ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Του Ιουλίου Έβολα 

Πολύ λίγοι υποψιάζονται ότι οι διακοπές (δηλαδή, οι ιερές ημέρες των Χριστιανών) του σήμερα, του αιώνα των ουρανοξυστών, του ραδιοφώνου, των μεγάλων κινημάτων των μαζών, εορτάζονται και συνεχίζουν... μία μακρινή παράδοση που μας φέρνει πίσω, στην εποχή εκείνη στην οποία άρχισε, σχεδόν στην αυγή της ανθρωπότητας, η ανοδική κίνηση του πρώτου Άριου πολιτισμού∙ μία παράδοση στην οποία, επιπλέον, εκφράζεται η σπουδαία φωνή εκείνων των ανθρώπων, κι όχι μία ιδιαίτερη πεποίθηση.

Ένα γεγονός άγνωστο στους περισσότερους πρέπει — πρώτα απ' όλα — να υπενθυμίσουμε, δηλαδή το ότι, αρχικά, οι ημερομηνίες των Χριστουγέννων και της έναρξης του νέου έτους συνέπιπταν, και αυτή η ημερομηνία δεν είχε επιλεχθεί αυθαίρετα, αλλά σχετιζόταν με ένα συγκεκριμένο κοσμικό γεγονός, ήτοι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβαίνει στην πραγματικότητα στις 25 Δεκεμβρίου, η οποία είναι η ημερομηνία των Χριστουγέννων — όπως έγινε γνωστή αργότερα — αλλά στις απαρχές της είχε μία κατ’ ουσίαν Ηλιακή σημασία. Αυτό φαίνεται επίσης στην αρχαία Ρώμη: η ημερομηνία των Χριστουγέννων στην αρχαία Ρώμη ήταν εκείνη της ανατολής του Ήλιου, του ακατανίκητου Θεού, “Natalis solis invicti”. Ως τέτοια, ως ημέρα του Νέου Ήλιου — dies solis novi — στην εποχή της Αυτοκρατορίας έφερε την έναρξη του Νέου Έτους, του νέου κύκλου. Αλλά αυτή η “Ηλιακή Γέννηση” της Ρώμης στην αυτοκρατορική περίοδο, με τη σειρά της αναφερόταν σε μία, κατά κάποιον τρόπο, ακόμα πιο μακρινή παράδοση, Νορδικής-Άριας προέλευσης. Με την επαναφορά, ο Ήλιος — η ηλιακή θεότητα, που ήδη απαριθμείτο μεταξύ των “dii indigetes”, δηλαδή μεταξύ των θεοτήτων ρωμαϊκής προέλευσης — πέρασε σε ακόμη πιο μακρινούς κύκλους πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, η ηλιακή θρησκεία της αυτοκρατορικής περιόδου, σε μεγάλο βαθμό είχε την έννοια της αποκατάστασης και σχεδόν μιας αναγέννησης, μιας - δυστυχώς επηρεασμένης από ποικίλους παράγοντες αποσύνθεσης - πολύ παλαιάς Άριας κληρονομιάς.

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ

Aναφορικά με την ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου

 Ο Ιούλιος Καίσαρας, στη μεταρρύθμιση του ημερολογίου του 46 π.Χ., έθεσε πράγματι ως ημερομηνία για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο την 25η Δεκεμβρίου. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, το σφάλμα στο μήκος του Ιουλιανού ημερολογίου μετακίνησε σταδιακά προς τα πίσω την ημερομηνία αυτή. Όταν ο Πάπας Γρηγόριος μεταρρύθμισε το Ιουλιανό ημερολόγιο, ξεκίνησε με ένα μεταγενέστερο έτος, ανταποκρινόμενος σε μια εισήγηση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, και όχι με το αρχικό έτος 46 π.Χ. Έτσι, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο μετακινήθηκε προς τα πίσω, περίπου στις 21 Δεκεμβρίου, αντί του αρχικού που ήταν στις 25 Δεκεμβρίου.

