SAINT LOUP: LES HERETIQUES

Το  γαλλικό τάγμα, που  είχε αναχαιτίσει την Ρωσική επίθεσι μπροστά στο Σάνοκ, δεν αντιπροσώπευε παρά μόνον την προφυλακή της υπ' αριθμόν επτά ταξιαρχίας εφόδου SS. Δύο άλλες μεγάλες μονάδες βρισκόντουσαν ακόμη στη Βοημία, στο στρατόπεδο του   Αγίου Ανδρέα, γιατί δεν είχαν συμπληρώσει ακόμη την προετοιμασία και την εκπαίδευσί τους. Ένα σύνολο τριών χιλιάδων. Περισσότερο συγκεκριμένα, τριών χιλιάδων νέων. Μέσος όρος ηλικίας: τα 20 χρόνια· με τους «γέρους» των 25 και τους Βενιαμίν των 17, που για να γίνουν δεκτοί είχαν πλαστογραφήσει τα χαρτιά τους. Οι λίγοι αξιωματικοί καριέρας, πού έχουν περάσει τα τριάντα, μοιάζουν σαν χαμένοι μέσα στο πλήθος της γενιάς αυτής, που αρνείται κατηγορηματικά κάθε ευθύνη για την καταστροφή του 1940.Τα μισά από τα παιδιά, πού ανήκουν στο πρώτο τάγμα του λοχαγού Λάνς, είναι φοιτητές· οι υπόλοιποι ανήκουν στην εργατική τάξι. Πολιτικά, σχεδόν όλοι προέρχονται από το Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα του Doriot , από το Επαναστατικό κίνημα του Deloncle  από τους Γαλλικιστές του Βucard,  από την Νεολαία της Καινούργιας Ευρώπης του Μarc Augier , από την   Ελευθέρα φρουρά των Νοτίων  Επαρχιών, ακόμη και  από αυτήν την ίδια την Γαλλική Δράσι. Όταν από την Νάντη μέχρι το Παρίσι, και από το  Ρέϋμς μέχρι την  Μασσαλία οι Γερμανοί τούς ρωτούσαν για το τί ήθελαν να επιτύχουν κατατασσόμενοι στα Waffen SS, σχεδόν όλοι είχαν απαντήσει:

-Να φτιάξουμε την Ευρώπη.

Ένας λοχαγός της Στρατιάς Rommel είχε παρακαλέσει τον Chabert , έναν νέο υπαξιωματικό των (33)Σαχαριανών Σπαχί, νά τοϋ έξηγήση τί ζητούσε στά Waffen -SS. Ο υπαξιωματικός απάντησε:

-La croix de fer. J' ai besoin d' hounneur (Τον σιδηρούν Σταυρό. Έχω ανάγκη από τιμή. )

Ένας Feldkommandant , πού έλεγε στoν Σουλιέ, μόλις 17 χρόνων και 3 μηνών  , ότι τα Waffen SS  είναι πολύ σκληρά γιά Γάλλους, άκουσε να του απαντούν.:

-Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο θέλω να καταταγώ. Για να σας αποδείξω το αντίθετο.

Η κατάταξι στα Waffen -SS επετράπη από την Γαλλική κυβέρνησι στις 22 Ιουλίου 1943. Οι πρώτοι νεοσύλλεκτοι άρχισαν να καταφθάνουν στο στρατόπεδο του Αγίου Ανδρέα κοντά στο Cernay της Αλσατίας, στις αρχές του Αυγούστου. Αμέσως τους διασκόρπισαν στις ήδη υπάρχουσες μονάδες, τις οποίες αποτελούσαν Βαλλόνοι, Φλαμανδοί, Ολλανδοί, Δανοί, Νορβηγοί, ' Ελβετοί. Κροάτες, Λεττονοί. Τα Waffen SS περιελάμβαναν 32 διαφορετικές Εθνικότητες. 

Οι εκπαιδευτές, ως επί το πλείστον Ολλανδοί και Φλαμανδοί, σχεδόν όλοι ανάπηροι ήρωες του Ανατολικού μετώπου, μιλούν μόνο τα Γερμανικά. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των νεαρών Γάλλων δεν καταλαβαίνει ούτε μια λέξι. Δεν έχει την παραμικρή σημασία, Θα καταλάβουν αμέσως.  Ο υπαξιωματικός, πού αντιλαμβάνεται ότι δεν έγινε κατανοητός, εφαρμόζει αμέσως την αθλητική τιμωρία. Ό υψωμένος αντίχειρας στρέφεται προς την γη την ώρα που κραυγάζει:

-Hinlegen.' Ο αντίχειρας του εκπαιδευτού σηκώνεται, κατεβαίνει δείχνοντας πάλι προς την γη, ξανασηκώνεται. Μία φορά, δέκα φορές, εκατό φορές. Μέχρις ότου ο νεοσύλλεκτος καταλάβη την πρώτη διαταγή στην Γερμανική γλώσσα.

Ό εκπαιδευτής εξηγεί:-Τα Γερμανικά είναι ή εσπεράντο της Ευρώπης. Λυπάμαι μα δεν γίνεται διαφορετικά...

Το μεγαλύτερο μέρος των Γάλλων SS, με ελάχιστη εμπειρία στις ξένες γλώσσες, δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο πέρα από τις διαταγές. Θα τις ξεχάσουν κι αυτές όταν θα ξαναβρεθούν μέσα σε μεγάλες μονάδες, όπως η μεραρχία Charlemagne! Βεβαίως οι αξιωματικοί πρέπει να μιλούν την γλώσσα απταίστως, για να εξασφαλίζουν τις διασυνδέσεις με τα άλλα Γερμανικά τμήματα. Όμως στον Aγιο Ανδρέα δεν υπάρχουν Γάλλοι αξιωματικοί. Τα Waffen SS δεν αναγνωρίζουν κανένα προηγούμενο από την κατάταξι στρατιωτικό βαθμό. 

