Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, ΩΡΑ 17:30






RV

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ



Από το ομότιτλο βιβλίο του Θόδωρου Μανιάτη

"Στο μπούνκερ  η ατμόσφαιρα είναι καταθλιπτική. Ο Χίτλερ εμφανίζεται στις 11. Αποχαιρετά τους συνεργάτες του και παρουσία όλων βγάζει από το σακκάκι του το χρυσό σήμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και το καρφιτσώνει μέσα στη γενική σιωπή πάνω στο φόρεμα της Μάγδας Γκαίμπελς στο ύψος της καρδιάς. Χειρονομία συμβολική. Ύστατη αναγνώρισι για το δράμα που ζει μια μητέρα του Ράιχ. Ο Χίτλερ ζητά να γευματίση για τελευταία φορά μαζί με την σύζυγό του και αμέσως μετά κλείνεται στο γραφείο του. Ο καμαριέρης του Χίτλερ, Λίνγκε, -αυτόπτης μάρτυς- έτσι περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του αρχηγού του:
              Έπειτα από λίγο εμφανίστηκε ο Γκύνσε, βοηθός του Χίτλερ ο οποίος ανέφερε ότι η κυρία Γκαίμπελς ήθελε να μιλήση για μια ακόμη φορά με τον Φύρερ. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και εγώ τον συνόδευσα. Ο δόκτωρ Γκαίμπελς μάς υπεδέχθη στον προθάλαμο και είπε στον Χίτλερ:
                - Φύρερ μου γιατί δεν προσπαθείτε να βγήτε από το Βερολίνο υπό την προστασία της Χιτλερικής νεολαίας;
                        - Δόκτωρ -απάντησε ο Χίτλερ- γνωρίζετε την απόφασί μου. Δεν θα την αλλάξω. Όμως εσείς μπορείτε να αφήσετε το Βερολίνο μαζί με την οικογένειά σας.
                  Ο Γκαίμπελς αποκρίθηκε με τη σειρά του.
                   - Όχι, Φύρερ μου. Στον τελευταίο μου λόγο υπό την ιδιότητά μου σαν Γκαουλάιτερ είχα πει ότι δεν θα εγκατέλειπα το Βερολίνο, αλλά ότι θα έμενα μαζί με την οικογένειά μου. Είναι μια υπόσχεσις την οποία θέλω να κρατήσω.
                 Μετά οι δύο έσφιξαν τα χέρια σιωπηλά. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και την αποχαιρέτησε.
                      Ύστερα επέστρεψε μαζί μου. Η ώρα ήταν 3.45. Όταν φθάσαμε μπροστά από την πόρτα του δωματίου του τού είπα ότι και εγώ ήθελα να τον αποχαιρετήσω. Ο Χίτλερ μού είπε:
                        - Λίνγκε, διέταξα, όλος αυτός ο κόσμος να βγη από το Βερολίνο σε μικρές ομάδες. Ενωθήτε με μία από αυτές και προσπαθήστε να φθάσετε στην Δύσι.
                     - Φύρερ μου, τον ρώτησα, και τώρα για ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε; 
                        Ο Χίτλερ μού έσφιξε το χέρι και μου είπε:
   - Für Den Kommenden Mann. -Για τον άνδρα που πρόκειται να έλθη. 
                    Στάθηκα ακίνητος στον ναζιστικό χαιρετισμό και έπειτα κατευθύνθηκα προς την έξοδο του Μπούνκερ. Δεν ήθελα πλέον ούτε να βλέπω ούτε να ακούω τίποτε".

Ristorante Verona

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ



Σήμερα 30 Απριλίου 2015, περίπου στις 17.30 ώρα Ελλάδας συμπληρώνονται 70 χρόνια από το σκληρό εκείνο απόγευμα του Απριλίου του ’45. Τότε που στο Βερολίνο, στο μπούνκερ, ο ιδανικότερος ενσαρκωτής και φορέας των υψηλότερων και πολυτιμότερων αρετών και αξιών του Άριου Ανθρώπου ολοκλήρωσε τη γήινη ζωή Του. 

Το «τέλος» Του ακολούθησαν μύρια δεινά για την ανθρωπότητα. Παρά τις διώξεις και τα ψεύδη, τη διαρκή, καθημερινή, όσο και μάταιη, προσπάθεια σπίλωσης του ονόματός Του, γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ότι καθετί που βιώνουμε σήμερα είναι συνέπεια εκείνου του «τέλους». 

Ο Κόσμος όμως συνεχίζει να βρίσκεται υπό τη συντριπτική και συγκλονιστική επίδρασή της Ζωής, του Θανάτου και του Έργου Του. Ό,τι Εκείνος δημιούργησε και η παρακαταθήκη Του δεν μετριέται με τα λιγοστά χρόνια μίας ανθρώπινης ζωής, παρά μόνο για εκείνους τους αδαείς που νομίζουν ότι ο κόσμος και η ιστορία, οι εποχές αρχίζουν και τελειώνουν με την ασήμαντη ύπαρξή τους.

Τα χρόνια που περνούν δεν εξασθενίζουν τη μνήμη Του, αλλά τη δυναμώνουν. Γι’ αυτό τον νιώθουμε Παρόντα, Ακλόνητο, Αταλάντευτο και Φωτεινό. 'Οπως λέει ένα παλιό γερμανικό ποίημα «ο Ένας συνεχίζει να κυριαρχεί με το μεγάλο πνεύμα του».


Ristorante Verona

Ριέντσι: ο εκλεκτός μοναχικός ιδεαλιστής και ανιδιοτελής ήρωας του Βάγκνερ



Ο Ριέντσι είναι ένας μοναχικός αριστοκράτης, ολόψυχα αφοσιωμένος στην αναβίωση του μεγαλείου της αρχαίας Ρώμης, «της Ρώμης, της αρχαίας Ρώμης, βασίλισσας του κόσμου». Στα ερείπιά της βλέπει το ένδοξο παρελθόν της:

 «δείτε, οι ναοί αυτοί, οι κολόνες αυτές, σας λένε: 
Να η Ρώμη! Μεγάλη, ελεύθερη, αρχαία!
Η Ρώμη, που κυβερνούσε κάποτε τον κόσμο
Και που ονόμαζαν τους πολίτες της Βασιλείς των Βασιλέων!»

