγότερες ώρες δουλειάς. Άλλοτε η αντιπάθειά μου για τον σοσιαλισμό μ' έκανε να κλείνω τα μάτια στη δυστυχία των ανθρώπων. Μα τώρα ξέρω καλύτερα τον κόσμο''. 


Πλέον ο Δραγούμης θα πιστεύει ότι ξέρει καλύτερα τον κόσμο και θα μπορεί να ευαγγελίζεται τους σοσιαλιστικούς παραδείσους.

1918: Στο Αιάκειο, ένα χρόνο μετά, ο Δραγούμης θα ολοκληρώσει το ερωτικό του μυθιστόρημα (4). Η νίκη των μπολσεβίκων έχει επίσης ολοκληρωθεί και ο Ίων εκστασιασμένος θα σημειώσει στο ημερολόγιό του (5): 

''Οι Ρώσοι -όπως το περίμενα- πάνε να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο, τη σοσιαλιστική δημοκρατία. Βέβαια η ιδέα δεν πρωτοήρθε σ' αυτούς. Την πήραν απ' τον Μαρξ. Μα αυτοί πρώτοι την εφαρμόζουν κι όλο γυρεύουν κάτι καινούργιο και φτιάχνουν. Είναι έτοιμοι για κάθε πρωτοτυπία''. 


Κι έπειτα από αυτήν την ανάλυση, ο Δραγούμης θα αποφασίσει να μάθει ρωσικά (!) όπως θα ανακοινώσει στον Μεταξά (6), στο σαλόνι του ''Κοντινεντάλ'' δηλώνοντας για την απόφασή του: 

''Γενικά δεν με ενδιαφέρει το χθες. Μ' ενδιαφέρει το αύριο''. 

Το αύριο του Ίωνα Δραγούμη είναι ο κομμουνισμός.


1919: Ο πόλεμος στην Ευρώπη μπορεί να έχει τελειώσει, αλλά στην Ουκρανία συνεχίζεται  η προσπάθεια να νικηθεί η Σοβιετική Ρωσία από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Η Ελλάδα συμμετέχει με τρεις μεραρχίες στην Οδησσό. Την ίδια ώρα ο Δραγούμης -αυτή τη φορά εξόριστος στη Σκόπελο- στις 14 Μαρτίου γράφει στο ημερολόγιό του (7): 

''Διαβάζω με πάθος την Ουμανιτέ (8). Γιατί τούτο το ενδιαφέρον; Επειδή ξεσκεπάζει όλα τα ψέματα των ιμπεριαλιστών του καπιταλισμού''. 


Και πιο κάτω, γράφει για τον κομμουνισμό: 

''Αναποδογυρίζει τα καθεστώτα και τις παραδεγμένες αντιλήψεις που τις βαρέθηκα - ίσως γιατί τις είχα κι εγώ και γιατί τώρα με βλάπτουν κι εμένα. Και μόνο η ανατροπή αυτή μ' αρέσει. Αδιάφορα αν και το νέο καθεστώς που θέλει να εγκαταστήσει έχει κι αυτό το ψέμα μέσα του. Μ' αρέσει γιατί αναποδογυρίζει ένα ψέμα''.


Μεγάλο ενδιαφέρον έχει ακόμα  ο ιδεολογικός απολογισμός του ''μεγάλου ιδεολόγου των Ελλήνων εθνικιστών'' στις 6 Απριλίου 1919 στο ημερολόγιό του (9): 

''Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως και τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια petition de principe στον νασιοναλισμό, μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο.Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Και σ' αυτό πρέπει να βάλω une petition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barres. Στη δεύτερη Τολστόι, Rousseau(10), Κροπότκιν (11), Gide (12). Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη, Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barres στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ' ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν (13) δεν κάνουν άλλο παρά  να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους (...)".