Ο καθένας ξεκινά από το μηδέν. Η στρατιωτική ιεραρχία θα δημιουργηθή πολύ σύντομα, στον στίβο. Τρεις μήνες στίβου.  Ο νεοσύλλεκτος δεν αγγίζει ούτε ένα ντουφέκι, ούτε ένα κανόνι. Παίρνουν από μια στολή εξόδου και μαζί μ' αυτήν όλα τα απαραίτητα για έναν ολυμπιονίκη αθλητή... Παπούτσια γυμναστικής, παπούτσια μυτερά, παπούτσια του ποδοσφαίρου, παντελονάκι μαύρο, φόρμες μαύρες, φανέλλες λευκές, γάντια του μποξ, ζώνη ασφαλείας. Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα ζουν μέσα στο στάδιο. 100 μέτρα απλά, 400 μετ' εμποδίων, σκυταλοδρομία 1.000 και 2.000 μέτρων, ομαδική σκυταλοδρομία μεταφέροντας μία ράβδο βάρους 50 κιλών, Δέκαθλον, Μαραθώνιος των 40 χιλιομέτρων , άλμα εις μήκος, άλμα εις ύψος, πτώσι από τα 4 μέτρα, πτώσι από τα 4,5 μέτρα. Όποιος αρνείται να υπακούση δεν γίνεται αξιωματικός. Μονόζυγο, σχοινιά, κρίκοι, άλογο. Δίχως ανάπαυσι. Τρέξιμο, πήδημα, σκαρφάλωμα, κολύμπι, πάλη, πυγμαχία, σχοινιά' δίχως ανάπαυσι, δίχως σταματημό, οκτώ ώρες την ήμερα. Για τρεις συνεχείς μήνες. Όποιος αρνείται διώχνεται. Κάθε  δισταγμός τιμωρείται με τον αθλητικό τρόπο. Στην γη... όρθιοι... Τροχάδην... Στην  γη. Εδώ δεν υπάρχει κρατητήριο, όπως στον Γαλλικό στρατό. Τα ελαφρά αδικήματα τιμωρούνται συλλογικά.  Ο αντίχειρας σηκώνεται προς τα πάνω. Όρθιοι, ένα πήδημα εμπρός...Τροχάδην... Στην γη... Όρθιοι... Στη γη. Για τα βαρύτερα αδικήματα, πού μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την τιμή ή την ασφάλεια των WAFFEN-SS, ό θάνατος. Δίχως ανάσα, πλέοντος στον ιδρώτα, αδύνατος και ηλιοκαμένος, ό νεαρός SS της μελλοντικής ταξιαρχίας εφόδου, ακολουθεί σταθερά την τύχη πού διάλεξε. Για να επιζήσει: Ένα φλιτζάνι, τεχνητού καφέ με ελάχιστη ζάχαρη το πρωί, ένα λίτρο σούπας δίχως κρέας το μεσημέρι, τριάντα γραμμάρια ψωμί. Σύνολο για 24 ώρες. Τίποτε άλλο. Δεν συμβαίνουν παρατυπίες. Είναι άγνωστη εκεί ή «μαύρη αγορά». Την ημέρα τρία τσιγάρα. Και για να παίζουν τον ρόλο των αφεντάδων της Ευρώπης πηγαίνουν στα ζαχαροπλαστεία του Thann ή του Cernay. Μισθός ένα μάρκο την ημέρα με την υπόσχεση ενός δεύτερου  για την μάχιμη περίοδο. Παρ' όλα αυτά, oι πρωταθλητές του Μαραθωνίου οδηγούνται με φορτηγά στο Μούλχαουζ και τοποθετούνται δωρεάν στα καλύτερα θεωρία του θεάτρου, όπου oι ορχήστρες του Μπάιροϊτ παίζουν Πάρσιφαλ και Ζίγκφριντ. Η νύκτα δεν φέρνει ανάπαυση ή διασκέδαση. Στις 10 Γενική επιθεώρηση του στρατοπέδου. Τα μεσάνυκτα επιθεώρηση των ποδιών.Στις 2 επιθεώρηση των γεννητικών οργάνων. Η παρουσία ενός και μόνον άπλυτου άνδρα είναι αρκετή για να κατεβάσει ολόκληρο τον θάλαμο στην αυλή. Στην γη... Ένα πήδημα μπροστά... Στην Γη... Ένα πήδημα μπροστά. Στο πιο μαύρο σκοτάδι. Για δύο συνεχείς ώρες. Στο τέλος των τριών μηνών το μέσο βάρος ενός νεαρού WAFFEN-SS έχει κατέβει στα 60 κιλά. Όμως τρέχει άνετα στον Μαραθώνιο  των 40 χιλιομέτρων, διασχίζει κολυμπώντας τον Ρήνο, πηδά από τα 6 μέτρα με τα μάτια κλειστά.  Εξωτερικά κάτω από την ηλιοκαμένη επιδερμίδα είναι γεμάτος μυς. Εσωτερικά έχει υποστεί έναν ριζικότερο ακόμη μετασχηματισμό.  Έχει ξεχάσει την ιστορία των Γαλλο γερμανικών ή των Γαλλοπρωσικών διαφορών, το P.P.F. (Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα), το M.S.R. (Κοινωνικό Επαναστατικό κίνημα) ή το Βισύ. Χαμογελά όταν του μιλούν για «ανθρωπισμό», όμως ξέρει να ξεχωρίζει ένα Λετονό από ένα Εσθονό. 

Μία μόνον Πατρίδα: η Ευρώπη μέχρι τα Ουράλια. Ένα και μοναδικό μέσον για την πραγματοποίηση της: 

Να κερδίσουν τον σιδηρούν σταυρό διακινδυνεύοντας την ζωή τους. Μια και μόνον αρετή: Υπακοή στους αρχηγούς μέχρι τον θάνατο. Όλα μέσα του έχουν απλοποιηθεί  κατά τρόπον εκπληκτικό. 

Τον Νοέμβριο του 1943 από ένα πλήθος, πού συμπεριλάμβανε 32 διαφορετικά Έθνη, εκλήθησαν να φοιτήσουν στην σχολή αξιωματικών του Tόλζ τριάντα μόνον εθελοντές.  Εκατό άλλα παιδιά είχαν φύγει για την περίφημη ακαδημία του Posen Treskow (μικρότερη απώλεια των εκπαιδευομένων, ένας νεκρός την εβδομάδα).Οι υπόλοιποι έφθασαν στο στρατόπεδο του Networschitz-Beneschau, στην Βοημία, νοτίως της Πράγας. Το στρατόπεδο αυτό είναι ένας απέραντος χώρος, μέσα στον οποίον τα Waffen SS δημιούργησαν το Βασίλειο τους, αφού προηγουμένως έδιωξαν τούς κατοίκους σαν αντίποινα για την απόπειρα εναντίον του Χάινριχ 

Ή εκπαίδευση γίνεται πάνω σε όλα τα  όπλα. Εδώ οι δρομείς του Άγιου  Ανδρέα θα γίνουν στρατιώτες. Όχι πλέον κοντά παντελόνια ή μυτερά παπούτσια. Κράνος, στρατιωτική εξάρτηση, φόρμα μάχης, αυτόματο και Μάουζερ. Δεν υπάρχει καιρός για μεταβολές επί τόπου, για παρουσίαση οπλών, για ασκήσεις παρελάσεως.Οι πρώτες εβδομάδες είναι τρομερές. Ο χειμώνας βαραίνει με τις σκληρές ηπειρωτικές θερμοκρασίες -20°. Δεν υπάρχουν κάρβουνα. Οι εθελοντές για να ζεσταθούν καίνε τις κουρτίνες και τις ξύλινες σκάλες των σπιτιών, μέσα στα οποία έχουν στρατοπεδεύσει. Ο ανεφοδιασμός γίνεται άσχημα. Τρώνε κρύες πατάτες και ψωμί σκληρότερο από πέτρα... 

Τα παιδιά χάνουν ακόμη κανένα κιλό και καπνίζουν φύλλα βελανιδιάς, τυλιγμένα σε χαρτί από εφημερίδα κατά τον Ρωσικό τρόπο. Νέα ανανεωμένη και βελτιωμένη έκδοση της Σπάρτης. Τα παιδιά ενός λαού, λιγότερο ιδεαλιστή από τον Γαλλικό, θα τα παρατούσαν. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία θα τα παρατούσαν. Αλλά αυτοί oι φοιτητές, αυτοί oι εργάτες, που θέλησαν να πέσουν μέσα σ' αυτήν την ανεπανάληπτη πολιτική περιπέτεια, σφίγγουν τα δόντια, τεντώνουν τούς μυς, αντιθέτουν σε κάθε δυσκολία μια εξαίρετη πρωτοβουλία, πολεμώντας το γκρίζο πεπρωμένο με το χαμόγελο του Rabelais, το πνεύμα τhw Marie-Louise, με την τραχύτητα των "grognards" του Ναπολέοντος. Θέλουν να αποδείξουν στον κόσμο ολόκληρο ότι έχουν δίκαιο.