Συνεπώς, ο Ιούλιος Έβολα ήταν σωστός στον ισχυρισμό του, ότι η ημερομηνία των Χριστουγέννων ορίστηκε να συμπίπτει με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

Ristorante Verona

Ο Άριος, ''Προμηθέας της ανθρωπότητας''

Του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Ο Ολύμπιος Τιτάνας Προμηθέας και ο μύθος που τον συντροφεύει συγκλονίζει σε κάθε εποχή. Για τους Έλληνες είχε τεράστια σημασία η μορφή του, ήταν αυτός που αντιτάχθηκε στην εξουσία των θεών, μοίρασε στους ανθρώπους τη φωτιά της γνώσης και έγινε ο ενσαρκωτής του πολιτισμού, του πνεύματος και της δύναμης.

Στην ινδοάρια παράδοση, ο Προμηθέας έχει σχέση με τη σανσκριτική λέξη pramantha που σημαίνει σβάστικα. Στις Βέδες η pramantha συνδέεται μέσω μιας τελετουργίας με τη δημιουργία της φωτιάς.

Στην Aryavartha (το πολιτισμικό σύμπαν του Αρίου), η Pramantha συνδέεται με το σύμβολο της σβάστικας και ασφαλώς για περισσότερους από έναν λόγους

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μεγάλος Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε έγραψε το ποίημα ''Prometheus'', ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το οποίο δίνει μια ποιητική διάσταση στο δράμα του Προμηθέα. Το ποίημα μελοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, από τον Φραντς Σούμπερτ.

Με την εμφάνιση της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης στη Γερμανία, ο μύθος του Προμηθέα θα ζωντανέψει για να δώσει και πάλι το φως στην ανθρωπότητα. Ο Αδόλφος Χίτλερ θα είναι εκείνος, ο οποίος θα ξεκλειδώσει τον μύθο στο  ''Ο Αγών μου'', όπου αναφέρει:

"Θα ήταν μάταιος κόπος να συζητούμε πάνω στο σημείο του ποια ή ποιες φυλές υπήρξαν πρωταρχικά οι φορείς του ανθρώπινου πολιτισμού κι έχουν, στην συνέχεια, βάλει τα θεμέλια αυτού που εννοούμε, λέγοντας: ανθρωπότητα. Είναι πολύ απλό να ρωτήσουμε τώρα, με τις παρούσες συνθήκες, κάτι τέτοιο κι η απάντηση είναι εύκολη και ξεκάθαρη. Όλα όσα έχουμε σήμερα μπροστά μας σαν σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνικής είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί της δραστηριότητας των Αρίων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι η Άρια φυλή είναι ο μοναδικός δημιουργός μιας ανώτερης ανθρωπότητας και, ακολούθως, ότι αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό τύπου αυτού που εννοούμε με τη λέξη: «άνθρωπος». Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας, το θείο άστρο τού πνεύματος φώτιζε πάντοτε το ξεκάθαρο μέτωπό του, πάντα αυτός άναβε και διατηρούσε τη φωτιά που κάτω απ’ τη μορφή της γνώσης, φώτιζε τη νύχτα κι αποκάλυπτε τα μυστήρια, που επίμονα ήθελαν να κρατήσουν τη σιωπή τους, δείχνοντας έτσι στον άνθρωπο τον δρόμο που έπρεπε να χαράξει για να καταστεί κυρίαρχος πάνω στ’ άλλα ζωντανά πλάσματα τούτης της γης. Αν εξάλειφαν από το πρόσωπο της γης τον Άριο, ένα βαθύ σκοτάδι θα ξαπλωνόταν πάνω της, για μερικούς αιώνες ο πολιτισμός που αυτός δημιούργησε θ’ αντανακλούσε ακόμη, αλλά τελικά ο κόσμος θα μεταβαλλόταν σε μιαν απέραντη έρημο.''

Στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, o Προμηθέας θα κυριαρχήσει με τη μορφή και το πνεύμα του. Ο 'Αρνο Μπρέκερ θα φιλοτεχνήσει δύο αγάλματα που θα τοποθετηθούν  στην κύρια είσοδο της Καγκελαρίας του Ράιχ, εμπνευσμένος από τον Προμηθέα. Στο πρώτο (die Partei) κρατώντας πυρσό θα συμβολίζει το Κόμμα, στο δεύτερο (Wehrmacht) κρατώντας ξίφος θα συμβολίζει τον στρατό. 

Επιπλέον, το 1938 θα δημιουργήσει ένα γιγαντιαίο άγαλμα που θα το ονομάσει ''Προμηθέας'', προς τιμήν του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, το οποίο, σαν τον Προμηθέα, κομίζοντας φωτιά και φως οδηγεί τον λαό σε ένα δρόμο ζωής και πολέμου.