Οι απόγονοι, όμως, δεν τίμησαν τους πατέρες τους. Ο Ριέντσι θρηνεί για την παρακμή των ηθών και του λαού. Αποστολή του, να ανορθώσει τη Ρώμη: «Εμπρός! Θα ξαναδώσω στη Ρώμη μεγαλείο και ελευθερία/ θα τη βγάλω από τον ύπνο της».


Ο Ριέντσι, βγαλμένος απ’ τα σπλάχνα του λαού, είναι πεπεισμένος ότι είναι ο εκλεκτός της Θείας Πρόνοιας και κατορθώνει να εξασφαλίσει την υποστήριξη του λαού του. Όμως, προδίδεται με ραδιουργίες από σφετεριστές. Τα κηρύγματά του, ο ιδεαλισμός του, και τέλος η θυσία του τον κάνουν ήρωα. 


Το έργο τελειώνει στις φλόγες ενός Καπιτωλίου που καταρρέει μέσα σε αστραπές και βροντές. Ο Ριέντσι καταριέται τους προδότες και καθαγιάζεται από τις φλόγες του Καπιτωλίου.

 «Όνειδος φρικτό! Αυτό είναι λοιπόν η Ρώμη; 
Άθλιοι, ανάξιοι του ονόματός σας!
Ο τελευταίος των Ρωμαίων σάς καταριέται!
Καταραμένη να  ΄ναι τούτη η πόλη, να καταστραφεί!
Πέθανε κι αφανίσου, Ρώμη!
Έτσι το θέλει ο εκφυλισμένος λαός σου!»

    Την όπερα αυτή του Βάγκνερ παρακολούθησε ένα βράδι του Νοεμβρίου του 1906 στο Λιντς, ο δεκαεπτάχρονος Αδόλφος Χίτλερ με τον φίλο του August Kubizek. Όπως αφηγείται ο τελευταίος, εκείνη τη νύχτα «αποφασίστηκε όλο του το μελλοντικό πεπρωμένο (…) Συγκλονισμένοι, παρακολουθήσαμε την πτώση του Ριέντσι. Βγήκαμε σιωπηλοί από το θέατρο». Ο νεαρός Χίτλερ συνήθιζε να σχολιάζει και να μιλά, μετά το τέλος ενός έργου που είχε παρακολουθήσει. Όμως, εκείνη τη νύχτα παρέμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα και ζήτησε και από τον φίλο του να σωπάσει. Κάποια στιγμή, αργότερα, έπιασε τα χέρια του Kubizek, τα έσφιξε και άρχισε να μιλάει για μια αποστολή την οποία θα του ανέθετε μια ημέρα ο λαός: να τον λυτρώσει από τη σκλαβιά και να τον οδηγήσει στις κορυφές της ελευθερίας. 


Ο Χίτλερ πολλά χρόνια αργότερα αναφέρθηκε στη βραδιά αυτή σε μια συζήτηση που είχε με την Βίνιφρεντ Βάγκνερ, για να καταλήξει με τα εξής λόγια: «Τότε, άρχισαν όλα»… 

Ristorante Verona

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Η ιστορία της Ku Klux Klan



Στις 9 Απριλίου του 1865, στο Appomattox της Βιρτζίνια, ο στρατός της Συνομοσπονδίας εξαντλημένος παραδίδει τα όπλα και τερματίζεται έτσι, ο αιματηρός κατακτητικός πόλεμος του Λίνκολν, ο λεγόμενος «εμφύλιος πόλεμος». Για το Νότο άρχιζε η σκοτεινή περίοδος της λεγόμενης «Εποχής της Ανασυγκρότησης».

Μετά το Appomattox, όταν ο στρατηγός Grant είπε: «Ας έχουμε ειρήνη», η συνομοσπονδία εναπόθεσε τα όπλα της εξουθενωμένη από την ήττα. Ο πρόεδρος Andrew Johnson, ο οποίος διαδέχτηκε τον δολοφονημένο Λίνκολν, ήθελε να φερθεί καλά στις κατεκτημένες Νότιες Πολιτείες, αλλά η εθνική νομοθετική πολιτική μεταξύ 1866 και 1872, δεν υλοποίησε τις προσδοκίες του Τζόνσον όσον αφορά την «ανασυγκρότηση» του Νότου. Όταν ο Lincoln έπεσε νεκρός από την σφαίρα του Booth στο Θέατρο Ford, στην  πρωτεύουσα των ΗΠΑ, είχε ήδη προγραμματιστεί η άμεση ανασυγκρότηση των κυβερνήσεων των Νότιων Πολιτειών και είχε προγραμματιστεί, σύμφωνα με  ιστορικούς εκείνης της εποχής, η επανεισδοχή των κατεκτημένων αδελφών πολιτειών σε πλήρη κοινωνία με το νικηφόρο βόρειο τμήμα. Ο Johnson αποσκοπούσε στην πλήρη υλοποίηση της πολιτικής αυτής, αλλά ενεπλάκη σε πικρές διαφορές με το Κογκρέσο και τη ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στη Βουλή και τη Γερουσία, η οποία αποκήρυξε την πολιτική Λίνκολν και αποφάσισε να συμπεριφερθεί στις Νότιες Πολιτείες ως κατακτημένες επαρχίες και όχι ως πολιτείες. 