πηγή

RV

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ SUESS

Ως σφοδρή απάντηση στην αντιγερμανική εκστρατεία της ελεγχόμενης από εβραϊκά κεφάλαια κινηματογραφικής αμερικάνικης βιομηχανίας, το 1940, μεσούντος του πολέμου, κατόπιν εντολής του δόκτορος Goebbels, ο διευθυντής ταινιών του υπουργείου Προπαγάνδας First Hippler δρομολογεί την παραγωγή του μελοδράματος Jud Suess, στηριγμένου στην νουβέλα του Wilhelm Hauffen [1827], η οποία αντλεί την πλοκή της από πραγματικά ιστορικά περιστατικά, τα οποία διαδραματίστηκαν στα 1733-1738 στο βασίλειο της Βυρτεμβέργης. Η προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες της Γερμανίας και της Ευρώπης μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σημειώνει ανεπανάληπτη επιτυχία και προσελκύει το ενδιαφέρον εκατομμυρίων θεατών. Μεγάλοι αστέρες της γερμανικής έβδομης τέχνης στελεχώνουν την ταινία, προσδίδοντας αφοπλιστική πειστικότητα και καλλιτεχνική αίγλη όπως οι Ferdinand Marian, Christina Soederbaum, Heinrich Georg, Werner Kraus. Η άψογη σκηνοθετική επιμέλεια υπογράφεται από τον Veit Harlan. Στην κατεχόμενη μεταπολεμική Γερμανία η διάθεση και μόνον αντιγράφου της ταινίας απαγορεύτηκε, ενώ οι συντελεστές και πρωταγωνιστές της εκδιώχθηκαν απηνώς. Αλλά ας παρακολουθήσουμε την σκιαγράφηση αυτού του συναρπαστικού έργου που μετέφερε στην μεγάλη οθόνη μια ιστορία, με, δυστυχώς πάντα επίκαιρο χαρακτήρα...

(1733) Στο Βασίλειο της Βυρτεμβέργης ανέρχεται στον θρόνο ο πρίγκηπας Karl Alexander, γνωστός για τις αχαλίνωτες και έκφυλες τάσεις του στην ακολασία και στις απολαύσεις. Αναζητώντας οικονομική αρωγή για την πλαισίωση της Αυλής του, με μπαλέτα και πολυτέλεια, αποστέλλει αντιπροσώπους του στο εβραϊκό γκέτο, για να συναντήσουν τον διάσημο ταχυδακτυλουργό της τοκογλυφίας Ιουδαίο Josef Suess Openheimer. Αυτός οσφραίνεται την καταπληκτική ευκαιρία διεισδύσεως στο βασιλικό περιβάλλον, αρπάζει την εύνοια της στιγμής και απαιτεί να δει  αμέσως τον πρίγκηπα στο παλάτι. Μεταμφιεσμένος,  μεταβαίνει στο  παλάτι, διότι τότε απηγορεύετο η ελευθέρα διακίνηση Εβραίων στην πρωτεύουσα της Βυρτεμβέργης, την Στουτγάρδη και σε συνεννόηση με κρυφούς απεσταλμένους του πρίγκηπα, συνωμοτικά, συναντά τον Karl Alexander, επιστρατεύει την ρητορική και εμπορική του μαεστρία και τον παραπείθει να δεχθεί ένα σημαντικό ποσό δανείου, για να καλύψει τις ανάγκες της ασωτίας του. Του ρίχνει στο τραπέζι άφθονα χρυσά νομίσματα. Ο ζαλισμένος και αδύναμος πρίγκηπας υποκύπτει στην δελεαστική πρόταση του Suess, διψώντας να κορέσει την ικανοποίηση των προσωπικών του παθών αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες.

Ο δαιμονικός Ιουδαίος τοκογλύφος εισέρχεται στην οικονομική διακυβέρνηση του Βασίλειου, πλημμυρίζει τον πρίγκηπα με δάνεια, χρηματοδοτεί την οργάνωση πλούσιας και πολυτελούς ζωής στην βασιλική αυλή, παρασύροντάς τον, ακόμα και στην δημιουργία προσωπικού στρατού, τα έξοδα του οποίου καλύπτει ο ίδιος. Στο σχέδιο του εντάσσει και τον γραμματέα του Levi [Werner Krauss], ο οποίος επιφορτίζεται με τον εφοδιασμό της βασιλικής καμαρίλας με γυναίκες ελευθερίων ηθών.  Ό,τι επιθυμεί ο προγάστωρ και διεφθαρμένος Karl Alexander. Εντυπωσιασμένος από την ''γενναιοδωρία'' του τοκογλύφου, αιχμάλωτος των αδυναμιών  και της απρονοησίας του, παραδίδεται πλήρως στην μαγεία της αριστοτεχνικής επιδεξιότητος του Suess, χάνοντας την επαφή του με την πραγματικότητα και την διανοητική ευστάθεια. Απομονώνεται από την Γερουσία του βασιλείου, η οποία δείχνει την έντονη δυσαρέσκειά της, ανησυχώντας για τις εξελίξεις και καταστρατηγεί το παραδοσιακό βασιλικό Σύνταγμα περιορίζοντας τις αρμοδιότητές της. Βυθίζεται σε ένα κυκεώνα αυθαιρεσιών, πονηρά καθοδηγούμενος από τον τοκογλύφο, στον οποίο αναθέτει το υπουργείο Οικονομικών και μεθυσμένος στις ατασθαλίες και στις αισθησιακές τέρψεις,  εγκαταλείπεται στην χειραγώγηση του μηχανορράφου οικονομικού του Δεσπότη και Δανειοδότη.

Πνιγμένος στα χρέη ο πρίγκηπας, αφοσιωμένος στις έκλυτες απολαύσεις, παραδίδει την ουσιαστική εξουσία στον Suess. Κάποια στιγμή, έρχεται η κρίσιμη ώρα της αποπληρωμής των χρεών. Ο Τοκογλύφος, διαισθανόμενος ότι ο Karl Alexander είναι ήδη άβουλο άθυρμα στην έξυπνη παγίδα και ευφυέστατη τακτική του, απαιτεί να επιβάλει ο πρίγκηπας, τελωνειακούς δασμούς σε όλους τους δρόμους, ακόμα και στα μικρότερα γεφύρια του Βασιλείου, τα έσοδα των οποίων θα τα διαχειρίζεται ο  ίδιος, και ο σύμβουλός του Levi, για πολλά χρόνια μέχρι να ξεπληρωθούν τα υπέρογκα συσσωρευθέντα χρέη, τα οποία φρόντιζε τεχνηέντως να ανατροφοδοτούνται. Επίσης αξιώνει, ως όρο, την άρση των απαγορεύσεων για τους Εβραίους και την απαρακώλυτη δράση τους στην Βυρτεμβέργη. Ο Karl Alexander [Heinrich Georg] υποκύπτει στον εκβιασμό, επιβάλλει άγρια φορολογία στον Λαό του, προσπαθώντας να φιμώσει την Γερουσία των σοφών Προκρίτων της Στουτγάρδης, οι οποίοι νοιώθοντας την σατανική στρατηγική του δόλιου πιστωτή του και την αγανάκτηση των λεηλατούμενων υπηκόων, προετοιμάζονται για δυναμικές αντιδράσεις.....

Ο Suess [Ferdinand Marian] όμως δεν ενδιαφέρεται μόνο για την οικονομική λαφυραγωγία αλλά και για την εκπλήρωση προσωπικών  του σεξουαλικών επιθυμιών. Μεθυσμένος από την ισχύ της τοκογλυφικής πλεκτάνης, στην οποία σπαρταρούσε οικτρώς ο Πρίγκηψ, επιχειρεί να επιδοθεί και σε άλλου είδους κατακτήσεις. Και εκεί θα κάνει το μοιραίο ολίσθημά του. Σε μια περίοδο παντοδυναμίας του αλλά και κοινωνικού αναβρασμού ο τοκογλύφος, με διάφορες σκευωρίες και μεθόδους, θα επιχειρήσει να προσεγγίσει ερωτικά  την ωραία Δωροθέα [Christina Soederbaum], κόρη ενός ηγετικού μέλους της εχθρικής προς αυτόν Γερουσίας, καταδιώκοντας και φυλακίζοντας τον αρραβωνιαστικό της. Ο Suess, ξέροντας ότι η άρια Γερμανίδα δεν θα δεχθεί ποτέ να συνάψει σχέση με έναν Ιουδαίο, την εγκλωβίζει στην οικία του, λίγα μέτρα μακριά βρίσκεται το κελί, στο οποίο είναι κρατούμενος ο αρραβωνιαστικός της. Ο Suess, τα είχε όλα προβλέψει και σχεδιάσει. Διατάζει με ειδικό σήμα, να βασανίζεται  φρικτά ο αγαπημένος της, να ακούει τις σπαρακτικές κραυγές του, έτσι ώστε να την εξαναγκάσει, να υποκύψει στις ανώμαλες ορέξεις του, αν αυτή ήθελε να διακοπούν τα βασανιστήριά του. Ο τοκογλύφος τελικά, παρακάμπτει την αντίστασή της και την βιάζει. Η Δωροθέα μετά τον βιασμό, από την απελπισία και  την ντροπή της αυτοκτονεί.