Εντύπωση και δέος προκαλεί και το έργο του γλύπτη Willy Meiler ''O Λαμπαδηφόρος'', το οποίο διακοσμούσε την Sonnwendplatz της Ordensburg Vogelsang, τόπο εορτασμού των ηλιοστασίων. Το έργο αναπαριστά τον Προμηθέα με τον πυρσό και δίπλα του είναι σκαλισμένη μια προσφώνηση στους μαθητές και μελλοντικούς ηγέτες του Ράιχ:

''Είστε οι λαμπαδηφόροι που φωτίζετε το έθνος, εσείς να φέρετε το φως του πνεύματος στη μάχη για τον Αδόλφο Χίτλερ''. 

Εκείνον τον σκληρό Απρίλιο του 1945, στο Βερολίνο το Αισχύλειο δράμα του Προμηθέα συνάντησε το Βαγκνερικό φινάλε. Σήμερα, 73 χρόνια μετά, Εθνικοσοσιαλιστές σε όλο τον κόσμο συνεχίζουμε και παραμένουμε πιστοί στον Μύθο και στα λόγια του Αδόλφου Χίτλερ:

''Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας''

 

Πηγή:  The Stormtrooper 

 

Ristorante Verona

Στην καρδιά του λαού του

Άρθρο του Doktor Joseph Goebbels 
για τον μεγάλο μουσουργό Mozart

1η Δεκεμβρίου 1941

Είναι μέγιστη τιμή για ένα έθνος να γεννά σημαντικούς άνδρες, να αξιοποιεί και να καλλιεργεί την κληρονομιά τους και να εκφράζει την ημέρα μνήμης τους την ευγνωμοσύνη για την ένδοξη δημιουργικότητά τους. Διότι, πράγματι στις υψηλές τους πτήσεις στην αιώνια καταξίωση ενσαρκώνουν το πνεύμα και τον πλούτο τού πολιτισμού τους. Από την προσφορά τους, εκπηγάζει η ακτινοβολούσα διαύγεια, η οποία λαμπρύνει τον κόσμο. Ένα Έθνος, το οποίο λησμονεί τα μεγάλα του τέκνα, δεν είναι άξιο να βγάλει καινούργια. Τέτοια σπουδαία πνεύματα υπερβαίνουν αλλά και συμβολίζουν την διανοητική αποθεματικότητα της εθνικής ευαισθησίας, καταδεικνύοντας, στην χορεία των αιώνων, την αθανασία της αειχρόνου νεανικής της φρεσκάδας.

Αυτοί οι δημιουργοί εκφράζουν περισσότερο και από τους Πρίγκιπες και Αυτοκράτορες την γνήσια υπεροχή και εξοχότητα τού Έθνους. Το έργο τους προβάλλει από την θεία έμπνευση και επιβιώνει σε κάθε ιστορική εποχή ακμής και παρακμής, ανατάσεως αλλά και καταπτώσεως. Ουδείς μπορεί να αντισταθεί στην ελκτική ισχύ των καλλιτεχνικών και πνευματικών καταπιστευμάτων τους. Αποτελούν το βασικό πυρηνικό υλικό της εθνικής αρετής. Ουδέποτε εξαλείφονται και πάντα συνδέουν την διαδοχή των γενεών. Αυτή η εύφημος μνεία αρμόζει απόλυτα στον Wolfgang Amadeus Mozart, τού οποίου σήμερα την μνήμη τιμούμε πανηγυρικώς και εν ονόματι τού γερμανικού λαού εορτάζουμε, έμπλεοι σεβασμού και βαθείας κατανύξεως.

Έχουμε την εντύπωση ότι μία μυστηριώδης μοίρα, μετά τον γήινο θάνατό του, τον άρπαξε από τον κόσμο των σκιών και τον επαναφέρει συνέχεια στην ζωή. Ποτέ δεν θα μάθουμε πού ετάφη το σαρκίον του. Αλλά κάθε μέρα και νύχτα, ακτινοβολούν οι υπέροχες μελωδίες του, στις όπερες και στους Ναούς της κλασσικής μουσικής, συγκλονίζοντας τις καρδιές αναρίθμητων ανθρώπων σε κάθε γωνιά της υδρογείου. Οι μελωδικές του εξάρσεις συντροφεύουν σε στιγμές αχαλινώτου αγαλλιάσεως, αλλά και ανείπωτης οδύνης, τούς μύστες της τέχνης του, στο ταξίδι σε έναν συγκινησιακό κόσμο, πλασμένο από ηχητική αρμονία και ευγενή κοσμιότητα.