Οι ηγέτες της Ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας στη Βουλή και τη Γερουσία, πικραμένοι από τα τέσσερα χρόνια του πολέμου και τις τεράστιες απώλειες που υπέστη ο στρατός της Ένωσης, αντιδρούσαν στην πολιτική του προέδρου Τζόνσον και του Κογκρέσου για την ανασυγκρότηση του Νότου. Ο αγώνας μεταξύ του Κογκρέσου και του προέδρου Johnson άρχισε όταν ο πρόεδρος έθεσε βέτο στο νομοσχέδιο για το Γραφείο των Απελευθέρων - ‘Freedmen's Bureau Bill’, τον Φεβρουάριο του 1866.

Λίγους μήνες αργότερα, το Κογκρέσο, σε αντίθεση με τη κυβέρνηση, πέρασε το νομοσχέδιο παρά το βέτο του Τζόνσον. Το Γραφείο των Απελεύθερων, που το διαχειρίζονταν το Υπουργείο Πολέμου, έδωσε πλήρη δικαιοδοσία σχεδόν στα πάντα, σχετικά με τους πρόσφατα απελευθερωμένους σκλάβους. Προέβλεπε τον διορισμό πρακτόρων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σε όλες τις νότιες επαρχίες, οι οποίοι μπορούσαν να ήταν είτε πολίτες, είτε στρατιωτικοί και οι οποίοι θα είχαν πλήρη αυταρχική εξουσία σαν στρατιωτικοί δικαστές. Το μέτρο αυτό κατάργησε κάθε έννοια νόμου, αναίρεσε το δικαίωμα του habeas corpus*, κατέστρεψε το δικαίωμα της δίκης με ενόρκους, καθώς και το δικαίωμα της έφεσης ύστερα από καταδίκη. Ο νόμος αυτός έδωσε στα ομοσπονδιακούς πράκτορες του Γραφείου Απελεύθερων, που σύντομα άρχισαν να κατακλύζουν κάθε μέρος του Νότου, περισσότερη τυραννική και αυταρχική εξουσία από ό, τι είχε ποτέ τύραννος ή Ρωμαίος ύπατος. Με το νομοσχέδιο αυτό, ένας πράκτορας του Γραφείου των Απελεύθερων,  με την υποστήριξη του ομοσπονδιακού στρατού κατοχής, είχε σχεδόν απεριόριστη εξουσία πάνω στην ζωή και την περιουσία σε κάθε επαρχία του Νότου, όπου θα εγκαθιστούσε την εξουσία του.

[*Το habeas corpus είναι μια δικαστική πράξη που προστατεύει τον πολίτη από παράνομες πράξεις της διοίκησης, ειδικά από την παράνομη κράτηση, απαγορεύοντας τη δίκη προσώπων που κρατούνται παράνομα]. 


Μετά το νόμο για το Γραφείο των Απελευθέρων ακολούθησαν άλλα τρία μέτρα από το Κογκρέσο το 1866, για την παροχή μιας «πιο αποτελεσματικής κυβέρνησης των ανταρτισσών πολιτειών». Όλα αυτά τα μέτρα πέρασαν πάνω από το βέτο του προέδρου Τζόνσον και η σύγκρουση μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας και του Κογκρέσου μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Τα μέτρα αυτά χώρισαν δέκα Νότιες Πολιτείες σε πέντε στρατιωτικές περιοχές και υπεύθυνος της κάθε μίας ορίστηκε ένας αξιωματικός του ομοσπονδιακού στρατού ο οποίος ήταν εξουσιοδοτημένος με απόλυτες και αυθαίρετες εξουσίες.

Αυτού του είδους η παραχώρησης τυραννικής εξουσίας από στρατιωτικούς σατράπες στο Νότο οδήγησε σε σοβαρές καταχρήσεις κάθε είδους και διώξεις του ηττημένου πληθυσμού, μέσα σε ένα όργιο κακοδιοίκησης, που όμοιό του δύσκολα βρίσκεται στην ιστορία. 


Σύμφωνα με αυτούς τους νόμους κάθε άνδρας που υπηρέτησε στον συνομόσπονδο (Νότιο) στρατό ή με οποιονδήποτε τρόπο βοήθησε τις συνομόσπονδες Πολιτείες, δεν μπορούσε να κατέχει καμία δημόσια θέση πολιτειακή ή ομοσπονδιακή. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε σχεδόν σε όλον το Νότο μέχρι το 1872. Το αποτέλεσμα ήταν ο Νότιος λευκός άνθρωπος να μην έχει τίποτα να πει όσον αφορά την κυβέρνηση του τόπου του. Έπρεπε να τον διοικεί μια ορδή carpetbaggers και Scalawags που εισέβαλαν στον Νότο με μεγάλους αριθμούς μετά το Appomattox. Με την καυκάσια φυλή να έχει μπει στο περιθώριο, ο νέγρος κυβερνούσε, οδηγούμενος και κατευθυνόμενος από τους λευκούς carpetbaggers από το Βορρά.


Η νομοθεσία προέβλεπε ότι οι πέντε στρατιωτικές περιοχές εντός των οποίων οι δέκα νότιες πολιτείες οργανώθηκαν θα συνεχίζονταν έως ότου αυτές οι πολιτείες υιοθετούσαν νέα συντάγματα που θα ικανοποιούσαν το Κογκρέσο. 


Στη συνέχεια, σύμφωνα με την προτροπή του γερουσιαστή Charles Sumner, της Μασαχουσέτης, πέρασε ο Νόμος για τα Πολιτικά Δικαιώματα (Civil Rights Bill). Ο νόμος αυτός έδινε την εξουσία στα ομοσπονδιακά δικαστήρια να επιβάλλουν την αποδοχή των νέγρων σε όλους τους δημόσιους χώρους και να καταστήσουν υποχρεωτική την συμμετοχή νέγρων σε σώματα ενόρκων. Το 1883 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο για τα Πολιτικά Δικαιώματα.