Μπακούνιν και Κροπότκιν

Είναι γεγονός ότι και τα σύγχρονα ιδεολογικά παιδιά του Ίωνα Δραγούμη δεν απέχουν καθόλου σε σύγχυση από τον ίδιο. Αρχηγός των Ελλήνων εθνικιστών στην Ελλάδα υμνεί τον Τσε Γκεβάρα σε τηλεοπτικά πάνελ, ενώ άλλοι γράφουν επικά άρθρα για τον επαναστάτη Τσε. Άλλοι θαυμάζουν τον Άρη Βελουχιώτη, ενώ άλλοι εγκωμιάζουν τον Κορνήλιο Καστοριάδη στα βιβλία τους. Άλλοι ψυχικά διαταραγμένοι "γιαλαντζί" εθνικοσοσιαλιστές έχουν πρότυπο έναν "εθνικο-αναρχικό" αντιναζί που συνηθίζει να σφίγγει τα χέρια με ραββίνους, ενώ άλλοι περιμένουν να απλώσει το χέρι του ο Πούτιν την ώρα που αυτός κάνει παρέλαση προς τιμήν της μεγάλης νίκης των μπολσεβίκων.  


Κάπου εδώ όμως, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο, προς πάσα κατεύθυνση, Σας χαρίζουμε το δουλοπρεπές "Όχι" του Μεταξά σας, την ακροδεξιά σαπίλα σας, τον κούφιο εθνικιστικό σας ''χώρο'' και το μπολσεβικικό δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες σας. Σας χαρίζουμε και τον Ίωνα Δραγούμη μαζί με την επιθυμία του για την ανατολική ομοσπονδία με τους Οθωμανούς, μαζί με τον μίζερο κοινοτισμό και γοητευτικό βίο από το κρεβάτι της Δέλτα μέχρι το κρεβάτι της Μαρίκας Κοτοπούλη. Δεν σας χαρίζουμε και κρατάμε περήφανα τα ιερά λάβαρα του Εθνικοσοσιαλισμού και συνεχίζουμε πιστοί στις αρχές και στις αξίες του Αδόλφου Χίτλερ. 



(1) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 196
(2) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 197
(3) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 199
(4) Ίων Δραγούμης, Σταμάτημα
(5) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 212
(6) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 212
(7) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ.218
(8) Ουμανιτέ: Μαρξιστική εφημερίδα, ιδρύθηκε από τον Γάλλο σοσιαλιστή και φιλειρηνιστή πολιτικό Ζαν Ζωρές, ο οποίος δολοφονήθηκε από εθνικιστή συμπατριώτη του λόγω αντίθεσής του στον πόλεμο.
(9) Φύλλα ημερολογίου, Ίων Δραγούμης 6-04-1919
(10) Ζαν Ζακ Ρουσσώ: Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Οι πολιτικές του απόψεις επηρέασαν τη Γαλλική επανάσταση, την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας και την ιδεολογία του Εθνικισμού.
(11) Πιοτρ Κροπότκιν: Εξέχων Ρώσος αναρχικός και ένας από τους πρώτους θεωρητικούς του αναρχοκομμουνισμού.
(12) Αντρέ Ζιντ: Γάλλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ομοφυλόφιλος, καταδικάστηκε για παιδεραστία του δεκαπεντάχρονου γιου στενού του φίλου.
(13) Μιχαήλ Μπακούνιν: Ρώσος θεωρητικός του αναρχισμού που με τα γραπτά και τον βίο του λειτούργησε ως σημείο αναφοράς στην ιστορία του αναρχικού κινήματος.

Πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

30 Ιανουαρίου 1933



Aπό το διάγγελμα του Φύρερ μέσω ραδιοφώνου προς τον γερμανικό λαό την 1η Φεβρουαρίου 1933: 

"Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν από τη δυστυχή εκείνη ημέρα που ο γερμανικός λαός, τυφλωμένος από τις υποσχέσεις που του δίνονταν τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ξέχασε τις υψηλότερες αξίες του παρελθόντος μας, του Ράιχ, της τιμής και της ελευθερίας, και, έτσι, έχασε τα πάντα. Από τότε, από εκείνες τις ημέρες της προδοσίας, ο Παντοδύναμος απέσυρε τη θεία χάρη Tου από το έθνος μας [...] Το έργο που πρέπει να εκπληρώσουμε είναι το πιο δύσκολο που είχε ποτέ Γερμανός πολιτικός να επιτύχει. Αλλά έχουμε απεριόριστη πίστη στο έθνος μας και στις αιώνιες αξίες του. Εργάτες, αγρότες και η μεσαία τάξη πρέπει να ενωθούν και να συμβάλουν στη δημιουργία του νέου Ράιχ. Το πρώτο και υπέρτατο καθήκον της Εθνικής Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της ενότητας του πνεύματος και της βούλησης του γερμανικού λαού. Θα διαφυλάξει και θα υπερασπιστεί τα θεμέλια της δύναμης του έθνους μας. Θα προστατεύσει τον Χριστιανισμό ως τη βάση της ηθικής μας, και την οικογένεια ως το κύτταρο του έθνους και του κράτους μας. Θα σταθεί υπεράνω τάξεων και κοινωνικών καταστάσεων και θα επαναφέρει στη συνείδηση του λαού μας την φυλετική και πολιτική ενότητα και τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτή. Οι βάσεις της εκπαίδευσης της γερμανικής νεολαίας θα είναι ο σεβασμός για το σπουδαίο παρελθόν μας και η περηφάνεια για την παράδοσή μας. Ως εκ τούτου, θα κηρύξει αμείλικτο πόλεμο στον πνευματικό, πολιτικό και πολιτιστικό μηδενισμό. Η Γερμανία δεν πρέπει και δεν θα βυθιστεί στην κομμουνιστική αναρχία. 




[...] Εμείς, η κυβέρνηση, έχουμε ευθύνη απέναντι στη γερμανική ιστορία να συστήσουμε έναν κατάλληλο εθνικό φορέα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε επιτέλους την παραφροσύνη των τάξεων και της πάλης μεταξύ τους. Δεν αναγνωρίζουμε τις τάξεις αλλά μόνο τον γερμανικό λαό, τα εκατομμύρια των αγροτών, των πολιτών, των εργατών που είτε θα ενωθούν και θα ξεπεράσουν αυτή την εποχή της εξαθλίωσης είτε θα υποκύψουν σε αυτή. [...] Τα μαρξιστικά κόμματα και οι οπαδοί τους είχαν 14 χρόνια για να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Το αποτέλεσμα είναι ένας σωρός ερειπίων. Εμάς, γερμανικέ λαέ, δώσε μας 4 χρόνια και κρίνε μας μετά..."




Τέσσερα χρόνια, μετά στη επετειακή ομιλία του, ενθυμούμενος τα παραπάνω, ο Φύρερ είπε:

"...
Σίγουρα κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η πιο μεγαλειώδης επανάσταση σάρωσε σαν θύελλα τη Γερμανία. Ποιος θα μπορούσε να συγκρίνει αυτή τη νέα Γερμανία με εκείνην της 30ής Ιανουαρίου, τέσσερα χρόνια πριν, όταν έδωσα τον όρκο μου πίστης μπροστά στον αξιοσέβαστο Πρόεδρο του Ράιχ;

Μιλώ για την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση.  [...]
Γιατί η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν από μόνη της μια επανάσταση στην παράδοση των επαναστάσεων.