Όταν το χώμα της βιεννέζικης γης σκέπαζε σε ένα φτωχό μνήμα το νεκρό του σώμα, το πνεύμα του σκορπούσε αφειδώς τον εξαίσιο όλβο του στην ανθρωπότητα. Στον επίγειο βίο δεν θα γνωρίσει την δικαίωση για τις αδικίες που υπέστη από την εξουσία. Η αέναος δόξα, όμως, θα τον επιβραβεύσει. Η διάνοιά του υπήρξε εκπληκτική. Αστραπηβόλα φαντασία, εκρηκτική έμπνευση, απεριόριστη δημιουργική παραγωγή, ενεργητικότητα και πειθαρχημένη επιμέλεια, κοσμούσαν το αγλαές στερέωμα της σπανίας μεγαλοφυΐας του. Μία ζωή σε υλική πενία. Ένα αριστούργημα πνευματικού πλούτου. Αυτός ήταν ο Mozart...

Αρκεί να ακούσουμε μόνον το όνομά του, για να μεστώσει η ψυχή μας από την επιβλητική φαρέτρα των μελωδιών του, από την οποία σχηματίζονται τα χρυσαφένια τόξα, τα οποία, με μαγικό τρόπο, μας αποδεσμεύουν από την γήινη φθαρτή ατμόσφαιρα, και μας εκτοξεύουν στο αιθέριο φως και στην ανωτέρα αιθέρια διάσταση της μουσικής τελειότητος και της λεπτοφυούς ευαισθησίας. Από τις συνθέσεις του, σαν ιαχές αγγέλων, ξεσπούνε οι σαγηνευτικοί ήχοι των εγχόρδων οργάνων, οι οποίοι και σήμερα, 150 χρόνια μετά την τελευτή του, συναρπάζουν τούς ακροατές στις αίθουσες συναυλιών και στα Θέατρά μας. Τα λαϊκά του άσματα δροσίζουν τα χείλη και τις καρδιές της νεολαίας μας, όπως και παλαιότερα. Ο Mozart είναι ένα λαμπερό διαμάντι της πολιτιστικής μας παραδόσεως και σύσσωμο το Έθνος υποκλίνεται στην μνήμη του.

Ο μουσουργός μάς δείχνει τον δρόμο προς την αίσθηση ενός αρμονικού και ευάρμοστου κόσμου, μίας υγιούς ευρωπαϊκής Κουλτούρας, την οποία στις χαλεπές αλλά και ευκλεείς ημέρες μας, οι στρατιώτες τού Reich υπερασπίζονται στο μέτωπο κατά της ασιατικής βαρβαρότητος. Και σε αυτόν τον ηρωικό αγώνα οι αθάνατες μελωδίες του αγγίζουν σαν βάλσαμο τις ψυχές μας, στην Πατρίδα αλλά και στα πεδία της μάχης.

Σε αυτές τις σκληρές και δύσκολες ώρες της τρομακτικής αναμετρήσεως, η αποστολή της τέχνης είναι να δυναμώσει τις αντοχές μας, να  μας πλημμυρίσει με εσωτερικό  κουράγιο. Ιδίως η μουσική μας παιδεία λειτουργεί ως ανυπέρβλητο φράγμα αντιστάσεως και ανατάσεως, ακένωτος πηγή ψυχικής ισχύος για την επιβαλλομένη υπέρβαση των δραματικών προκλήσεων της εποχής μας. Και όταν μάλιστα αναφερόμαστε σε έναν γίγαντα σαν τον Mozart, μνημονεύουμε μία θερμή άσβεστη φλόγα μουσικής πανδαισίας αλλά και ψυχικής ευφροσύνης, αρετές τις οποίες κινητοποιεί  το μαχόμενο γερμανικό Έθνος στην κρισιμότερη στιγμή της ιστορικής του οντότητος.