Οι ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσου, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για την τυραννική υποταγή των κατακτημένων Νότιων πολιτειών ισχυρίστηκαν ότι οι συνθήκες στο Νότο απαιτούσαν στρατιωτικό νόμο. Το αμερικανικό Σύνταγμα προβλέπει ότι το habeas corpus δεν πρέπει να ανασταλεί, εκτός περιπτώσεων εξέγερσης ή εισβολής. Αν και δεν υπήρχε καμία δικαιολογία, καθώς οι στρατιώτες του Νότου είχαν παραδοθεί και διαλυθεί και βέβαια, δεν υπήρχε καμία εισβολή Νοτίων, το δικαίωμα του habeas corpus είχε ολοσχερώς εξουδετερωθεί από τους ομοσπονδιακούς πράκτορες που με την βοήθεια του στρατού κυβερνούσαν το Νότο με «ράβδο σιδηρά», καταπατώντας κάθε έννοια συνταγματικότητας. 


Η εφαρμογή αυτών των μέτρων καθυστέρησε την οικονομική ανάκαμψη των Νότιων Πολιτειών για πολλά χρόνια. Το σύνολο του λευκού πληθυσμού του Νότου είχε μπει στο περιθώριο και στερούντο δικαιωμάτων. Την ίδια στιγμή, οι πρώην σκλάβοι, από τους οποίους ελάχιστοι μπορούσαν να διαβάσουν ή να γράψουν, αποτελούσαν το σύνολο του εκλογικού σώματος. Οι κερδοσκόποι carpetbaggers, μερικοί από τους οποίους ήταν πραγματικά αποβράσματα της κοινωνίας καθοδηγούσαν αυτό το ετερόκλητο πλήθος των νέγρων να κάνουν αυτό που ήθελαν πολιτικά, και ταυτόχρονα λεηλατούσαν το λευκό πληθυσμό του Νότου.

Ήταν μια εποχή καταπίεσης και διαφθοράς. Τόσο κακή ήταν η διακυβέρνηση στο Νότο, που ακόμα και οι βόρειες εφημερίδες έγραφαν καυστικά άρθρα κατά των παραγόντων του Γραφείου των Απελευθέρων και τη στρατιωτική κυβέρνηση. 


Ενώ οι κερδοσκόποι και τα κοράκια κάθε είδους καταπίεζαν και λεηλατούσαν το Νότο, υπήρχαν και μερικοί καλοί άνδρες από τις Βόρειες πολιτείες που είχαν μεταναστεύσει στο Νότο, οι οποίοι χωρίς δισταγμό πήραν το μέρος του καταπιεσμένου πληθυσμού . Οι φωνές τους ακούγονταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας συνεχώς μέσω ανακοινώσεων στις βόρειες εφημερίδες, όπου κατήγγειλαν τη ληστεία και την κακοδιοίκηση στις νότιες Πολιτείες.

Στην πραγματικότητα, ο Νότος είχε βρεθεί στη δίνη μιας πλήρους καταστροφής από την κακή διακυβέρνηση των κερδοσκόπων και των αδαών νέγρων ακολούθων τους. Οι απελευθερωμένοι σκλάβοι, ως τάξη, ήταν καλοί άνθρωποι. Εκτός από λίγες περιπτώσεις, τους είχαν φερθεί καλά οι ιδιοκτήτες τους, αλλά ως όχλος ήταν αναλφάβητοι, αδαείς και δεισιδαίμονες και τους μπόλιαζαν με κακία. Ήταν εύπλαστο υλικό στα χέρια των λευκών καθοδηγητών τους. 

Σε κάθε νότια πολιτεία οι αριθμοί έδιναν την εικόνα της κακοδιοίκησης. Στη Νότια Καρολίνα οι φόροι γης το 1860 ανήλθαν σε περίπου  400.000 δολάρια. Το 1871 ανήλθαν σε  2.000.000 δολάρια. Οι φόροι δεν μπορούσαν να καταβληθούν. Οι εκτάσεις είχαν χάσει κάθε αξία και είτε έγιναν τεράστιοι ερημότοποι, είτε παραδόθηκαν σε νέγρους. Στο Μισισιπή περίπου 7.000.000 στρέμματα γης εγκαταλείφτηκαν από τους ιδιοκτήτες επειδή οι ​​φόροι το 1874 αυξήθηκαν 14 φορές! Σε λίγα χρόνια το δημόσιο χρέος της Λουιζιάνα αυξήθηκε από 6.000.000 δολάρια σε 50.000.0000 δολάρια.


Την ίδια ώρα κωμοπόλεις, χωριά και επαρχίες ήταν ακόμη σε χειρότερη κατάσταση, σχεδόν όλες τους σε πτώχευση λόγω των δημόσιων χρεών που δεν μπορούσαν να πληρωθούν. Καθώς οι συνθήκες σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά, ήταν τόσο κακή οι άνθρωποι υπέφεραν σε μεγάλο βαθμό. Απαλλαγμένοι από την εργασία στις φυτείες, εκατοντάδες χιλιάδες νέγροι άφησαν την ύπαιθρο και συνωστίστηκαν στις πόλεις και τις κωμοπόλεις, γοητευμένοι από την ελπίδα ότι η γενναιόδωρη κυβέρνηση και το Γραφείο των Απελευθέρων θα τους εξασφάλιζαν οικονομική στήριξη. Έτρεξαν επίσης στα αστικά κέντρα από το πρόσφατα παραχωρηθέν δικαίωμα ψήφου και την ελπίδα κατάληψης δημόσιων θέσεων που θα τους έκαναν πολιτικούς προϊσταμένους στους πρώην αφέντες τους. 


Ως παράδειγμα των αδαών νομοθετών κατά τις μέρες της «ανασυγκρότησης» του Νότου, το πολιτειακό νομοθετικό σώμα της Νότιας Καρολίνας τα έτη 1868-1872 περιείχε 155 μέλη, όπου με ελάχιστες εξαιρέσεις, αποτελείτο από νέγρους και λευκούς του χαμηλότερου επιπέδου και έναν μεγάλο αριθμό carpetbaggers.