Το πτώμα της εντοπίζεται σε μια παρακείμενη Λίμνη. Αυτό το γεγονός θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει την εξέγερση του Λαού. Τα πλήθη πυρπολούν την οικία του Ιουδαίου, τον συλλαμβάνουν, αφοπλίζουν την προσωπική βασιλική φρουρά των μισθοφόρων, θέτουν εκποδών τον Karl Alexander και στήνουν δικαστήριο στην κεντρική πλατεία της Στουτγάρδης, οπού τελικά θα τον απαγχονίσουν, βάσει ενός παλαιού αυτοκρατορικού ποινικού νόμου [Reichskriminalgesetz], ο οποίος προέβλεπε τον απαγχονισμό Ιουδαίων, σε περίπτωση σύναψης σεξουαλικών σχέσεων με Χριστιανές.  

Σε αυτό το σημείο πίπτει η αυλαία της μεγάλης οθόνης αλλά και του ιστορικού Γεγονότος. Η τελευταία σκηνή, όπως ακριβώς στα αρχαία Δράματα, επισφραγίζει την λυτρωτική  Κάθαρση. Αν όλα αυτά που διάβασες, σου θυμίζουν κάτι, κάποιες άλλες, πολύ σύγχρονες εποχές, τηρουμένων των αναλογιών, δεν ευθύνεται το μελόδραμα, αλλά ίσως η οργιαστική, η φαντασία σου η πλανεύτρα...

Απόστολος Λαγός

Δείτε ολόκληρη την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους εδώ

RV

ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΖΒΕΛΤ

Συγγραφέας: Johann von Leers
Εκδόσεις: Edelweiss
Σελίδες: 217

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και απόλυτα εμπεριστατωμένη έρευνα και μελέτη, γραμμένη το 1940, η οποία εξετάζει την ιστορία των εβραίων στην Αμερική από την ανακάλυψή της και μετά –και όχι μόνο κατά την εποχή του Ρούζβελτ! Ο von Leers, αναφέροντας πάντα τις πηγές του, ερευνά την εγκατάσταση των εβραίων στην Αμερική και τη σταδιακή αύξηση του αριθμού τους. Ακολούθως, αποκαλύπτει την ολοένα αυξανόμενη επιρροή τους στην πολιτική των Η.Π.Α. μέχρι του σημείου να κυβερνούν αυτοί πίσω από τον Ρούζβελτ, τον οποίον ώθησαν να συνταχθεί με τη Σοβιετική Ένωση και να πολεμήσει κατά της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Η επιρροή αυτή ασκήθηκε μέσω διαφόρων ενώσεων και επιτροπών, τις οποίες ο συγγραφέας κατονομάζει, επίσης μέσω των επεμβάσεων των ραβίνων αλλά και του ελέγχου του εγκλήματος. Ο von Leers τεκμηριώνει απόλυτα τις αναφορές και τα συμπεράσματά του, βασίζεται σε εβραϊκές, κατά βάση, πηγές και αναφέρει τα ονόματα των σημαντικών εβραίων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις Η.Π.Α., από της ιδρύσεώς τους ως και το ξέσπασμα του Β΄Ππ. Το ύφος είναι γλαφυρό και η συνεχής απόδειξη των ισχυρισμών τού συγγραφέα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον τού αναγνώστη, και καθιστά τη μελέτη απαραίτητη για κάθε ερευνητή της ιστορίας και της πολιτικής.

Το βιβλίο »ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΖΒΕΛΤ» μπορείτε να το βρείτε εδώ 

RV

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ

 

Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου

   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.

  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]

    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.

    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 

  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 

    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.

   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.

   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...

 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 

    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.

    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:

    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 

»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.

»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 

    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.

    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.

  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.

    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.

    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.

    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 

    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.

   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.

    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.

    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.

 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.

    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.

Πηγή: thulebooks.gr 

Ristorante Verona

Στην καρδιά του λαού του

Άρθρο του Doktor Joseph Goebbels 
για τον μεγάλο μουσουργό Mozart

1η Δεκεμβρίου 1941

Είναι μέγιστη τιμή για ένα έθνος να γεννά σημαντικούς άνδρες, να αξιοποιεί και να καλλιεργεί την κληρονομιά τους και να εκφράζει την ημέρα μνήμης τους την ευγνωμοσύνη για την ένδοξη δημιουργικότητά τους. Διότι, πράγματι στις υψηλές τους πτήσεις στην αιώνια καταξίωση ενσαρκώνουν το πνεύμα και τον πλούτο τού πολιτισμού τους. Από την προσφορά τους, εκπηγάζει η ακτινοβολούσα διαύγεια, η οποία λαμπρύνει τον κόσμο. Ένα Έθνος, το οποίο λησμονεί τα μεγάλα του τέκνα, δεν είναι άξιο να βγάλει καινούργια. Τέτοια σπουδαία πνεύματα υπερβαίνουν αλλά και συμβολίζουν την διανοητική αποθεματικότητα της εθνικής ευαισθησίας, καταδεικνύοντας, στην χορεία των αιώνων, την αθανασία της αειχρόνου νεανικής της φρεσκάδας.

Αυτοί οι δημιουργοί εκφράζουν περισσότερο και από τους Πρίγκιπες και Αυτοκράτορες την γνήσια υπεροχή και εξοχότητα τού Έθνους. Το έργο τους προβάλλει από την θεία έμπνευση και επιβιώνει σε κάθε ιστορική εποχή ακμής και παρακμής, ανατάσεως αλλά και καταπτώσεως. Ουδείς μπορεί να αντισταθεί στην ελκτική ισχύ των καλλιτεχνικών και πνευματικών καταπιστευμάτων τους. Αποτελούν το βασικό πυρηνικό υλικό της εθνικής αρετής. Ουδέποτε εξαλείφονται και πάντα συνδέουν την διαδοχή των γενεών. Αυτή η εύφημος μνεία αρμόζει απόλυτα στον Wolfgang Amadeus Mozart, τού οποίου σήμερα την μνήμη τιμούμε πανηγυρικώς και εν ονόματι τού γερμανικού λαού εορτάζουμε, έμπλεοι σεβασμού και βαθείας κατανύξεως.

Έχουμε την εντύπωση ότι μία μυστηριώδης μοίρα, μετά τον γήινο θάνατό του, τον άρπαξε από τον κόσμο των σκιών και τον επαναφέρει συνέχεια στην ζωή. Ποτέ δεν θα μάθουμε πού ετάφη το σαρκίον του. Αλλά κάθε μέρα και νύχτα, ακτινοβολούν οι υπέροχες μελωδίες του, στις όπερες και στους Ναούς της κλασσικής μουσικής, συγκλονίζοντας τις καρδιές αναρίθμητων ανθρώπων σε κάθε γωνιά της υδρογείου. Οι μελωδικές του εξάρσεις συντροφεύουν σε στιγμές αχαλινώτου αγαλλιάσεως, αλλά και ανείπωτης οδύνης, τούς μύστες της τέχνης του, στο ταξίδι σε έναν συγκινησιακό κόσμο, πλασμένο από ηχητική αρμονία και ευγενή κοσμιότητα.