Το γερμανικό Έθνος γέννησε τον Mozart. Σεμνυνόμεθα. Και το γερμανικό Έθνος τον γονιμοποιεί και τον τιμά. Είναι ο  κόσμος του, στον οποίο ζούμε. Και είναι ο κόσμος μας, στον οποίο αιωνίως ζει. Με αίσθημα θαλπωρής παρακολουθούμε την γέννησή του, σε ένα μικρό, απλό οίκημα στο Salzburg. Τον δρόμο της ανόδου του. Τα ταξίδια του στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Ιταλία. Τον βλέπουμε σε ηλικία 13 ετών, ως μέλος της μουσικής ακαδημίας στην Μπολόνια. Τον ανακαλύπτουμε στα 14 χρόνια του ως μαέστρο στο Salzburg. Υποφέρουμε μαζί του τις ατυχείς περιπέτειές του στο Παρίσι. Μετακινούμεθα με αυτόν, στα 1781 στην Βιέννη. Δέκα χρόνια αργότερα με συντριβή αντικρίζουμε την φτωχή τελευτή του, στην ίδια πόλη, σε μία ψυχρή ημέρα, στις 5 Δεκεμβρίου, όπου έκλεισε τα μάτια του, για να θεάται μόνον την αιωνιότητα...

Αστείρευτη και  εντυπωσιακή η κληρονομία του. 40 συμφωνίες. 31 σερενάτες. 25 συνθέσεις για βιολί και πιάνο. 26 συνθέσεις για ορχηστρικά κουαρτέτα. 42 σονάτες για βιολίνο, δεκάδες λαϊκές μελωδικές άριες και ένα πλήθος ακόμα θεσπέσια έργα μουσικής παραγωγής. Και όλα αυτά σε οργασμό δημιουργικού οίστρου, εντός μίας δεκαετίας. Σαν να τον ενέπνεε η Θεία χάρις, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να χαρίσει σπάταλα και αρχοντικά το ανυπέρβλητο ταλέντο του. Σαν από αλάνθαστο ένστικτο για την ταχεία, βραχύχρονη πορεία τού βίου του. Το τραγικό πεπρωμένο των εκλεκτών εραστών της αθανασίας...

Ενώπιον αυτής της συνταρακτικής ιδιοφυΐας, υποκλίνεται με ευλάβεια το γερμανικό Έθνος και μαζί του, ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος. Η μουσική λαμπρότητα του Mozart, εκφράζει τον ψυχισμό και την αισθητική του ευρωπαϊκού πνεύματος. Μας ανήκει. Και ανήκουμε στον ξεχωριστό του ιστορικό του κύκλο. Οι μελωδίες του θα ηχούν πάντα, όσο υπάρχει το φως αυτού τού κόσμου.

Η χαρισματική του έμπνευση, να μεταφράζει σε μελωδικές αρμονίες τα ευγενέστερα ανθρώπινα αισθήματα, οφείλεται στην έμφυτη προσοντούχα υπόστασή του. Στην ιερά σκιά της, νοιώθουμε την θειότητα της απαραμίλλου απολαύσεως της καλλιτεχνικής ακεραιότητος. Ο Mozart, ως Γερμανός, στον απόηχο της μεθέξεως των δημιουργικών του συλλήψεων, θα υπενθυμίζει για πάντα την γερμανική πολιτιστική προσφορά, στην πρωτοκαθεδρία της ευρωπαϊκής κουλτούρας...

Στην επέτειο  της στιγμής τού γήινου θανάτου του, στην πόλη της Βιέννης, του ενωμένου Γερμανικού Reich, οι καμπάνες θα ηχήσουν πένθιμα. Αλλά το αθάνατο πνεύμα του θα ακτινοβολεί και θα δεσπόζει στον μουσικό κόσμο της αφθάρτου καλλιτεχνικής υπεροχής. Λίγοι τον συνόδευσαν στην νεκρώσιμη τελετή, εκείνη την βροχερή ημέρα στις 5 Δεκεμβρίου 1791, στο κοιμητήριο της Βιέννης. Ουδέποτε ίσως μάθουμε, πού βρίσκονται θαμμένα τα οστά του και το ακριβές σημείο της ταφής του. Όμως γνωρίζουμε άριστα, που κατοικεί για πάντα το φωτεινό του πνεύμα. Στις καρδιές μας.