Είκοσι-δύο μέλη δεν μπορούσαν να διαβάσουν ή να γράψουν. Αρκετοί ήταν σε θέση να γράψουν μόνο τα ονόματα τους και οι 41 υπέγραφαν επίσημα έγγραφα με ένα X. Ενενήντα οκτώ από τα 155 μέλη ήταν νέγροι και από αυτόν τον αριθμό 67 δεν κατέβαλαν κανένα φόρο. Κανένας από τους αξιωματικούς δεν κατέβαλε φόρους, επίσης. 


Πολιτοφυλακές νέγρων οργανώθηκαν παντού, και χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο από τους πράκτορες του Γραφείου των Απελευθέρων και τη στρατιωτική κυβέρνηση για να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους. Οι Λευκοί δεν επιτρεπόταν να ενταχθούν σε καμία πολιτοφυλακή, οπότε στερήθηκαν των όπλων. Οι πράκτορες του Γραφείου του Απελευθέρων και οι στρατιωτικοί δικαστές ήταν προκατειλημμένοι εναντίον του λευκού πληθυσμού και ήταν ευνοϊκά προσκείμενοι στους νέγρους και καθώς ήταν φαύλοι και του χαμηλότερου επιπέδου δεν υπήρχε περίπτωση να βρει ο Λευκός το δίκιο του. Τα ομοσπονδιακά στρατεύματα και οι νέγρικες πολιτοφυλακές ήταν τα αφεντικά στις πόλεις και κωμοπόλεις και έκαναν ό,τι ήθελαν. Συλλάμβαναν λευκούς άνδρες και γυναίκες από καπρίτσιο και τους φυλάκιζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς ποτέ να τους φέρουν ενώπιον κάποιου δικαστηρίου. Σε ορισμένες πόλεις οι στρατιωτικοί διοικητές αυθαίρετα αντικαθιστούσαν τους πολιτικούς διοικητές και απαγόρευαν στους πολίτες να συγκεντρωθούν ανά πάσα στιγμή και ακόμα οι υψηλότεροι δικαστικοί λειτουργοί του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεχόντουσαν απειλές από ένοπλους άνδρες. Τον διοικητή της Λουιζιάνα τον κατέβασε με συνοπτικές από την θέση του με διάταξή  του ο στρατιωτικός διοικητής. Οι στρατιωτικοί διοικητές ανάγκαζαν τους δικαστές να ανακαλέσουν τις ποινές των δικαστηρίων τους και οι εγκληματίες απελευθερώνονταν δια της βίας από αξιωματικούς και νέγρικες πολιτοφυλακές. Ο Λευκός ήταν ένα αντικείμενο προσβολής, και οι γυναίκες δεν ήταν ποτέ ασφαλείς από τα χειρότερα εγκλήματα. Οι εφημερίδες δεν είχαν καμία ελευθερία λόγου και οι δημόσιες διαλέξεις απαγορεύονταν.  Οι εκλογές ήταν στο «έλεος» του ομοσπονδιακού στρατού και των νέγρικων πολιτοφυλακών.


Μεταξύ 1864 και 1876 το Κογκρέσο αντιμετώπισε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ με τη μεγαλύτερη περιφρόνηση. Όταν ο πρόεδρος Τζόνσον προσπάθησε να αφαιρέσει υπουργό του πολέμου Stanton, το Κογκρέσο απέρριψε περιφρονητικά την πρόταση και προσπάθησε να καθαιρέσει τον Johnson. Πολλοί βόρειοι του Κογκρέσου πίστευαν ότι έπρεπε να ψηφιστούν ειδικοί νόμοι για το Νότο, καθώς φοβούνταν ότι οι πρώην σκλάβοι δεν θα μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ή να εξασφαλίσουν κάποια από τα δικαιώματά τους έχοντας απέναντι την ευφυΐα και το θάρρος των νότιων λευκών ανδρών.

Ο Νότος κατάκοιτος βογκούσε κάτω από τις αλυσίδες του. Οι Νότιοι λευκοί άνδρες πίστευαν πως κάτι θα έπρεπε να γίνει αμέσως, αλλιώς ο νότιος πολιτισμός κάτω από τον ποταμό Οχάιο θα χανόταν, και θα τον αντικαθιστούσε ένας μιγάς πολιτισμός που σταδιακά θα απορροφούσε και θα έσβηνε την παλιά Αγγλο-σαξονική φυλή και αίμα. Οι συνθήκες ήταν άθλιες και οι Λευκοί ήταν απελπισμένοι. Μια ένοπλη αντίσταση και μια άλλη εξέγερση δεν ήταν κάτι που συζητιόταν, αν και οι συγγραφείς εκείνης της περιόδου έχουν σχεδόν ομόφωνα την άποψη, ότι αν οι συνθήκες συνέχιζαν έτσι, ήταν σίγουρο ότι θα ξεκινούσε ανταρτοπόλεμος παντού στο Νότο. Έπρεπε να βρεθεί μια αποτελεσματική απάντηση κατά της τυραννίας των κερδοσκόπων carpetbaggers και των ασύδοτων νέγρων. Και βρέθηκε στη μυστική οργάνωση που είναι γνωστή ως η Κου Κλουξ Κλαν.