Όταν το χώμα της βιεννέζικης γης σκέπαζε σε ένα φτωχό μνήμα το νεκρό του σώμα, το πνεύμα του σκορπούσε αφειδώς τον εξαίσιο όλβο του στην ανθρωπότητα. Στον επίγειο βίο δεν θα γνωρίσει την δικαίωση για τις αδικίες που υπέστη από την εξουσία. Η αέναος δόξα, όμως, θα τον επιβραβεύσει. Η διάνοιά του υπήρξε εκπληκτική. Αστραπηβόλα φαντασία, εκρηκτική έμπνευση, απεριόριστη δημιουργική παραγωγή, ενεργητικότητα και πειθαρχημένη επιμέλεια, κοσμούσαν το αγλαές στερέωμα της σπανίας μεγαλοφυΐας του. Μία ζωή σε υλική πενία. Ένα αριστούργημα πνευματικού πλούτου. Αυτός ήταν ο Mozart...

Αρκεί να ακούσουμε μόνον το όνομά του, για να μεστώσει η ψυχή μας από την επιβλητική φαρέτρα των μελωδιών του, από την οποία σχηματίζονται τα χρυσαφένια τόξα, τα οποία, με μαγικό τρόπο, μας αποδεσμεύουν από την γήινη φθαρτή ατμόσφαιρα, και μας εκτοξεύουν στο αιθέριο φως και στην ανωτέρα αιθέρια διάσταση της μουσικής τελειότητος και της λεπτοφυούς ευαισθησίας. Από τις συνθέσεις του, σαν ιαχές αγγέλων, ξεσπούνε οι σαγηνευτικοί ήχοι των εγχόρδων οργάνων, οι οποίοι και σήμερα, 150 χρόνια μετά την τελευτή του, συναρπάζουν τούς ακροατές στις αίθουσες συναυλιών και στα Θέατρά μας. Τα λαϊκά του άσματα δροσίζουν τα χείλη και τις καρδιές της νεολαίας μας, όπως και παλαιότερα. Ο Mozart είναι ένα λαμπερό διαμάντι της πολιτιστικής μας παραδόσεως και σύσσωμο το Έθνος υποκλίνεται στην μνήμη του.

Ο μουσουργός μάς δείχνει τον δρόμο προς την αίσθηση ενός αρμονικού και ευάρμοστου κόσμου, μίας υγιούς ευρωπαϊκής Κουλτούρας, την οποία στις χαλεπές αλλά και ευκλεείς ημέρες μας, οι στρατιώτες τού Reich υπερασπίζονται στο μέτωπο κατά της ασιατικής βαρβαρότητος. Και σε αυτόν τον ηρωικό αγώνα οι αθάνατες μελωδίες του αγγίζουν σαν βάλσαμο τις ψυχές μας, στην Πατρίδα αλλά και στα πεδία της μάχης.

Σε αυτές τις σκληρές και δύσκολες ώρες της τρομακτικής αναμετρήσεως, η αποστολή της τέχνης είναι να δυναμώσει τις αντοχές μας, να  μας πλημμυρίσει με εσωτερικό  κουράγιο. Ιδίως η μουσική μας παιδεία λειτουργεί ως ανυπέρβλητο φράγμα αντιστάσεως και ανατάσεως, ακένωτος πηγή ψυχικής ισχύος για την επιβαλλομένη υπέρβαση των δραματικών προκλήσεων της εποχής μας. Και όταν μάλιστα αναφερόμαστε σε έναν γίγαντα σαν τον Mozart, μνημονεύουμε μία θερμή άσβεστη φλόγα μουσικής πανδαισίας αλλά και ψυχικής ευφροσύνης, αρετές τις οποίες κινητοποιεί  το μαχόμενο γερμανικό Έθνος στην κρισιμότερη στιγμή της ιστορικής του οντότητος.

Το γερμανικό Έθνος γέννησε τον Mozart. Σεμνυνόμεθα. Και το γερμανικό Έθνος τον γονιμοποιεί και τον τιμά. Είναι ο  κόσμος του, στον οποίο ζούμε. Και είναι ο κόσμος μας, στον οποίο αιωνίως ζει. Με αίσθημα θαλπωρής παρακολουθούμε την γέννησή του, σε ένα μικρό, απλό οίκημα στο Salzburg. Τον δρόμο της ανόδου του. Τα ταξίδια του στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Ιταλία. Τον βλέπουμε σε ηλικία 13 ετών, ως μέλος της μουσικής ακαδημίας στην Μπολόνια. Τον ανακαλύπτουμε στα 14 χρόνια του ως μαέστρο στο Salzburg. Υποφέρουμε μαζί του τις ατυχείς περιπέτειές του στο Παρίσι. Μετακινούμεθα με αυτόν, στα 1781 στην Βιέννη. Δέκα χρόνια αργότερα με συντριβή αντικρίζουμε την φτωχή τελευτή του, στην ίδια πόλη, σε μία ψυχρή ημέρα, στις 5 Δεκεμβρίου, όπου έκλεισε τα μάτια του, για να θεάται μόνον την αιωνιότητα...

Αστείρευτη και  εντυπωσιακή η κληρονομία του. 40 συμφωνίες. 31 σερενάτες. 25 συνθέσεις για βιολί και πιάνο. 26 συνθέσεις για ορχηστρικά κουαρτέτα. 42 σονάτες για βιολίνο, δεκάδες λαϊκές μελωδικές άριες και ένα πλήθος ακόμα θεσπέσια έργα μουσικής παραγωγής. Και όλα αυτά σε οργασμό δημιουργικού οίστρου, εντός μίας δεκαετίας. Σαν να τον ενέπνεε η Θεία χάρις, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να χαρίσει σπάταλα και αρχοντικά το ανυπέρβλητο ταλέντο του. Σαν από αλάνθαστο ένστικτο για την ταχεία, βραχύχρονη πορεία τού βίου του. Το τραγικό πεπρωμένο των εκλεκτών εραστών της αθανασίας...

Ενώπιον αυτής της συνταρακτικής ιδιοφυΐας, υποκλίνεται με ευλάβεια το γερμανικό Έθνος και μαζί του, ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος. Η μουσική λαμπρότητα του Mozart, εκφράζει τον ψυχισμό και την αισθητική του ευρωπαϊκού πνεύματος. Μας ανήκει. Και ανήκουμε στον ξεχωριστό του ιστορικό του κύκλο. Οι μελωδίες του θα ηχούν πάντα, όσο υπάρχει το φως αυτού τού κόσμου.

Η χαρισματική του έμπνευση, να μεταφράζει σε μελωδικές αρμονίες τα ευγενέστερα ανθρώπινα αισθήματα, οφείλεται στην έμφυτη προσοντούχα υπόστασή του. Στην ιερά σκιά της, νοιώθουμε την θειότητα της απαραμίλλου απολαύσεως της καλλιτεχνικής ακεραιότητος. Ο Mozart, ως Γερμανός, στον απόηχο της μεθέξεως των δημιουργικών του συλλήψεων, θα υπενθυμίζει για πάντα την γερμανική πολιτιστική προσφορά, στην πρωτοκαθεδρία της ευρωπαϊκής κουλτούρας...

Στην επέτειο  της στιγμής τού γήινου θανάτου του, στην πόλη της Βιέννης, του ενωμένου Γερμανικού Reich, οι καμπάνες θα ηχήσουν πένθιμα. Αλλά το αθάνατο πνεύμα του θα ακτινοβολεί και θα δεσπόζει στον μουσικό κόσμο της αφθάρτου καλλιτεχνικής υπεροχής. Λίγοι τον συνόδευσαν στην νεκρώσιμη τελετή, εκείνη την βροχερή ημέρα στις 5 Δεκεμβρίου 1791, στο κοιμητήριο της Βιέννης. Ουδέποτε ίσως μάθουμε, πού βρίσκονται θαμμένα τα οστά του και το ακριβές σημείο της ταφής του. Όμως γνωρίζουμε άριστα, που κατοικεί για πάντα το φωτεινό του πνεύμα. Στις καρδιές μας.