[...] Το κύριο ζήτημα στο Εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα είναι να καταργήσουμε τη φιλελεύθερη αντίληψη περί του ατόμου και τη μαρξιστική έννοια για την ανθρωπότητα και να την αντικαταστήσουμε με την εθνοφυλετική κοινότητα, που έχει τις ρίζες της στη γη και τα μέλη της συνδέονται μεταξύ τους από τον δεσμό του κοινού τους αίματος. "

πηγή


Ristorante Verona


Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Η παιδεία του Εθνικοσιαλισμού στην Ευρώπη


Σύνθημα (Signal) τεύχος 11-1944


Η τύχη της Ευρώπης εξαρτάται από την αμυντική δύναμη της Γερμανίας. Η δύναμις δε αυτή δεν είναι μόνο υλική αλλά και πνευματική. 



Κατά ανάγκη πρέπει να ληφθεί υπ΄όψιν το κύριο πρόβλημα της εποχής μας, ο σοσιαλισμός. 


Προκειμένου λοιπόν περί του ερωτήματος 
Η Ευρώπη έτσι...





Ο πλούτος και η αθλιότης απλώνεται ως σύμβολον της ελλείψεως ισορροπίας μεταξύ της οικονομικής και κοινωνικής οργανώσεως της χώρας. Επειδή το συσσωρευθέν διεθνές κεφάλαιο δεν θέλει να επιλύσει το πρόβλημα της κοινωνικής κρίσεως δια του σοσιαλισμού, προσπαθεί να στρέψη τάς εσωτερικάς εντάσεις προς το εξωτερικόν και ούτω να ενισχύσει έτσι περισσότερο την δύναμη του.

Ο κεφαλαιοκρατισμός τείνει προς τον πόλεμο.


Υπό αυτές της συνθήκες, η εμπιστοσύνη του λαού κλονίζεται και ο λαός διασπάται σε δυο κομμάτια - το ένα θέλει να βλέπει το κράτος προστατευόμενο και το άλλο θέλει να εξεγερθεί εναντίον του. Λόγω αυτής της εμφύλιας διάσπασης, το έθνος ως παράγοντας διαμόρφωσης της ιστορίας εκμηδενίζεται.


Ή η Ευρώπη έτσι;



Εις ένα σοσιαλιστικό όμως κράτος όπως το Γερμανικό δέν υπάρχει ψυχολογική δυστυχία και ελλείπουν οι οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες ωθούν προς τον ιμπεριαλισμό.

Αντιθέτως μάλιστα ενδιαφέρεται να διατηρήσει την κοινωνική ισορροπία που επέτυχε παρά να την διακινδυνεύσει δια κατακτήσεων πέρα της φυσικής του σφαίρας. Ταυτοχρόνως έχει μεγάλας εσωτερικάς υποχρεώσεις, οι οποίες δεν του επιτρέπουν να συγκεντρώσει επιθετικάς δυνάμεις. Ο σοσιαλισμός απαιτεί ειρήνην. Ένας ελεύθερος λαός με μία ελεύθερη οικονομία σε μία ελεύθερη χώρα.

Η εθνική κοινότητα



Δια να κατανοήσουμε την φύση του γερμανικού σοσιαλισμού πρέπει πρώτα να γνωρίσω μεν την έννοιαν που δίδεται εις τον όρον εργάτης. Εργάτης είναι ο κάθε εργαζόμενος χωρικός, επιστήμων, έμπορος, μηχανικός, καλλιτέχνης, βιοτέχνης, ιατρός, υπάλληλος κ.τ.λ. Το πρόβλημα μιας τάξεως που εγείρει αξιώσεις έναντι μιας άλλης τάξεως είναι παρελθοντολογία. Όλοι έχουν καθήκοντα και δικαιώματα.


Ο σοσιαλισμός αυτός δεν δύναται να στερηθεί ουδενός και δεν μπορεί να παραβλέψει κανένα. Μόνον η συμβουλή πάντων εξυπηρετεί πάντας. Όπως δε ή σύγχρονος επιστήμη εγκατέλειψε το έδαφος της υλιστικής κοσμοθεωρίας και διαπίστωσεν ότι το μέρος εντάσσεται εις το όλον, ούτω και ο γερμανικός σοσιαλισμός ίσταται υπεράνω αντιθέσεων εξ υπηρετών ούτω την ολότητα. Αυτός είναι ο κανών δια αυτήν.