Απόσπασμα από το σπάνιο βιβλίο “Story of the Ku Klux Κlan” του Col. Winfield Jones, (1921)



RV

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Η διαστρέβλωση της Iστορίας σχετικά με τον Αδόλφο Χίτλερ

Ομιλία του ιστορικού Danid Irving που δόθηκε στο Institute for Historical Revew, με ελληνικούς υπότιτλους 



Το κανάλι που έκανε την μετάφραση είναι το velerephon 
Επισκεφθείτε το εδώ: https://www.youtube.com/user/velerephon

RV

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ



Δείτε τι έχουν πει για τους Εβραιομασόνους, προσωπικότητες της ιστορίας. Και βγάλτε τα συμπεράσματα σας:

-«...Το παν-εβραϊκό κράτος είναι το μόνο κράτος που ασκεί παγκόσμια κυβέρνηση, ενώ τα άλλα κράτη μπορούν να ασκήσουν μόνο εθνική κυβέρνηση...Ο παν-εβραϊσμός είναι εδώ. Η σκηνή των επιχειρήσεων αλλάζει. Ο εβραίος όμως είναι πάντα ο ίδιος δια μέσου των αιώνων...»
Henry Ford

-«...Βεβαιότατα οι ιουδαίοι είναι οι πιο ενσαρκωμένοι διάβολοι...»
Ουϊλιαμ Σαίξπηρ

-«Οι ιουδαίοι είναι η συμφορά μας»
Heinrich Van Treitschke

-«Οι εβραίοι είναι μια τόσο καταστρεπτική, λεπρώδης και ολέθρια γενιά που αξίζει να εξολοθρευτεί πριν γεννηθεί»
Τζορντάνο Μπρούνο

-«Υπήρξε ποτέ έθνος πιο πρόστυχο από τους εβραίους που δεν έχουν πετύχει τίποτε στην τέχνη και στην επιστήμη και οι οποίοι έχουν μόνο διακριθεί σε μια καταγραφή από εγκλήματα και κτηνωδία. Σε κάθε σελίδα από τα αηδιαστικά τους χρονικά σε κάνουν να αρρωστήσεις»
Charles Fourier

-«Οι εβραίοι είναι κτήνη, οι συναγωγές τους χοιροστάσια που πρέπει να τα πυρπολήσουμε....ζουν από το κακό....είναι ζώα κακά που πρέπει να τα κυνηγήσουμε, όπως τα λυσσασμένα σκυλιά...»
Λούθηρος

-«Ανήκουν αυτοί οι περιτετμημένοι εις την φυλή των Ναφθαλείμ ή του Ησαχάρ, πολύ ολίγο με ενδιαφέρει, αυτοί εν πάση περιπτώσει είναι οι πλέον λωποδύτες, οι οποίοι ρυπαίνουν την επιφάνεια της γης...»
Βολταίρος

-«...δεν θα βρείτε στους εβραίους παρά ένα λαό αμαθή και βάρβαρο ο οποίος συγκεντρώνει από πολλού την πλέον αισχρή φιλαργυρία, την απεχθή δεισιδαιμονία με το ακατανίκητο μίσος για όλους τους λαούς οι οποίοι τον ανέχονται και τον πλουτίζουν...»
Βολταίρος

-«Πως ημείς δυνάμεθα να επιτρέψομεν την συμμετοχή των εβραίων εις τον Πολιτισμόν μας, του οποίου την πηγήν και την προέλευσιν αρνούνται...»
Γκαίτε

-«...εις όποια υπηρεσία επέτρεψαν να εισέλθουν, οι εβραίοι παντού καταχράστηκαν αυτήν την υπηρεσίαν...»
Φρειδερίκος ΙΙ Χοχενστάουφεν

-«Ο εβραϊσμός είναι κράτος εν κράτει...»
Βίσμαρκ

-«Δέκα χιλιάδες χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μισεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες εβραίοι θέλουν τον θάνατό μου και ένας όχι...»
Κοσμάς ο Αιτωλός

-«Των Ιουδαίων το προς ημάς μίσος, υπερβαίνει και αυτό το τουρκικό μίσος»
Αδαμάντιος Κοραής

-«Το Χόλυγουντ εβραιοκρατείται, άρα και τα Όσκαρ κατασκευάζονται...»
Μάρλον Μπράντο

-«Τι ένας εβραίος περισσότερο, τι ένας λιγότερος...»
Νίτσε

-«οβριός κι αρματωμένος δεν γίνεται...»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

-«Οι εβραίοι είναι απόγονοι λεπρών και οι Αιγύπτιοι τους έδιωξαν ως μολυσμένους...»
Τάκιτος

-«Οι εβραίοι είναι ελεεινό έθνος...»
Σενέκας

-«Οι εβραίοι είναι παγκόσμιοι συνομώτες...»
Τύλλιος Κικέρων

-«Καθώς οι εβραίοι κυρήττουν τον σοσιαλισμό και τον ριζοσπαστισμό, θα κρατήσουν τις ρίζες τους και θα μείνουν ενωμένοι και αφού όλα τα πλούτη της Ευρώπης πάνε χαμενα, οι Τράπεζες των Εβραίων θα είναι ακόμη εκεί.»
Ντοστογιέφσκι

-Όπου επικρατεί ο Ιουδαίος ο άλλος δεν μπορεί να ζήσει.
Ernest Renan

-" Η διαμάχη και το μίσος ανάμεσα στον κόσμο τρέφεται από πολύ συγκεκριμένες ενδιαφερόμενες ομάδες. Είναι μια μικρή. χωρίς ρίζες, διεθνής κλίκα, που στρέφει τον ένα λαό εναντίον του άλλου, που δε θέλει να έχουν ειρήνη. Είναι ένας λαός που νιώθουν σπίτι τους πουθενά και παντού, που δεν έχουν πουθενά χώμα στο οποίο να μεγάλωσαν, αλλά μένουν στο Βερολίνο σήμερα, στις Βρυξέλλες αύριο, στο Παρίσι μεθαύριο, μετά στην Πράγα ή στην Βιέννη ή στο Λονδίνο και που νιώθουν παντού σαν στο σπίτι τους. Οι Εβραίοι! Αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να θεωρηθούν ως διεθνή στοιχεία με την πραγματική έννοια του όρου, διότι εκτελούν τις δουλειές τους παντού. Αλλά ο λαός δεν μπορεί να τους ακολουθήσει. Ο λαός είναι δεμένος με το έδαφός του, δεμένος με την πατρίδα του, δεμένος με τις προοπτικές της ζωής, που το κράτος, το έθνος προσφέρει. "
Αδόλφος Χίτλερ