Μετάφραση από τα γερμανικά: Απόστολος Λαγός

Ristorante Verona

Ο Μεταξάς, οι εβραίοι και ένα χαστούκι

Επιστολή της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών προς τα μέλη της (12-11-1940), η οποία εγκωμιάζει τον «Θεόπεμπτον» κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και δίνει και πολιτισμικό χαρακτήρα στον πόλεμο κατά του Άξονος (1) 

Λίγοι γνωρίζουν, λόγω της συσκότισης και της συνεχούς σκόπιμης παραπληροφόρησης, ότι ο υποτιθέμενος φασίστας Μεταξάς ήταν μασόνος, κάτι το οποίο προκύπτει σαφώς και από το "ημερολόγιό" του. 
Πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός, είχε δεσμευτεί στους Αγγλοεβραίους και, μάλιστα, διατύπωνε τη δέσμευσή του αυτή ως δόγμα, προαναγγέλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και τη στάση που θα κρατούσε και ως "εθνικός κυβερνήτης" και, φυσικά, στον πόλεμο.
Ενδεικτικά:
Στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών, είπε κατά λέξη: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».(2)
Η συμπόρευση του Μεταξά με τους Άγγλους υπήρξε, λοιπόν, αξίωμα, ούτε αποτέλεσμα συγκυριών ούτε στάση που τήρησε, εκτιμώντας, έστω και εσφαλμένα, το εθνικό συμφέρον.
Η δε πιστή τήρηση από αυτόν των δεσμεύσεών του προς τους Αγγλοεβραίους, αποκαλύφθηκε αμέσως μετά την -χωρίς τανκς στους δρόμους, όπως είναι γνωστό- επιβολή της δικτατορίας του. Συγκεκριμένα, στις 20 Αυγούστου 1936 ο νέος πρωθυπουργός συνήψε συμφωνία με τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, με την οποία αύξησε το τοκοχρεολύσιο του εξωτερικού δημοσίου χρέους από 30 τοις εκατό που προβλεπόταν για τη διετία 1935-1937 σε 40 τοις εκατό. Στις αρχές του 1940 το ποσοστό αυτό έγινε 43%. Ο ίδιος ο βασιλιάς  Γεώργιος  έλαβε μέρος  στις  διαπραγματεύσεις  με τους Άγγλους ομολογιούχους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Εβραίοι τραπεζίτες.(3) 

Ένα μόλις μήνα μετά την 4η Αυγούστου  ο Ιωάννης Μεταξάς επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανε δηλώσεις υπέρ των "τέκνων της Ελλάδος" εβραίων: «Επιθυμώ με αυτή την ευκαιρία να εκφράσω την μεγάλη μου συμπάθεια προς τους Έλληνες Εβραίους. Να είστε πεπεισμένοι ότι  όσο ζω, οι Εβραίοι της Ελλάδος θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα τέκνα της Ελλάδος». 
Για τις σχέσεις των εβραίων με το καθεστώς Μεταξά παραθέτουμε αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Καβάλα «Η καταστροφή των Εβραίων της Ελλάδας (1941-1944)» σελίδα 40: 

''Από τη μια με την απαγόρευση κυκλοφορίας των εφημερίδων σταμάτησε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη και ο Τύπος που ασκούσε αντισημιτική προπαγάνδα, όπως η Μακεδονία, ενώ από την άλλη μέσα από ποικίλα άρθρα παρουσιάζονταν οι λόγοι για τους οποίους το Νέο Κράτος μπορούσε να έχει «εμπιστοσύνη» στο ισραηλιτικό στοιχείο της Θεσσαλονίκης. Σε σχετικό άρθρο ο υπουργός Κοτζιάς έλεγε: «Οι Ισραηλίται [...] άνθρωποι πατριώται, της εργασίας, άνθρωποι της οικογένειας, στοιχεία συντηρητικά, σύσσωμοι υπηρετούν τας κατευθύνσεις του Αρχηγού της κυβερνήσεως και ανεπιφύλακτα και άνευ ουδενός όρου, ως εις άνθρωπος πιστεύουν τον Ιωάννη Μεταξά [...]». Μέσα από τον λόγο του Τύπου και των εκπροσώπων της εξουσίας αναδείχθηκε μια φιλική πολιτική του Νέου Κράτους απέναντι στην Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης. Από την ίδια την κοινότητα φαίνεται ότι καλλιεργούνταν αντίστοιχη στάση, πιθανότατα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την κυβέρνηση και τα νέα ήθη που προοιωνιζόταν. Στο πλαίσιο αυτό παρατέθηκε δεξίωση από τον αρχιραβίνο στον υπουργό Κοτζιά με σχετικούς λόγους και εκδηλώσεις από τη νεολαία της «Μακάμπι», τον σύλλογο που είχε κατηγορηθεί για αντεθνική στάση στις αρχές της δεκαετίας του ’30 και αυτό είχε αποτελέσει την αφορμή για τα γεγονότα στο συνοικισμό Κάμπελ. Τονιζόταν με ιδιαίτερη έμφαση η συμμετοχή της κοινότητας στις εθνικές επετείους. Ο δε αποκριάτικος χορός του Εβραϊκού Κεφαλαίου συνδέθηκε με το γεγονός της εγγραφής του Μεταξά στη Χρυσή Βίβλο της Παλαιστίνης. Λίγο αργότερα η είδηση για την εγγραφή στη Χρυσή Βίβλο αναφερόταν και στην εβραϊκή εφημερίδα της Μ. Βρετανίας Ισραηλιτικό Χρονικό, με ιδιαίτερη αναφορά στην «πατριωτική συμπεριφορά της Ελληνικής Κυβερνήσεως έναντι των εν Ελλάδι Εβραίων». Ενδιαφέρουσα, επίσης, ήταν η παρουσίαση από τον ίδιο τον αρχιραβίνο Κόρετς της σύνδεσης ελληνικού και ισραηλιτικού στοιχείου στο πλαίσιο του Νέου Κράτους, όπου τονιζόταν ότι έχει επέλθει συναδέλφωση των δύο λαών και ότι «υπό το ένδοξο σκήπτρο του βασιλέως Γεωργίου και την δροσερήν πνοήν της Εθνικής Αναγεννήσεως, έχουν την δυνατότητα να αναπτύξουν όλας των τας ζωτικάς δυνάμεις και την ενεργητικότητά των διά το καλόν της κοινής πατρίδος». Ύστερα από την κρατική ενίσχυση των άπορων Ισραηλιτών ενόψει των εορτών του Πάσχα από την κυβέρνηση, ο πρόεδρος της κοινότητας, Γκατένιο, δημοσίευε θερμή ευχαριστήρια επιστολή στην εφημερίδα.''

Οι εβραίοι, επίσης, συμμετείχαν στη νεολαία του κόμματος, την ΕΟΝ.

Ο Γαλλοεβραίος ιστορικός Μπερνάρ Πιερόν, στο βιβλίο του 'Εβραίοι και Χριστιανοί στη Νεότερη Ελλάδα, που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1996 και στην ελληνική γλώσσα το 2004 από τις εκδόσεις "Πόλις", στις σελίδες 243-257 γράφει:

"1) Όταν έγινε η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936,οι Εβραίοι όλου του κόσμου πανηγύριζαν γιατί γνώριζαν ότι ο Μεταξάς είναι φανατικός φιλοσημίτης! 

2) Τον Σεπτέμβριο του 1936 ο Μεταξάς ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη και υποσχέθηκε απόλυτη προστασία στους Εβραίους. Γρήγορα πήρε μια σειρά ευνοϊκότατων μέτρων υπέρ τους, μεταξύ των οποίων το χάρισμα πολλών εκατομμυρίων δραχμών σε φόρους που χρωστούσαν οι Εβραϊκές κοινότητες. 