Μετάφραση από τα γερμανικά: Απόστολος Λαγός

Ristorante Verona

ΟΙ ΒΑΛΚΥΡΙΕΣ ΗΤΑΝ ΑΛΗΘΙΝΕΣ

Μελέτη αποδεικνύει ότι οι Βίκινγκ Βαλκυρίες 

δεν ήταν αποκύημα φαντασίας

Η ανάλυση γενετικού υλικού από έναν τάφο Βίκινγκ των μέσων του 10ου αιώνα μ.Χ. επιβεβαιώνει για πρώτη φορά ότι -μερικές τουλάχιστον- γυναίκες πολεμούσαν δίπλα-δίπλα στην πρώτη γραμμή με τους άνδρες, καθώς το DNA έδειξε ότι ο θαμμένος πολεμιστής ήταν στην πραγματικότητα πολεμίστρια και μάλιστα, όπως φαίνεται, υψηλού βαθμού στην πολεμική ιεραρχία. 

Έτσι, η «Επέλαση των Βαλκυριών» που εμπνεύσθηκε ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, τελικά δεν ήταν μόνο φαντασία.

Ερευνητές των Πανεπιστημίων της Ουψάλα και της Στοκχόλμης, με επικεφαλής τον καθηγητή του Τμήματος Βιολογίας Ματίας Γιάκομπσον, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό φυσικής ανθρωπολογίας American Journal of Physical Anthropology, μελέτησαν δείγμα DNA από έναν σκελετό που είχε βρεθεί σε έναν από τους πιο γνωστούς τάφους Βίκινγκ, ο οποίος είχε έλθει στο φως κοντά στη σουηδική πόλη Μπίρκα στη δεκαετία του 1880.

Ο πολεμιστής (που τελικά αποδείχθηκε πολεμίστρια) είχε ταφεί μαζί με τα πολλά όπλα του (ξίφος, τσεκούρι, δόρυ, βέλη, μαχαίρι, ασπίδες), καθώς και δύο άλογα. Εδώ και καιρό υπήρχαν υποψίες ότι επρόκειτο για σκελετό γυναίκας, αλλά επειδή ο τάφος είχε όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός υψηλόβαθμου Βίκινγκ πολεμιστή, οι επιστήμονες αναγκαστικά δέχονταν ότι επρόκειτο για άνδρα.

Έως ότου, χάρη στη συνεργασία των αρχαιολόγων με τους αρχαιογενετιστές, το DNA «μίλησε» και αποκάλυψε το πραγματικό φύλο. Ο σκελετός είχε δύο χρωμοσώματα Χ και κανένα Υ, συνεπώς δεν προερχόταν από άνδρα.

«Αυτή είναι πρώτη επίσημη και γενετική επιβεβαίωση ότι υπήρχαν γυναίκες Βίκινγκ πολεμίστριες», δήλωσε ο Δρ Γιάκομπσον.

Αποδεικνύεται έτσι ότι ο πόλεμος δεν ήταν αποκλειστική ενασχόληση των ανδρών στους Βίκινγκ. Οι γυναίκες όχι μόνο πολεμούσαν, αλλά κατείχαν και ανώτερα αξιώματα στο πεδίο της μάχης. Αυτό εκτιμούν οι ερευνητές, επειδή -εκτός από όπλα και άλογα- η νεκρή είχε ταφεί μαζί με ένα επιτραπέζιο «παιγνίδι», το οποίο πιθανότατα χρησιμοποιούσε η Σκανδιναβή αμαζόνα για να εξασκείται στη στρατηγική και στις τακτικές μάχης ενάντια στους αντιπάλους, όταν οδηγούσε τα στρατεύματα στη μάχη.

«Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια Βαλκυρία από τις σάγκες, αλλά με έναν πραγματικό στρατιωτικό ηγέτη, που συμβαίνει να είναι γυναίκα», δήλωσε η ερευνήτρια Σαρλότ Χεντεστίρνα-Γιόνσον.

«Οι γραπτές πηγές αναφέρουν γυναίκες πολεμίστριες περιστασιακά, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που έχουμε πραγματικά βρει πειστικές αρχαιολογικές ενδείξεις για την ύπαρξή τους», ανέφερε ο καθηγητής αρχαιολογίας Νιλ Πράις της Ουψάλα.

πηγή

RV