RV


The Reich in Photos – The 50-th Birthday of the Führer – 20.04.1939


50-th Birthday of the Fuehrer-01

50-th Birthday of the Fuehrer-02
50-th Birthday of the Fuehrer-03
50-th Birthday of the Fuehrer-04
50-th Birthday of the Fuehrer-05
50-th Birthday of the Fuehrer-06
50-th Birthday of the Fuehrer-07
50-th Birthday of the Fuehrer-08
50-th Birthday of the Fuehrer-09


50-th Birthday of the Fuehrer-10 

RV

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

OTTO DIETRICH : ΜΕ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ XVII



Η 13η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ελάχιστες ημέρες στην ιστορία του Ν.S.D.A.P έχουν τόσο μοιραία σημασία για τη Καινούρια Γερμανία, όσο εκείνη της 13ης Αυγούστου 1932.
Εκείνη την ημέρα ο αρχηγός  μας με τη σταθερότητα του χαρακτήρα του και με το λαμπρό παράδειγμα της Πίστης του προς το Έθνος, έσωσε το κίνημα και του έδωσε την ηθική δύναμη για να ξεπεράσει την επικίνδυνη καταιγίδα στους μήνες που ακολούθησαν, μέχρι που στο τέλος, η ζυγαριά του πεπρωμένου έκλεινε υπέρ του κόμματος.
Αμέσως μετά τη μεγάλη επιτυχία της 31ης Ιουλίου,που κατέστησε τόσο εμφανή τη κυρίαρχη θέση του Ν.S.D.A.P, το κόμμα προέβαλε ξεκάθαρα το δικαίωμά του να αναλάβει τη διακυβέρνηση του Κράτους. Κανένα Κράτος του κόσμου με κοινοβουλευτική διακυβέρνηση, δεν θα απέρριπτε ποτέ παρόμοιο δικαίωμα.
Αλλά η αστική μας τάξη ,τυφλή όπως πάντα, δεν μπορούσε ακόμα να κατανοήσει  το αίτημα αυτό.
Η κυβέρνηση που κλήθηκε  να υλοποιήσει μια εργασία απόλυτα διασαφηνισμένη, δηλαδή να επιβεβαιώσει επίσημα τη θέληση του Έθνους, απέτυχε στην ανάληψη άμεσης δράσης.
Ο αρχηγός μας είχε φύγει για τις Βαυαρικές Άλπεις να περιμένει εκεί τις αποφάσεις τους.Τα πρωτοκλασάτα μέλη του Ν.S.D.A.P τον συνόδευσαν εκεί.
Στις 11 Αυγούστου, ο αρχηγός μας ειδοποιήθηκε τηλεφωνικά από το Βερολίνο, να επιστρέψει στη Πρωτεύουσα στις 12 Αυγούστου για συζητήσεις και λήψεις αποφάσεων με απώτερο σκοπό, το  σχηματισμό καινούριας  Κυβέρνησης.
Εμείς- όπως  και οι περισσότεροι πολίτες-που δεν ήμασταν γνώστες της πραγματικής κατάστασης , υποθέταμε με σιγουριά ότι επί τέλους είχε φτάσει η στιγμή του Αδόλφου Χίτλερ.
Ο αρχηγός μας απάντησε ότι θα μπορούσε να βρίσκεται στο Βερολίνο το πρωί της 13ης Αυγούστου. Είχε το ισχυρό προαίσθημα ότι δεν επρόκειτο να συμβεί τίποτα το σημαντικό.
Πριν από την αναχώρησή του -κατά τη διάρκεια μιας  σύντομης παραμονής στο Chiemsee - είχε ήδη επιβεβαιώσει σε μια συγκέντρωση με  τους πιο στενούς οπαδούς , τη πρόθεσή του,γνωστή σε μας , να μην δεχθεί τίποτα λιγότερο πέρα από την πλήρη ανάληψη    των κυβερνητικών ευθυνών απορρίπτοντας ταυτόχρονα συμβιβασμούς και μίζερες προτάσεις.
Τι είχε συμβεί στο Βερολίνο εν τω μεταξύ; Μετά από μακρές συζητήσεις , είχαν συμφωνήσει να προσφέρουν στον Αδόλφο Χίτλερ  τη θέση του Αντικαγκελαρίου στη Κυβέρνηση φον Πάπεν, έτσι ώστε να δώσουν την εντύπωση ότι λαμβάνουν σοβαρά  υπόψη τη θέληση του λαού. Κάλεσαν τον αρχηγό μας  στο Βερολίνο για να τον πείσουν να στρατεύσει  το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, στα καλά και στα άσχημα , σε μια κυβέρνηση της οποίας η ηγεσία  και η τελική απόφαση θα προσδιοριζόταν  πέρα από τη δική του επιρροή. Αν αυτός αρνιόταν , οι φλόγες της λαϊκής ανυπομονησίας, που άναψαν  από την αγανάκτηση λόγω των  συχνών  εκλογών, θα  θέριευαν εναντίον του  N.S.D.A.P
Στο 8 π.μ. της 13ης Αυγούστου, ο αρχηγός μας, αναχώρησε οδικά από το Μόναχο, συνάντησε  τον  Επιτελάρχη Ραίμ σε ένα μικρό προάστιο κοντά στο Πότσνταμ. Στις 10 η ώρα, μπήκε στο Υπουργείο Άμυνας για μια σύσκεψη  με το Σλάιχερ, και αργότερα συνάντησε τον φον Πάπεν στο γραφείο του Καγκελαρίου του Ράιχ .
Εκεί του απεκάλυψαν το κυβερνητικό σχήμα. Ο Αδόλφος Χίτλερ απέρριψε αμέσως τις παράλογες προτάσεις , ακύρωσε τη συνάντησή του  με τον Πρόεδρο του Ράιχ σαν εντελώς περιττή από τη στιγμή που οι αποφάσεις είχαν ήδη παρθεί . Αποφάσισε όμως να  πραγματοποιήσει την επίσκεψη, όταν το απόγευμα, ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας τηλεφώνησε από το Γραφείο της Καγκελαρίας  στο Δόκτορα Φρικ  λέγοντας ότι ο Πρόεδρος του Ράιχ δεν είχε λάβει ακόμα τις οριστικές του αποφάσεις.
Μετά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο  του Ράιχ , μπροστά στον οποίο επανέλαβε την αξίωση να ορισθεί Καγκελάριος    , ο αρχηγός μας επέστρεψε στο σπίτι του Δόκτορα Γκαίμπελς . Αμέσως σαν  να υπάκουε σε μια συγκεκριμένη εντολή, ο κυβερνητικός τύπος που είχε διαρρεύσει "εμπιστευτικά" την είδηση παραμορφωμένη άρχισε να κραυγάζει. "Ο Χίτλερ θέλει την απόλυτη εξουσία." "Αξίωση δίχως προηγούμενο " ¨Ο Πρόεδρος τον έβαλε στη θέση του."
Ο κόσμος τους πίστευε. Για χάρη του λαού , ο αρχηγός μας είχε απορρίψει μια προσφορά ακόμα πιο δελεαστική σύμφωνα με την αστική ή μαρξιστική νοοτροπία 'δεν πουλήθηκε στο σύστημα για λίγες κυβερνητικές θέσεις. 
συνέχεια εδώ