Ο Γερμανικός σοσιαλισμός δεν βασίζεται επάνω σε δικαιώματα (εκτός του δικαιώματος της εργασίας) αλλά ξεκινά από καθήκοντα.

Ποτέ δεν σού λέγει: φτωχός είσαι, πάρε και  εσύ κάτι. Αλλά σού τονίζει: είσαι γερός και δυνατός, δούλεψε λοιπόν και θα βγεις κερδισμένος. Λοιπόν φίλε μου τα δικαιώματα που παρέχει  ο Γερμανικός σοσιαλισμός είναι: εργασία,  δημιουργία, κέρδος, άνοδος.


Οι εργάτες δεν εγκατέλειψαν ποτέ τον Χίτλερ, αλλά οι ανώτερες τάξεις το έκαναν. Ο Χίτλερ εξέθεσε την ιδέα του για συνεργασία των τάξεων ως απάντηση στον κομμουνισμό με τα εξής λόγια:

''Η συνεργασία των τάξεων σημαίνει πώς οι κεφαλαιοκράτες δεν θα μεταχειρισθούν ποτέ τους εργάτες ως απλές οικονομικές παραμέτρους. Το χρήμα είναι ένα μόνο μέρος της οικονομικής ζωής μας και οι εργάτες είναι πολύ περισσότερο από μηχανές στις οποίες κάποιος πετά έναν μισθό κάθε εβδομάδα. Ο πραγματικός πλούτος της Γερμανίας είναι οι εργάτες της.''


Ο Χίτλερ αντικατέστησε τον χρυσό με την εργασία ως θεμέλιο της οικονομίας του. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν το άκρον αντίθετο του κομμουνισμού. Και την εκλογή του Χίτλερ ακολούθησαν τέτοια επιτεύγματα. Είναι φανερό ότι ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα όπως ο εθνικοσοσιαλισμός θα ερχόταν σε σύγκρουση με τα εγωιστικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. 

Ο Χίτλερ ξεκαθάρισε ότι ο έλεγχος του χρήματος δεν έδινε το δικαίωμα σε κανέναν να εκμεταλλεύεται άπληστα μια ολόκληρη χώρα, διότι η χώρα κατοικείτο και από άλλους ανθρώπους, εκατομμύρια ανθρώπους και οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς και χωρίς φόβο.


Καπιταλισμός και κομμουνισμός είχαν κατατρομάξει από το παράδειγμα (τρίτου δρόμου) που έδειχνε ο Εθνικοσοσιαλισμός στους λαούς. Η απειλή υπάρξεως του ήταν θανάσιμη, διότι ο εθνικοσοσιαλισμός προέβαινε σε επιτυχημένη νέα σύνθεση της ατομικής πρωτοβουλίας και του κεφαλαίου με την κοινωνική πολιτική και αντικαθιστούσε επιτυχώς την έννοια της πάλης των τάξεων με την έννοια της συνεργασίας των τάξεων σφυρηλατώντας έτσι την κοινωνική ενότητα και κόβοντας τους τον δρόμο.


Όλες αυτές οι κοινωνικές βελτιώσεις δεν άρεσαν στο κατεστημένο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι διεθνείς  τραπεζίτες ανησυχούσαν. Αλλά ο Χίτλερ κράτησε (σθεναρή) αποφασιστική στάση απέναντι τους. Οι επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να έχουν κέρδη, αλλά μόνον όταν οι εργαζόμενοι αμείβονται καλά και μπορούν να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια.


