Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Η δύναμη του Χίτλερ



Άραγε, μπορεί κανείς σήμερα να φανταστεί ότι ένας άνδρας που έχει σκοπό να απαλλάξει τον κόσμο από τον μαρξισμό, μιλάει σε ανοικτή συγκέντρωση οργανωμένων κομμουνιστών, που έχουν λάβει εντολή να τον γιουχάρουν και ότι στο τέλος οι ίδιοι οι οργανωμένοι οπαδοί του κομμουνιστικού κόμματος τον χειροκροτούν γιατί κέρδισε τις καρδιές τους; 

Αυτός ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. 

Όταν ο Γκαίμπελς διάβασε το «Ο Αγών Μου», το 1925, σημείωσε στο ημερολόγιό του: 
«Ποιος είναι αυτός ο άνδρας; Μισός πληβείος, μισός θεός. Είναι αυτός πραγματικά ο Ιησούς ή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής;». 
Μερικά χρόνια αργότερα, είπε: «Μόνο τώρα συνειδητοποιώ τι σημαίνει για μένα και για το κίνημα ο Χίτλερ. Τα πάντα! Τα πάντα!»... 


Αυτή ήταν η δύναμη και η προσωπικότητα που σήμερα σκοπίμως προσπαθούν να αποκρύψουν είτε να μειώσουν. Η δύναμη του Χίτλερ. 

Σήμερα θα παρουσιάσουμε αποσπάσματα από ένα κείμενο, γραμμένο σε μορφή ημερολογίου, ενός εβραιομπολσεβίκου, του Ντιέγκο Ριβέρα. Διαβάστε τι γράφει ο ίδιος για το τι έζησε στην Γερμανία του 1928. Απολαύστε το από το στόμα ενός φανατικού εβραίου.

Παρακάτω περιγράφει την εμπειρία του από μια προεκλογική ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ, το 1928 στην έδρα του κομμουνιστικού κόμματος στο Βερολίνο. 


"Λίγες μέρες αργότερα είδα τον Αδόλφο Χίτλερ να απευθύνεται σε μια μαζική συνάντηση στο Βερολίνο, ένα τετράγωνο πριν από ένα κτίριο τόσο τεράστιο που καταλάμβανε το σύνολο του συγκροτήματος. Η οικοδομή αυτή ήταν η έδρα του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.[...] 
[...]Στα αριστερά μου στάθηκε ο Τέλμαν, γενικός γραμματέας του Κόμματος. Ο Μίντσενμπεργκ εξηγούσε τα σχόλιά μου στον Τέλμαν, και μετέφραζε την ομιλία του Χίτλερ σε μένα.[...]

[...]Καθώς ετοιμαζόταν να μιλήσει, ο Χίτλερ ορθώθηκε άκαμπτα, σαν να περίμενε να διογκωθεί και να γεμίσει το μεγάλο αγγλικό στρατιωτικό αδιάβροχό του ώστε να μοιάζει με γίγαντα. Στη συνέχεια, έκανε ένα νεύμα για να επικρατήσει σιωπή. Μερικοί κομμουνιστές εργαζόμενοι τον αποδοκίμασαν, αλλά μετά από λίγα λεπτά όλο το πλήθος σώπασε απολύτως.[...]


[...]Κάτι σε αυτόν πρέπει να ανατάραξε τα βαθύτερα κέντρα των Γερμανών ομοεθνών του, γιατί μετά από λίγο ένιωσα ένα περίεργο μαγνητικό ρεύμα να ρέει μεταξύ του και του πλήθους. Τόσο βαθύ ήταν που, όταν τελείωσε, μετά από δύο ώρες ομιλίας, υπήρξε ένα δευτερόλεπτο πλήρους σιγής. Ούτε καν οι κομμουνιστικές ομάδες νεολαίας, που είχαν εντολή να τον γιουχάρουν, δεν το έκαναν. Τότε η σιωπή έδωσε τη θέση της σε ένα τεράστιο, εκκωφαντικό χειροκρότημα από όλη την πλατεία.
Καθώς έφευγε, οι οπαδοί του Χίτλερ έκλεισαν τις γραμμές γύρω του με όλα τα σημάδια της αφοσιωμένης πίστης.[...] 

[...]Όσο για μένα, ήμουν τόσο χαμένος και προβληματισμένος, που δεν μπορούσα να δω τίποτα για να γελάσω. Αισθάνθηκα πραγματικά βουτηγμένος στη θλίψη.[...]


[...]Τώρα πια όμως ο Μίντσενμπεργκ δεν χαμογελούσε. Είχε παρακολουθήσει τον Χίτλερ, που βρισκόταν σχεδόν στην άλλη άκρη της πλατείας. 

Παρατήρησε ότι ο κόσμος τον χειροκροτούσε ακόμα. Πριν φύγει από την πλατεία, ο Χίτλερ γύρισε και έδωσε το ναζιστικό χαιρετισμό. Αντί για αποδοκιμασίες, το χειροκρότημα γιγαντώθηκε. Ήταν σαφές ότι ο Χίτλερ είχε κερδίσει πολλούς οπαδούς ανάμεσα στους αριστερούς εργαζόμενους. Ο Μίντσενμπεργκ ξαφνικά έγινε χλωμός κι έπιασε το χέρι μου.
Ο Τέλμαν κοίταξε έκπληκτος και τους δύο μας. Χαμογέλασε αδύναμα και χάιδεψε το κεφάλι μου. Στα ρώσικα, που ακούγονταν βαριά με τη γερμανική προφορά του, είπε, «Νιτσεβό, νιτσεβό» (Δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα)...."

Ristorante Verona