RV

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Tribute to Greatest Leader on His Birthday 20 - 4 - 2015


πηγή

Ristorante Verona

Ένα άρθρο του Δρος Γκαίμπελς για τον Αδόλφο Χίτλερ



Τον Φεβρουάριο του 1932 ο Χίτλερ αποκτά επιτέλους τη γερμανική υπηκοότητα! Ο Γκαίμπελς ανακοινώνει στον γερμανικό λαό ότι ο Χίτλερ θα είναι υποψήφιος πρόεδρος. Τίποτα δεν είναι πλέον δυνατό να σταματήσει το κίνημα! Ο Γκαίμπελς γράφει σε άρθρο του ενόψει των προεδρικών εκλογών: 

«Ένας άνδρας που έχει τη δύναμη και τα χαρίσματα να οικοδομήσει ένα κίνημα εκατομμυρίων από μια μικρή σέκτα επτά ανδρών, ένα κίνημα που σήμερα ήδη συμπεριλαμβάνει το μεγαλύτερο και το καλύτερο τμήμα του γερμανικού λαού, θα βρει επίσης έναν τρόπο να ενώσει ολόκληρο το έθνος, απελευθερώνοντάς το από τις τρομερές πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές αντιθέσεις που διαιρούν και βλάπτουν τον λαό μας. 

Το μεγαλύτερο τμήμα του λαού μας έχει πλέον νέα θέληση για αντίσταση. Ο γερμανικός λαός θέλει να υψωθεί από την τυφλή παραίτηση σε ένα νέο ιδανικό. Αυτό είναι το έργο του Αδόλφου Χίτλερ! 

Οι μάζες βλέπουν σε αυτόν την τελευταία τους ελπίδα. Για εκατομμύρια, το όνομά του έχει καταστεί το φωτεινό σύμβολο της γερμανικής θέλησης για ελευθερία. Όποιος αντιτίθεται στην πάλη των τάξεων και στην αδελφοκτονία, όποιος αναζητεί διέξοδο από το χάος και τη σύγχυση, αυτός θα ψηφίσει τον Αδόλφο Χίτλερ! 

Αυτός αντιπροσωπεύει έναν γεννώμενο, νέο γερμανικό ιδεαλισμό, αυτός είναι ο εισηγητής της εθνικής δράσης, αυτός είναι ο φορέας της επερχόμενης οικονομικής και κοινωνικής ανανέωσης. Γι’ αυτό φωνάζουμε: Δώστε δύναμη στον Αδόλφο Χίτλερ, ώστε ο γερμανικός λαός να πάρει ξανά αυτό που αξίζει! Για ελευθερία και ψωμί!»      

 Ristorante Verona

Adolf Hitler's 50th birthday on April 20, 1939

Zum 126. Geburtstag Adolf Hitlers – Heil Dir, geliebter Führer! – Heil Hitler!




Wir glauben an Adolf Hitler,
den unsterblichen Führer unseres Volkes,
einzigartiges Geschenk der Vorhersehung,
größte Persönlichkeit aller Zeiten,
Heute und für immer in unseren Herzen lebend.

Wir glauben an seine heilige Sache,
Neue Ordnung genannt,
die Erfüllung arischen Schicksals,
den ewigen Lebensgesetzen zufolge,
die Hoffnung und Zukunft unserer Art auf Erden.

Wir glauben an seine Bewegung,
seine treue, ungeteilte Gefolgschaft,
die seiner Sache Namen trägt,
als Werkzeug seines Willens,
von Helden und Märtyrern blutgeweiht,
den ewigen Weg zum Weltenheil.

HEIL HITLER

Alles Gute zum Geburtstag, geliebter Führer!


πηγή

RV

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Χίτλερ για χίλια χρόνια

Braunau am Inn - Η πολίχνη που γεννήθηκε ο Αδόλφος Χίτλερ









Το σπίτι που  γεννήθηκε ο Αδόλφος Χίτλερ 
στις 20 Απριλίου του 1889




Ο Χίτλερ επισκέπτεται το Braunau am Inn το 1938 

Αυστρία 1938: Περιμένοντας τον Φύρερ...

Λίγα λουλούδια από την γη που γεννήθηκε...


20 Απριλίου 1889 - 20 Απριλίου 1938

Το σπίτι που γεννήθηκε, σήμερα 



Το Braunau am Inn σήμερα 
 
Ristorante Verona