3) Σε αντίθεση με τους λοιπούς εθνικιστές Δικτάτορες της εποχής (Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο) ο Μεταξάς δεν εξέδωσε κανένα φυλετικό νόμο εις βάρος των Εβραίων. Σε ανταπόδοση οι ευγνώμονες Εβραίοι (με επικεφαλής τον φιλομεταξικό Αρχιραββίνο της Θεσσαλονίκης Κόρετς) υποστήριζαν ανοιχτά τον Μεταξά και έτρεχαν να δώσουν πρώτοι στους εράνους που έκανε για την Εθνική Άμυνα!" 

Το ανδρείκελο των εβραίων, αφού ενέπλεξε την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των κομμουνιστών και των διεθνών τραπεζιτών, μετά δήλωσε υποκριτικά:  «Θα νικήσωμεν αλλά για την Ελλάδα υπέρ την Νίκη η Δόξα». Μόνο που αυτό ίσχυε για τα παιδιά των άλλων. Δεν το εννοούσε για τον γαμβρό του, τον άνδρα της κόρης του Λουκίας (Λουλού) Γεώργιο Μαντζούφα, ο οποίος την ώρα που οι Έλληνες σκοτώνονταν στο μέτωπο ή ακρωτηριάζονταν από κρυοπαγήματα, υπηρετούσε στο "ακριτικό" Ζούμπερι (παραθεριστικός οικισμός γνωστός σαν παραλία της Νέας Μάκρης). Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Παπάγος με τον γιο του Λεωνίδα, ο οποίος υπηρέτησε στο Γενικό Στρατηγείο, στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα! Μεταξάς και Παπάγος άφησαν και οι δύο τη δόξα και τον θάνατο για τους άλλους...

Τι μεγάλη διαφορά, αλήθεια, με άλλους πολιτικούς άνδρες, για παράδειγμα, τον Γκαίμπελς, του οποίου ο γιος (της Μάγδας από τον πρώτο της γάμο, για την ακρίβεια) Χάρολντ πολεμούσε ως αλεξιπτωτιστής στην Κρήτη, ή τον Μουσολίνι του οποίου ο γιος Μπρούνο σκοτώθηκε ως πιλότος μαχητικού, ή τον Στρατάρχη Κάιτελ του οποίου οι γιοι πολέμησαν στη Γαλλία και το Ανατολικό Μέτωπο, ο δε μικρότερος σκοτώθηκε από τους Σοβιετικούς το 1941. 

Δυστυχώς, η ελληνική -και όχι μόνο η ελληνική-ιστοριογραφία κατασκευάζει και αναπαράγει μύθους, ιδιαίτερα όταν η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Ένα, ακόμη, άγνωστο συμβάν εκείνης της τραγικής περιόδου, επιμελώς αποσιωπημένο, αποδεικνύει την υποτέλεια στους Αγγλοεβραίους των ανθρώπων που αυτοί διόριζαν πρωθυπουργούς. Αφορά τον αμέσως επόμενο διορισμένο πρωθυπουργό, τον τραπεζίτη Αλέξανδρο Κορυζή. Ο Κορυζής ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, όταν, λίγες μόνον ημέρες μετά τη γερμανική επίθεση, το μέτωπο είχε καταρρεύσει. Τα κρούσματα ανυπακοής και φυγής προς τα μετόπισθεν σήμαναν την ολοκληρωτική διάλυση του Ελληνικού Στρατού. Στις 16 Απριλίου ο διοικητής του ΤΣΗ  (Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου) Αντιστράτηγος Πιτσίκας, ζήτησε πολιτική παρέμβαση, ώστε να εγκριθεί η λύση της συνθηκολόγησης, αναφέροντας στον Παπάγο: Φρονούμεν ότι είναι αδύνατος κάθε περαιτέρω αντίστασις. Ενδεχόμενη διάλυσις του Στρατού θα δημιουργήση εσωτερικάς ανωμαλίας και ληστρικάς ορδάς με απεριγράπτους συμφοράς διά την χώραν. Η απάντηση του Παπάγου ήταν αρνητική, διότι η συνθηκολόγηση θα έφερνε τα βρετανικά στρατεύματα που υποχωρούσαν σε δυσκολότερη θέση. Στις 18 Απριλίου το απόγευμα, συζητήθηκε από το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο το ζήτημα της άμεσης απομάκρυνσης όλων των βρετανικών στρατευμάτων και της επίσπευσης της ανακωχής, κάτι τέτοιο όμως έβρισκε τελείως αρνητικό τον βασιλιά Γεώργιο Β΄, και φυσικά τους Βρετανούς. Ο Άγγλος πρέσβης Πάλαιρετ απαίτησε από τον Κορυζή, με τη συναίνεση του βασιλιά Γεωργίου, να διατάξει επίθεση του υπό διάλυση ελληνικού στρατού, προκειμένου να υποχωρήσουν οι Βρετανοί ανενόχλητοι! Όταν έκπληκτος ο Κορυζής αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν μπορεί να σφαγιάσει όλους τους Έλληνες στρατιώτες χάριν της ασφαλούς διαφυγής των Άγγλων προς Κρήτη, ο Πάλαιρετ τον χαστούκισε. (4) 

   Δεν πρέπει να υπάρχει ανάλογο περιστατικό, πρέσβης να χαστουκίζει -ειδικά το χαστούκι καταδεικνύει στάση αφέντη προς δούλο- πρωθυπουργό, παρουσία μάλιστα του Ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Μετά από αυτό, ο Κορυζής φίλησε το χέρι του αγγλόδουλου βασιλιά, επέστρεψε στην οικία του και αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Αυτό το χαστούκι ακριβώς είναι μια ακόμη απόδειξη της υποτέλειας των Ελλήνων, δήθεν εθνικών κυβερνητών, στους Αγγλοεβραίους. Η ζωή των Ελλήνων στρατιωτών δεν άξιζε δεκάρα μπροστά στα συμφέροντα της εβραιόδουλης Αγγλίας ή, όπως είχε γράψει ο Έζρα Πάουντ  (στο "Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ") για τον Α΄Ππ, "πέθαναν μυριάδες και ανάμεσά τους οι καλύτεροι, για μια ξεδοντιασμένη γριά σκύλα"...

Ristorante Verona

(1)- Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012

(2)- Πηγή: Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ' σελ. 77- 

(3)- Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012
(4)- Πηγή: «Εθνική Ηχώ», το επίσημο όργανο της Ε.Α.Α.Σ (Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού)  11/04/2011 σελίδα 11.

Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά

του Matt Koehl

Το άρθρο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1995, στο NS Bulletin(έκδοση β’ τριμήνου), και αναφέρεται στην άμεση αιτιώδη σχέση μεταξύ της έκβασης του Β΄πΠ και της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο στην εποχή μας

Σήμερα, έχουν παρέλθει 50 έτη από το τέλος του Β΄Ππ. Για πολλούς, εκείνη η σύγκρουση μοιάζει με αρχαία ιστορία. Αλλά οι επετειακές τελετές και το ξεφάντωμα των στρατιωτικών νικητών μάς υπενθυμίζουν, για άλλη μια φορά, ότι υπάρχουν εκείνοι που δεν θα μας αφήσουν να ξεχάσουμε σύντομα. Λοιπόν, είναι δίκαιο να ρωτήσουμε: Για ποιον λόγο εμείς —οι λαοί της Αμερικής, του Καναδά, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νοτίου Αφρικής και όλων των λευκών εθνών— πήγαμε στον πόλεμο στην πρώτη γραμμή;

Πολλές εξηγήσεις έχουν δοθεί: για να σταματήσουμε τη δικτατορία και την επιθετικότητα, να διαφυλάξουμε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, να διασώσουμε τη βρετανική Αυτοκρατορία, να σώσουμε τις μικρές χώρες, κ.λπ., κ.λπ.  Όταν, όμως, περάσουμε όλες αυτές τις εξηγήσεις από «το φίλτρο της απλής αλήθειας», τότε όλες καταλήγουν σε αυτό και μόνο: στην παθολογική επιθυμία συγκεκριμένων εμπλεκόμενων μερών να καταστρέψουν τον Αδόλφο Χίτλερ και την Ιδέα του. Με άλλα λόγια, ο Β΄Ππ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας πόλεμος εναντίον του Χίτλερ.