Οι άνθρωποι και όχι τα κέρδη έρχονται πρώτα

 H ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΕΝΕΑ


Η παιδεία του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία
      Οι ζωτικοί νόμοι της νεολαίας μας  

Έκαστη γενεά είναι ο φορεύς της εποχής της. Εμείς οι σημερινοί ήμεθα οι ερχόμενοι, όταν εξεράγει ο πόλεμος η μοίρα ηθέλησε να σφραγιστούν εις τα πρόσωπα μας τα σκληρά χαρακτηριστικά του πολέμου. Τα πράγματα όμως μπορεί να μεταβληθούν, και τότε η ερχόμενη γενεά θα πάρει και πάλι τα χαρακτηριστικά της ειρήνης.

Η ερχόμενη γενεά θα είναι η ευρωπαϊκή  ή δεν  θ΄υπάρξει καθ΄ολοκληρίαν. Αυτός είναι ο νόμος της αποστολής της από τα πρώτα της βήματα. Της έχει ανατεθεί το καθήκον να καταστήσει τελικώς τον άνθρωπον κύριον της τεχνικής, να γίνει δαμάστρια της μάζης και της  μηχανής, η οποία ετοποθέτησεν εις τον θρόνο των ειδώλων την παρεξήγησιν και την κατάχρησιν. 


Τα στοιχεία που εξαπέλυσεν ο παγκόσμιος αγών πρέπει και πάλι να τιθασευτούν και να υπακούσουν εις τάς θέλησης του ανθρώπου. Δια τη νεολαία που έρχεται και ωριμάζει τα  πράγματα αυτά έχουν καταστεί αυτονόητα, διότι οι ρίζαι των ευρίσκονται εις την πίστην προς την αξιοπρέπειαν που οφείλεται εις τον άνθρωπον.

Τα γράμματα των Γερμανών στρατιωτών από το μέτωπον ομιλούν τόσο συχνά περί αυτού. Διότι εις τα πεδία των μαχών του σημερινού πολέμου εν τέλει κυριαρχεί των μαζών και πάλι η προσωπικότης. Και μήπως ό επί έτη διεξαγόμενος αγών εις τον τομέα της εργασίας από την νεολαίαν μέσα εις τα εργαστήρια δεν αποτελεί την έκφραση των αυτών ιδεών και της αυτής νοσταλγίας δια την δημιουργίαν ενός καλλίτερου μέλλοντος και μιας καλύτερης ζωής;  

'Εχει λεχθεί εις το παρελθόν ότι εις τα πρόσωπα της νεολαίας ζωγραφίζετε  η ζωτικότης της νέας γενεάς, όποιος ξεφυλλίζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες της οικογενείας και τας συγκρίνει με τας σημερινάς, καταλαβαίνει αρκετά δια την μεταβολήν που συντελείται χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα.

Άλλοτε τα χαρακτηριστικά ήσαν ιδεαλισμός, αυτοθυσία, σκληρότης και υπομονή, εις τα πρόσωπα της σημερινής νεολαίας διαβάζομεν ακόμη περισσότερα: αυτοπεποίθησιν και χαρούμενη συνείδησιν του μέλλοντος. 


Και αυτό ισχύει τόσον δια τους νέους όσον και δια τάς νέας. Ή πέντε ή είκοσι πέντε ετών είναι, ασχέτως αν παίζουν ακόμη ή έχουν μπει στη σοβαρή εργασία, με καθαρά και ζωηρά μάτια μας αφηγούνται ότι η ζωή είναι ισχυρότερα από τον θάνατον.

Η νεολαία φαντάζεται μιαν ζωή, όπου τα αγαθά της γης αυτής είναι ευλογία δια όλους. Όταν ο σκοπός αυτός δια τον οποίον αγωνιζόμεθα με τόσον φανατισμόν επιτευχθεί, γνωρίζομεν ότι η ερχόμενη γενεά θα υπερασπισθεί τα επιτευχθέντα με τον αυτόν φανατισμόν, εάν παρουσιασθεί προς τούτο ανάγκη.



RV