Η ανίερη συμμαχία

    Σε αυτόν τον πόλεμο, τα διάφορα ενδιαφερόμενα μέρη —οι μπολσεβίκοι, οι διεθνείς τραπεζίτες, οι κάθε είδους αντιδραστικοί αλλά ιδιαίτερα οι Εβραίοι— ανακάλυψαν ότι οι όποιες μεταξύ τους διαφορές υποχωρούσαν ενώπιον του κοινού τους συμφέροντος να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο και τον Σκοπό του. Φορώντας τον μανδύα τού υποκριτικού φαρισαϊσμού, αυτή η ανίερη συμμαχία υποσχέθηκε ότι χωρίς τον Χίτλερ θα υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος    —ένας κόσμος ελευθερίας και δημοκρατίας, ένας κόσμος δίχως φόβο και αδικία, στον οποίον το Καλό θα θριαμβεύσει επί του Κακού. Αλλά το πόσο ειλικρινείς ήταν οι δηλώσεις τους μπορεί να διαπιστωθεί από τους βιασμούς, τις λεηλασίες, τις εθνοκαθάρσεις, τα βασανιστήρια, τις δίκες–παρωδίες, τα «στημένα» δικαστήρια και τη σφαγή εκατομμυρίων σε ολόκληρη την Ευρώπη, δηλαδή από όλα όσα έλαβαν χώρα ακριβώς μετά την «απελευθέρωση».

Τί είδους κόσμο οι νικητές μάς έδωσαν;

   Λοιπόν, τί είδους κόσμο οι νικητές του 1945 πραγματικά μας έδωσαν; Ρίξτε μια καλή ματιά. Για πάνω από πέντε δεκαετίες, είχαν την ευκαιρία να μας δείξουν τον κόσμο τους δίχως τον Χίτλερ. Τι είδους κόσμος είναι αυτός;

  Κατ' αρχάς, μας πρόσφεραν μία ατέλειωτη σειρά πολεμικών συγκρούσεων, στις οποίες αναρίθμητες ζωές χάθηκαν άδικα. Επίσης, μας έδωσαν τον «Ψυχρό Πόλεμο» με τις τεράστιες δαπάνες του και την κατασπατάληση φυσικών πόρων ―για τον οποίο ακόμα πληρώνουμε. Μας έδωσαν έναν κόσμο κλιμακούμενου χρέους, ασύδοτου καταναλωτισμού, εγωκεντρισμού, περιβαλλοντικής καταστροφής, μόλυνσης και φυλετικής επιμειξίας. Μετέβαλαν την εθνική δημογραφική μας σύσταση και μας εισήγαγαν[1] στις «χαρές» της «ολοκλήρωσης», της «ενσωμάτωσης», της «Θετικής Δράσης», στις «ποσοστώσεις μειονοτήτων», στην «εκπαίδευση ευαισθητοποίησης», στη «Μαύρη Ιστορία» και στο ολοκαύτωμα.

Ο Χίτλερ ήταν αντίθετος σε όλα αυτά

Μας έδωσαν ανεκτικότητα, ναρκωτικά, MTV και αυτοκτονίες εφήβων. Μας έδωσαν ασφαλές σεξ, ανασφαλείς δρόμους και περιορισμό της ελεύθερης οπλοκατοχής. Μας έδωσαν rock 'n' roll και συμβουλευτικά κέντρα για τα θύματα βιασμών. Μας έδωσαν «εναλλακτικούς τρόπους ζωής», σοδομία, AIDS, αισχρότητα, διαστροφή, χάος, έγκλημα, διαφθορά, αποχαύνωση και παραφροσύνη κάθε είδους.
Αυτό είναι το είδος του κόσμου το οποίο οι στρατιωτικοί νικητές τού Β΄Ππ μας έδωσαν, και τούτο αποτελεί ένα φρικτό κατηγορητήριο.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Χίτλερ γι’ αυτόν τον κόσμο. Ήταν απολύτως αντίθετος προς όλα αυτά, πολέμησε και θυσίασε τα πάντα για να αποτρέψει τη δημιουργία ακριβώς ενός τέτοιου κόσμου. Αλλά οι νικητές τού 1945 πολέμησαν για να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν τον δικό τους κόσμο —δηλαδή τον σημερινό. Για τούτο, προκάλεσαν τον Β΄Ππ και γι' αυτό πρέπει να λογοδοτήσουν.

Το 1945 ήταν μία καθοριστική στιγμή

Το έτος 1945 ήταν μια καθοριστική στιγμή, μια καμπή στην ιστορία, η τελευταία μεγάλη νίκη τής Παλαιάς Τάξης, η οποία καθόρισε το είδος του κόσμου που έχουμε σήμερα. Οτιδήποτε λαμβάνει χώρα τώρα ανά την υφήλιο συνδέεται αιτιωδώς με το αποτέλεσμα εκείνης της μεγάλης σύγκρουσης που έλαβε χώρα πάνω από μισό αιώνα πριν. Αυτή η αιτιώδης σχέση είναι η αθέατη πραγματικότητα πίσω από την παρούσα κατάσταση. Και αυτή η κατάσταση δεν θα μεταβληθεί ποτέ, αν δεν αναγνωρίσουμε αυτό το γεγονός και δεν ασχοληθούμε με αυτό. Στην επαναξιολόγηση της συμμετοχής μας στον Β΄Ππ, μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά. Και το να παραδεχθούμε αυτό το απλό γεγονός είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα για την εθνική και φυλετική μας ανάκαμψη.

Ο αγώνας συνεχίζεται

Το 1959, εμφανίστηκε ένας άνδρας που είχε το σθένος να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός, ένας άνθρωπος που συνειδητοποίησε ότι στον Β΄Ππ είχαμε πολεμήσει στη λάθος πλευρά, δηλαδή εναντίον τού Αδόλφου Χίτλερ. Το όνομά του ήταν Τζωρτζ Λίνκολν Ρόκγουελ.[2] Ήταν ένας παρασημοφορημένος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Και ακριβώς 40 χρόνια μετά τον Φύρερ, πρώτος σήκωσε τη σημαία ψηλά, αυτός ο μεγάλος απόστολος ήταν που ύψωσε ξανά το λάβαρο! Είναι ένα παράδειγμα για όλους εμάς.
Αν και μία στρατιωτική φάση του Εθνικοσοσιαλιστικού Αγώνα έληξε το 1945, ο πόλεμος που κηρύχθηκε από τον παγκόσμιο Εβραϊσμό εναντίον του Χίτλερ το 1933 δεν έχει λήξει. Σήμερα, ο εχθρός, με την παθολογική επιδίωξη των μεσσιανικών του σχεδίων, συνεχίζει τον πόλεμο ενάντια στον Ηγέτη.

Και έτσι έχουμε πάλι μάχη. Αλλά αυτή τη φορά, έχουμε την ευκαιρία να είμαστε στη σωστή πλευρά, σε αυτόν τον διαρκή πόλεμο. Και αντί να πολεμάμε εναντίον του Χίτλερ, τώρα μπορούμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του και για τη Νέα Τάξη του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή ή προνόμιο από αυτό!

---

[1] αναφέρεται στις ΗΠΑ κυρίως

[2] Διοικητής Ναυτικού των ΗΠΑ και ιδρυτής του «Αμερικανικού Ναζιστικού Κόμματος» (American Nazi Party). Ο Ρόκγουελ ήταν μία σημαντικότατη προσωπικότητα του μεταπολεμικού αμερικανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και οι απόψεις και τα γραπτά του συνεχίζουν να επηρεάζουν ανθρώπους που έχουν παρόμοιες απόψεις, διεθνώς και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ.

Ristorante Verona